Bil" 32'laar'— N- 238 Dndnter-Uitgeefatet ' $zm Maatschappij HET LICHT .bestuurder» f». DE VISCH. Le4eberg-O0Nt . . REDACTIE ƒ J»1 ADMINISTRATIE HOOGPOORT. 29. CENT eam&ws Prijs per nummer : voor België 3 centiemen, roor den Vreemde 5 centiemen , EMBIU'I ■ elsfoon s Redactie 247- Administratie 2845 mm mOm 9ÉHBÉ Zondag 27 OG&ST 1316 ABONNEMENTSPRIJS BELGIË . ff. 3.29 j*. *-, » Drie maanden. Zee maandeo.^v^'^ii* 'r* 65ft Een jaar . . . % ^.jji «< fr. 12.5® Mtffl abonneert dek ep afte peöfeafeele» DEN VREEMDE Orle maanden Idageiijk» --.. verzonden). « . ».i • ta'fiJJ ig van Nijverheid en Kaast (Feestpaléls VOORUIT, St-Pietersnieuwstraat, Gent) is tot' den éi ir sfeiffei, Zondag 3 September, KOSTELOOS TOEGANKELIJK mits aankoop van san lot f an 10 certain tier Groote Tombola van (50 prijm#- 'Gen Donderdag en Zondag, mits aankoop van tw@t loten. Hig koint af ©p Lé Bien Public -wil van de socialistische oplossing der maatschappelijke kwestie door hei kollektivisme niet weten. Vooraleer daaraan te gelooven, moet hij weten hoe het zal werken. Hij wil bet machien zien draaien vooraleer, het gemaakt is. Dat is eenvoudig potuilerij. Jaws Watt, die leefde van 1786 tot 1819, was een groote werktuigkundige voor zijnen, tijd, die enorme verbeteringen; toebracht aan het toenmalig stóommachien. Maar nooit heeft hij de volmaking kunnen vooriien, waarop de stoommachienen hedendaags gekomen zijn. Nooit beeft hij de locomotief vermoed, die door Stephenson gevonden werd. Stephenson zelve heeft echter nooit durven denken misschien, tot welke snelheid en kracht de locomotieven heden het zouden gebracht hebben. Waren bet princiep en de beginnende toepassing der stoomkracht minder waar en minder goed, omdat de eerste toepassers de geheele toekomst van hunne uitvindingen en verbeteringen niet konden poorzien 2 De waarheid is en blijft, da* een goed of een kwaad princiep altijd tot hunne i uiterste gevolgen gaan; Bet'kollektivisme is een vorm van gezamenlijk bezit en dat aan elkeen geeft naar verdienste. Die vorm bestaat reeds, voor wat de staatsijzerenwegen, de posten, de telegrafen, de-arsenalen, enz. betreft. Dat alles behoort aan niemand _ en toch aan dedereen, aan de geheele natie. En indien die inrichtingen aan «elkeennaar verdienste > niet geven en aan velegewettigde kritieken onderworpen _ zijn,ligt dit niét aan hum kollektivistischenvorm, die goed is, maar eenvoudig omdatzij. beheerd, bestuurd worden, door eeneklasse, de kapitalistische met volledige uitsluiting van de demokratie, die het nog totr&geeren niet gebracht heeft.«cwvtg^ Een mes is een noodig, goed gereedschap 'm banden eener brave moeder, die ermede dé boterhammen harer kleinen snijdt, maar dat zeHde mes wordt een moordtuig in handen Tan een bandiet. Dus als de koHektövistteöhe vorm er is, Jmogen wij dan niet hopen dat de soeiaaldemokratie hem eens zal besturen? En «Le Bien Publip» moet overtuigd zijn idat wij aan de werklieden en bedienden van . gelijk welke kollektivistische maatschappelijke instelling een ruint deel wilUeu laten in het besturen dier diensten, een jopen veld latend aan alle verbetering of 'initiatief, altijd onder de hoogere controol ivan den Staat, die de gemeenschap vertegenwoordigt. Zou «Le Bien Public» Maar beginnen |zien in ons streven en zich overtuigen dat ons geloof in het kollektivisme niet blind is ien in alle geval meer redelijk en beredeneerd is dan zijn geloof in den hemel, boven de wolken 1 't Ware te hopen, maarzeker is het niet, ter contrarie. Het sooialisme, zegt « Le Bien Public », houdt aan dogmas, dat zijn stellingen die j men* Mind moet gelooven, die onveranderj lijk*'zqn'ton niet mogen tegengesproken wori den. Onze katholieke confrater neemt, ons voor anderen, misschien Voor zijn eigenzelve.?