ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 30 JANUARI 1916 Nr 46 Pri js s 5 centiemen Het Sprookje van Dichtersheim (SLOT) Zekeren dag, enkele weken na den verjaardag van het meisje, vond Idea in de groote zaal van haar marmeren paleis, een sierlijk, beschreven blad van de zilverlinde. Zij las het lied, dat daar in fraaie, gouden letters geschreven stond, en het was, of de ziel van den innigen zang zich weerspiegelde in de wonderlijke diepten van haar oog. Toen zag zij op, en haar droomende blik volgde lang en peinzend de vrije duiven, die vlekkeloos omhoogstegen in den gouden middag. Het zwartgelokte hoofd gebogen door vreemde, verwarde gedachten, trad Myrrha in de groote, schoone zaal. Bloeien-de rozen geurden, bloedrood, in haar donkere lokken en een witte lelie eindigde op haar boezem een kortstondig leven van ongerepte zuiverheid. Hel was de eerste maal dat Idea haar in zulk een toestand zag. Zoo was het .vroolijke, dartele meisje vroeger nooit geweest. « Wat hebt ge, mijn kind? Ge ziet er zoo droevig uit, zoo zwaar van vreemde, wondere gedachten... » « Ik ben bang, Idea, en ik weet niet waarvoor... » Daarop verborg Myrrha het schoone gelaat aan den boezem der tooverfee, en schreide lang en stil. Toen, ineens, een nooit-gezien wonder in den vlekke-loos-blauwen hemel van Dichtersheim, gleed een zilveren wolk over den luis ter van de zon en verborg v'cor één enkel oogenblik aan bloemen en vogelen en winden de weelde van haar koninklijk gelaat. Een plotselinge rilling liep over het lichaam van Idea en de fijne handen, die liefkoozend over de golvende haren van Myrrha gleden, beefden zenuwachtig. Thans begreep zij het voorgevoel van het jonge meisje. « Het oogenblik is gekomen », fluisterde zij. « Het tee-ken is verschenen in de hoogte, en aan dien wensch moet Idea gehoorzamen als een kind. » De wolk dreef langzaam en plechtig heen over de zon en verdween aan den verren gezichteinder als een vluchtende droom, dîe voor goed was heengegaan. Myrrha hief het beschreide gelaat vol onuitsprekelijken weemoed op tôt de schoone vrouw. « Och.Idea, ik ben zoo bang, zoo droevig... » « Wat hebt ge, mijn kind ? » « Ach, ik vrees... » Idea keek naar buiten. Van de geheimzinnige wolk was geen spoor overgebleven, en de zon stond weer hoog, in gouden luister, aan een hemel van vlekkelooze puurheid. « Wat vreest ge dan ? » « Ach, ja — het is mij heden, als ging er een einde komen aan mijn mooi jong leven van bloemen, vlinders en zonne-schijn ; het is mij, als moest er iets nederdalen over mijn zorgelooze jeugd, van zeer hoog, van zeer ver... ach, ik voel het zoo diep, zoo innig, en kan het toch niet in woor-den zeggen... het beweegt om mij heen, en ik kan het niet ïien; het fluistert in de lucht die mij omgeeft, en ik hoor het niet ; het klaagt in den zoelen wind1, die mijn brandend Voorhoofd kust, en toch gaan die klanken aan mijne ziel voorbij als een verwijderd, maar dieptreurig gerucht van onverklaarbare geluiden... Ik voel dat een groote daad over mijn leven komen moet, maar ik ben zoo bang, zoo orige-lukkig, omdat ik niet weet wat het wezen zal... » Weer verborg zij het zwartgelokte hoofd aan den boezem van Idea ; zij schreide niet meer, maar wachtte in haar vreemde smart op het Onbekende dat zij voelde naderko-men met onhoorbaar geluid. « Ge hebt gelijk, mijn kind, uw voorgevoel heeft u niet bedrogen. Het oogenblik is gekomen. » Myrrha zag ontsteld naar de tooverfee op, die daar stond, in de groote zaal van haar wit paleis, in de streng-heid van haar hoogen ernst en kloeke vastberadenheid. « Wat is er? O, maar, dan weet ge... » « Ja, ik weet ailes, sinds enkele oogenblikken nog maar. Kom mee met mij. »... Idea nam het ontstelde jonge meisje bij de hand en ging met haar voort door de zonneweelde van Dichtersheim, verder, altijd verder, stil en sprakeloos. « Waar gaan we heen, Idea? » « Naar het Noodlot. » Dat onverklaarbare Iets, dat Onbekende, waarvoor ze zoo bang was, dat ze onafwendbaar voelde naderkomen over haar leven, was het Noodlot... En zij trokken beiden verder door den zonnigen middag, de schoone, ernstige vrouw en het achttienjarige, schulde-looze meisje. Zij gleden sprakeloos voorbij de wonder-heden van den grooten schoonen tuin, en Myrrha zag weer met heiligen eerbied op naar den jongen, steenen God aan d'en kleinen vijver, met zijn weelde van half verwelkte rozen, die zij gisteren avond bloeiend en geurend aan zijne voeten had nedergestrooid ; zij trokken over het sierlijke brugje, dat den wonderlijken tuin scheidde van het overige eiland en schreden nu, hand in hand, met kloppend hart en zwijgenden ernst, door de heerlijke weiden met de zilveren beken, langs de hooge, plechtige boomen, reuzig staande in de wijding van de gouden zon ; zij zweefden door de maagdelijke bosschen, waar een enkele vogel zijn weedom zong in de stilte, waar de woudbloemen geurden in de schemering en de beken vloeiden in de droomenvolle diepten... Het werd eenzamer en stiller rondom haar beiden ; nu en dan jubelde nog een lied uit het zachtbewogen loover in de hoogte ; nu en dan wiekte een enkele, vergeten vlinder uit het hart eener verlaten bloem en steeg als een woord van droefheid in de zware, middagstille lucht. Angstig drukte Myrrha de hand van haar geleidster. Neen, zoo ver was ze nog nooit geweest ; het was hier ook zoo eenzaam, zoo droevig, zoo drukkend stil en zwaar... Was dat de weg naar het Noodlot? Wat was dat —- het Noodlot? «Idea ! » « Wat is er, mijn'kind? « Ik wil terug, ik durf niet meer verder! « Terug? Waarheen? » Myrrha keerde zich om en wees naar den horizon. Een walm van zoete, verwijderde geuren, een onhoorbare melo-die van jubelende liederen, een trillend gewiek van duizen-den vlinders, kwam uit den verren gezichteinder, leefde en

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.