GAZET VAN HASSELT INSCHRIJVIN GSPRIJS : Voor Hasselt : 2,00. , voor den buiten 2,so h. vooi den vreemde, de verzendingskosten daaren-boven. Prijs van het nummer : 0,05 fr. Men schrijft in ter St-Quintinus-Drukkerij, Nieuwstraat, Hasselt en op de postkantoren. Aile opstellen en aankondigingen moeten gezonden worden vôôr Donderûag-morgen. j KATHOLIEK EN VLAAMSCHGEZIND WEEKBLAD CREDO ET PUGNO IDmfcfeet^XDUtôever : Eug. Eeért, iRieuwstraat, Ibasselt. AANKONDIGINGEN : o, 15 fr. den gewonen drukregel of den vier-kanten centimeter, gerechtelijke inlasschingen 1,00 fr. Herhaalde aankondigingen en reklamen volgens overeenkomst. Inzending van 1 ex. van elk nieuw boek geeft recht op eene aankondiging, — van 2 ex. op eene beoordeeling. Godsdienstige en GescMedkundige KALENDER . ZONDAG 19. — H. Vincentius a Paulo gekend om zijne liefdadig-heid, patroor van aile liefdâdige instellingen. 19 Juli 189.1. — Overlijden te Gent var L. Cosijn, vlaamschen dichter,te Ever-gem op 29" Juli 1823 geboren. MAANDAG 20. — H. Margaretha, maagd en martelares te Antiochië. 20 Juli 1847.— Hendrik Conscieuce wordl benoemd tôt leeraar in de nederland-sche taal van de kinderen van Léo* pold I. DINSDAG 21. — H. Julia. — Nationale feestdag. 21 Juli i83r. — Leopold I wordt als ko-ning der Belgen gehuldigd en zweer trouw aan 's Lands grondwet. WOENSDAG 22. - H. Maria-Magdale-na, zuster van Lazarus en Martha werd door den Zaligmaker tôt boetvaar digheid opgewekt ; bevond zich op der Calvarieberg nevens Marin en Joannes en was een der eerste gfetuigen dei Verrijzenis. 22 Juli 1823. — Geboorte te Hasselt var den schilder Godfried Guffeas. DONDERDAG 23- — H. Appolinaris. 23 Juli 1783. — Geboorte te Caracas var Bolivar, den held der onafhankelijks heidsoorlogen in Zuid-Amerika. VRIJDAG 24. — H. Christina, maagd ec martelares, omtrent 3oo. 24 Juli 1873. — De Kamer stemt de wel Coremans, het gebruik geregelende dei nederlandsche taal in rechtszaken. (g: stemmen voor, 2 tegen en 2 onthoudin-gen).ZATERDAG 25. — Heilige Jacobus de oudere. 25 Juli 1418. — Jan van Beieren. na zijne waardigheid als vorst-bisschop var Luik nedergelegd te hebben, wordt te Dordrecht als graaf van Holland gehuldigd.W ENK EN. Vaak is er weinig zorg voor 't hart, Maar veel voor kleed en tooi. Toch, mooi zijn is niet altijd goed, Maar goed zijn altijd mooi. Indien ieder was zooals hij zich zelf ge-looft, de wereld zou een paradijs zijn. Te zeggen wat men denkt Wordt nog al gauw gedaan, Maar doen hetgeen men zegt Gaat meestal langzaam aan. De ezel is het koppigste der Jieren en de koppigaard de onverstandigste der men--— schen. Het Guldsnsporenfeest. De vaderlandsche feesten tôt her-denking van de glansrijke overwin-ning te Kortrijk, worden ieder jaar met meer bijval in onze goede stad gevierd. Talrijk waren de huizen waar op Zaterdag iin en vooral op Zondag 120 Juli de nationale vlag uitgestoken werd : en 't dient her-haald dat hierin de werkende klas en de burgerij het voorbeeld geven aan de hoogere standen. Zaterdag-avond had in het Leesge-zelschap het jaarlijksch feestmaal met klank en zang plaats, waarop de voorzitter, de eerw. heer Broekx, eene gloedvolle aanspraak hield over de beteekenis van het Sporenfeest en tôt volharding aanwakkerde in den strijd voor de vlaamsche hoogeschool. 