ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ Z0NDA6 I^OCTOBER 1818 Vierde Jaargang — N1 24 Prijs : S eentiemeïî Stekelbaggetjes Sciietsen uit het Oost-Viaandersche buitenleven te land en te water tfoor flozes STEKELBACH. V. OUD MOEDERKE Haar verschrompeld perkamcnt-gezichtje, donkcr afste-kend van 't witte pijpmutske op de zilvcren haarblessen, hield zij gebogén over 't kantkussen, waarop het fijne rag-werk, blank als sneeuw, onder 't gespeel van hare skelet-vingers en 't slingerend getrommel der bouten kunstig uit-spon.Op 'n laag stoeltje zat ze, m de lommerstreep van haar wit gekalkt huizeken, bezijds het kleine ventser, waarachter roode géraniums bloeiden. Vlak voor hare holleblokken, wit uitblekkend van onder 't katoenen rokje, stond 'n ledige korf van gevloohten grauwe wissen. Aan de overzijde der straat, in den fellen zonnebrand, wandelde de schildwacht over en weer, 't geweer aan lede-ren draagriem op den rug. Een robuste kerel, met gebrumd gelaat, grijzenden vlokbaard aan de kin. Zijne vernagelde vetlaarze'n plitsplitsten dof op de wit geblakerde kasseï-steenen. Dikke zweetdruppels parelden op zijn gelitteekend voorhoofd, op de hoekige jukbeenderen. Zijne donkere oogen, onder hoog gewelfde bruine wénkbrauwen, dwaal-den over de afdalende straat, die t'ende liep op den veer-dam, waar het water der Schelde zacht voorbij schoor. Somtemets bleef hij droomend staan, suffeng glanënd naar het gras en de knotwilgen van den overzijdschen dijk-rug.—■ « Ei, pst, soldaat! » Hij wendde 't hoofd om, zag het rimpelwezen van oud moederke hem vriendelijk toelachen. — <( Was wollen Sie? » — vroeg hij koud, onaangenaam. — « 't Is daar om te stikken ih die heete zon ; kom hier xn de lommerte » — lieflokte zij, door gebarenspel met de magere armen aanvullend, wat hij van haar dorps-dialect met verstond. Werktuigelijk stak hij de straat over en kwam naast oud moederke staan. Zij ke'fide al de soldaten, die beurtelings de wacht bij den veerdam hielden om de passen en de bagage der over-varenden na te zien. Uitrustende oorlogsmannen r sommi-ge'n met genezende wonden aan hoofd of ledematen, allen gehard tegen de miserie's van 't oorlogsleven. In groepjes kwamen ze dagelijks elkaar aflossen, met den dikgebulten ransel op den rug, van 't afgelegen Hafen-Amt naar de Fa'hrwache, hun logement, een ledig staande huis, hooger in 't dorp. Oud moederke kende ze allen van wezen en inborst, noemde ze lîij hun voornaam Frits, Karel, Willem... En al de soldaten kenden oud moederke, wedijverden in vriend-schap voor 't sympathiek oud wijveke. Dez« schildwacht nochtans, was haar totaal vreemd. Een nieuweling. Een zwaarmoedige, zuurziende vent, mee-brengend van 't oorlogsveld eene kwalijk geheelde bajo-netsnede door 't voorhoofd. Oud moederke spon met traag vitager-bewegen haar kantje voort. Hij volgde met nieuwsgierige bewondering het kunstig ineenwerken der dunne draadjes. Langzamer-ha'nd vermilderde de stugge uitdrukking van zijn verhard soldatengezicht. Onbewust voelde hij zich tôt het bedrij-vige, vrouwke aangetrokken. Oud moederke liet eene poos hare bouten rusten, hief het nmpelwezentje op en spontaan kwam het tôt een i'n-weder-zijds vertrouwen-aangroeiend gesprek, verduidelijkt door komiek gebarenspel, om sommige uitdrukkingen plastisch voor te stellen. Zij in haar zacht Vlaamsch îdioom, hij in zijn zwaar Pommerens. — (( Warm vandaag, niet waar? » — <( Ja wohl. » Eene rustpoos. — « De eerste maal, dat ge hier komt? » Hij knikte bevestigend met het hoofd. Weer eene rustpoos. — « Ge komt zeker van 't front ? » Hij wees met den vinger op 't roodgevlamd litteeken, boven de schaduwlijn der wenkbrauwen. Weeklagend sloeg ze de pezerige handen te gaar. —• <( Heere Christus, toch ! » — (( Oh ! nur eine kleine Wunde » — mo'nkelde hij. — « Kwam er toch maar 'n eind aan die moorderij, niet waar? » — « Ja, dann konnteta wir bei Frau und Kindern zu-riick. » — Die verzuchting klonk zoo triestig, zoo heimwee-uitklagend, dat oud moederke hem met nieuwsgierige be~ langstelling aankeek. Hij trok 'n notaboekje uit den binnenzak van zijn vest, toonde een portret. — (( Meine Frau und mein Sohn. n Zij hield het portret op afstand van hare presbiet-oogen, bezag het met 'n lachje van welwillende bewondering. Hij stond nevens haar, in gebogen houding, streelend zijn zijigen vlokbaard. De pupillen zijner zwarte oogen sche-nen te vergrooten, lichtstralen af te werpen op t konter-feitsel zijner hartsvriendin. — (( Eeta flinke jongenskop » — betoogde oud moederke, haar oordeel door zacht hoofdknikken kracht van waar-heid bijzettend. — «Mein lieber Franz ». — Diep aangedaan, nam hij het portret terug, stak het eerbiedig weder tusschen de bladen van 't'notaboekje. — « Frans » — zei oud moederke hem na, maar zoo pijnlijk-droef, dat de soldaat haar vragend aankeek. De schrompelvingers scharrelden de bouten dooreen, het oude kopje neeg diep over 't kusse'n en wederom spon het kantje een eindeke uit. — <( Haben Sie auch Kinde^? » De bouten vielen stil ; de vingers van oud moederke opendett het schuifke van 't kantkussen en de Duitscher kreeg nu ook 'n portret in handen : de b»eltenis van 'n Bel-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.