DR. FELIX RLÏTTEN, de dichter van „Hagar" en het „Sint Franciscussuel." Dr. FELIX RUTTEN EZE Limburgsche dicliter is het levend bewijs voor de waar-Ig ^s&Ny&l heid van Eichendorffs stelling: „de geboortestreek heeft hare Jv Ifir) w? eigen betoovering, welke geen dichter ontberen kan." Zonder ziju lieve Limburgsche laiid zou Rutten niet geworden zijn vvat hij is en wat hij wezen wil : een zelfstandig, eigenaardig zanger der natuurschoonheid, een geestdriftig beschrijver, een schilder-achtig fantast, meestal werkend met zachte tinten en teedere woorden en tôch sterk-staand en sterk-indrukwekkend door zijn zelfbevvuste kracht. Félix Rutten is in Limburg geboren en getogen. Geboren te Sittard, den 13 Juli 1882, en aldaar opgevoed in een ge-lukkigen huiselij'ken kring. .De paters Jezuieten telden hem onder de externe leerlingen van hun College, dat Rutten na de poësis-klasse verliet (in 1900), om te Rolduc de welsprekendheid en wijsbegeerte te gaan studeeren. Te Rolduc ontivikkelde zich in Rutten de dichter. Ieder gevoelige, die daar ooit gezworven heeft door de sagenrijkste streken van Nederland, gezvvorven over de heuvelen en door de dalen met hun romantische pracht, — iedere jongeman, die de kloosterkerk en het pandhofje der vermaarde Limburgsche school kent, heeft daaraan herinneringen "bewaard, welke hij blijde meêdraagt door het Ieven. Slechts een dichter vermag die herinneringen te vertolken, — en het is Rutten's trots, dat hij steeds, schrijvend . in verzen of proza, putten kan uit de altoos-vlietende bron van jeugd-schoonheid en niet te vertroebelen pracht. In 1903 ging de jeugdige dichter naar Leuven, om ter katholieke Uni-versiteit de Germaansche letteren te bestudeeren. De ruil was niet slecht; 00k de oude stad van Belgisch Brabânt heeft hare mooie, heuvelachtige omstreken, 00k zij is gezegend met het bezit van een mvstieken sluier, die een tweetal jaren geleden zoo jammerlijk door het oorlogsgeweld ge-schonden werd, toen de vlammen haar blakerden en het kanon regeerde op he^ bewonderenswaardig domein der schoonheid. In deze stad, waar honderdtallen, ja, duizenden studenten het vuur der geestdrift vrij-uit kon-den doen branden, vond Rutten bewonderaars ziiner kunst en vrienden. die later zelfs in de woelingen der politiek en dei ' maatschappelijke strijd-vragen niet geheel ontrouw zouden worden aan den dienst der schoonheid .... Gij herinnert u vvellicht, hoe hier te lande de „Eerste verzen" van Rutten werden begroet, die de Amsterdamsche uitgever Van der Vecht eind 1904 in het licht zond; begroet als de veelbelovende eerstelingen van een jongere, de schoone ochtendgave van een nieuw talent. Mag ik één sonnet aanhalen uit dezen bundel, nog sfeeds een welkom feestgeschenk vormend voor nienschen, die nu en dan hun geest te gast willen doen gaan in het land de/ poëzie?Ik kies er een, dat „December" heet: Keert de aarde nu tôt kinderreinheid weer? Door 't bleeke licht der gele zon verguld, Zij ligt zoo blank in zachte sneeuw gehuld, Als lag zij biddend op de knieën neer. Zoo slaapt ze en sluimert voort in stil geduld, En rustig, passieloos werd land en meer, Wijl vrede er nederwuift op donzen veer En blanke droom haar koele rust vervult. De dennen sneeuwbekuifd in 't boschbegin Staren, alléén nog groen, mij vragend aan, Of nog geen lied klinkt van de torentin.... Straks ziet gij hen met hemelpracht belaên En duizend lichtjes, feestlijk bloeiend in De apotheose van den Kerstnacht staan! Tegelijkertijd begon Rutten mede te werken aan verschillende Roomsche bladen en tijdschriften in Noord- en Zuid-Nederland, o.a. „De Maasbode en „Stemmen onzer Eeuw." Van Leuven verhuisde hij in 1906 naar Luik, om aan de Universiteit aldaar zijne studiën te voltooien. En wederom begon hij tochten te onder-nemen naar de omstreken der zusterstad van Maastricht, naar de Ardennen 00k, waar hij Perk's dichterlijke ontboezemingen leerde meêgenieten in de werkelijkheid der ruige, fantastische landouwen. Eene bronnenstudie over Vondel's drama „De Boetgezant, op welk proefschrift Rutten „avec grande distinction" promoveerde tôt doctor in de letteren, besloot zijn studietijd. Dichterschap en schrijvensbehoefte deden hem nu grijpen naar den reis-stok: hij wilde iets meer zien van