**?.: De kerk heeft dogmas, wij' nie*,\de wetenschap erkent geen dogmas en het socialisme is een uitvloeisel der wetenschap. Wij hebben zoo weinig dogmas, dat wijgeheel nederig aan «Le Bien Public» gevraagd hebben: kent gij eene betere maatschappelijke cplossing dan de onze, wij willen ze welwillend en met genoegen onderzoeken.• Helaas, onze stedige confrater ontmoeten wij hier in zijn hemd, hij heeft geen oplossing zegt hij die ons kan bevredigen. 't Is dus al wat pover is, aangezien wij aan geen dogmas gebonden 'zijn en wel gereed cm allen goeden raad te *aanhooren en te volgen. f'-i^èH Üb$&! Wij zullen daar verder ^ïader over spreken. Eerst een ander punt: «Le Bien Public» zegt dat de werklieden de o'pschorsing van den bijzonderen eigendom niet vragen, maar wel dat zij gemakkelijker in 't bereik komt der massa. Het katholiek orgaan weet wel dat zooiets belachelijk en onmogelijk is. Ten ware dat hij van eene samenleving droomde van al eigenaaw «onder werklieden. Zoo iets is. bespottelijk en wie de ontwikkeling der kapitalistische samenleving nagaat zal zien, dat juist het omgekeerde gebeurt,ihéftt'', De groot-eigendom heeft eerder eene. strekking om zich in minder handen samen te. trekken en de klein-eigenaars te onteigenen zonder schadeloosstelling. 't Is alleen «Le Bien Public» die zulks niet ziet of niet zien wil. De massa weet beter en het katholiek blad slaat naar hare cpinie omtrent het eigendomsvraagstuk, gelijk een blinde naar het ei. De massa weet dat er maar een middel ïs, namelijk dat zij den gezam&hlijken eigenaar zou worden van de voortbrengst en van de ruilmiddelen. En dat komt alleen door den triomf der sociaal-demooratie. «Le Bien Public» kent ineens de werklieden en hunne eisehen op zijn duimken. 't Is mirakuleus! Ziehier hoe hij ons dat aan 't verstandba#ngt: j De werkende klasse vraagt de afschaffing niet van het loon; maar zijwil een loon, dat haar in staat stelt,voldoening te geven aan de stoffelijkeen zedelijke noodwendigheden der familie ; , aéjjjjt'fi Zij vraagt de onteigening niet der nijveraars, handelaars en eigenaars, maar zij verlangt door de vereeniging afdoende te kunnen weerstaan aan de ongewettigde eisehen en op een voet •f-i^ van .gelijkheid de voorwaarden van haren arbeid te kunnen bespreken; 'Zij vraagt niet dat de aarde in een Eden zou worden .herschapen waarin alle wenschèn "• zouden verwezenlijkt worden, terwijl zij gedaan worden; maar zij wil, zij wenscht en zij wendt hare pogingen aan om te komen tot een regiem, waar zij beter gewaarborgd zou •wtozen tegen den ouderdom tegen werkonbekwaamheid, tegen alle misbruiken en tegen alle ellende. Op al die-gewettigde eisehen kan er, s^egt «Le Bien Publio», een volleöig >antwoord gegeven worden;•.' zonder de sociale orde omver te werpen. (W. v.) 'F. H. Moet de vakvereeniging politiek of neutraal zijn ? Van verscheidene kanten is reeds vanvóór langen tijd over die vraag getwist.Vele menschen hebben tot hiertoe nog altijd geen vaststaand begrip ever die vraag,weten niet of het beter is dat eene vakvereeniging zich bij eene politieke partij aansluite, of zich kleurloos, politiek onpartijdig houde.?;*AUiK' Enkelen, dwalend, maar toch oprecht,meenen dat er voor de verbetering van hetlot der werkers, alleen kans i« lange denweg der onzijdigheid, omdat in zulke vereeniging plaats is voor alle meeningeoi ongevoelens.'V^?M Anderen, met min zuivere bedoelingen, aan wie de wassende macht van het socialisme een doorn in den voet is, besluiten in een zelfden zin. Het dwalen der eersten is