3De Stem VOOR GOD EN VADERLAND. uit JBclgie Bureelî 21, RUSSELL SQUARE LONDON, YV.C. Téléphoné: Muséum 267. Abonnement : 2sh. voor 3 maanden. Subscrlption : 2sh. for 3 months. Voor de Vereenigde Staten : 50 cts. Voor Holland : 1 û. Voor Frankrîjk : 2.50 fr. Voor de soldaten : lsh. ot 1.50 fr. 3de Jaargang-, Nr. 40. (Biz. 1511-1518.) Opiage: 10,900. VRIJDAG, JUNI 22, 1917. Rcgistered »t g.p.o. »s » Newspaper. 8blz. 1 l4d. ■Uf—1— «mliai m" *'" ' ' ' " ' ' " ' ' ' ' " ' AAN ONZE LEZERS.—VVij verzoeken aile degenen die per trimester van uitgave betalen ons voor den vierden trimester (Nrs. 40-52) het bedrag van 2/ deze week te willen inzenden. Van een goed gehoor geven aan dezen oproep hangt het af of we toekomende week op 12 blz. verschijnen kunnen. Deze week hadden we talrijke klachten van wege onze geabonneerden in Londen omirent het te laat toekomen van het blad. Aile nummers gingen zooals gewoonlijk weg, den Vrijdag voormiddag. VVij hebben klacht ingediend bij het General Post Office. O Zijne Hoogwaardigheid Monseigneur De Wachter roept de aandacht zijner priesiers en van allen die met de Belgische scholen belast zijn, op het nemen van voorzorgen tegen gebeurlijke air«raids. Op voorhand moeten passende maatregelen worden •ovuiegd ci: oefen'ngen door de Uinderen gedann cp-dat bij eerste verwittiging ailes op zijn wijst en voor-zichtigst geschiede. De moeilijke Vrede. Sedert eenigen tijd gaat de vredesbeweging haren gang. Te Londen is het de "Society of Friends," in Zwitserland voornamelijk Erzberger en in Stockholm ziin het de sociaal-democraten die arbeiden aan het herstellen van den gewenschten vrede. Ook in Holland schijnt de gedachte veld te winnen en "De Tijd," het hoofdorgaan der Hollandsdhe katholieken, wekt onze geloofsgenooten op om eveneens een. vredesactie op touw te xetten. Principieel kan men tegen zulk een bewe-ging mets inbrengen. Wij moeten allen ijve-ren voor den vrede ; het is onze hooge plicht. De oorlog zelf zou geheel verwerpelijk zijn, zoo. hij niet tôt doel had, door den triomf der rechtvaardigheid, de gestoorde orde te herstellen. En daar de vrede onder de vol-gelingen van Chrisbus' leer een noodzakelijke voor vaarde is van den nationalen vred§, zoo kunnen wij zeggen, dat Zijne Emimentie Kar-dinaal Mercier met de overige bisschoppen van België reeds sedert lang een vredesactie begonnen zîjn. De brief, dien het vereenigd Belgisch episcopaat gezomden heeft aan de Kerkvoogden van Duitschland en Oostenrijk, kon, zooals we indertijd (16 Juni 1916), hebben aangetoond, geen andere strekking hebben dan den laster jegens het Belgisch volk, een der grootste hinderpalen voor den triomf der " hocgste liefdewet " en des vredes, weg te nemen. Zelfs de aanspraak Zijner Emi-j; ■ t-j4- -> tet ^e> de1-* îns er pnstoor° van zijn bisdom, alhoewel het recht van den oorlog uitroepead en waarsçhuweÉd tegen cen vcor-barig * aanknoopen van vçendsohappelijke betrekkingen met de Duitsche katholieken, is nog in den grond een vredesactie, aangezien hier eveneens geijverd wordt voor het herste der geschonden gerechtigheid, zonder het-welk de ware vrede niet mogelijk is. Het zal echter van de omstandigheden af-hangen, of, behalve deze voorbereidende vredesacties, eene andere vredesbeweging, die rechtstreeks op de oorlogvoerende Mogend-heden wil inwerken, nuttig zij of niet ; en hieromtrent zullen wij ons eenige opmerkin-gen veroorloven, naar aanleiding van het artikel in "De Tijd" (23 Mei>, over "Een Katholiek initiatief voor den Vrede," tevens aantoonend welke hinderpalen in deç weg staan om in de huidige