fff*E3K3SCSÏK3KiK!»3V^ , ?•;S3 Bi RB. Gij, werkers, die den nek niet meer, Als slaaf, nog bukken wilt terneer, En moê zijt, : c oneindige wee, U aangedaan : Strijdt mee ! strijdt meê ! Gij, die geen onrecht meer en duldt, En wien 't kart met haat is vervuld, Tegen het onrecht dst reeds leê D'arbeidersklas : Strijdt meê ! strijdt meê ! Gij vrouwen, die in alles voortaan, Met de mannen gelijk wilt staan, Volgt het vaandel, van recht en reê, Met fier gemoed : Strijdt meê ! strijdt meê ! Gij die vervloekt do rnaeht *-r.n 't zwaard, En in plaats van oorlog op aard, Wilt doen heersehen eeuwigen vree, Dikt or.z' rangen: Strijdt meê! strijdt meê! Jtf Van Extergam Antwerpen, Januari '16. Uit een burgersblad: Het bestuur van de epoorweglijn Baltimore and Ohio komt te besluiten, dat het zich zal ontdoen van heel zijn vrouwelijk personeel, dat onverbiddelijk zal vervangen worden door mannelijke bedienden, alhoewel mannelijke bedienden in alle vakken veel meer moeten verdienen dan vrouwelijke. Dit bericht heeft den lande door zooveel te meer opschudding en ontroering verwekt, daar het juist het bestuur van deze spoorweglijn was dat alle anderen .voorging om vrouwen in zijn werkelijken dienst te nemen, om vrouwen aan te stellen als statieoversten, als bestuurders en ingenieurs. En clan is het bestuur van deze spoorweglijn de openbare denkwijze nog meer komen opschudden, door eene ongedekte uiteenzetting der redenen waarom het den zoo 1 willekeurigcn » maatregel genomen hoeft: % ji Na een grondig onderzoek, dat gedu- rende drie volle jaren gedaan werd door gewetensvolle, bijzonderlijk aangestelde statistiekers, hebben wij moeten vaststellen dat de mannen, die in gelijke voorwaarden de diensten waarnamen die elders door vrouwen waargenomen werden, over het algemeen dertig per honderd meer werk aflegden dan de vrouwen. » De verslagen van de gewetensvolle statistiekers stonden vol van « aangeziens » als volgt: « De vrouwelijke bedienden zijn steeds en overal veel haastiger dan de mannen om de bureelen of de bezigheden te verlaten. Gedurende het laatste dienstuur verliezen zij de wijzers niet meer uit het oog en loopen zij van het eene naar het andere. Met het opkijken en het rondloopen, in afwachting dat zij zullen kunnen schoften of naar huis gaan, verbeuzelen zij van twintig tot dertig per honderd van den arbeidstijd. » De vrouwelijke bedienden veibeuzelen verder twaalf per honderd van den arbeidstijd door het verzorgen van hare vingernagels, door het in orde houden van hare hoofdharen en door het onderling praten over dingen die met den dienst niets hoegenaamd te maken hebben. » Verder waren de bijzonderlijk aangestelde statistiekers het eens om te verklaren: c De vrouwelijke bedienden zijn over het algemeen niet in staat tot een langdurig volhouden in Laar werk, zij geven slechts bij uitzonderingen het voorbeeld van eenige Vüorhantmeming, zij kunnen zich zeer moeilijk de noodige tucht aan den arbeid opleggen en steeds schrikken zij terug voor de minste verantwoordelijkheid in den dienst, terwijl zij daarenboven over het algemeen de zwakheid hebben van steeds dezelfde misslagen te begaan — terwijl men bij do mannelijke bedienden overal de hoedanigheid vaststelt van g^ene tweede maal denzelfden misslag to willen begaan. » .Het burgersblad dat wij hier naspreken, aanziet het bericht als een maakwerk van een < Stellen wij overigens vaat dat dit on,: verbiddelijk oordeel, uitgesproken door gewetensvolle en bijzonuerlijk aangestelde statistiekers, uitgesproken is tegen omtrent vier duizend ameriJcaansche vrouwen en jufiers, aangezien de amerikaansche spoorwegmaatschappijen alleen amerikaansche in dienst had willen