vergeeflijk, daar er menschen zijn welke moeilijk aan de werkelijkheid der ;dingen iets loeren en daarbij nog door belanghebbenden, van die soort met min zuivere bedoelingen in hunne verkeerde opvatting gesterkt en aangemoedigd worden, iets wat moeilijker te verschoonen valt. Het is toch weeral verdacht zonderling,' dateer personen gevonden worden die, waarhet er voor den werkman op aankomt lotsverbetering te betrachten, hem attent ma-kenop gevoelens, overleveringen van geloof en andere bijkomende nietigheden om hem af te houden van zijne direkte belangen, hem af te zonderen en vijandig te maken van groepeèringen aan dewelke het grootste • deel der -werkende bevolking zijn vertrouwen geschonken heeft. Ze wroeten als mollen, weifelend onzeker bij hun werk, niet vermoedend dat eens alles op hunne lijven zal ineenstorten, toch weerom eene hechte, onvarbreekbare massa vormen zal I Richten wij ons tot de oprechten. Hunne bewering dat de onzijdige vorm der vereeniging de beste is, berust alleen op schijn, gelogenstraft door de werkelijkheid der feiten. De onzijdige vakvereeniging is eene groepeerkig van personen welke strijden moet 'of wil voor zijne yakbelang&n, maar juist door zijne onzijdigheid den strijd in onzekerheid, met zwakheid en zonder onwankelbare eensgezindheid voert. Die zoogenaamde onpartijdigheid is eene onzinnigheid en eene absolute onmogelijke heid, daar ieder persoon, hij zij weinig of goed ontwikkeld, over politiek zijne opvatting heeft en zijne houding in vak- of gelijk welken strijd, afhangt van zijne politieke meeningen. Het valt dus licht te begrijpen wat deinnerlijke waarde is van eene vakvereeniging welks leden verschillend, politiekemeeningen aankleven, en waarom ook depatroons liever te doen hebben met zulkescort van vakvereenigingen, welke zich opweinig.na in een toestand bevinden gelijkaam die van. de oprichters van «en. torenvan Babel, welke plots een© verschillendetaal spraken. .'St Zulke vereenïgingen zijn het werk van mannen welke geen kraehtigen durf hebben, aan halfslachtigheid doen. Zij schijnen niet te begrijpen dat de deugdelijkheid van een werk niet afhangt van den naam van dat werk, maar van de manier van handelen zelf. Het is verkeerd te meenen dat de vakvereeniging als strijdorgaan. beter lukken zal met- zijn onpartijdig, uithangbord, daar de bazis van zulke vereeniging om de hierboven gegeven oorzaken foutief is. Heden bestaan nog enkele van zulke onpartijdige vakbonden, welker vorming dagteekent van vóór vele jaren, welks aartsvaderlijk bestaan daaraan vastzit dat ze er door de gewichtige, naamhebbende personen van afgehouden zijn zich bij de massa der arbeiders aan te sluiten, omdat hunne politieke gemengdheid een beletsel is tot het kiezen Van dien weg welke de tegenwoordige toestand in de arbeiderswereld hun wijst. Zij vreezen voor hunne vakbelangen een openlijk, flink partij kiezen, het opheffen van de valsche, onlogieke positie hunner vereeniging en hebben ongelijk. ' De ervaring dar Engelsche Trades-Unionisten heeft ook hen doen terugkomen op hunne van ouds bestaande opvatting. Zij • ook waren de warme verdedigers der politieklcoze vakvereeniging, dachten de stoffelijke toestanden voor de arbeiders tot het einde too te zullen verbeteren achter den rug der politiek om, welke ze als vakvereeniging over het hoofd zagen. Ze vergaten dat, hielden zij zich niet op met politiek, de politiek hen nochtans niet uit het oog verloor. Dat hebben ze nu eerst duidelijk gevoeld bij de mijnwerkersstaking van 1912, toen ze in hun strijd niet alleen tegenover de kolenharons stonden, maar tegenover de regeering, de vertegenwoordigster der geheele