!•*• Jautr. — N* 134 Vijf c@Mtiie£&eii liet 'nummer Dinsdag 24 Oogst 1916 Door Taai en Volk Foor God &n Haard en Land ■fao^ji^iu..- m* pJr-ruBTj| regel, « Of KliKfE STMOiMI» m*m «*$k. AO>ofdj,cBatDt»prija voor ge sommen bij vtOTröb*faua£. Voor de soldaten : 3,30 fr. Voor de ntot-soldutea —- M 'f £w7 April 1811. COMBLES (Verrolg) Ut heb niet alles gfrpei-sst uit de meuedeeling van den Keulschen correspondent — de meesterwerken, iedereen weet dat, willen traag gelezen worden, druppel voor druppel, om zoo te zeggen, om heel Jiet aroom op te slorpen. Laten wij dus het volgende paragraph aantoetsen . « In katholieke kringen is men zich ernstig bewust geworden van het gevaar, zoowel voor het nationale bestaan als voor de katholiciteit van België, gelegen in een toomeloos meehollen met een zekere groep Duitsche chauvinisten, die een annexatie van België bepleiten... » De wijsheid komt niet voor de jaren, maar had ik het niet gezegd dat de Duitsche katholieken toch tot die wijsheid waren gekomen die bestaat in eigen gevaar te vreezen en naar eigen verweer uit te zien ? De vrees voor een kulturkampf is bij die katholieken het tjeginder wijsheid. Of ze bij ons de vroegere naïeveteit zullen ontmoeten, is een andere zaak, maar ik houd mij intusschen overtuigd dat hunne (huidige) bezorgdheid met 't lot der Belgische geloofsgenooten haar oorsprong heeft in eigen belangstelling. Overigens zullen wij welhaast de Centrummannen zelf aan het woord hooren ; maar vooreerst moet onze vriend de correspondent hun een bewijs van goed gedrag geven : « In waarheid zal het Duitsche Centrum daartoe nooit te vinden zijn,en men kan er zich verzekerd van houden dat het zal aandringen op het « goedmaken » van het onrecht » (woorden van den Rijskanselier) » — Ik verzeker, in geweten, dat ik niets bij doe dan de cursiveering, en dat de « woorden van denRij kskanselier », om de heiligheid der verzoening, de plechtigheid van 't verdragteekenen aan te duiden, geen uitvindsel van mij zij n. Het woord is nu aan de Duitsche katholieken in hun orgaan de « Koelnische Volkszeitung », onder den titel : « De rechten der Belgische Katholieken » — « Reeds nu hebben verscheiden uitingeH over hetBelgische Katholicisme en den Belgischen clerus veel kwaad bloed in het buitenland gezet en onge B. ö. Hkw. 22 Oogst. redden, mede in hun binnenste te voeden denheiligen wil, de eer, het goed en bloed der geslachte burgerlijke Belgische bevolking tewreken.L. D. N. Den 25 Juli 1915. TER NAGEDACHTENIS VAN MAJOR DE GERLACHE. Op Maandag 2 Augustus verloor het Belgisch leger een zijner flinkste officieren in den persoon van Major de Gerïachè, van het IIIebatailjon van het eerste regiment Carabiniers. Met reden werd hij door elkeen aanzien als de echte « type » van den Carabinier : prachtig van gestalte en lichaamsbouw, vlug en licht als een hardlooper, stout en ondernemend als zijn broeder,den welbekenden Zuidpoolvaarder der « Belgica *. Maar hij was vooral een schoone geest en een gulden hart. Zijne uitgebreide kennissen, door voortdurende studie, door menigvuldige reistochten over alle werelddeelen en door een zeldzamen opmerkingsgeest verworven, maakten van hem een der bekwaamste officieren en tevens een der aangenaamste en meest belangwekkende keuvelaars. Zij, die met hem mochten omgaan, weten welke bekommernis en genegenheid hij koesterde voor zijne soldaten. Hi; was onuitputbaar in het verzinnen van middelen om hunne lastige taak door allerhande kunstgrepen te verlichten en tevens aangenaam te maken. Tot in Engeland en Frankrijk wist hij edelmoedige personen aan het lot Zijner carabiniers te interesseereo. Dat zulk een overste geacht en bemind werd door zijne officieren en soldaten, zal niemand verwonderen. 'tWas dan ook een algemeene verslagenheid in het batailjon toen hij den 5 Mei te Noordschoote gekwetst werd door een obus en vooral toen "weinige dagen later de tijding kwam, dat de wonde eene bloedvejgiftiging had teweeg gebracht. Dne maanden lang leed hij gloeiende koortsen en onderstond herhaalde pijnlijke operation. Ondanks de beste verzorgingen van bekwame geneesheeren, ondanks de liefderijkste verplegingen zijner eigene vrouw en moeder, verergerde de kwaal en bleek eene noodlottige ontknooping ten slotte onvermijdelijk. In den ochtend van 2 Augustus ontving de vrome Major met de diepste godsvrucht al de H.H. Sacramenten der stervenden. Nooit zag ik hem zoo diep gelukkig, nooit voelde ik hem zoo hartelijk genegen en verkleefd, ik zou haast zeggen : zoo dankbaar en genegen. Gedurende den geheelen tijd zijner pijnlijke ziekte had hij de meest stichtende blijken van oprechte godsvrucht gegeven. Zijn uitgaan uit deze wereld, op den avond van 2 Augustus, was even stichtend. Zijn laatste teeken was een kus op het kruisbeeld, 1 ken. » De correspondent had ons verzijn laatste woord eene aanroeping van den | wittigd dat « de werkelijke gevoelens verlossenden Naam « Jezus ».