de groote, schoone wereld. En zoo trok hij in April 1910 naar Noorwegen en Denemarken, vanwaar hij met Kerstmis van dat jaar terugkeerde naar Nederland. Eerst in den vreemde leeren wij ons eigen land nog beter waardeeren. Rutten toonde dit spoedig door zijn enthousiaste beschrijving der provinciën Noord-Brabant en Limburg in het prachtwerk „Ons eigen Land" van den A. N. W. B (1911). Nauwelijks met dezen arbeid gereed, trok hij er wederom op uit, nu als rédacteur van ,.De Maasbode." Niet ééne reis, doch een geheele reeks van groote reizen maakte hij thans," waarover hij bijna van dag tôt dag de fijn-afgevverkte verslagen publiceerde in de courant. Kunnen wij ons dien tijd nog voorstellen, toen onze bladen iets anders te lezen gaven dan de vaak in flodderstijl neêrgepende oorlogstelegrammen en diplomatieke kibbe-larijen? Hoe wisten zij in „De Maasbode" onze belangstelling te wekken voor de bonté tafereelen van innerlijk en uiterlijk leven: rector Thompson in de hoofdartikelen, Ridder de van der Schueren in zijn avontuurlijke verhalen, Willem Nieuwenhuis in zijn Parijsche brieven, — ik zou nog meer namen kunnen noemen, maar mijne journaliçtieke vrienden te Rotterdam zullen het billijken, dat ik in dit opstel hunne namen voorbijga, om mij enkel bezig te houden met Félix Rutten.... Die trok omstreeks Paschen 1911 naar Rome, waar hij tôt S. Agnes-feest 1912 bleef, in 1912 naar Griekenland, terug door Zuid-Italië, naar Sicilië, Tunis, Afrika's Noordkust, Gibraltar, Sévilla, Granada, dwars door Spanje, over de Pyrenaeën naar Parijs. Na een korte vacantie in het najaar van 1912 naar Engeland, Terland, omstreeks Kerstmis naar Noorwegen en in het voorjaar van 1913 naar Schotland. Met Pinksteren reisde hij over York naar Nederland, naar Limburg terug. Wat waren die reisbrieven van Rutten mooi ! Wat hebben wij veel eruit g?1eerd, wat hebben wij ervan genotenî Daar zijn er, diè de brieven stuk voor stuk hebben uitgeknipt en opgeplakt, iets wat het publiek slechts hoogst-zelden met journalistiek werk doet. Laat ons hopen, dat een of andere wakkere uitgever Rutten's voortreffelijken arbeid nog eens in waar-digen vorrn herdrukke! De journalistieke arbeid was op al die tochten nummer één. Doch de dichterlijke inspiratie verminderde niet door de vermoeienissen, welke telkens door de stralende pracht der natuurschoonheid gemakkelijk werden vergeten. De gloed der poëzie gleed over Rutten's proza heen, — neen. fonkelde daarin menigmaal met al haar schitterglans. .. . Een nieuwe proeve zijner dichtkunst bood Rutten in den zomer van 1913, toen hij zijn door Jan Toorop versierden bundel „Avondrood" uitgaf bij Romen te Roermond. Naast verzen uit zijn Luiksche jaren, publiceerde hij daarin 00k gedichten, welke hij in Italië en Ierland geschreven had. Het land zijner hoogere studiën lokte hem opnieuw: in September 1913 ging Rutten naar België, dat hij bereizen en beschrijven zou voor „De Maasbode." Hij hervond Leuven, hij vertoefde vijf maanden te Brugge. . . Mij is een schilder bekend, die 's ochtends niet aan den arbeid ging, voôrdat hij Rutten's brief over Brugge gelezen had: dat poëtisch proza, waarin de oude Vlaaamsche stad schooner geschilderd werd dan ooit 'Rodenbach in zijn „Bruges la Morte," dan ooit een Vlaamsch artist het deed.... Rutten's arbeidskracht groeide nog voortdurend. Gedichten als „Goede Vrijdag" (in 1914 uitgegeven, door de R.-K. Boekcentrale), uitvoerige prozastukken vloeiden hem uit de pen; het eerste bedrijf van „Eva's Droom" (thans in „de Beiaard" gepubliceerd) werd voltooid. De boekhan-del St". Michiel te Brugge drukte een bundel reisbrieven onder den titel „Landen en lien," Veen te Amsterdam de Limbirrgsche novelle ..Onder den rook der mijn." In April 1914 trok Rutten naar Luxemburg, waarvan hij zijn lezers de eigenaardige schoonheid leerde kennen; hij bleef er tôt Juli en reisde kalm terug tôt Luik, waar hem in Augustus het oorlogsgedonder niet enkel wreedaardig stoorde in zijn dichters-arbeid. in zijn journalistieken zwerf-tocht, doch hem zelfs verjoeg uit het mooie land. . . . Als zoovelen moest Rutten vluchten, te voet van Luik naar Maastricht.... En te Maastricht 234 KATHOLIEKE ILLUSTRATIK

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.