nemen. » Volgens ons kan zoo een amerikaanseh bericht toch niets wegnemen van al den ernst die aan de vrouwenkwestie verbonden is, en voor ons blijft het een feit, dat de vrouw voor zekere werkzaamheden zoo goed en beter geschikt is dan do man. De groote zaak is, dat men de vrouw gebruike aan den arbeid waarvoor zij geschikt is en haar daar hare bekwaamheid te laten bewijzen tegen een redelijk loon. E855 iey fin gsaf ©sa Van het Westelijk front omschrijft een soldaat zijn indrukken over eca angstigen dag op de volgende boeiende wijze in de « Vorwarts » : Het was een ellenig koude, mistigvoch-tige uaeht geweest. Patrouillee hadden gemeid, dat het bij den vijand zeer levendig toegi&a. Dit maakte een scherp oppassen noodzakelijk. De gaten, die men een dag te voren op afstandan van twee p»3 in den steenharden. grond gegraven had, kt ndea niet, zooals oorspronkelijker het plan was, dieper gemaakt en met elkaar tot loopgraven verbonden worden. De mannen moesten uitkijken, klaar om te schieten. 7.'.i hadden het gruwelijk koud. ïoen de dag aanbrak, cwam da met zoo groote spaaning verwante aflossing niet. De compagnie meest in stelling blijven. De stelling moest verbergen blijven voor ds vijandelijke vliegers, een ieder meest dus trachten het zich zoo gemakkelijk mogelijk te maken in zijn gat. Daarin moest hij den geheelen dag blijven, zonder het hoofd of het bovenlichaam er uit te steken. Waren de vliegers boven de stelling, dan mocht men zelfs geen beweging maken. En de gaten waran ondiep, soms nauwelijks een halven meter, smal en ongemakkelijk. Men kon er uiet fatsoenlijk in zitten zelfs, laat staan liggen. De een zat de ander lag, met de knieën onder de .an, als een geknakte lucifer, anderen haddon do beenen uitgestrekt, maar moesten het lichaam op zij gebog*n houden, op'at het hoofd niet. uit den kuil kwam kijken. En op den bodem was niets dan harden steen. Dd kapotjas, ds eenige bescherming tegen de koude, was nat van den mist. De led maten waren stijf vxn het stil zitten gedurende den nacht. Het -reheele lichaam bibbe: Je. Het eenige, wat er aan ontbrak, as dat de vijandelijke artillerie nog begon te schieten. Zij begoa t« sehiatsa. H«t w&* nog geen negen uur toen de kanonnads begon. Dadelijk , nadat do eerste vliegers de buurt hadden aixezochti Zonder eenijren twö-el had- den zij de gaten ontekt. En zij richtten heti. vuur goed. Eerst sloegen de projectielen —• twee batterijea moeten er aan het werk geweest zijn — nu eens hier, dan daar in., Doch spoedig schoot men zuiverder. En na één, twee uren, waren de kanonnen prachtig ingeschoten. Met verbazingwekkende' zekerheid namen zij de geheele linie vaœ gaten onder vuur. In pauzes, uu eens korc, clan weer lan-' ger, ionden zij hun groet. Nu eens oort, salvo in den rechterhoek, dan weer met waanzinnige snelheid acht scholen links' daarvan. Daarna in het midden... Bij do liehameiijko kwellingen, het stüj liggen in onmogelijke houdingen, in koudo on ruist, kwamen gruwelijke psychische? kwellingen : een wachten en loeren op den, onzichtbaren vijand. Zoo juist had de linkervleugel er aan moeten eelooven. Waar1 heen zou het vuur nu gericht worden? Hoe'. lang zullen ze aan den overkant nog wach-j ten, voor zij het volgende geniepige salvo sturen? Nu beginnen ze weer... Neen, da$ toch een ander geluid'... Ze dralen daar. ginds nog steeds... Maar nu... nu suizen ze. weer, de granaten, slag op slag. Hoel dichtf op elkaar en heel dichtbij... het oog kam niets zien, maar het trommelvlies wordt verscheurd. En aarde, steentjes vallen in het gat. Met waanzinnige snelheid gaan allerlei gedachten door het hoofd : Nu is het gedaan, voorbij... het volgende schot brengt het einde... of