omstandigheden van een vredesbeweging een goeden uitslag te kunnen verwachteni. Deze bedienkingen zullen rich aansluiiten bij diegene, welke wij reeds vroeger (27 October 1916) in denzelfden zin en over hetzelfde onderwerp hebben in het midden gebracht. * « « "De Tijd" betreurt dat de katholieken "den haat en het gewoel der internationale hartstochten niet flink tegemoet getreden " zijn. De ware haat, die het kwade toe-wenscht om het kwade zelve, is voorzeker een zondige gemoedsgesteltenis, die, ook volgens den wensch van Z. H. den Paus, moet uitge-doofd worden. In hoeverre de verschillende volken daaraan schuldig staan, mogen zij zelf onderzoeken. Wij meenen niet, dat het Vlaamsahe volk, hetwelk van het begin van den oorlog tegen dit euvel gewaarschuwd werd, een ernstig verwijt verdient. Wij wemschen niet—om de woorden van Kaxdi-naal Mercier te gebruiken—dat onze vijan-den van het Paradijs worden buitengesloten, maar dat zij weder waardig worden daar-binnen te treden." Wel bestaat onder ons een geest van gerechte wraakneming over het ons aangedane onrecht, dien men niet moet verwarren met den zucht naar verwoesting. Bovendien heerscht in de gemoederen een verbittering over de hemeltergende schelm-stukken van het Duitsche legerbestuur. Willen de katholieken der neutrale landen ook die verbittering tegemoet treden, dan kunnen zij met nog meer ijver de menschonteerende euveldaden aanklagen; in hunne dagbladen niet uitsluitend het kwade vermelden, doch meer nadruk leggen op het goede, dat in de oorlogvoerende landen te vinden is. Het was ons aangenaam te vernemen, dat een raaat-schappij van onderwijzers een brief heeft gericht aan den Paus, waarin beloofd werd dat aan de kinderen de liefde tôt de vijanden zou ingeprent worden. Zoo zouden wij ook verlangen dat de Duitschers en de ce rit râler, de ware gemoedsgesteltenis van Engeland kenden. Ondanks de meest onteerende gru-weldaden der bommenwerpers en h^t ge-schreeuw van eenige moderne dagbladschrij-vers, bleef nochtanis in dit land de ohristelijke eisoh weerklinken, dat men zou volhardea m de ridderiijkheid, een kenrnerk van het En-gelsche oorlogvoeren, en niet zou beproeven het Duitsche legerbestuur in barbaarschheid de loef af te steken. Wat trouwens eene onmogelijfcheid is en eene dwaasheid tevens : alsof de Duitschers uit medelijden met hun eigen volk de aanvallen op Engelsche kinderen zouden staken ! Het volk telt daar niet mee, tenzij voorzooverre het een rad is in da oorlogsmachine. Maar na de laatste vlie-gersbedrijven wordt het Engelsch geduld op een harde proef gesteld; nu wordt gevraagd dat de Regeering den oorlog zou verklaren aan het Duitsche volk zelf, zoodat ook de Pruisische zuigelingen als weerbare vijanden zouden beschor.wd worden en de weerwraak-maatregelen daardoor een glimp van gerech-tigherd erlangen. Zoo wordt, door Duitsch-land's schuld, de christelijke beschaving aan de deur gezet. Wij keeren terug tôt de dagen van Tiglat-Pileser ! » # * De werkzame ijver van de belijders zonder meer der humaniteitsidee noemt "De Tijd " Wie geeft hier den leiddraad, die ons door den doolhof der op te lossen vraagstukken zal voeren naar den gewenschten vrede? Het ontbreekt den katholieken minder aan goeden wil, minder aan bereidvaardigheid om hun plicht te doen, dan aan de kennis zelf van hetgeen hun plicht vereischt. Men zal vredeswenschen uitdrukken, ver-toogen opzenden ; maar zoolang niet bepaald wordt, wat men verlangt en wat men als recht beschouwt, zullen het vrome wenschen blijven. Doch zoo dit geschiedt, dan ont-moet men dadelijk den tegenstand. Om eenige hoop op welsJagen te hebben, is het niet voldoende dat de Regeeringen de bepaal-de wenschen kennen en de billijkheid daarvan eesitaafd worde ; ook het volk, waarmee elk landsbestuur te rekenen heeft, moet de recht-vaardigheid der vredesvoorwaarden inzien en edelmoedig genoeg zijn om ze aan te nemen. Kan men zoo iets bereiken, wanneer de eenen als maatstaf bij hun eischen het christelijk recht gebruiken, terwijl vde_ anderen, naar het voorbeeld van Niccolo Ma'chiavelli, niet aar- OHVCEmrrCj CHdJlWBe.