-, „ ty..:4.„„u„-ir_4.u~i: «• *.-r-i ~ , , - . J t, . . , , der Duitsche Katholieken » met moeilijk Donderdag, o Augustus, werd de betreurde Major na een plechtigen lijkdienst in de parochiekerk der Panne, te Adinkerke ter aarde, - Bombardement van Pervijse Sint Jacobskappelle, Oude-Kappelle en Noordschoote. Onze artillerie heeft de Duitsche batterijen doelmatig bestreden en dreef werkliedengroepen uiteen. Parijs, 22 Oog;st, 15 u. Ten noorden Souchez werd een Duitsche aanvalspoging afgeslagen. In de « Labyrinthe » bommengevecht. In de Vogeezen hebben de Duitschers onze stellingen op den top van Sondernach aangevallen. Zij werden afgeslagen meer dan honderd gesneuvelden achterlatend. Petrograd, 2I-8-'I5. In de golf van Riga, gedurende de laatste gevechten van 18-16- dezer moeten de Duitchers 2 torpedobooten verloren hebben. Een engelsche onderzeeër heeft doelmatig een duitschen kruiser getorpedeerd. Van aan Riga tot de beneden Dvina : geene verandering. Over de vesting Kovno houden we het duitsch oprukken tegen. Duitsche aanvallen in de richting Bielski. Geene verandering, op de front-linie Brest- Litowsk. met levende krachten niet meten durft. Iets dat gemaakt is en dus minderwaardig. Ze zijn er toe gekomen een levensfilosofie te bouwen die de oprechte en de goede is, het begrip van 't vertrouwen in de zedelijke kracht van hun edele zielen. KASTEEL VAN VICOGNE. Het. laatste ambtelijk bericht meldt ons dat de beruchte pachthoeve in brand werd geschoten en de duitsche voorpost die vluchtte, doodgevuurd werd. Wat al herinneringen zal deze gebeurtenis bij onze soldaten opwekken. Met « Ter Hemme >, « De Violette », « De Bamburghoeve » toovert « Vicogne » voor hunne oogen de bloedige dagen van heftigen strijd? alswanneer, tot onder de muren van die hoeven, in burchten herschapen, geworsteld en gevochten werd met blank wapen, uren en uren lang ïn den nacht. Hoe menigmaal werd de inuame van Vicogne betracht, van aï de maand November tot op heden toe. Het gaf eene akeiigheid als de soldaten, ter loopgraven gaande, onder elkander zegden : we moeten naar Vicogne. Velen van de onzen hob ben rond deza gevormde vesting hun jeugdig leven gelaten, maar mettegenstaande wanhopige pogingen bteef de vyand meester van deze sterkte. Over een goe twee maanden viel de hoeve bijna in onze handen, alswanneer te midden den nacht een compagnie van een onzer regimenten tot onder de ontmantelde muren was genaderd, nadat de twee vooruitstaande schildwachten werden gedood. Doch de laatste schildwacht had nog den tijd op één electrieken bel te duwen en twee minuten nadien tokten de mitrailleuzen razend ons tegen. Bij de dertig dooden en erg gekwetsten koste deze poging, die sindsdien nooit meer herhaald werd. Nu komt dit in brand schieten ons weerom bewijzen dat deze oorlog zal gewonnen worden d^or het schroot, de ammunitie en alle duiveische uitvindingen. Waar de levende kracht zoo dikwijls te kort bolde, is het genoeg geweest eenige brandstichtende obussen op Vicogne te werpen om dezen duitschen voorpost te vernielen. Vicogne ligt al dezen kant van den Yzer, op den weg van Stuyvekenskerke naar den stroom. Het is dus een belangrijk sweces, daar waarschijnlijk onze loopgrachten langs dezen kant tot op den Yzerboord zullen gebracht worden. Bombardement Ze schieten, de Duitschers. Amper richten onze jongens het hoofd op en schouderophalend : « 't is altijd 't zelfde dat ze schieten, ze schieten blind ». Ze storen er zich in geenend-elemeer aan. Ze zijn 't gewoon. Ze doen kalmtjes voort aan wat ze bezig waren en waar ze zitten te kaarten zouden ze voor geen honderd schrapnels hun partijtje staken, 't Gebeurde bij 'tK... Daar zaten i vier kanonniers in een heerlijk whisten-par• tijtje verdiept, 't Woei er nog al geweldig buiten en hier was 't hun, in dit verlaten gemeubeld huis, echt gezellig, 