's Zondags woonden de raeeste bij 't « Verbond » aangesloten kriogen, de plechtige hoogmis bij in St-Quin-tinus en groot was het getal leden welke ten offer gingen. Daarna trok een schoone stoet door de voornaamste straten der stad, ter- 1 wijl de harmonie van 't College en de St-Ouintinus-Fanfare hunne schoon-ste marschen lieten hooren en onze knapenschap vlaamsche strijdliederen deed weergalmen. Rond elf uur kwam men in de Stadszaal, waar de heer professor E. Van Soest eene flinke gelegenheids-rede hield, waarvan hier de korte sa-menvatting volgt : Daar nu toch eenmaal de herdenking van den Guldensporenslag de nationale feestdag der Vlamingen is geworden (en de geleer-den Picard en Pirenne geven ons groote-lijks gelijk daarin !), gaat het natuurlijk niet aan, telkens opnieuvv het geschiedver-haal van dien slag zelf te doen, maar veel meer is het eene geschikte gelegenheid om een blik te werpen op den verrichten arbeid van het afgeloopen jaar en te onderzoeken welke onze gedragslijn moet wezen voor het nieuwe dat begint. Wat de vlaamsche werking in Limburg betreft, dienen daar o. a. twee feiten ver-meld, die de aandacht trekken : ten eerste het feit dat verscheidene hasseltsche maat-schappijen vôôr de kamerverkiezingen van 24" Mei II. van hunne kandidaten-volksver-tegenwoordigers eene stellige en plechtige belofte wisten af te dwingen tôt het stemmen der volledige vervlaamsching der gent-sche hoogeschool. Deze stap, tôt de invoe-ring van het gewichtigste punt van ons vlaamsch programma, is des te gewichti-ger daar iederen dag meer en meer blijkt dat deze belofte-a fdwinging't eeni-g e middel is waarover wij, Vlamingen, be-schikken om iets van de Regeering te be-komen.Ten tweede het feit, dat voor de eerste maal de stad Hasselt gekozen werd om er het VI. Natuur- en Geneeskundig Congres (in Septembera. s.) te houden. Deze bijeen-komst van nederlandsche en vlaamsche geleerden zal het bewijs leveren dat over gansch ons stamgebied de wetenschap kan behandeld worden in sierlijk Nederlandsch en dat onze taal dus ten minste evengoed geschikt is als welke andere 00k om aïs voertaal voor de wetenschap te dienen. Ter gelegenheid van dat congres wordt er 00k een feest gegeven uitsluitend gewijd aan de muziek van den toondichter Arthur Meule-mans. Ook zullen leerrijke uicstapjes naar ons nieuw kolenbekken ingericht worden. Het is echter, als Vlaming, niet vol-doende, nu en dan eens, bij zekere gelegen-heden, werkend op te treden : men moet voortdurend arbeiden aan zijn \laamsch worden, onophoudend zijn stamgevoel, het besef zijner eigenwaarde, zijn zelfbewustzijn on-twikkelen en vooral de besten v;,n zijn cigèn votk huldigen door de werken van schrijvers aan te koopen, te lezen en te ver-spreiden. Het Vlaamsche volk is het minst ontwikkelde der beschaafde volken van Europa ; het kan zich uit dien deerniswek-kenden toestand enkel redden door zelfstu-die en meer bepaald door de studie van hetgeen de geleerdsten en bescha^dsten op ge-biedvan kunst en wetenschap voortgebracht hebben. Zoodoende zal het opnieuw, maar ditmaal op verstandelijk en zedelijk gebied, zijne gulden sporen winnen en perk en paal stellen kunnen aan onze verregaande ver-bastering en vermuilezeling. Deze redevoering werd luidruchtig toegejuicht. De heer Eug. Leën, voorzitter van het « Verbond der Vlaamsche Kringen », stuurde den spreker eenige woorden van dank toe en beloofde hem namens de aanwezi-gen dat zij den strijd voor de vlaamsche hoogeschool hardnekkig zouden voortzetten. Vervolgens begroette hij de nieuwe aangesloten kringen : « St-Quintinus-Fanfare » en « Runxt-Ver-broedering » en deed overgaan tôt de verloting der premies, die te beurt vielen aan de Houtbewerkersgilde, de Katholieke Wacht, de Jonge Klau-waarts, de Avondster en het Davids-fonds.'s Avonds hadden gelijktijdig in 't Werkmanshuis eene feestvergadering en in Concordia een concert plaats. In het Werkmanshuis werd het woord gevoerd door den heer Remi Duvivier en door den heer voorzitter Bellefroid. Op de binnenplaats van Concordia voerde de St-Quintinus-Fanfare een half dozijn stukken, waaronder de Rubensmarsch uit, waarna de Jonge Klauwaarts een paar koren zongen. Als verrassing kreeg er de druk