* < vin on, ^. vr nnrt .^r.fvV.ir, TE ST. BONIFACE (MAN.), CANADA. Van links naar rechts : 1. Firmln Van Steenbrugge, Anseghem ; 2. Cyriel De Smet, Wyngene : 3. Albert Bockstael, Schoorisse ; 4. René De Riviere, Aeltre ; 5. Ceclle Rodts, St. Amandsberg ; 6. Emiel Elias, Ertvelde : 7. Madame M. Doigny, Gent ; 8. Madame O. Rodts, St. Amandsberg ; 9. Alice Janssens, Berlaer bij Lier; 10. Cecile Rodts, St. Amandsberg; 11. Th. De Craene, St. Boniface ; 12. Cyr. De Cuyper, Moorslede ; 13. Julien Rodts, St. Amandsberg ; 14. Marcel Doigny, Gent. beschamend voor de katholieken, die "kTach-tens hun goddelijke gebodenleer nadrukke-lijke verplichtingen jegens de menschheid hebben." Het schijnt ons niet toe, dat deze blaam volkomen gerechtvaardigd is. Want is die achterstand in initiatief bij de katholieken niet voor een groot deel uit te leggen door een zekere vrees dat zij door voortvarendheid zich konden laten verleiden tôt bemoeiingen, welke alleen der regeeringen toekomen en zich alzoo bondgenooten zouden maken van de sociaal-democraten, wier optreden al te dik-wijls een revotationair karakter aanneemt? Zulk eene actie zou natuurlijk ook " De Tijd " afkeuren en trouwens het zijn niet zulke bemoeiingen weLke hij voorslaat. Hij kent zoogoed als wij de leer der christelijke wijsbegeerte : gelijk alleen het Staatsbestuur het reoht heeft om oorlog te verklaren, zoo heeft ook uitsluitend het wettig gezag de bevoegdheid om te onderhandelen over den vrede. En dit is juist de geruststelling, welke in Engeland gegeven wordt aan de geloovi-gen, die meenen dat de Paus hun verwijten toestuurt. "Zij vragen : waarom berispt ons de H. Vader, dat wij geen einde stellen aan den oorlog? Het antwoord is, dat wij in zijn vroegere of latere woorden niets kunnem vinden, waaraan wij zulk eene bedoeling mogen toeschrijven. Zijn beroep is gericht tôt al de oorlogvoerenden, opdat zij hun geweten zouden onderzoeken... Onzen re-geerders komt het toe te onderhandelen over het eindigen van den oorlog, wanneer 7.j denken dit nuttig of wenschelijk te zijn." ("The Month," June, bl. 545.) Doch er is meer. Men bedenke dat de volgelingen van den katholieken godsdienst, behalve aan hunne verplichtingen jegens de menschelijktoeid, ook gebonden zijn aan de wetten der rechtvaardigheid, welke Bosswet de koningin der deugden noemt; en dat zij voorzeker beter dan de sociaal-democraten de bezwaren beseffen om humaniteit en recht hand aan hand te doen gaan in het besJech-ten der ontelbare conflicten, der Babyloni-sche verwarring waarvan Europa thans het schouwspel levert: een mengeling van tegen-strijdige eischen, doeleinden, beweringen, overtuigingen, overschreeuwd hier door de noodkreten der beroofeten en verdrukten, dààr door het victoriegekraai der militaire hanen op een lijkenhoop. Tijdens de luttele oorlbgsmaanden is de verdeeldheid tusschen de vol'ken grooter geworden dan de chaos der protestantsche secten, die Leibnitz en anderen te vergeefs poogden te verzoenen met elkaar en met de Roomsch Katholieke Kerk. Wie ontsteebt hier licht in