ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 23 SEPTEMBER 1917 Tweede Jaargang — Nr 22 Prijs • S centiemen Het Einde CVervolg.) Seriel had zijn intiek gefeomcn op Broekens hoeve. Djen avonfd van zijn vertrejk' (had hij lang door 't land geslenterd, denkënd, regelend wat hij zou beginnen ; hij was heel zonder middelen, zonder steun. Den volgenden morgen was hij bij Broekens hoeve ge-komen en had Mené verteld, waî fer /vobjrgevallen was ; ze had hem beloofd, dat zij haar vader zou vragen, Seriel als paardenknecht in dienst te nemen. Broeke was nu niet precies zoo enthousiastisch gestemd bij liet hooren van h.et voorstel, maar toch liet hij zich overhalen. Seriel was dus als « boever » op Broekens hof. Hij werkte er wat hij kon om in de gratie van den boer.te ko-men, maar deze bleef heel gereserveerd ; hij sprak weinig met Seriel, gaf enkel zijn bevelen, maar verder ging het niet. Merie toonde zich heel mgenomen met Seriel, want 4iaar wenscli was vervuld : ze waren nu bijna bestendig bij elkaar. En de Win ter kwam... Kaal stonden de boomen in 't veld ; de akkers lagen bloot, geschoren, heelemaal plat ; vuile wolken dekten het ruim en het waren triestige dagen op het hoeveken. Seriel verveelde zich. Sedert hij thuis weg was, had hij nog slechts 'n enkelen keer zija vader gezien ; hij was hem voorbijgegaan als een vreemde, zonder groeten, zonder opzien zelfs. — Men vertelde, dat het Cies speet zijn zoon zoo behandeld te hebben. De dagen sleepten voorbij, de een na den anderen, traag, lamlendig ; het was Seriel alsof die Winter ging blijven duren. En eindelijk kwam er een zonnestraal! Seriel was er blij om ; hij hoopte op de Lente, de Lente met haar groen en vogelzang, met haar frissche, mooie dagen, met haar werk ; hij vroeg slechts veel te mogen werken. Nà die Lente zou hij wellicht trouwen ; Merie had hem die hoop gegeven toen ze op 'n Zondag alleen thuis waren en van liun plannen spraken. En de Lente kwam ! Op 'n Zondagmorgen stond Seriel vroeg op ; hij maakte zich rap gereed om naar de vroegmis te gaan. Merie was ook reeds in de weer ; ze liepen beiden zenuwachtig over den vloer en schenen buitengewoon opgeruimd. Bij 't minste schaterde Merie het uit van prêt dat het door 't lage kamertje weergalmde. In 't naastgelegen dorp was er kermis en ze zouden er samen heengaan en zich flink vermaken. Na den middag kleedden ze zich aan en vertrokken. Langs de groote baan ontnvoetten ze de tallooze kop-peltjes, die hetzelfde doel hadden en het ging er lustig toe. Het stompe torentje van het feestvierende dorp kwam in 't zicht. Daar was het, onder het torentje, dat men zich vçrmaakte. Ze spoedden zich voort, door de lange dreven, die eindeloos schenen. De huizen volgden elkaar rapper op, het dorpje lag er duidelijker, ze kwamen bij den ouden molen ; nu nog een omdraai en... ze waren er. Daar stonden ze, de vele kramen met allerlei lekkers, met ailes wat aangenaam was en de blikken trof. Er waren wôrstelaars, ongemeen-sterk, naar het scheen althans, paar-denmolens, schietkramen. Seriel zag rond ; Merie hing aan zijn vest om bij hem te kunnen blijven. Ailes draaide om haar heen en ze hoorde of zag niets meer. Eindelijk kwamen ze toch uit 't gedrang en gingen binnen in « de Leeuw »; het was een klein, laag herbergje, waar echter goed bier geschonken werd en achter was een danstent! Ze dronken van hun glaasje en bleven even zitten uit-blazen ; af en toe zagen ze 'n kennis onder de bezoekers. Ze praatten er 'n paar woorden mee en bleven zitten op 't lage bankje. — « Ah Seriel zijd'euk ne kier gekomen dan? » -— <( Lijk dade ziet eh, Staf. » Ze lachten en kwamen in 't beste humeur. Daar traden echter ook Dees en Miel binnen; die zouden zeker trachten hun dag te vergallen. Ze keken Seriel en Merie spottend aan en zett'en zich tegenover hesn ; Seriel dronk zijn glas uit en trok met Merie naar de danstent. Het was 'n ruiuîe plaats ; de koppels draaiden rond, wild, ongeregeld, zonder sierlijkheid, zonder maat te hou-den. Woest werden de meisjes in de ronde gesnokt en daar zwierden ze rond, dat de rokkenvendels opsloegen. Seriel wachtte tôt de dans uit was"; de paartjes gingen tegen den muur zitten, blozend en blazend van de hitte. Een nieuwe dans begon ; de accordeorispeler zat op 'n verïioogje, stom, als met vischoogen de menigte bekij-kend, die in draaiende wildheid rondstormde. Hij speelde op een vervelende wijze, nu te traag dan weer te snel. — « Allee Merietse, 't es aan onzen toer! » Merie danste; ze draaide rond de plaats, Seriel in de oogen ziend, hem vlak bij zich houdend ; ze draaide, draaide... tôt het spel weer ophield en de paren uiteen-gingen.Oef! wàt hadden ze 't ook warm ; ze bestelden weer 'n glas bier en bleven 'n poosje zitten. Nieuwe paren kwamen binnen, nieuwe vormden zich en allen zag men het aan, dat ze in beste stemming waren, jong en vreug-dig, niet denkend dat de avond voor velen van hen kon worden : een avond van ongeluk, een avond van eeuwige destruktie !... Weer zwenkten en zwierden ze rond de plaats ; het stof waaide hoog op en droogde de keel. Ze bestelden bier! bier! bier! en dronken maar raak, langzamerhand beest-achtiger wordend door 't vele drinken en rooken en dansen. Eindelijk gingen Merie en Seriel uit den ongestuimen hoop in de frissche lucht. — « Willen w'hier ne kier binne goàn ? vroeg Seriel bij de installatie van een waarzegster. —• « Bij die. woarzegstrigge ? » —• « Ah! bah ja; woaromime nie? » Ze gingen binnen ; in een donkeren hoek zat de matrone : vierkant, breede vleeschkop, met kroezend haar, dat hoog opgewrongen was ; nevens haàr stond een opgevulde uil,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.