op-gekomen menigte eenige werken voor symphonie ten gehoore en last not least de sage van Groeninghevelt die met zoo veel begeestering door den heer C. Van der Straeten werd gezongen, dat hij haar moest her-nemen!Voorwaar, de 12e Juli was een schoone dag voor de stambewuste in-woners van Hasselt. TTTT T t rTTTTfVWTVTt ' I Katholieken, koopt NIET in win-kels waar zedenkwetsende artikels uitgestald of voorhanden zijn. Erfenissen. Zooals men weet zijn de personen die erven of « deelen » verplicht eene aangifte van de erfenis te doen, bin-nen de zes maanden na het overlijden van den erflater. Die aangifte moet altijd gedaan worden, zelfs als er niets te «deelen » is, op straf van boete, als de aangifte laattijdig gedaan wordt. Onder de vroegere wet werd geene boete toegepast als de aangifte niet gedaan werd omdat er niets te < deelen » viel, Volgens de nieuwe wet van 30° Augustus 1913, moet de aangifte gedaan worden in elk geval. Bij gebreke daaraan kan elke erf-genaam eene boete oploopen van 5 fr. voor elke week vertraging ; dat is voor elke week boven de zes maanden na het overlijden. Zoodus, indien een vader of eene moeder sterft, dan moeten de erfge-namen, dat zijn de overlevende echt-genooten, de kinderen of kleinkinde-ren, eene aangifte van overlijden doen, zelfs als er niets overschiet, of j dat het aandeel van elk zoo klein is . J dat er geene erfenijrcchten ic betalen zijn. j , Het aandeel van den erfgenaam dat de 600 fr, niet te boven gaat, moet J geene erfenisrechten betalen. Zeer vele menschen kennen de wet niet, en vooral niet de nieuwe wet, maar dat is geene verontschuldiging . VAN HIER EN VAN ELOERS. i IJsland met 70 duizend inwoners bezit ( zijn eigen hoogeschool in de volkstaal, se- ( dert 1911 ! En wij, Vlamingen, ten getallc 1 ven 4,700,000 of 58 maal het getal zielen van IJsland, wij moeten er op wachten. Te Torgan, in Pruisen, woont eene fa- j milie, Winkler genaamd, waar de vader en zeven zonen aile in militairen dienst zijn. 1 Het merkwaardigste is, dat aile acht mili- 1 tairen in verschillige regimenten dienen. 1 Zondag werd te Gent, het 3* Ghristen ] Syndicaal Congres gehouden, dat samenviel met de io° verjaring der stichting van het algemeen secretariaat der christene beroeps- J vereenigingen en de toetreding van het ( 100,000e lid. Tegelijkertijd werd hulde ge-bracht aan pater Rutten, den onvermoeiba- k ( ren werker, wien deze uitslag te danken isv \ Er waren meer dan 15.000 deçlnemers. ( De gebruikelijke uitreiking der beloonin- gen en eerediploma's wegens daden van ( moed en zelfopoffering, zal plaats hebben < den 22° Juli om 1 u. 30, in het paleis der î Academiën te Brussel. ; De vijf winden. Let op : van boven aan de kaart Hebt gij den wind die 's winters waart, Die in het gure Noorden woedt En mij de vingers tintlen doet. Als 't gure weer heeft uitgeknord, De winter vliedt en 't lente wordt, Dan is het weder zacht en koel. Dan blaast het oostenwindje zoel, En fladdert spelend langs den grond En draagt het zaad der bloemen rond. Is 't met de lente ook al gedaan, En komt allengs de zomer aan, Wanneer de zori erbarmlijk gloeit, De groene blaadjes droog verschroeit, En blozend roosje vaal verkleurt, , Dan krijgt de zuiderwind zijn beurt. Nu volgt het najaar als ik wel Nauwkeurig op mijn vingers tel ; Dan trekt het zuiden in zijn hol En speelt de westerwind zijn roi. Nu denkt gij, heb ik uitgepraat ; Neen, dat is mis, mijn beste maat. Hoe, komt er nog een vijfde wind ? Ach, ongelukkig ja, mijn vrind ; Wat gij daar even hebt gehoord Van Oost of West, van Zuid of Noôrd, Die winden houden hun fatsoen En komen maar bij elk sezoen Hun cijns natuur betalen ; maar Die vijfde waait het gansche jaar. Hij heerscht bijzonder in ons land, En is een onbeschofte