bezittende klasse, welke als opdracht had zich zoo weinig mogelijk van hare voorrechten .te laten ontwringen. Eene vakvereeniging heeft op onze dagen tft overwegen dat de vooruitgang der kapitalistische productiewijze, met zijne samentrekking der productiekrachten, de toenemende organisatie der ondernemers, de stijgende afhankelijkheid van gelijk welk bedrijf tegenpver de reusachtige macht der geheele kapitalistische samenleving, de werking der vakbonden doelloos maken zal wanneer deze op zich zelf staan, het Is te zeggen, uitsluitend en alleen op da zorg der belangen der vakgenooten, op den grondslag van het gilde-egoïsme en de theorie jïér verzoening van belangen tusscben arbeiders en patroons gesteund is. De vakvereeniging zal des te beter strijden naarmate het inzicht zijner leden in den samenhang der voorwaarden van het economische leven in de maatschappij klaar is, en hun solidariteitsgevoel en hun ■ klas-r sebewustzijn in hunne hoofden vastzit. De onzijdige vakvereenigingen zullen als gevolg van voorgaande gegevens, hunne ondoeltreffendheid inziende, in latere te komen botsingen met het kapitaal, de hulp der politieke vakvereenigingen en der gansche arbeidende klasse moeten inroepen, willen ze dat hun vakstrijd eenige kans tot goede uitslagen geve. In tijden als nu is het eene misdadige blindheid niet te zfen dat, alleen staande, niet aan de massa der arbeiden aangeslotene vereenigingen gedoemd zijn te verdwenen, hun tijd overleefd hebben. Zij Mijn *fc: Don Quichotben vechtend tegen molenwieken. In de rangen der sotnaal-demooratM Éi de plaats aller arbeiders! Clnokera önflL Msmé den Oariktg In 0«ii duikboot • Een duikbeotmatroos BchrijSfr^vl Het gebrek aan ruimte in de duöAwot is bekendT Wanneer men er echter «enigen tijd in geleefd heeft, schijnt het echter niét meer' zoo erg. In het .algemeen zal een middelmatig woonvertrek echter ruimer rijn dan do plek, diè hier een dozijn menschen tot slaapwoonkamer, tot keuken en bovendien nog als torpedeerruimte dient. Daarnaast, slechts door een gordijn gescheiden, ligt het vertrek van de officieren, ongeveer twèV meter lang, nog niet zoo hoog en juist zoo breed, dat er tusschen beide slaap-sopha' a een tafel kan staan. Als iemand van- ons naar de machienkamer wil, dan moet hij hier doorheen en trapt hij de officieren met zijn zware zeelaarzen -op de voeten. Men went echter aan alles. De lucht in de boot is niet voortreffelijk. Men ruikt petroleum-, olie- en bsazineluöhfi maar verder is de lucht vrij zuiver. Menig-i maal is ze echter wat dik e,n zou men ze heetli goed in stukken kunnen snijden en elkaar naar het hoofd werpen, als dat niet tegen de goed kameraadschap indfuisohte. Hef eten is over het algemeen heel goed. Maar het wordt altijd door alarm gestoord. Alarm beduidt: alle man op den kjjkpost. Het alarm heeft ook voorkeur voor de oogenblikken, dat men in den diepsten slaap ligt. Dan beginnen do bellen te ratelen en werktuigelij k springt men uit de kooi op sijn post. Het slapen sou zeer aangenaam «ijn, 1 als men niet zooveel kou daarbij leed. Want in het woonvertrek is het vaak Mar kond.: | Wel heeft ieder man zijn elektiasaha verwar1 mer, maar die worden voorzichtigheidshalve gewoonlijk op de werven achtergelaten. Ien eerste kunnen ze dan niet beschadigd worden en ten tweede verbruiken m geen stroom. Die het te koud heeft kan %» de , machienkamer gaan of zelfs op den Dieselmotor gaan zitten. Aan de omstandigheid, dat men dagen on weken lang niet uit de kleeren komt, en rich' alleen nog in herinnering wasefat, went men ten' slotte. Minder aangenaam is, dat men . mepte GescIMtls van den GeDtsclun Ziikonbintf