ZONDAGSBLAD Byblad van " YOORUIT „ ZONDAG 13 MEI 1917 Derde Jaargang — Nr 3 Prijs ! 5 centlemei De Dief (De Tragedie van een Kind) Vele jaren lang was eene tengere vrouw met bekom-inerde trekken, twee- of driemaal per maand voor den landraad ,verschenen. Dan had de landraad voor gewoonte over zijn witten baard te strijken, en den schuc-hteren groet als volgt te beantwoorden : « Zoo, zij ge daar, vrouw Knoll! Ge wilt me wellicht zeggen dat uw mari ziek is en heden nie.t komen kan ? » De vrouw werd purperrood en knikte. De landraad speelde met het papiermes en zuchtte. « Nu, in orde, » sprak hij daarop. « Dan kan heden een der bedienden de poststukken bezorgen. » De vrouw verwijderde zich met een zacht « Dank u ! » Maar nadat de deur gesloten was, ging- de landraad met groote schreden door het vertrek, trad voor het venster en bromde: « Ik zou toch willen weten van waar die zuiplap deze vrouw kreeg. De hemel erbarmt zich, wanneer men het « schaap » ziet ! Ik ben nieuwsgierig hoelang het nog duren zal ! » Het duurde werkelijk niet lang. Het « schaap » werd steeds magerder, tengerder, en zekeren morgen lag zij dood in haar bed. De bode Knoll was zeer geroerd en weende bitter. Na de begrafenis vertelde hij in elke her-berg dat hij zulke uitstekende vrouw niet zou herkrijgen, en tôt elken prijs vergeten wilde. Daarbij dronk hij het eene glaasje na het andere, tôt hij inderdaad ailes vergeten had. Wanneer hij dan met den zwarten, lederen ran-sel op straat kwam, liepen de bengels, die in de goot speelden, hem achterna, en zongen eindelooze variatiën op de taptoe-melodie. Het toppunt \ an genoegen werd bereikt, wanneer Knoll beproefde er een bij den kraag te vatten. Het was vergeefsche moeite. Vader KnoN moest liet steeds opnieuw inzien. Dan begon hij te schelden, en hoe sterker hij zich inspande, hoe grooter het genot zijnér lijfwacht werd, tôt een vredelievende burger een einde stelde aan de prêt. Het « schaap » had hem een kind achtergelaten, een knaapje van ongeveer tienjarigen ouderdom bij moeders dood. Het was een schuw kereltje, zoo teer en zoo stil als de moeder. Hij was haar geluk^haar ailes geweest ; zij had er jaloersch voor gezorgd dat niets hem aanraakte dat de jonge ziel kon krenken. Toen de vader in de laatste jaren zeer vaak dronken naar huis kwam, had zij ailes in 't werk gesteld om ze van elkander te houden. En terwijl zij zich onder aile oogpunten ondergeschikt maakte aan haar echtgenoot, was het dezen ontzegd zich met de op-voeding van het kind te bemoeien. Daarop waakte zij. Dat ging zoover dat zij den kleinen Menne — zijn naam was Herman — het liefst elk oogenblik aan de hand zou gehouden hebben. Zekeren dag kwam zij doodsbleek naar huis. Niet ver van de markt had zij het gezang der straat-. bengels gehoord. En zij werd aangegrepen door den vree-selijken angst, dat haar jongen eens even toevallig getuige zou zijn van dergelijk tooneel, en vernemen zou hoe zijn vader beschimpt werd. Van dan af werd de kleine Menne nog zorgvuldiger dan vroeger van aile verkeer afgehouden. Hij speelde op de binneuplaats, bouwde er zij ne bruggen en holen uit zand, en bij gebrek aan speelmakkers sprak hij tôt zich-zelf. Op school hield hij zich afgezonderd, bloosde wanneer hij aangesproken werd, en ging alleen met zijn ransel naar huis. Toen hij den ouderdom van negen jaar had bereikt, was zijne moeder met hem bij den gymnasium-bestuurder ge-gaan. Hij was een vriendehjk man, geen jongelmg meer, en de landraad had hem dikwerf gesproken over de brave vrouw van zijn bode. In de kleine stad kenden allen elkander. En toen het « schaap » stotterend haren hartewensch uitbracht, den jongen als gymnasiast te zien, knikte hij, sprak een paar bemoedigende woorden, en beloofde ook voor eene beurs te zorgen wanneer de aanvaardingsproef goed uitviel. Zij viel goed uit. En eenige weken later zat Menne Knoll ii> de zesde klas. De latijnsche grammatica en de o\ erige boeken werden hem uit de bibliotheek geleend. Het « schaap » was gelukkig, en tegen het leeren had de vader niets in te brengen, zoolang het niets kostte. De tengere vrouw beleefde nog den overgang van haar zoon naar de vijfde klas. Toen eerst legde zij zich neer. Hare trekken toonden hoe zwâar haar doodstrijd was geweest. Ter wille van haar kind wilde zij blijven leven ; ter wille van dit kind had zij hevig gevochten met den ailes overwinnende. De kleine bleef alleen met zijn vader. De grootste zorgvuldigheid der moeder had hem natuurlijk de zwakte van den bode niet kunnen verbergen. Maar nu zag hij eerst geheel zijn ongeluk. Wanneer hij vroeger geld noo-dig had voor een schrijfboek,- was hij bij moeder gegaan. En immer had hij er een geld'stuk gevonden. Wanneer hem in de school onrecht werd aangedaan, wist hij waar hij zijn nood mocht klagen. Zijne moeder was voor hem ailes geweest : helpster, vriendin, vertrouwelinge, speel-en leergezellin. Voor het slapengaan overzag zij zijn huis-werk, dan bracht zij hem naar bed en in een ommezien sliep hij. Maar nu? Toen hij weenend m de kamer lag en zijne doode moeder herdacht, was de struikelende, bedronken vader gekomen, had verwarde woorden gesproken en ge-roepen : « Licht aansteken, Marie — he! » Hij had vergeten dat diegene, welke hij riep, daarbuiten op het kerk-hof lag — in zijn roes vergeten ! En Menne begon de oogen te openen.- Hij zag en hoorde wat hem vroeger verborgen was. Langzamerhand kreeg hij een afkeer van zijn vader. Wanneer deze naar huis kwam, verborg hij het hoofd dieper in het kussen, en sid-derde. Wanneer hij hem niet zag, ademde hij weer lichter. En als Menne een schrijfboek, eene pen, vloeïpapier noo-dig had, sleepte hij dagenlang den angst mee voor het oogenblik waarop hij het zeggen moest. Want dan vloekte de bode over het dure geld en bromde over het verspilde geldstuk waarvoor hij bepaald zeker een zeer goeden druppel bij den herbergier zou krijgen. Veel was anders ook veranderd. De vrouw, die de huis-houding bezorgde, kwam niet immer op den gestelden tijd, zoodat de kleine Menne dikwerf zonder koffie en zonder morgenbrood naar school moest. Waar hij ook

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.