kwant, De boel heel 't onderst boven stelt. Hij spookt maar voort met veel boha En volgt u op de hielen na, Houdt dan met zijn verwenscht gespuis Een schrikkelijk oordeel in uw huis, En, als hij 't ailes heeft verbruid Lacht hij u bovendien nog uit. Maar 't dient wel heer, dat ik nu weet, Hoe toch die vreemde dolkop heet ? Wel stellig, vriendje, zie, voorwaar, 'k Vergat het u te zeggen ; maar Ik fluister 't zachtjes in uw oor, Opdat geen vreemdgezinde 't hoor En graten in mijn woorden vind' : Dit wangedrocht heet: Fransche wind ! Eea loadeîliag mssr. Een van de grootste wonderen der v^reld is het Cirknitser meer ; men n? àt het in de Julische Alpen, in let hertogdom Krain B^zoekt Hy- in den winter of in het voor- of i«\jaar, dan ziet men een waterplas, i'fe omstreeks drie vierkante mijlen ^t'oot is. Watervogels zwemmen er u;menigte rond en tal van visschers 'iaden er een goeden buit. Maar komt de zomer en wordt het varm, ,dan verdwijnt plotseling het vater door onderaardsche holen en ran visschen en vogels blijft geen :poor over ; de eerste verdwijnen in le gaten, die het water verzwelgen, le laatste zoeken een goed heen-comen.Om het meer liggen zeven dorpen ; :oodra men daar bemerkt,- dat het vater begint te vallen, worden aile dokken geluid en oud en jong daalt n het meer af, om tusschen het slijk îaar visch te zoeken. Met voile kor-ren keert ieder dan huiswaarts. Op den vetten bodem ontspruit nu let gras in grooten overvloed. Op sommige plekken laat men het itaan, maar op andere ploegt men len grond om en zaait er tarwe. Een rijke oogst is nu het loon van len nijveren landman, die maaien can op de plaats, waar eerst de vis-ichen speelden. Komt het najaar met zijn plasregen, lan borrelt het water uit aile gaten ;n spleten weer op en de vruchtbare ikker, die groene weide, is binnen »4 uren in een meer herschapen. ONZIN EN LAKHEID. Ziet ge de vijanden van onzen godsdienst ' soms met onze katholieke bladen in han-den. — NOOIT. Ziet men soms katholieken met slechte en goddelooze bladen in handen ? — DIK-WIJLS ! Onzin en lafheid I 4 A A À 4 A A VARIA. Al beter en beter. — Het « Algemeen Nieuwsblad voor de provincie » is er met ons over t' akkoord dat programma - verlooehening als een onuitwischbaar brandmerk is,maar... « tôt hiertoe » zegt het orgaan, «moet nog altijd bewezen worden hoe, waar of wanneer de liberale partij haar programma heeft verlooehend ». Maar confrater, waar zijn uwe zin-nen ? Moet zoo iets nog bewezen worden... Gij hebt toch zelf gdruUt : WIJ HEBBEN DEN KIESSTRIJD GEVOERD ONDER DE KRETEN VAN « WEG MET DEN LEER-PLICHT! WEG MET DE LEGER-HERVORMING » ! (Nr 26, 27" Juni I914). Na zulke bekentenis nog bewijzen verlangen, staat gelijk met eene ver- klaring van... ontoerekenbaarheid I * % * Toepassing der vlaamsche wet-ten. — Er gaat geen week voorbij of wij lezen in 't een of 't ander.blad uit de zustergouwen hoe de taalwetten er straffeloos overtreden worden. In Limburg is 't eilaas ! niet beter gesteld. Op den spoorweg komt men trein-wachters tegen dre geen Vlaamsch kennen of willen kennen ; in de postkantoren klerken die zure gezich-ten trekken als men zijn vlaamsch recht eischt ; op de grenzen ambte-naren die doen alsof ze in Frankrijk woonden ; in 't leger~ misschien geen enkelen overste die de schoone nieuwe taalwet van minister de Broqueville toepast en... overal vlaamschonkundi-ge Walen die vette posten bekleeden. Wanneer zal dat beteren 1 * * * Leerplicht en schooldwang. — Onze liberale confrater schijnt niet te beseffen, dat er verschil bestaat tusschen leerplicht en schooldwang, hoewel dat verschil nog al groot is. Immers, door leerplicht bedoelt men den plicht zijne kinderen onderwijs te verschaffen in voile vrijheid, terwijl men door schooldwang, het