Nr 3 6 December 1914 ALLERLEI Lezingen voor het Kristene Vlaamsche volk rrijs 9 cssitiemen Oorlogswee In geluk en voorspoed waren cle eerste huwelijksjaren van Gustaaf met zijne beminde Maria voorbijgegaan. Weelde was er wel in 't huisje niet, maar toch 00k nooit gebrek, — en in dit gérai w-aant een. arme zich vaak gelukkig en rijk, naast zijne broeders, die het noodige missen. Gustaaf was een be-kwaani timmerman en won een goede daghuur; Maria hielpi haar man moedig in de behoeften van 't huishoudeti voorzien, met naald en draad. Hun geluk werd volkomen toen het leven geschonken werd ,aan een dochterken, dat men Lientje noem-de in het Doopsel... Eilaas, de vreugde welke zQo> welig door de jcugdige echtgenooten gesmaakt werd zou spoedig in diepe smart veranderen 'it-Was einde Juli, dat het gerucht de ronde deed in de stad dat weldra onze soldaten, naar de grenzen zouden ge-stuurd worden, ter verdediging onzer onafhankelijkheid. Begin Augustus werd inderdaad Gustaaf verzocht zijn re-giment te vervoegen. Het tooneel te beschrijven dat te aan-Sichouwen was jtoen de jeugdige echtgenoot zijne gade en kind verliet is mij onmogelijk... Zoo groot als de liefde en 't geluk der echtelingen was geweest,, praamde nu leed en lijden beider zielen. * * * Mario had nu alleen den last van 't huishouden. De arme vrouw mocht zich niet lang aan 't verdriét over-geven; zij moest moediger dan ooit voortwerken, en halve nachten bracht Jzij in ijverig: naaien door. Edoeh, haar onder-gang was nog niet voltrokken: haar laatste schat moest haar ontroofd worden !... Nauwelijks eene week na 't vertrek van haren Gusfaaf, brak) op 't dorp eene vreeselijke ziekte uit., de kroep : 0011 kiiid. ervan aangetasit, had ze w-eldrâ aan andere Voort gezei, — en Lient] e was onder het getal dier kleine veroor-deglden. De dokter werd in der haast geroepen; do oh de grijze arts schudde het hoofd en sprak tôt de diepbetreurde meeder : — Redden is onmogelijk ! ïegen die ziekte is onze kunst niet opgewassen !... Armej moeder!... Haar hart smolt weg in tranen: haar Lientje sterven! Neen, neea! 't Ware haar eigen levenslicht uitdooven!... En toch won de kwaal maar gedurig veld; en toen de morgeai naakte, was Lientje onder de levenden niet meer !... De rampzalige viel snikkend op het lijkje... Te wreed was de slag om hem door eene zwakke vrouw kalm te onderstaan: lange weken lag zij op hare beurt. op 't) lijdensbed uitgestrekt en toen zij op zekeren mo>rgen, van eene onvoorzichtige buurvrouw vernam dat haar man gesneuveld was in de forten van Luik, meende men stellig dat zij weldra beide geliefde wezens in een beter leven zo-u vervoegd heb-ben!.. Neen, haar lijdensbeker was nog niet vol; ze moest nog eene wijl .op1 (dit ondermaansche dal van weedom en zuchten doorbrengen!... In haar binnenste koesterde zij de hoop dat haar echtgenoot, — niettegenstaande de gezegdens — niet gesneuveld was. Had zij echter geweten dat de medalie en een brief vain haar geliefden op het stadhuis berustten, de dood hadde haar voorzeker reeds aangesproken. Nu echter hoopte zij s'teeds... en verstrooide zich door de gedjach-tenis van haar Lientje. Niets wat de kledne had toebehoo'rd, kleederen noch speelgoed, wilde zij in vreemde handen zien overgaan ; aile oogenblikken moest zij dit ailes onder de oogen hebben ; en meermalen gebeurde het dat zij midden den nacht opstond, die duurbare relikwiën op haren schoot nain, en... weende, lang weende ! Zij scheen enkel voor de dooden te leven !... * * * Weldra zou het vier maanden geleden zijn dat Lientje onder 's Heeren legioenen engelen opgenomen werd!... 't Was eenigo dagen voor Klaasdag, dat heuglijk feest, dat zij samen zoo heerlijk gevierd haxlden ! Zij hoorde nog* Lientjês zilveren stemm/eken, toen het op klaasavond « moederken » het schoo-ne liedje voorzông, dat sinus eeuwen gekend en gezongen was, en dat het "van moederken zelf geleerd had: Sint Niklaas den Heiligen man Met zijnen besten mantel aan Zekeren avond werd de arme Maria eensklaps opnieuw dO'Oi' hel gedacht aan Lientje overweldigd.. Klaasdag was weer daar... zij dacht aan geen slapen meer, maar zette zich opj den kant der legerstede neder, dook het aangezicht in de han-den, en bleef zoo uren en uren in die houding zitten... Men zag nu en dan zilte tianen door hare vingeren leken, of hoofd en schouders krampachtig opgeschokt worden door hevige snik-ken... Zij piijmerde... 'Zij dacht weer aan Gustaaf... aan Lientje... ilensldapjs weerkiinken iichte stappen in den gang, die, zacht trippelend en blij huppelend, steeds nader komen... Zo > kwam 00k Lientje « moederken » steedds opzoeken en bij haar in 't groote bed liggen... 't Was dezelfde tred!

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.