ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 19 OOGST 1917 Derde Jaargang Nr 17 Pnî îc • R nanf Sotvion Mijn oom Heliodoor (Slot) Het was of Pierke meegedronken had. Hij smakte met zijn tong en zuchtte, als van geneugte. Steefnie sloeg voor de tweede maal de handen in elkaar en riep : — 't Es teuverije! — Dà es bouillon! juichte mijn oom Heliodoor. En hij schonk zich een tweede kopje in. Nu was Pierke niet langer te houden, Hij lei zijn pijp op 't vensterboord, wreef in zijn handen, keek 't dampend kopje aan met schitterende oogen en zei : — Ha 'k geleuve da 'k toch euk wel zoe;durven. Pakke moar, zei mijn oom Heliodoor hem 't kopje aan-reikend.— Drijnkt er gij nog iest den helft van uit, meniere, ant-woordde Pierke met een rest van wantrouwen. Mijn oom Heliodoor liet zich geen sèconde bidden. Hij dronk een flinke teug en gaf het overige aan Pierke. Pierke's handen bibberden, maar hij hield zich goed. Even keek hij naar 't verstomd gezicht van Steefnie en sloeg haastig een kruis. Toen dronk hij... — Hawèl ! vroeg mijn oom Heliodoor. Goed, zei Pierke; firm goed; ieste klasse, zulle! Steefnie, zei mijn oom Heliodoor, nu voor de vrouw het kopje vullend. Eensklaps begon Steefnie hardop van opgewondenheid te lachen. — Ha moar, meniere, da zijn toch dijngen! ha moar, meniere, da zijn toch dijngen! schaterde zij, met haar handen op haar knieën pletsend. En ook zij, na een kruis gemaakt te hebben, dronk met gulzige graagte den bouillon van keien. Mijn oom Heliodoor was opgestaan. Hij haalde den kei uit den ketel en liet hem zorgvuldig door Pierke en Steefnie onderzoeken. Met schuwe aarzeling namen zij hem aan, draaiden hem om langs aile kanten, schudden hun hoofd van stom-verbaasd-niet-begrijpen. — — En nou, besloot mijn oom, den kei in zijn zak stop-pend ; nou kom ik morgen oavond met 'n heele mande zorgvuldig uitgezochte keien hier terug. We vroagen ienige menschen uit het dorp om te kome zien en proeven ; we koken hétil den nacht bouillon en 's anderendags meugt g'hem ten ulderen profijte in de gemeente goan verkeupen. Ge'n hét veur nie anders te zurgen as veur 'n vrecht heit-blokskes mee schors aan. 'n Vergeet da niet : heît mee schors aan, want mee geweun heit 'n goat- het niet. Mijn oom Heliodoor ontsnapte haastig, met gebogen schouders, aan de dankbetjjigingen van Pierke en van Steefnie, en kwam in prettig-opgewekte stemming bij Alphonsine in de keuken terug. Nog voor het avondde ging mijn oom Heliodoor zorgvuldig in zijn houtmijt een stapeltje blokjes met schors uitkiezen. Tôt groote verbazing en zelfs tôt ergernis van Alphonsine bracht hij die zelf met een korf in huis en trok er mee naar zijn zitkamer. — Wa moet-e gij doarmee uitvoeren? vorschte Alphonsine. — Studeeren, 'k moe doar 'n studie op moaken, ant-woordde mijn oom met een oolijken glimlach. — 't Es zottemeinschenswirk ! bromde Alphonsine haar schouders ophalend. * Mijn oom Heliodoor liet haar dat zeggen en sloot zich met de blokjes in zijn kamer op. In diezelfde kamer hing zijn jachtgeweer en borg hij in een kast zijn voorraad patro-nen. En hij had er ook een vrij volledig timmergerief : zaag, hamer, beitels, al het noodigg. Mijn oom Heliodoor bleef daar aan 't werk tôt het bijna etenstijd was. Tôt driemaal toe kwam Alphonsine aan de deur kloppen, maar werd volstrekt niet binnen gelaten. Hij liet haar brommend en scheldend vertrekken. Eindelijk kwam hij te voorschijn, met den korf vol blokjes, en ging die, sprakeloos-glimlachend, weer bij den houtstapel leggen. — Ge meugt de toafel dekken, zei hij m 't voorbijgaan tôt Alphonsine. Maar Alphonsine was zoo uit haar humeur over zijn heimelijkheid, dat zij hem zelfs geen blik gunde. Alleen toen hij terug kwam in zijn kamerr liet zij hem een hoopje hagel zien, dat zij over het kleed had bij elkaar ge-veegd en vroeg verbitterd : — Woarveuren hêt-e gij al da zoad uit ou kardoezen g'hoald ? — Omdat er te veel in zat, grinnikte hij. En meer kon Alphonsine er niet uit krijgen. — Ge zij precies 'n klein kind met al ou deugenieterijen, pruttelde zij. —■ Alphonsine, riep mijn oom Heliodoor haar na, Alphonsine, luister ne kier ! — Hawèl wat es er? kwam zij ongeduldig terug. — We goan van den oavend 'n gloazeke Champagne drijnken, lachte hij. -— O gie zot ! moest zij ook lachen. En ontwapend ging zij in den kelder 't fleschje halen. Den volgenden ochtend, — 't was nog donker — was het mijn oom Heliodoor's eerste zorg, naar zijn stapel brand-hout te gaan kijken. Hij stelde met genoegen vast, dat na-genoeg al de blokjes die hij den vorigen avond onder behandeling had gehad, verdwenen waren. Hij grinnikte van prêt en borg wat er nog overbleef zorgvuldig in een verstopt hoekje weg. Toen ging hij naar zijn vischnet kijken. Ook daar kwam het uit zooals hij verwachtte. Er zat niets in de fuik dan een paar kleine bliekjes en één palingje. Zonder eenigen twijfel had Pierke daar alweer nachtelijk roof werk verricht. Innig-voldaan kwam mijn oom Heliodoor weer in huis om te ontbijten. Alphonsine, wilt-e mij ne kier twie dozijn dreuge hoarijngen hoalen? vroeg hij. — Dreuge hoarijngen ! riep de meid, van verbazing haar beide handen op de heupen zettend. - Wel joa, dreuge hoarijngen. Weet-e gij nie wat da nen dreugen hoarijng es? glimlachte mijn oom. — Och ! snauwde de meid en keerde hem humeurig den rug toe. — 't Es goed, zei kalm mijn oom Heliodoor, 'k zal ze zelf goan hoalen. En hij stond op. — Blijf zitten ! riep Alphonsine gebiedend. Ge zij zot!

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.