ZONDAGSBLAD ZONDAG 4 MAART 1917 Bgblad van " VOORUIT », Tweede Jaargang — N" 45 Prijs : 5 centiémen De Schrijfmachine De zon zat den mist op te zuigen... Uzeke kwara de blinden van 't Gemeentehuis openen. Ze bibberde onder de morgenkoelte ; haar adem vvas goed zichtbaar. Haaslig liep ze weer in huis om aan de stoof te werken; de koffie was gewoonlijk gereed tegen dat tante Flista van boven kwàm. Het mensch sliep zoo graag en dan, Uzeke moest toch wàt ■ doen. Tante vond dat ze zoo 'n mooi en onbezorgd leventje leidde ; in tante's tijd ging het er anders toe : werken, aldoor maar werken. Als men d'oudste is van acht, die zoo saiel op elkaar volgen, dan hebt ge de handen vol. Uzeke was een rentenierster, zei tante Flista. Tante kwam de trap afgesukkeld. Haar wit mutsje stond haar aardig ; dat wilde ze niet aflaten. Ze hing ook zoo aan oude gebruiken. — « Dag tante. » — <c Dag Uzeke. » Zij slurpten beiden de warrne koffie, af en toe een stuk brood happend. Tante at traag, heel op haar gemak ; wanneer men zoo oud en daarbij tandeloos is, gaat het moeilijk. — « Tante, d'r stoa hier nou 'n machine, » zei Uzeke plots. — (( Wabliefterou? » vroeg tante. — « Da d'r hier n©u 'n machine in huis stoa, zegge 'k tante. » — <(Oh, jongens toch; wie heeft er da hier gezet?» vroeg tante verschrikt. Ze plaatste haar kommetje neer om goed te hooren. — (( Ah, de road hee gisteren die machine doen komen, » antwoordde Uzeke. — (( Wa-wa-machine-es-da? » vroeg tante nog altijd on-gerust.— (t'n Schrijfmachine, tante, veur de secretoarus, » sprak Uzeke. — « 'n Schrijfmachine! ah jongens toch! ah moar kan da geen kwaad, Uzeke, » zei tante en stond op. — a Blijf moar zitten, tante ; dat 'n kan van eigen geen kwoad, tante; dat 'n es moar 'n heul klein dinkske, zille, » stelde Uzeke gerust. — « Ach jongens toch, » zuchtte tante weer ; « ah da es zeker weeral 'n uitvinsel van den burgemeester ? » —. « Joa 't tante. » — <( Die hee altijd wa nieuws; ie zal nogal mee aardige dijngen af komen » zei tante. Tante had niet 't minste idee van wat 'n schrijfmachine was. > Ze was niet meer gerust in haar eigen huis; ze voelde dat ze oud werd. Ailes schikte zich voor de jongere gene-ratie ; vroeger was er geen spraak van schrijfmachines en men leefde ook ; wat, men leefde beter en geruster dan tegenwoordig, nu dat het al machine was. Uzeke ruimde op; tante ging een kleedje zitten verstel-len : hunne dagelijksche bezigheden. Ze waren er gansch door in beslag genomen en toch was ailes zoo eenvoudig ; ze waren zoo gelukkig in dien eenvoud. Uzeke flirtte dage-lijks en had hieiraan het hoogste genot ; tante deed stil hare kleine werkjes en sleet haar leventje zoo gezellig mOgelijk. De herbergdeur ging open ; Meneer Odilon hinkte bin-nen.— (( Dag Uzeke; gee mij nen dreupel. » — « Dag Meneer Ochlon; zeu vroeg op de boan? » vroeg Uzeke. — « Joa Uzeke ; 'k moe ne keer noar Moarten Vermoarke goan en 'k zei in mijn eigen, 'k goa eerst eentje pakken. » Uzeke was verwonderd ; nog nooit was Meneer Odilon zoo vroeg gekomen. Het was nog geen zeven en hij was reeds op de been. Als hij om acht uur kwam, was het nog vroeg en dan had hij zijn gerief bij zich, om land te meten ; nu had hij dit niet. - (( Es de secretoarus doar al, Uzeke? » vroeg Meneer Ochlon. — « Nee Meneere, » antwoordde Uzeke ; « hij 'n komt moar ten achten. » Odilon wist dit wel ; het was hem geenszins te doen om te weten of de secretaris daar was of niet. Hij deed slechts een onhandige vraag om 't gesprek op de machine te krijgen. Met een lompe zwenking keerde hij zich naar de machine toe. Hij stond haar te betrachten van aan de toonbank; ze stond zoo verre, bijna buiten zijn bereik scheen het hem. Hij nam geene notitie meer van Uzeke; hij keek naar de machine. Ze trok hem aan, niettegenstaande zijn manke been ; ze riep hem naar zich toe. Het deksel scheen hem in verzoeking te brengen en eindelijk — het was niet meer uit te houden —• schoof hij naar haar toe. Hij nam het deksel eraf en bekeek 't klavier; hij bevoelde de touchen en lachte, voldaan, innig-tevreden. Gisteren was hij nog tégen die machine, hoe was 't mogelijk. Nu had hij haar lief, het was een drift in hem, iets dat brandde en waaraan hij vrijen gang moest laten. Hij haalde een papier uit zijnen zak, draaide de roi en begon te tikken. Heel traag ging het, met afzonderlijke letters slechts; woorden kon hij nog niet vormen. Het was hem slechts om 't tikken te doen. Uzeke stond achter de toonbank en lachte; ze zag hoe Meneer Odilon zich inspande. Ze zag zijne onhandigheid bij 't draaien der roi, zijn verwonderd opkijken als 't schel-letje ging, zijne ontevredenheid als hij aan 't einde van den regel was. — « Uzeke gee mij no nen dreupel » zuchtte hij. —- ((Joa Meneer Odilon » zei Uzeke. Odilon blaasde; zijne oogen puilden uit. Hij had genoeg voor vandaag. — (( Aile begin es moeilijk, newoar Uzeke » zei hij. — «Joa 't Meneer Odilon » antwoordde Uzeke. Ze had medelijden met hem; ze kon niet begrijpen hoe dat zoo lastig kon zijn. Het was toch slechts een tikje te geven en klaar was Kees ; ze zou het ook eens beproeven. Ze was er zeker van dat ze zoo gauw zou kunnen tikken als Meneer Odilon. Deze keerde zich om naar de machine. Hij zag haar weer ; weer trok ze hem aan, weer riep ze hem tôt zich en weer kon hij niet weerstaan aan de verzoeking. Het manke been ma-neuvreerde in de richting der tafel en weer zat hij te zoeken

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.