ZONDAGSBLAD ZONDAG 18 JUNI 1916 Byblad van " VOORUIT „ Tweede Jaargang — Nr 8 Prijs : 5 eentiemen De man met de kloppers (Slot) V — Kom', Tieste, had zijn vrouw gezeid, den pet met de dampende aardappels op de tafel zettend, - - laat ons nu maar eten... En beiden namen plaats bij de lage tafel en begonnen te eten aan hun eenvoudig avondmaal, zwijgend, de ge-dachten vér-afdwalend. Ik vind het maar stillekens met de kleine, zei lieste, na een lange poos, zijne vrouw daarbij ondervragend in 't gelaat blikkend. Iieel stillekens, beaamde zij, — heel stillekens... En weêr zwegen zij, smakehjk voortetend hun poveren kost. Toen, na een lange wijle, sprak weer Tieste, als onder het dririgen eener koppige gedachte in zijn hoofd : Maar wat zou dat toch mogen zijn ? De vrouw at voort, de gedachten blijkbaar elders. —- 't Is toch aardig, begon, na een poosje, nogmaals Tieste. Altijd diezelfde, ongelukkige ziekte. Wat zou dat toch mogen zijn? Dan keek de vrouw hem plotseling vlak in 't gelaat : Wat het is? zei ze, stroef en bits. Ik weet wat het is... — Gij ? Ja, - ik ! — En wat is 't ? Ilij lueld op te eten en keek haar nu belangstellend in de oogen. Maar zij antwoordde niet en beet gulzig in haar stuk roggen smouterham en een vettigen aardappel dien zij in de hand hield. - Maar wat is 't? zei hij nogmaals en zijn stem klonk eenigszins ruw-bevelend. — Betooverd ! zei ze, snel, en keek daarbij schuw oui, eerst naar het donkerste gedeelte der kleine woonkamer, dan naar den zolder, als vreesde zij dat iemand haar stond af te luisteren. — Betooverd?... Het woord bleef hem bijna in de keel kroppen. Jlet was als had hij plots een lompen vuistslag op den kop gekre-gen en, onwillekeurig, keek hij ook acliter zich, naar de deur toe. Betooverd, - ja ! bevestigde zij nog eens, in voile overtuiging en de schrik kwam in hare wijdopenspalkende oogen schemeren. — Maar door wie? Zij haalde de schouders op, sprakeloos... Hij had nu gedaan met eten en veegde, met zijn rriouw, den mond af. Zijn gelaat was bleeker geworden, onder het opborrelen eener plotselinge, machtelooze woede. — Als ik hem ken, dan klief ik hem den kop met mijn bijl !... Het viel als een sombere, onmeêdoogende bedreiging in de stilte der kamer, zoodanig dat de vrouw er bij huiverde. - Is het misschien die schooister, die hier eLken Zater-dàg voorbijkomt ?--vroeg hij. - Zoo'n arme sukkel! — o, neen... Zij sprak het uit, gejaagd, in al de innigheid harer ziel, de vrees bibberend om het harte, omdat zij haar man kende en wist dat hij zijne bedreiging zou uitvoeren, zoo beslist en zoo bedaard als hij, over dag, in de wortels der boomen kapte... Tieste geloofde aan spoken en tooverheksen met dezelfde onoverkomehjke halsstarrigheid als hij geloofde aan hemel, hel en vagevuur. Hij geloofde dat er menschen waren, door-gaans straatoud en met duivelsch-leelijke tronies, die, on-opgemerkt en opzettelijk, het « kwaad » in de veestallen en in de huizen brarhten, beesten en kinderen en ook groote menschen betooverend. En de meening zijner vrouw bleef hé m in den kop woelen en steken als eene onafweerbare zekerheid. — Maar door wie? vroeg hij nogmaals en meer aan-dringend. — En hoe weet gij dat? Toen vertelde zij dat hare moeder, reeds wanneer hun eerste kind daar in de wieg lag te kermen en te kreu-nen, worstelend tegen de kwaal die het langzamerhand uitmartelde en deed uitdroogen tôt een houterige, onmen-schelijk-leelijke pop, het haar bepaald had verzekerd. En zij had daarbij gesproken, zei ze, van boer Landuyt, waar ze in hare jonkheid als meid diende en wiens dochter, acht jaren oud reeds, ook alzoo was gestorven... Eens, tegen den valavond, had zij, bij eenen kruisweg, een appel gekregen van een oud vrouwtje en dien smake-lijk opgepeuzeld. En van toen af aan, was het meisje ook gaan sukkelen en kwijnen, hopeloos lang, — drie jaren wel! — en dan stillekens uitgegaan, als een keersken. Het gansche dorp had er, jaren lang, over gesproken... — Maar er is toch niemand bij ons kind geweest, zei hij dan, inwendig vreesachtig, maar toch als een laatste hoop waaraan hij zich nog bleef vastklampen. — Wie weet het! mompelde zij, altijd in haar hardnek-kig gelooven aan het « kwaad ». — Maar wie, wie, wie?... •—• Ik heb het u nooit durven zeggen, sprak zij toen, dof en diep, omdat ik er niet meer aan denken durfde. Hij keek haar aan, met open mond, roerloos in zijn lagen stoel gehurkt, als neêrgedrukt onder eene angstwek-kende nieuwsgierigheid. En, vreesachtig, met langen, voorzichtigen omhaal, vertelde zij dan wat haar was gebeurd, toen hun laatste kind daar in zijn wiegje lag weg te krimpen als sneeuw... Het was op eenen nacht, wanneer zij er bij waakte. Zij was, nevens den haard, in slaap gevallen, doodmoe van het dagenlange sukkelen en krabeulen. En midden in den nacht — het moest rond twaalven zijn — had zij een gerucht gehoord op den zolder, als van stappen die daar heen en weêr gingen. In den beginne dacht zij dat het Tieste was die op-stond en naar het kind kwam kijken. Maar dan had zij iemand de trap zien afkomen, een oud ventje met klop-pers aan de voeten, trap voor trap, en naar de wieg zien gaan. En daar was hij blijven stilstaan, doende alsof hij

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.