ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 4 NOVEMBER 1917 Derde Jaargang — Nr 28 Prijs : 5 eentiemen Jonge Harten (Vervolg) « Zoo blind ben îk nog met » dacht Anton Dankel toen hij 's avonds weer vôor het venster van zijn kamer zat. « Dat meisje kan... me wel lijden... Tine Hoover... Hoo-ver... Hoover... 'n zachte naam... Moest ze werkelijk 'n tuil pioenen halen bij den hovenier van het kasteel?... Dat wilde toch ook lukken ; nu!... in aile geval... 't was prettig. Die "bier-bruine oogen... de wangen wat bol... maar een pracht van 'n, haar... « Ge zoudt het bij ons ze-ker nooit gewend worden, Meneer Anton?» ■— « Toe nu, zeg asjeblief Anton, kortaf... Hier op den buiten maakt men toch niet veel beslag?» — « Ik wou toch ook eens dat ik zoo verstandig en zoo geleerd werd, Men... Anton, als die stadsjuffrouwen die zoo veel en zoo lang leerèn... » « Maar! dat zijt ge reeds, mijn meisje! » (Nou! pikant, zoo 'n frambozen blos!) — « Denkt ge 't, Anton? » — « Wel zeker! En het overige, het fijnere, niet waar, dat zoudt ge wel bij opdoen. Ik wou dat ge eens een tijdje te Antwerpen woondet... » (hoe schitter-den die oogen!) — « Zou ik dat kunnen, zeg... ?» — « Ge zijt een flinke meid'... en ge zoudt niet hoeven te vreezen. hoor... » Hahahaha! Dat was heerlijk ! Zonder eenige verplichting dat leven op te snuiven, zonlichtend uit haar diepe wezen, terwiil ze daar nevens hem ging... zoo dicht bij hem... zoo werkelijk dicht, dat hij haar rozig-warm bloed rennen zag in de fijne aartjes van hais en wangen... Een plotselinge zwaarheid nachtte voor zijn oogen... als mist... Was die nu maar doorlaaid van dienzelfden zucht naar leven, naar wijde horizons en de verfijning van het schoone in zijn duizendvoude vormen en kleuren ! Maar... sleciits schuchtere liefde... dom-eenvoudig ha-ken... alledaagsch wezen... 'n sul. ( Zachtkens sterrelde maanlicht uit het Zuiden en aaide den juwen^ zwart-grbenen hof. Anton meende, tusschen 't blikker-schelpend populieren-loover, een nevel van gou-den haar, een lange witte vlek te zien, en stil sloop hij den zwaar-eiken trap af, in den hof. In de keuken waschte moeder schotels af, en schalks&fe, lachte de kleine Celme in den boomgaard achter de school. Hoover was dien avond bij den burgemeester en zou werkelijk laat uitblijven. Buiten woei als 'n heete zucht van begeerte door de boomen, een drukte zwoelde alom en maakte de oogleden loom, de handen week. Anton Dankel gluurde... Dan nam hij een boek uit den zijzak en las... Zwierig, met een passie-rythme schoven rug en beenen achter 't blauwig maanglanzend loover en Tine rilde. Hacl heur hart ooit zoo fel gehamerd ? Wist ze dat elk meisje, gedurende haar leven, toch ééns dââr iets... bonzen voelt? — « 't Is een weinig zoeler geworden, niet waar Tme? Boven was 't werkelijk te heet! » Zilvrig glorn zijn haar, zijn oogen hadden iets dat hei-melijk boeide en bond, zijn stem was als 'n hoorbare gol-ving van knikkend koren : « Zeg ja! ja ! ja! ja op ailes! » — « Ja, Anton, Hier in den hof is het aangenaam. » Tine werd gewaar dat haar oogen draaiden... heel de hof draaide ; haar eenvoudig buitenmeisjes-hart bonkte nog harder. Zou Anton het niet hooren ? Lijzig rustte hij naast haar op de bank en sloot .het boek. Dan liet hij den wellust over zijn haren zijpelen, zacht geurend;... ze stroomde over zijn heete oogen, en krin-kelde langs zijn rug als kittelend koele droppen, die gloei-heet werden als zijn bloed. Glimlachend liet hij zijn don-ker-blauwe pupillen om haar glijden... hij mat haar... in hoorbaar-prikkelende stilte. — « Is het op den buiten niet vervelender dan in de stad, Anton? Me dunkt, ik zou aan huis denken... » Tine was blij dat de stilte brak. — « Nu denk ik nergens meer aan, Tine... dan hier... aan de menschen rond mij... de school... den hof. » — « Kunt ge werkelijk hier léven, Anton? » — « Altijd zou ik dat kunnen. » — « Altijd? » — « En gij, Fine? » « 0!... Ik?... ik tel waarlijk niet. Als gij... » Ze zwegen. Uit de keuken gonsde een klekken \an ketels. In het dorp slenterde nog een brok zang van forsche pachters-jongens : Des zondags als de klokken Z'is gent en pront en frisch, Als 't Zondag is, tra-la... Als 't Zondag is, tra-la... 't Lekte deinend door 't loover en kwam aan hun ooren tintelen. De lucht werd vaal-zwart met matte glansschil-fers, — een weeke vloed van melk, die om Antons hais en wangen aaide als de wakke armboog eener jange vrouw... En plots lag haar hoofd bij het zijne, en zijn lippen hadden op hareti mond gebrand. Zij maakte zich los, — zonder haast, — \erwilderd, oneindig genietend,... bijna wéénde ze. Dan sprong ze recht. « Anton! is dat... is dàt goed ? » Dankel stond naast haar ; ka-lm, met een glimp van toornige ironie. « Ge zijt met uit de stad, Tme... wat ver-schil ! » Lang gloeiden Tine's wangen, toen allen.reeds sliepen, en zweet dauwde op haar slapen. Ze wierp zich op haar bed, en, de handen onder het hoofd, tuurden haar warme oogen naar buiten. Die eerste kus, wat gloeide hij op haar lippen!... toch bezat ze àlles met... Hoe mochten ze dan wel zijn, die van uit de stad? Hakend klampten hare handen in het laken, en haar donkere blikken spijkerden in de verre lucht, — machteloos... Daar troffen haar vier torentjes van het grafelijk kasteel, die sarrend opkegelden in maanbleek-heid, en — plotseling, zachtjes, purperde één traan na de

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.