Mtysen Zijne stichting — Zijnen groei Zijnen bloei— Zijne vooruitzichten door,August NEEFS , De eigenlijke ingever van 't gedacht voer het stichten van den « Bond Moyson » is Eduard Anseele. Het was fond de jaren i884-8s,.datik lid werd der Ziekenbeurs Moysohs-Vereeniging van Gent, die alsdan gevestigd was op de Sal vatorstraat, in den estaminet De Brusselaar, De Ziekenbeurs Moyson was gesticht door eenige socialisten, die geene'. ziekenbeurs konden vinden welke 'overeen kwam met hunne gedachten, omdat al de reglementen der bestaande ziekenbeurzen bijkans op denzeuden leest geschoeid waran. Door' al die reglementen was ook eeae jaarlijksche zielmis voorgeschreven voor de overleden leden ; die mis moest door al de leden bijgewoond worden op straf eener groote boet. Ook werd er eene jaarlijksche uitkeerinü gedaan van acht glazen bier por lid, die ten profijte dienden van den lokaalhouder, en als er dan nog wat overbleef werd het in sommige ziekenbeurzen Bah de leden uitgedeeld. Dat maakte dat er jacht gemaakt werd op de zieke lodens tlleln trok wareö, om hen zoo gauw mogelijk buiten trok te «ellen, opdat er toch genoeg in kas zou geweest zfjn voor den jaarlijkschen deel,die altijd plaats had op de Gentsche feeeten. . -Dit had ook voor gevolg dat al hunne vergaderingen ontaardden in ruzie; zij hadden daardoor nooit de gelegenheid eens ernstig eene kwestie te bespreken die de ziekenbeurs aanbelangde. Door die en nog andere redenen hadden oudere parJijgenooten in dien tijd goed gevonden eene ziekenbeur» tei^sfeii(u:«a3riaald»i«lfi*t«.«bjaul)»a.«iatL zouden bestaan en die ook overeen zou komen met hunne socialistische gedachten. Daarom, van bij hare stichting, sloot de ZiekenbeursMoyson zich bij de Werklieden-Pairtij aan en plaatste zij haar geld in de spaarbank van dé Samenwerkende.Maatschappij «Vooruit», en'daar ik dan zoowat de. raadgever en woordvoerder was, werd ik gauw aan het bestuur gekozen.,,,....,'. Het was na eene algemeene vergadering der Ziekenbeurs Moysoa dat Eduard Anseele mij alleen riep;en zegde : « August, men zou moeten maar een middel uitzien om al de ziekenbeurzen van Gent of ten minste een groot gedeelte in éénen bond te vereenigen, want al die kleine ziekenbeurzekens houden het niet Uit; de werklieden loopen daarin verloren en die verzwakte ziekenbeurzen keeren zich dan tegen de werkersorganisatie. Laat ons daar eens goed over denken of er op dit gebied niets zou kunnen gedaan worden. » Natuurlijk was ik van het gevoelen van Anseele maar de hoofdkwestie was het middel te vinden. Men moet hier eens onderzoeken wat al die ziekenbeurzen beteokenden en hoe zij tot stand gekomen waren. Eerstens was er bijkans van elk vak eene ziekenbeurs, zooals: letterzetter», kleermakers, timmerlieden, beeldhouwer», metaalbewerkers, steenkappers, schoenmakers, goudsmeden, enz., enz. Andere ziekenbeurzen waren tot stand gekomen op de volgende wijze : ~ ' Herbergiers, die wat kennis hadden van ziekenbeurzen door er soms deel van te maken, — want in dien tijd mocht men deel maken van zooveel ziekenbeurzen als men wilde — stichtten eene ziekenbeurs in hua huis. Zij zagen daar een. winstgevend middel in om kalanten te winnen voor hunne herberg.De herbergier maakte dan iemand zijner klanten tot president ea\op een korten tijd was de ziekenbeurs geformeerd, Want de eene bracht den andere mee. Als men nü ziet op welke grondvesten die maatschappijen bestonden, kunt ge wel oordeelen dat het niet 'gemakkelijk zou zlja hun daar uit los te rukken --*• en vooral te dien tijde, dat de meeste werklieden nog een afschuw hadden van dat « roode spook » — om zich bij ons aan te sluiten. Maar