bezoeken eener bepaalde school verstaat. Wij herhalendus dat de katholieken voor 2n Juni 1912 geenszins « Weg met den leerplicht » riepen, zooals onze confrater te verstaan geeft — ' het ontwerp-Schollaert door ons in-geroepen laat hij zorgvuldig onverlet — al bleven zij hardnekkig gekant tegen de gedwongen school en al zullen zij dat steeds blijven. *** Mannen die niet langer bespot willen worden. — Dat er onder de leeraars van de kon. Athenea tal van vlaamsche strijders zijn, dat was be-kend, doch ieder stond alleen. Dat is veranderd, nu strijden zij samen... Er bestond een algemeen verbond dat de belangenvan het leeraarskorps moest verdedigen : bestuur en al was daar fransch, op de vergaderingen werd geen vlaamsch woord gehoord, de verslagen, samenroepingen... ailes fransch. Onlangs was er algeraeene verga- dering te Brussel, en aile Vlamingen op hun post, eischten recht, twee-taligheid en een vlaamschen onder-voorzitter.'t Heeft er zoo gespannen dat het waalsch bestuur de vergadering... ontbond. De Vlamingen vergaderden dan afzonderlijk en namen besluiten. Wat daaruit zal groeien weten wij niet, maar wat ons verheugt, dat is dat de vlaamsche leeraars, door ver-eeniging sterk, eene nieuwe macht zijn in den strijd voor onze rechten. *** Gelogen ! Niets aan te doen. — Calino verwijt ons een woordenboek te gebruiken • dat ons niemand zal benijden... En waarom dat ? zal de lezer vragen. Omdat wij hebben doen zien dat hij een roekelooze en schaamtelooze leugenaar is. Het bewijs daarvan, Gazet ! Wel, heeft Calino, ja of neen, ge-schreven dat de Burgemeester on-ser stad de liberale betooging na de verkiezing verboden had. Ja, dat heeft hij geschreven. Welnu, dat is een leugen en Calino bekende die leugen. In aile talen van de wereld, heet men dat roekeloos en schaamteloos liegen. Calino mag nu zijne woorden ver-draaien gelijk hij wil, dat zal zijn arm zieltje niet baten. *** Wettelijke meerderheid. — Het « Algemeen Nieuwsblad voor de provincie » trekt het in twijfel of in de Etoile Belge werkelijk gestaan heeft, dat de kamermeerderheid der rech-terzijde eene wettelijke meerderheid is, en daagt ons uit te zeggen, wanneer en waar dzEtoile zulks geschreven heeft. Daar wij geene verzameling van de Etoile bezitten — wij drukten het artikeltje « Tôt bezinning » uit het Fondsenblad van Gent over — kunnen wij niet zeggen in welk nummer van het brusselsch orgaan de bekentenis in itWëstïe is verscucuen. Het staat ons ten andere voor, dat de Presse van Antwerpen en de Patriote van Brussel het zelfde ge-zegd hebben als het Fondsenblad. Staatkundi? Overzicht. o lu den fransçhen Senaat heeft eene vergadering plaats gehad, waarop door een lid bewezen werd, dat Frankrijk, niettegenstaande zijne gel-delijke opofferingen, gaar of gansch niet gereed is voor een oorlog : wat men niet het geld doet weet men niet te zeggen. Men eischte uitleggingen van den minister van oorlog, die gedeeltelijk bekende en zich voor het overige verschuilde achter zijn kort minister-schap.Iedereen begrijpt dat de gedane onthullingen groote opschudding in het land hebben verwekt. *** Een telegram uit Durazzo meldt dat de prins von Wied aan de verte-genwoordigers der groote mogend-heden een soort ultimatum zou ge-stuurd hebben, zeggende dat, indien hij niet haastig de noodige hulp ver-krijgt aan troepen en geld, hij verplicht zal zijn, zijnen post te verlaten. Mengelwerk der Gazet van Hasselt. De dochter van den Kring. 