de duisterpisi? zelen de meest wederrechtelijke inpalmingen als "frodi onorevoli " en 0 scelleratezze glo-riose" te huldigen? Nemen we slechts één voorbeeld : dat van België tegenover Duitsch-land. Er is naar onze diape overtuiging geen schaduwe van twijfel dat ons vaderland on-rechtvaardig werd aangevallen en dat wij recht hebben op volkomen herstel en sohade-vergoeding. Maar zal men ooit van het Duitsche volk bekomen, dat het zulk onrecht erkenne, nadat men het gedurende bijna drie jaar met leugens en lastertaal bedrogen heeft? Is zelfs dit volk bekwaam om een .onrecht te erkennen? De Keulsche correspondent van "De Tijd" heeft er verleden jaar (8 Maart), een allesbehalve vleiend oordeel over uitge-sproken : "Reeds zoo dikwijls, zegt hij, heb ik kunnen opmerken, dat de hoogmoed, die het goede Duitsche karakter bederft, wel nooit tôt deze verzoenende en verhefiendo vernedering zal kunnen komen ! " Dat geldt hier het zoo helder blijkend onrecht gepleegd jegens België ; welke uitkomst kan men dan verwachten van vredesvoorwaarden omtrent veel meer ingewikkelde geschilpunten in dezen oorlog? Wel strekt ons de Paus tôt voorbeeld. Hij laat zich niet afschrikken door de moeilijk-heden. Wij dienen hem dan ook den steun te verleeoen om zijn vredesmissie vruchtbaar te maken. Wij zijn er echter toe gekomen om te vreezen, dat ook Zijne werking op teleurstelling zal uitloopen. Het schijnt zelfs —naar een bericht van den Romeinschen correspondent der "Tablet" (9 Juni)—dat de H. Vader, ziende dat Duitschland al zijne beloften breekt—zich nog alleen blijft verla-ten op Gods bijstand. En de schrijver voegt erbij : "Het moet waarheid zijn, dat Zijne HeiUgheid begrijpt, zoowel als Tommy en Poilu, waarom deze oorlog tôt een bitter einde moet uitgevochten worden, zoo men een duur-zamen vrede, steunend op het recht en de gerechtigheid waarvan hij gesproken heeft, wil bereiken en in de toekomst de wereld sparen voor nog grootere onheilen." En hoe kan het anders, wanneer wij ons vruchteloos hebben gevleid met de hoop, dat minstens zijne kinderen zijne smeekbede zouden aan-hooren. Want is het wel zoo uitgemaakt, wat "De Tijd" beweert en wij wenschten waar te zijn, dat "deze oorlog de kinderen van Rome als Roomsche kinderen trouw heeft bevond«n aan den Vader?" Ach, men ver-geve on?de pijnlijke opmerking, dat de trouw minder bestaat in 't kussen van 's Pausen muilen, dan in 't luisiteren naar zijn oordeel en zijn vaderlijke vermaningen. En kunnen ^ij de verdenking weren, dat de Duitsche katholieken, die wij vroeger als toonbeelden van christelijke gezindheid aanwezen, nu ge-trouwer blijken te zijn aan hun Luthersch " vaderland " dan aan hun Roomschen "Vader"? De oorlog is voorzeker een groot onheil. Evenals hij enkel om herstel van een onrecht mag aangelegd worden, zoo mag men hem ook niet voortzetten wanneer dit herstel dooi andere middelen kan bereikt worden. Doch het is een feit, dat de Centrale Mogendheden nog niet de minste genegenheid tôt een recht-vaardigen vrede getoond hebben. Het zoo hoog opgevijzelde " Friedesangebot " kunnen wij toch niet anders opvatten dan als een huichelachtig middel om landgenooten en neutralei> te verschalkeu. Zbolan>/ men te Berlijn niet openlijk voor den dag Ifo-rt rr rt vredesdoeltinden, zooals de Entente-Mogend-heden gedaan hebben, moeten deze veronder-stellen, dat de Centralen "een politiel: van opportunisme volgen en de onderjukking/van Europa in het schild voeren. Ook spreekt het vanzelf dat in dit geval de katholieken geen vredeswenschen kunnen uitdrukken : zij zouden medewerken tôt