wij moeten ook zeggen dat de socialisten niet gauw verlegen waren en, eens iets in hun hoofd geprent, lieten zij niet licht los. Een toeval heeft mij en de vrienden goed geholpen om een getal ziekenbeurzen te groepeeren en den . tJ«*&unura» fid«srd_AgiMl»..te Verwezenlijken en dat ££?KË3^_ doel was: het stichten van eenen enkelen bond der Ziekenbeurzen en door de groote voordeden die; zulk een bond zou afwerpen, al de werklieden in de teekomst voor dezen bond te winnen. Dat toeval was het volgende: Ik had onder de staatsbedienden een vriend, die op «rétbrme» gesteld was door ziekte. Die ziekte verergerde; daar hij arm was, — want hij had 3 kinderen — meest hij den dokter der arnien ter hulp roepen en daar hij niet beterde, zegde hij aan den dokter: «Mijnheer.toengij mif vroeger verzorgdet als ik in de statie was duurde dat nooit zoo lang ».SöM^i Maar vriend, antwoordde de dokter, dan mocht ik u voorschrijven wat ik wilde en hetgeen gij noodig hadt, want het was op kosten van het gouvernement; maar nu is het van den arme en wij weten hoe duur de medicamenten mogen kosten, en 'deze die gij noodig hebt mag ik u niet voorschrijven; wat ik in uwe plaats, ik zou naar het hospitaal gaan. Mijn vriend is er naartoe gegaan om er te sterven. Zijne vrouw, weduwe geworden met 3 kinderen, wa» ook den dokter der armen moeten gaan raadplegen met pijn in den buik. Gemelde-dokter had twee ingangen: een ingang voor het betalend kliénteel en een poortje voor den arme. Daar die vrouw er nog nooit geweest was, was zij langs het huis zich gaan aanbieden en daar het eene propere vrouw was, dacht de dokter dat het eene betalende kliênte was; na haar onderzoeht te hebben, schreef hij haar een fleschje voor; de vrouw, na mijnheer bedankt te hebben,wilde doorgaan zonder te 'betalen. — Madame, het is twee frank. * Mijnheer, ik dacht dat het hier voor den »rme ■«fas, want ik heb geen twee frank, ik ben weduwe met drie kleine kinderen. — Als het voor den armen is, beet hij haar toe,meet ge langs het poortje gaan, hier nevens, en hijtrok het recept terug uit hare hand. Het mensen moest de vernedering ondergaan lang» het poortje binnen te komen en haren toer afwachtend. Als zij bij den dokter kwam, kreeg ze een kilo lijnmeel om op haren buik te leggen, in plaats van de flesch die hij vroeger voorgeschreven had. Het was nadat die twee schreeuwende ferteh blij ter oore kwamen, dat ik verontwaardigd was en terzelfdertijd dacht: Is dat geen middel ota een oproep te doen aan al de ziekenbeurzen van Gent, oaa lang» dien weg een bond te stichten, ten einde den kosteloozen ge- tijde geen enkele ziekenbeurs bestond waarin de kostelooze geneesdienst ingericht was. Maar ongelukkiglijk was dat in 't jaar 1886, toen onze vriend Anseele voor zes maanden in 't gevang gestoken werd voor zijn Briefjjan de Vlaamsche Moeders, om aan hunne zonan in het leger te'schrijven niet op de Waalsche stakende mijnwerkers te schieten. Dus kon ik hem met mijn ontwerp niet gaan raadplegen, maar gins bij den betreurden vriend Ed. Van Beveren, die in dien aard een artikel schreef in Vooruit, om de geesten öp dat gebied wakker te schudden, , Mijn eerste werk was dan al de adressen op te zoeken van al de ziekenbeurzen van Gent eh omliggende, en ik had er wel honderd. Dan stelde ik mij met vrienden aan het werk en gaf op de eerstkomende vergadering van de Ziekenbeurs MoysonsVerèèniging eene voordracht over de hervorming der ziekenbeurzen,1-waarmede ik veel succes behasdde,én ik vroeg aan de Vergadering de toelating eene circulaire te schrijven en die te verzenden naar al de aiekenbeurzen.van Gent en omliggende, ten einde eene conferentie