misschen toch niet? Slaan dn granaten niet al vorder in ? Vervloekt toeh." niet, hoel dicht bij nu... een wonder, dat ge nog leeft... maar heb maar niet te voel, hoop... ge hoeft niet te donken dat ge weer, thuis komt... de kinderen, de lieve kinderen... neen niet sterven... misschien gaat het ditmaal voorbij. De acht schoten zijn er toch reeds geweest. Of ontbrak er nog één aan? Neen, het blijft stl. De andere sa'-'o's s/uilen andero gedeelten van de linie ondc.v vuur nemen. Voor een half uur hebt ge; rust. Maar de dag- is nog zoo lang, zco verschrikkelijk lang. En koud. Het is net' twaalf uur. Voor zes uur wordt het niefr donker. Zoo lang moeten wij het uithouden. Uithouden in deze houding, bij dit vuur. Verschrikkelijk ! Het ergsto zcu zijn, wanneer r-e nu getroffen werd door een granaatscherf, dia niet onmiddellijk doodt... Dan kunt ge hier langzaam dood bloeden. Niemand zal er, mag er komen om u te helpen, u te verbinden, u v/eg te dragen. En zelf kunt ge er niet uitkruipen. Hoevelen liggen er misschien reeds nar.sfc me dood te bloeden. Of reeds dood en storn., De minuten tellen. Dat leidt de gedach-, ten af en laat den tijd voorbijgaan. Dit middel heeft reeds' zoo vaak geholpen. Een, twee, drie, vier... Eindeloos, zro'n enkeio minuut. Het hurken in de onnatuurlijke houding*: wordt steeds onverdraaglijker. Le ledema-. ten slapen in. Natuurlijke behoeften gaan kwellen. Nu weer een salvo... Naast me steunt en reutelt er een. «Hospitaaisoldaat... hospitaalsoldaat...!» Ja, roep maar: hospitaalsoidaat. Armoi kerel! Geen sterveling kan u helpen. Me*l eens hij, die drie pas van u ligt... «Hospitaalsoidaat!... roept toch..., helpt, toch... hospitaalsoldaat... > Een paar stemmen roepen het verder, ■ niettegenstaande ze allon weten dat het ; geen doel heeft. Maar het geeft den gewonde misschien troost. Een van de burea tracht hem ook moed in te spreken: «Een? beetje geduld. Er aal er wel een komen. Heti wordt gauw donker. Verbindt u voorloopig zelf !» «Ik kan--, niet... roept toch... hulp...» De stem wordt al zacht. Ten slotte hoort men alleen nog het steunen en kermen. Vier uur 's middags. Het vuur wordti; levendiger, de pauzen worden steeds kor-, ter. Niet een, die nog niet onder de aarde\ bedolven is geraakt. Eindelijk wordt het: vuren flauwer. Langzaam, opwindend langzaam, word* het donkerder. Nog een half uur misschien. dan zal het mogelijk zijn uit het gat te krui-' pen, de ledematen uit te strekken... dan zal misschien het vuur ook verstommen. Einde-' lijk moet het bevel tot wegmareheeron tochj komen. Het blijft rustig. Er is dii3 geen gevaar meer. Er uit, uit het ellendige gat ! Maar het is vlugger pezegd dan gedaan.. De ledematen gehoorzamen ternauwernood aan den wil. En dan komt er plotseling nog) een salvo... Eindelijk... In het schemerende donker loopt men ach* ter de gaten heen en weer... Soldaten, di« zich trachten te warmen, de gaten naar ge* wonden afzoeken. De hospitaalsoldaten hebben veel te doen. De een voor, de ander na slepen zij weg in bruine tentbanen. In vele gaten zitten nog donkere gedaan* ten. — Hé gij ! Niets beweegt. Slaapt ge? Alles blijft stil. Scheelt u wat? Nog steeds geen beweging. De vrager knielt om den stomme, wakker te schudden. Zijn hand wordt voebJ tig. Bloed. Het voorhoofd is koud. Dood..., De officieren lcopen heen en weer. Ulie-' den moeten weer in de gaten. Een paar uren' moet ge het nog volhouden, tot de aflossing komt. Langzaam wordt er gehoorzaamd. Maar, aan den overkant bliksemt het weer een paar, maal op. De laatste is weer in zijn gat,,.^' Tot tien uur uithouden.-*- Dan kom* d* i&pattftde^S&ajjgijjj

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.