8) --*53*»" Gewoonlijk koos de club der vaderi de Zondagmaaltijden tôt het bespre ken van deze familie-aangelegenheid Daarbij werden dan allerlei luchtkas teelen gebouwd ; en het zou inder daad ailes heel prachtig zijn geweést indien de werkelijkheid zich naar d« fantasie onzer gelukkige vaders hac gelieven te richten. Maar zoo glad liep het feitelijk niet Twee leden verîieten reeds in dec loop van het eerste jaar het jong manshuis. Moeilijkheden in zaker hadden hen genoodzaakt, zich terug te trekken en naar een eenvoudigei en goedkooper kwartier om te zien. De nieuw aangekomenen, die vooi hen in de plaats traden, kon len er; mochten natuurlijk niet in het ver-trou wen genomen en financieel be-trokken worden bij eene zaak. welke hun volstrekt niet aanging. Daarbij kwam, dat Katharina, die zich zoe lang flink had gehouden, nu toch door de erfelijke kwaal harer familie, de borstziekte, werd aangetast. ZI kon zich dus aan hare huishouding niet meer wijden zooals vroeger, er de gevolgen hiervan werden maar a > te spoedig merkbaar. Men at niet meer zoo goed als vroeger aan de tafel der jongmans en steeds grooter werden de klachten dat de zindelijk-heid in het huis, vroeger Katharina's trots, thans wel iets te wenschen overliet. Dit kostte, nadat het eerste jaar voorbij was, opnieuw drie leden van den kring, die niet inzagen, waarom zij niet voor hun goede geld een beter heenkomen zouden zoeken. 5 Maar er stond nog iets ergers voor de deur. Op zekeren dag zaten de professor, graaf Clemens en Rudolf Sander heel ontdaan bij elkander en hielden raad. Sander had zooeven eene verplette-: rende tijding meêgebracht. Reimond Hecker, de kassier, had zich in zijne kamer voor den kop geschoten. Het terstond door de drie vrienden inge-stelde onderzoek had een jammerlijk gevolg. Een schrijven had de zelf-moordenaar niet achtergelaten ; maar uit het onderzoek der zaken bleek, dat het gansqhe fonds, waaruit de kosten van Piroska's opvoeding be-streden moesten worden, en waarmeê men zelfs hare maatschappelijke toe-komst gedacht had te verzekeren, tôt den laatsten stuiver verspeeld was. Een aantal loterijbriefkens wierp licht op de echt krankzinnige verblinding, waarmeê de schipbreukeling nog getracht had zich te redden. Het eerste besluit, dat de drie vrienden, op raad van den professor, namen, kwam hier op neder, dat de ramp aan Katharina, die zwaar en, l volgens de verklaring van den ge- neesheer hopeloos ziek lag, zou ver-zwegen worden. En verder werd men het er over eens, dat men zich van eene aanklacht bij het gerecht ont-houden zou, en liever een persoonlijk offer brengen, dan deze aangelegen-heid in openbare verhandeling aan de groote klok te laten hangen. Het gerechtelijk onderzoek, dat natuurlijk niet kon uitblijven, bracht dan ook niets blijders aan het licht. De Landsbank, bij welke Reimond Hecker werkzaam was geweest, had, door zijn toedoen, slechts eene voor haar tamelijk onbeduidende schade geleden. Zij gaf er daarom de voor-keur aan, haar verlies niet te beken-nen en ook harerzijds bij het gerecht geene aanklacht te doen. Zooveel bleek intusschen, dat Reimond Hecker een plichtgetrouw en deugdelijk baambte was geweest, tôt op den oogenblik dat hij in zijn hoofd gekregen had op de Beurs te gaan spelen. En ook hiertoe had geen per-soonlijke hebzucht, maar veeleer eene dwaze eerzucht hem gedreven. Hij had op een goeden dag bij den kring willen aankomen met de blijde bood-schap, dat hij, als getrouw beheerder, het vermogen der dochter verdubbeld verdrievoudigd, misschien wel ver-tienvoudigd had. Wat zouden zij dan wel voor oogen hebben getrokken 1 Hij, die tôt nu toe nooit voor de verleiding tôt spelen bezweken was, sprong nu met beide voeten tegelijk in de gevaarlijke diepte. Hij meende uitstekende inlichtingen te hebben ingewonnen — en reeds zijn eerste waagstuk liep uit op eene wreede teleurstelling. Toen volgden daarop weken en maanden van wanhopig worstelen — en het slot was de revolverkogel. Katharina vernam van het onheil niets. Veertien dagen later drukte