bijeen te roepen op 25 December 1886 in het lokaal van onze vereeniging, den estaminet De Brusselaar, Waaistraat, en dit op de kosten van de ziekenbeurs. Dit werd met toejuichingen aanvaard. Dezelfde week werd de circulaire nog verzonden, de conferentie had op bdvengenóëmden datum plaats en werd^beantwoord door 21 maatschappijen^ . Na het uiteenzetten van het doel dier vergadering, was er niet één die zich tegen het princiep verklaarde, maar zij zegden geen gebiedend mandaat te hebberi om een besluit te nemen; maar iedere maatschappij stortte een frank als bewijs van toetreding en legde de belofte af'eene buitengewone vergadering bijeen te roepen, om het aan hunne leden voor te dragen, en zij kregen eene maand tijd om hunne bijtreding te laten geworden. Ik kan met genoegen zeggen dafc-er van de 21 maatschappijen 19 wa.ren die hunne toetreding zonden. Iedere maatschappij benoemde twee afgevaardigden die samen een comiteit vormden, dat zich aan het werk stelde om gèneesheeren te zoeken.welke het wérk van den geneesdienst voor onzen bond zouden willen doen. Dat was natuurlijk geen gemakkelijk werk. Eersten» hadden veel gèneesheeren schrik dat postje aan te nemen, uit vrees hunne andere kliénteel er door te yerlie- die op de wijken woonden, ten derde, rato wist niet hoeveel «en hun kon aanbieden. Maar dia oas in die moeilijke kwestie veel medegeholpenhebbett waren dag i ook dokter Boen, die dan aan de Vijfwindgatstraat woonde ea dokter H. De Keghel, dia op het Steendam woonde.' Die heeren verklaarden zich bereid daan dienst te aanvaarden en bielpea ons zoeken' om aeg 3-doktow W)' te vinden. Die waren doktor Burvenich, opden Kort-rijkschen steenweg; Dr.Degroote.van op den Zandberg en Dr. Dumont, in de Casinostraat. Er werd eene proef aangegaan voor 3 maanden aasden prijs van eenen frank per lid ea per jaar. De heeren doktors waren tevreden van de proef aan dienprij» vastgesteld, want men moet eok zeggen, dat de leden weinig gebruik maakten van bij den debtor te gaan; ten eerste waren er velen gegeneerd om bij dan doktor te gaan kosteloos, omdat er zekere bepalnaeo aan verbonden waren om kosteloos toegelatsa te werden en ten tweede men had de visiet wel kostelao», maar me* moest de medicamenten zelf betalen. Het waren dan' maar diegenen welke in trok moesten gaan, die van dezen geneesdienst genoten, omdat de afconderlijka maatschappijen waarvan Zij lid waren, van den Bond der Ziekenbeurzen waarbij zij aaagesleten waren, vergden dat de leden een briefje van onbekwaamheid' tot werken inbrachten van een dokter van den Bond, Maar het duurde niet lang of er werd ami andere behoeften gedacht, 't Was het afleveran van de kostelooza medicamenten. Wie on» daarin goed behulpwuun was om dit doel te bereiken,' was de Samenwerkende Maat* ichappij « Vooruit», die dan reeds 3 apotheken bezat. Men kwam overeen met de doktors en de apotheker* om het onderzoek op de volgende wijze te doen : De doktors zouden eene lijst hoaden van dn me»tica-meaten die zij voorgeschreven hadden. Die lijgt werd maandelijks aan de apothekers ovenkaadigd, dia uitrekenden wat de Bond zou moeten betaleri hebben, waren die .medicamenten kosteloos aan de leden geleverd geworden. -Dat werd zoo 3 maanden achtereen gedaan; daarmede hadden wij eene bazis 'Teer wat wij nog meer aan de ziekenbeurzen zouden mnetnavragen, om deze voordeelen aan hunne leden bij te schenken. Dat werd nog al gauw aangenomen omdat de inleggen maar met eene kleinigheid vermeerderden, maar er is een spreekwoord dat zegt: «de appeeft komt al etende». (Zie vervolg ia hat Mg*** ^Oi lolde*»

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.