Nr. 62. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangenen. 5? Augustil9I6 QUIDO QEZELLE. III. Wanneer we Gezelle 's gedichten beschouwen, zien we dat voôrnamelijk twee hoofdmotieven behandeld worden : de godsdienst en de natuur, niet een vage godsdienst, een vaag deïsme, maar het aloude katholiek geloof, het eenig-krach-tige, het eenig-schoone, het eenig levende in Ylaanderen, niet de exotische, vreemde natuur, maar ons eigen Vlaamsche land met zijn veie beemden, zijn vette weiden, zijn malsche meerschen die loeien van het grazende vee ; zijn yruchtbare velden, die wiegen den goudoogst : de arenzware korenhalmen, de tierende terwe, het zijdene vlas en de hop en de rogge; met zijn moeshoven, die glimmen van frissche groenten^ zijn boomen, die klinken van kwetterencïe vogelen ; inet zijn grond, waarop de zonne licht en leven zaait, waardoor de bevruchtende beken vloeien, de " lieve „ Leye vooral en de " varende „ Mandel, waarover de echo sterft der gewijde muziek van de zingende zee : dât land, 6ns land heeft Gezelle bezongen. Gezelle, met één woord, is een godsdienstig natuurpoëet ! En die twee hoofdmotieven die zijn gedichten leiden : God en de Natuur, staan niet op zich zelf : innig zijn ze verbonden en het verbindings-teeken is de mensch. Tegenover de natuur is de mensch groot en machtig door zijn veel-omvattend verstand en zijn al-beheerschenden wil ; tegenover God is hij klein en nietig door de zonde en de sterfelijkheid. Deze levens- en wereldbeschouwing put de dichter uit de Christelijke, en specifiek katholieke mystiek : hieruit ook vloeien de twee machtige gevoelens die zoovele zijner gedichten beïnvloe-den : het gevoelen van weemoed om den mensch en het gevoelen van dankbaarheid aan den Schep-per. Die melancholie bij Gezelle, die een waas werpt over talrijke gedichten, is niet de vrucht dier " Weltschmerz „ — theorie, die zoovele kunst in de kiem heett gedood. Gezelle is niet de levensmoede mensch vol wrange gevoelens en sombere gedachten, maar de gelatene ziel, die brandt van verlangen naar 't bezit van zijn God en dit verlangen onvoldaan voelt in dit leven : de dood alleen brengt de vervulling van zijn hoop; uit de dood groeit het leven. EGO FLOS Ik ben een blomme en bloeie voôr mve oogen geweldig zonnelicht dat, eeuwig onontaard, mij, nietig schepselken, in 't leven wilt gedoogen en na dit leven, mij het eeuwig leven spaart. Mijn leven is uw licht : mijn doen, mijn derven, mijn hope, mijn geluk, mijn eenigste en mijn al, wat kan ik zonder a, als etuwig, eeuwig sterven ; wat heb ik, zonder u, dat ik beminnen zal? Haalt op, haalt af !... ontbindt mijn aardsche boeien ; ontwortelt mij, ontdelft mij !.. Henen laat mij... laat daar 't altijd zomer is

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.