een Duitschen vrede, die even noodilottig zou zijn voor het welzijn der Kerk als voor de vrijheid der F.uropeesche Staten. Gelijk Mr. Balfour, in zijne gisteren te Londen gehouden redevoering betoogde, het voorbeeld van Duitschland's optreden in België—waar een stelsel van puur barbarisme werkzaam is geweest, ook nadat er van z.g. militaire noodzaak geen sprake meer kon zijn —leert ons welk een gedrochte'.ijke dwinge-landij de beschaafde wereld te verwachten heeft van Duitschland, zoo niet de geest zelf van hààr militarisme is verdwenen. Ziedaar hoe mannen van invloed oordeelen over de vredesbeweging. Intusschen zullen wij ons heden, met de soldaten der Entente-Mogendheden, toewijden aan het H. Hart ert de stmeekbede ten hemel zenden : "Schenk onzen aanvoerders .'ijsheid, maak elken krijgsman moedig in den strijd en edelmoedig in de zelfopoffering. Verleen dat 1 de gerechtigheid die de naties verheft ' moge heerschen onder ons en dat onze strijd tôt verdediging van het recht met de zegepraa.1 moge be-kroond worden." Vwe Roeskaia? Dees verhaailde een Roode-Kruis-diame dis •e''"» VJ»ri " ' ! j a ' V.;.r*r i fi : V ^ 't Wa» in September 1915. Ik was ç, geerd op welverdieride vakantie in het Hôtel Martin, niet verre van de slatie te Trois-Pont» in de Ardeanen. Mijn zoontje geraakte er de Brusselsche bleeke kleur kwijt in de geu-rige lucht der masten en ik zelf kwam zoo'wat op mijn stel na de menigvuldige storingen di» de oorlog an de bezetting voor mij reeds mee-gebracht hadden. Ik kwam dus dien namiddag zoo tegen 't koffieuur van een wandelmg en vind in 't hôtel een aantal Duitsche soldaten die hun bier of hun schnaps naar binnen speelden. Nu Duitsche soldaten hebben we overal in België genoeg en te veel gezien, ook in Trois-Ponts, opdat het eenige beteekenis had, war» het niet geweest dat een ander logistgast vaji t' hôtel me in H verkapt weg gezegd had : —Ze hebben veertien Russische gevangenea bij. Goed ! Daar beleven we een nieuwe oorlogs-episode op, zeg ik mezelve.Ik heb nog in Rusland gewoond en kan nog een klad Rus-sisch. Komaan we spreken dezen man aan, aan den hoek der tafel. —Haben sie kriegsgefangenen mit, vraag ik 100 in gebroken Duitsch. —Ja, Ruasusche Moujiks, Madame. —Ich will gaan sehen, zeg ik. —Warum? —Um dieze arme Leute etwas zu gebeni De man wou niet onvriendelijk zijn. Maar hij was ook geen baas. Over hem zat d« officier die nu ook toeluisterde. —Wollen sie komen mit mir ; vlei tk. Bitt» «ehr... —Leider schwer, Fraulein ! —Kriegsgefangenen willen nicht essen? Ich bringe boterhammen... M Martin die in 't hôtel stond en 't spal volgde, bezag me en zei halfluid : —Tu oublies que nous sommes rationnés. —Jacques ! Mijn kleine komt afgeloopen. En alsof h«t met den Duitsch al geklonken was : —Vite! Tu vas chercher ta couque de Ver-viers que je la coupe ; tu vas la distribuer aux Russes. Dat was naar den aard van mijn jongetje ! Ik hep nog gauw in de cooperatief naast d» deur om drie pakken wafels, haastig, haastig opdat de stemming der Duitschen niet zou var.anderd zijn. M. Martin van 't hôtel gaf me vier pakken cigaretten. Voor zooveel beslistheid was mijn Duit-scher niet bestand. Hij volgt me werkelijk daar ik met mijn kleine naar de deur ga en nog een andere Duitscher volgt, 't zij diat hij gewenkt was of uit meuwsgierigheid mee-kwam.—Schones wetter, ri&keerde de Duitscher onderweg. —Jawohl, zei ik. Ik verte] dat ik van 't Rood Kruis geweest ben en ook vele Duitschers heb verzorgd en ja ben tôt in Keulen in 't groot gasthuia geweest.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.