't Duurde reeds uren en uren ; altijd werden kaarten gegeven, kaarten gewisseld, mot de ellebogen op 't wijde tafelblad, lekker rookend, ; zaten drie, vier kameraden 'tgedoente af te zien, toen al ineens een schrapnel gehuild OP DEN YZER Het onveranderlijke leven In deze zomersche dagen, welft de heerlijke lucht, blauwendig koepelend, nu over Viaanderens vlakten. De zonne zit hooge ten hemelen waar witte wolkskens uit de diepste horizonten der zee gekomen, heen drijven naar de onbekende verten van het land van belofte aat over den Yzer gelegen is. Met den zouten zeewind varen van hier naar ginds de gedachten van duizenden en duizenden die te wachten zitten in de graven op oe boorden van den glorierijken stroom. In 't bezette Vlaanderen wentelt het leveu eenvoudig door, vol ellende en kommer en onze jongens die reeds maanden en maanden voor de poort van de die/baarheid staan, denken veel nu op thuis, op 't land en op al de schoonheid — hart en zielenschoonheid — die Vlaanderen heeft gekweekt in 't jammer der oorlogsweeën. Ze zitten er reeds maanden en hun stagnatie leven weegt zwaar. Wel hebben ze 't aangepast aan de gruwelijke noodzakelijkheid des tijds, maar daar is iets dat knaagt binnen in hen ! Eene roeping van over den'stroom, die zoo zonderling aandoet en zoo bekooi lijk is, daar ze weten nu, dat ze in hen de kracht, de overweldigende kracht voelenen athter hen raden de sterke steun van de materieele hulp. Te nachte luiken hunne oogen toe op droomen die altijd herinneren aan de heerlijke vrijheid en aan de innige voldoening en voldaanheid van een schoon tehuis. ken, lachende dorpen met zondagsche vroo rustheden gewekt, die in DuitSChland \ lijkheid, beevaartwegen, slingerend door de veel moeilijkheden kunnen veroorza- \ landouwen naar de heiligdommen die verre liggen en verlaten nu : het land 1 Grootheid'en liefde: land en volk! Maanden en maanden hebben ze daarop gedacht dat het de essentie,het levende bestanddeel is geworden van hun bestaan. Daarom zien er onze jongens zoo goed en ernstig uit, met een ondergrond van koppigheid en haat. Men moet razend kunnen beminnen om razend te kunnen haten. Ze beminnen, onze jongens ! Het voorwerp van hun liefde is niet ijdel, het ïs grootsch en alomvattend, het is het land. Hun haat groeit met den dag. Ze voelen hem werken binnen hen dat het pijn doet soms. Als ze in de loopgraven zitten, dan woelt hun haat omhoog als een levende bare, hoog uit de dieptes \ an hun zielen, hoog boven hun hoofden en met den wind die van uit het Wasten waait goft hun haat en hun Heide aaar 't beloofde, naar 't begeerde land. Moeten we in dit gevoel niet zoeken de overheerlijke houding van onze soldaten nu ? Ze vreezen niets of niemand meer. Ze hebben voor hen zelveo als de bewustheid gekregen dat ze de opperste daad verpersoonlijken van de bevrijding en de onaantastbare hoeksteen zijn van dit land. Ze spotten met den Duitsch, omdat deze geen mensch is, dus geen wil heeft en geen gevoel van lielde. Hij is voor hen geworden een machiene en machienen breekt en kraakt men met den wil. En ze zulen het ! Ze voelen hun vuiston jeuken onder Moedersbeeld, vadersgestaite, vrouwenkus, verre liefde in zware rijpheid gedragen : het huis 1 Guldene velden, allenthenen machtige steden daarin met innigteerc stemmingsker- te begrijpen waren voor « wie tusschende regels door » kan lezen. Hij schijntzijne lezers voor Duitschers te nemen,indien zij enkel tttusschen de regelsdoor *' eene zoo cynisehe verklaring vaneigen belang kunnen begrijpen. Ons isze klaar genoeg, maar wij zullen ze ookonthouden, en al het latere flikflooienmet den i(schitterenden bloei der Leuvensche hoogeschool ", „de wijsgeerigeschool waaraan de naam van Kardinaal Mercier verbonden blijft, " — zijn naamblijft ook verbonden aan zeker documentdat voor eeuwen de Duitsche wandadenschandvlekt I — „de groote organisatorische talenten derBelgische Katholieken op maatschappelijk gebied ", hetvast besluit nooit een protestantiseeringvan België " te dulden,enz.laat ons heelkoel, of liever vervult ons met walg enverachting, — Geen nood, heeren van't Duitsche Centrum ! Wg zullen welzorgen dat België niet ttgeprotestantiseerd " wordt, en daarom, eens dat wijden laatsten Duitsch over de grens heb- j aïïetom^ben^ geschopt, zullen wij nauw toezien eDdaardedü0dslaatinhunnegeiedereD>1 9ttert

Er is geen OCR tekst voor deze krant.