professor Baumann, de voorzitter van het jongmanshuis, haar de ontzielde oogen dicht. Het kosthuis verliep, en de jongmans stoven uiteen naar aile windstreken, * * % In de meisjeskostschool van Braun, te Dresden — werden oogen afge-wischt en neuzen gesnoten. Piroska's tijd was afgeloopen : zij was uitge-leerd en ging het instituut verlaten. Piroska Wallis moest weg — en van daar eene algemeene droefenis. Want was zij met huis en have Braun niet als vastgegroeid ? — al de andere meisjes hadden immers een thuis, waren de verlofweken bij ouders en familie gaan doorbren-gen. Maar Piroska niet. In al de zes jaren die.zij in de kost-school gesleten had, was zij geen uur van onder de hoede der bestuurster verwijderd geweest. Wel hadden ook nog andere medescholierkens zelfs in de groote vacantie niet aan eene reis naar huis kunnen denken ; diegene namelijk die uit Amerika, uit Indië, zelfs uit Australie gekomen waren, om te Dresden hare opvoeding te voltooien. Maar geen van allen was zoo lang in het instituut gebleven als Piroska. Zij waren meerendeels ook ouder, toen zij aan de hoede van mevrouw Braun werden toevertrouwd en na twee, hoogstens drie jaar verîieten zij weer de inrichting, om in de wijde wereld hare vleugelen uit te te slaan. Nu moest ook Piroska weg: Piroska die tôt dan toe 't blijvende te midden van het wisselvallige vertegenwoor-digd had, Piroska die van al de jonge dames het langst in het huis gebleven was. Aile meisjes, klein en groot, vergoten bittere tranen ; de leerares-sen weenden ook, tôt zelfs de bestuurster.De bestuurster namelijk had dik-wijls gedacht, dat zij aan Piroska eene voortreffelijke helpster zou kunnen hebben, en ook als leerares zeer bekwaam; en inderdaad was datgene, wat zij voor Piroska deed, niet zoo geheel zonder berekening geweest. Zij had van Piroska's familie niet veel te weten kunnen komen, maar toch genoeg, om er uit op te maken dat het meisje geen eigenlijk te-huis bezat. Aanvankelijk was professor Baumann jaarlijks eens van Weenen gekomen, om naar het kind te zien. Maar na verloop van het tweede schooljaar reeds, kwam het bericht, dat de oude heer gestorven was. Hier-op verliepen weer twee jaren, zonder dat er van navrage, laat staan van een bezoek, nog iets gekomen was. Het schoolgeld verscheen ja.elken termijn stipt, maar ânders nooit een teeken van persoonlijke belangstelling. Eenmaal slechts, juist twee jaren voor Piroska's vertrek uit het instituut, had er iemand naar haar ge- vraagd. Graaf Clemens Limay was met zijne jonge echtgenoote bij mevrouw Braun verschenen en had het verlangen geuit, Piroska te zien. Hij was op reis en wilde over Berlijn en Hamburg naar Zweden en Noorwe-gen, eene huwelijksreis, die voor de afwisseling eens niet naar Italie werd gedaan. Maar de graaf kon Piroska niet te zien krijgen. Het was de dag vôôr Sinksen, en al de jonge dames van het instituut hadden, onder be-hoorlijk toezicht, een uitstapken in de saksische Schweiz ondernomen. De graaf vertrok dus zonder zijn « verre nichtje » gezien te hebben, en hij liet in de handen van mevrouw Braun slechts een kostbaren armband achter, dien hij voor het meisje had meêgebracht. Sedert had geen sterveling zich meer om Piroska bekommerd, zoodat mevrouw Braun zich werkelijk in het hiofd had gezet 't jonge meisje, aan wie vooral de jongere kostschool-jufferkens zeer gehecht waren, voor goed bij zich te houden. En zie, nu moest zij toch weg! Eene oude dame, Ernestina Simbach genaamd, uit Weeçen, kwam haar halen. Het was eene eigenaardine ontmoe-ting, toen Piroska en mevrouw Simbach in de spreekplaats der kost-school tegenover elkaâr stonden. ( Wordt voortgezet). Zaterdag 19 Juli 1914 Tiende Jaar. - Nummer 38

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.