* \ ZONDAGSBLAD Bfbiarf Tau - YGORUÏT „ ZONDAG 27 JANUAR1 1818 Derde Jaargang — Nr 40 Prijs : S centiemen Philemons Dans om de Bruid De regeering had in haar wijsheid besloten Philemon Van de Caveye zijn bestuurlijke loopbaan als beambte van den registratie-dienst te laten beginnen in de ontvanger'j van het vreedzame provinciestadje Jekermonde. Dat was steeds een van Philemons innigste wenschen geweest. De groote steden vluchtte hij. felkens hij zich genoodzaakt zag daar eenigen tijd te vertoeven, kwain er over hem een onbehaaglijke gejaagdheid, die hem oprecht ongelukkig maakte. De woelige drukte der menschen en het gerij in de straten maakten hem koortsig en verwarden onmeedoogend zijn brave gedachtjes die slechts in rust en stilte hun mechanisch gangetje konden gaan. Nooit zou hij de kennis der wetten en verordeningen, die hij zich slechts met groote inspanning in zijn rustig stadje had kunnen veroveren, in die wriemelende, gonzende hommel-nesten tôt de zijne hebben kunnen rnaken^ Jekermonde was voor hem een ideaal verblijf. Afkomstig uit een ander dood nest, ergens in Vlaanderen, vond Philemon hier in de ruime, stille straten, de stemmige wande-lingen op de vestingen onder de ruischende lindeboompjes, de zindelijke huizen, en zelfs de zwijgzame, deftig-doende menschen weer, die totnogto® zijn heele leven omringd hadden en dien veelbelovenden jongen staatsbeambte als het ware tôt een behoefte waren geworden. Philemon voelde zich werkelijk gelukkig als hij na zijn bureeluren, of 's Zondags na de mis en 's achternoens, een toertje op de vestingen ging doen. Die wandelingen be-hoorden tôt zijn voornaamste levensgeneugten. Netjes gekleed en verzorgd, zijn hondje — een levensgezel uit het vaderiijk huis meegebracht — behoedzaam aan een koordje leidend, ging hij heel gewichtig door, moeite aan-wendend om met zijn lange beenen bescheiden stappen te maken, zich verheugend in den vereerenden groet van een of ander burger of het belangstellend omkijken van eenige voorbijwandelende families. Het duurde niet lang of Philemon had de gewisse overtuiging, dat hij te Jekermonde « iemand » was. « Een stille gerangeerde jongen », had zijn hospita hem geheeten, de openbare opinie van het stadje na-echoënd, — « een stille gerangeerde jongen, die een schoone toekomst voor zich heeft. s Jekermonde bezat ook een zoogenoemde « cercle privé », de Amitié, waar de voornaamste ingezetenen 's middags borrelden en in den vooravond een partijtje speelden. Daar was ook Philemon thuis. Zijn ontvanger had hem daar binnengebracht — ja, de ontvanger hield er van, dat zijne beambten in de beste kringen van het stadje verkeerden en hij deed al wat hij kon om zijne « jeunes gens », zooals "hij ze noemde, daarbij te helpen. Het was vooral onder de groep der gehuwde, bedaagde bezoekers van de cercle, dat Philemon de meeste sympa-thieën had veroverd. De jeugd van het stadje was hem in haar plezieren nog wat te luidruchtig en niet steeds zoo gewikt fatsoenlijk als hij. Ook had hij aan het tafeltje, waar de jongeren samen hokten, al eenige bedekte schert-sende toespelingen vernomen, die hij niet duidelijk be-greep, maar waarvan hij toch wel vermoedde, dat ze hem golden en spottende inzichlen hadden. Hij zonderde zich liefst uit dat te vrijmoedig groepje af en gaf hierbij aïs beleefd voorwendsei zijn levendiger belangstelling m het damspel op. Philemons liefde voor dat spel was ook wel eeht, vvant zijn heele jeugd had er geen ander gekend. Een van zijn vaders vrienden, « den Duitsch », zooals men hem naar zijn nationaliteit noemde, een uit de zaken teruggetrokîten horlogemaker, had een hartstochtelijke neiging voor het dambord en betreurde het zeer in het stadje geen enkel ernstig liefhebber te vinden om met hem te sgelen. Ook beloofde hij reeds aan Philemon, toen deze nog kind was, dat hij hem, zoodra hij op het college zou gaan studeeren, het dammen zou leeren. En zoo gebeurde 't. Acht jaren lang speelde Philemon met den Duitsch, die hem aldus geleidelijk inwijdde in de geheimen der dambordkunst en hem zelfs in oogenblikken van goede luim en vertrouwe-lijkheid verscheidene damcombinaties en valstrikken van gansch eigen vinding leerde kennen. Philamon voelde zich dus ook werkelijk tôt het dambord in de Amitié aangelokt. Elken avond zat hij van zes tôt acht met de teekenen der hoogste belangstelling bij het tafeltje, waarop de notaris en de kapitein van het dépôt blijk gaven van hun damstra-tegie. Zelf meespelen deed hij niet. Daartoe ontbrak hem ten andere de gelegenheid, want de notaris en de kapitein waren de eenige cercle-bezoekers, die aan dat hooge spel deden, en nog niet een enkele keer was het voorgevallen, dat een van beiden voor het dagelijksch partijtje niet op post was en Philemon als tweede man hadde kunnen in-schuiven. Niettemin volgde hij de wisselvalligheden van het spel, hij kon zijn geest spannen bij het voorbereiden van een hinderlaag, zich innerlijk spijtig maken bij het begaan eener onvoorzichtigheid, en zich oprecht verheugen in het slaan van een goeden slag door een der spelers. Dat duurde zoo al verscheidene maanden en de kapitein, zoowel als de notaris waardeerden evenzeer de bescheidenheid, waarmede Philemon hun flaters zweeg, als de gedienstig-heid ..waarmede hij hun goede zetten rondventte. Het toeval wilde nu, dat de kapitein verschillende dagen na elkaar den notaris klopte in het spel. Zijn knapheid was hier geenszins oorzaak van, want flinker dan de notaris was hij zeker niet. Toeval was het, louter toeval. Doch uit dit blind geluk putte de militair een zekere verwaandheid, die zich uitte in herhaalde spottende uitdagingen tôt weer-wraak en in eene zekere triomfantelijke luidruchtigheid, die den notaris zeer onaangenaam aandeden en den stillen Philemon ook ontstemden. Openlijk koos Philemon geen partij, doch had hij den notaris kunnen helpen tegen den laatdunkenden overwinnaar, volgaarne had hij het gedaan. Niet alleenlijk Philçmons aangeboren tegenzin voor luidruchtig, overmoedig gedoe, maar nog een andere drijf-veer van intiemeren aard wekte in hem die sympathie voor den verootmoedigden notaris op. Op zijne wandelingen rondom de stadswallen en ook op een der concerten, door de Amitié aan hare leden en hun gezin aangeboden, had hij den notaris met zijn dame en hun twee dochters verscheidene irtalen reeds ontmoet. Germaine, de jongste, had Philemon's maagdelijk gemoed bijzonderlijk getroffen.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.