ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ / ZONDAG 21 MEI 1916 Tweede Jaargang — Nr 4 Prijs 5 centiemen Mijnheer Vital jaagt Oost-V!aançleren, XXe eeuw. Mijnheer Vital?... Vlaamsche bor-renrentenier \ an in de vijftig, nooil ge-huwd geweest. Hij bewoont, bezijden '1 dorp, zijn renteniershuis, vier-kanten, kloeken, strengen bouw zonder verdiep, twee vensters langs weerskanten de deure, rauwe muren in Scheldesteen, witte cinturkes, witte blinden, witte gordij-nen. Langs voren een Fransch hoveken met vijverken en waterstraalken, vier hooge keerspopulieren links en rechts van 't ijzeren hekken. Langs achteren eei\ overgrooten boomgaard en een lochting. Alleszins een schoone doeninge. Mijnheer Vital leeft daar één kwart'heere, drie kvvart boer, met Wieze, zijn oude meid en Mon, zijn ouden knecht : beiden toonbeelden van verkleefdheid ; — ook heeft hij nog een huishondeken, een jachthond, een paard en eene koe. Wat mijnheer Vital doet?... Niets !... dat is ook een vrage ! Als hij renteniert werkt hij natuurlijk niet ! Hoe hij den dag doorbrengt? Wel! hij eet, drinkt, leest zijn gazette, soms de kamer-zittinge, doet een wandelingsken in zijn lochting of naar den akker ; — want land heeft hij nog, een gemete of twee, voor zijn gebruik, ter wille van de beesten. 's Zon-dags gaat hij naar de misse. Somtijds een uitstapje met 't gerijken om zijn pachters te bezoeken, eigenlijk 't meest om zijn paard op den loop te hebben ; zelden naar de stad; enkel voor de paardenmarkt en het wisselkantoor... Ja, anders doet mijnhe'er Vital niets, 't is al, en 't is hem ook genoeg ; hij voelt zich gezond en tevreden. Volk ontvangt hij weinig : met nieuwjaar de neven en de nichten, die hem hunne wenschei} komen aanbieden ; de pachters, die hunne pacht brengen en van tijd tôt tijd, of beter, nog al dikwijls, de een of ander sukkel, die in moeilijkheden zit — twist of ruzie onder de familie of met geburen, processen voor vechtpartijen, enz. — die om raad en hulpe komt. Want Mijnheer Vital is goed geleerd, hij studeerde in 't collegie, en weet den weg op 't gerechtshof en hooger. Hij is ook altijd bereid iemand uit den nood te helpen, liever toch met woord dan met geld... Zijn groot-ste gaven zijn Eerlijkheid en Rechtvaardigheid : daar is hij voor gekend en dat ziet men in gansch zijn uiterlijke : er is iets edels in zijn stijve, deftige, fiere houding, in zijn eigenzinnig karakter. Ilij boezemt ontzag en vertrouwen in... Ware het niet van den grave, hij ware reeds lang bur-gemeester. Maar hij verlangt het toch niet : Wat hij is, wat hij heeft is hem voldoende. Hij is stil gelukkig, met zijn eentonig leventje. Er is nochtans iets, dat in die eentonigheid, afwisseling, drukke beweging brengt ; iets, eens in 't jare, en telken jare!... Iets, dat het bloed in Mijnheer Vital's aderen rap per doet vloeien en zijn hart feller doet kloppen, iets, dat hem opwekt, dat zijne gewone kalmte overwint, iets, dat hem volop geestdriftig maakt!... I)AT IETS IS DE JACHT !... Halfwege Augustus wacht Mijnheer Vital reeds dage-lijks ongeduldig den bo (i) af ; hij kan zelfs niet nalaten hem tôt aan 't hekken tegen te gaan ten emde de gazette een half minuutje eer te hebben ; zoo gauw hij het blad in handen krijgt wordt de band \lug afgerukt, aile kolommen koortsachtig overloopen... Wanneer de opening? — « Hewel! » vraagt Wieze, die 't afwacht van m 't deur regat « staat 't er al m, Menheere? » Dagen achtereen antwoordt hij schuddebollend, sinde-lijk mag hij het groot nieuws melden : — « Den laatsten zaturdag van Augustus. » Het melden dier tijdinge is als een signaal ; het is alsol" eene fee het huis en de inwoners met heur tooverstok ge-raakt had ! 't Komt al in beweging en rumoer ! De jacht ! Mon en Wieze krijgen seffens ordèrs ; aile jaren dezelve, sedert vijf-en-twintig jaar! — « Mon ! Aile dagen tegen den avond uw rondeken a»et Baron ! Opletten waar dat ge ze ziet uitvliegen. » « Ze » dat is patrijzen. Maar Mon heeft geen uitleg van-doen.— « Wieze! 't Gerief afhalen ea nazien vandage zonder mankeeren en uw werk schaveelcn voor den kuisch. Vandage schrijf ik naar Brussel. » \ Naar Brunei dat bediedt, naar den vriend van Mijnheer Vital ; sedert jaren komt hij met hem de jacht openen. Mijnheer Vital zelve is op 't klein zolderken bôven de keuken gekropen en helpt Wieze 't jachtgerief nazien : De schoenen gevoerd met zwijneblaze, de getten, den wild-zak, de rieme voor de kardoezen, de pulle met leder over-trokken, ook de jachtkostume — dezelve sedert jaren. — « 't Riekt al vermuft! » Wieze trekt de neusgaten op, « 'k zal 't eerst in de zonne zetten en dan afkuischen. » En Wieze, de oude sloore, draagt, schudt, borstelt, wrijft, poetst ! 't Ergste zijn de schoenen: die staan zoo hard als been ! 't Is verloren ze tweemaal achtereen in te wrijven met traan, ze blijven hard. Mon bemoeit er zich mee. — « Wieze jong! 't en kan nie zijn. Wete wa, dat we gaan doen? We zullen ze in 't lauw water zetten lijk over-jaar! » Zoo gezeid, zoo gedaan ! De schoenen worden in een emmer lauw water gedompeld en wat nadien er uit ge-haald : ze zijn waarlijk vermalscht. — « 't Is redelijk, » oordçelt Mijnheer Vital. « Maar nu moet ge ze weer inwrijven met den traan, eenige dagen achtereen ; de zolen en de naden niet vergeten. » Zoo doet gewillige Wieze,. en ze haast zich koortsachtig voort, want nog enkel een goeie acht dagen blijven heur over. lusschenin heur gewoon werk, welke reeds ruim heur ganschen dag inneemt, moet ze de kamer van den (1) briefdrager.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.