247e JAARo ■ N< 222. B. 5 CENTIEMEN WOENSDAG, 16 SEPTEMBER 1914 GAZETTE VAN GENT IISSCHRIJVINGSPBIJS : VOOR GENT : VOOR GEHEEL BELGIE : j>n jaar fr. 12-00 Een jaar ..... fr. 15-00 ; maanden. .... » 6-50 6 maanden » 7-75 jinaanden » 3-50 3 maanden. .... » Voor Holland : 5 frank per 3 maanden, Voor de andere landen : fr. 7-50 per 3 maanden. NIEUWS-, HÀNDELS- EN ANNONCENBLAD Gesticht in 1667 BESTUUR El REDACTIE VELDSTRAAT, 60, GENT De lurcelen zijn open van 7 ure 's morgends tôt 5 we 's avonds. TELEFOON nr 710 De inschrijvers buiten de stad Gent moeten hun abonnement nemen ten Postkantoore hunner woonplaats. DE EUROPEESCHE OORLOG Uitgave goedgekeurd door de Krijgsoverheid. ITijdingen van het Oorlogsterrein Amerika en let Ouiisch Militarisai ET DRIEVOUDIG VERBOND Kronljk van den Oorlog DE BELGISCHE ZENDIRG TE WASHINGTON ■e Belgische Zending in Amerika IziJ WORDT IN HET WITTE HUIS ontvangen. I Uit Washington wordt gemeld, dat de ■Belgische missie, bestaande uit de hee= ■ren ministers Hymans, Carton de Wiart, ■Vandervelde en de Sadeleer, gisteren ■dinsdag in het Witte Huis door presi= ■dent Wilson ontvangen werd. I Nog altijd overwinningen ■de russen trekken over de I SAN. — ZIJ NEMEN 30 KANONNEN I EN MAKEN 8000 KRIJGSGEVANGE= I NEN ; ZIJ MAKEN ZICH MEESTER I VAN EEN BELANGRIJK MATE-I RIEEL. — DE OOSTENRIJKERS I ACHTERUIT GEWORPEN IN DE I RICHTING YAN DOROGOBYTCH. I Ofîicieele mededeeling van den Russi= ■srJien opperbevelhebber. I Onze troepen zijn de San overgetrok= Iken. Zij hebben 30 kanonnen buitge= Imaakt en 8000 krijgsgevangenen gem. I De Russen hebben insgelijks overgroo= ■te dépôts met mondvoorraad buitge= ■maakt bij Kavarusska, alsook materieel. I Zij hebben nabij Bielgoray nieuwe ■Oostenrijksche batterijen ontdekt. I Generaal Brousiloff heeft daar ook tal= ■rijke krijgsgevangenen gemaakt. I Op den rechteroever van de Dniester wijn de Oostenrijkers in de richting van ■Dorogobytch achteruitgeworpen. I Czernoviza, hooîdplaats van Bukovina ■en heel de aangrenzende streek, is zon= ■der verder bloedvergieten ingenomen. ■ (Dorogobytch ligt 10 uren ten Zuiden ■un Lemberg). I De Veldslag der Marne fl Om de groote beteekenis te doen uit-Bîcliijnen van den veldslag der Marne, Hwlken de Duitschers verloren hebben, H: het voldoende te wijzen op het over-■jregend b élan g dat er op voorhand a an Btoegekend werd door de bevelhebbers ■der vijandelijke legers. I Wij hebben den teksfc van de dagorde, ■die de beivelhebber der Fransche legers ■d® 7 septeimber afkondigde, en toen de ■Engelsch-Fransche kracliten Vitry-le-■ïrançois veroverd hadden, vonden zij er in het lokaal, waar de Duifcsche staf ver-bleven had, 'eene bijna eensluidende dagorde voor het Duitsch leger, ook den 7 september afgekondigd door den Duit-slhcen bevelhebber, luitenant-generaal Tulff von Tschepe und Weidenbach. Ziehier de teksten van die twee dag-orden : Fransche dagorde. " Op het oogenblik dat een veldslag ■aanvangt, waarvan 's lands heil afhangt, hoeft aan allen herinnerd, dat er nu geen oogenblik meer is om achterwaarts te zien ; aile krachtsinspanningen moeten aangewend worden om den vijand aan te vallen en achteruit te drijven. Een troep, die ni&t meer voorwaarts kan, zal kost wat kost op den verworven grond moeten blijven en zich liever ter plaats laten dooden dan te wijken. In de huidige omstandigheden kan geen enkele zwakheid geduld worden." Duitsche dagorde. "Het door onze lange en pijiilij,ke op-rukkingen. beoogde doel is bereilkt, de bijzonderste Fransche kraehten hebben den slag moeten aanvaarden, na zich vjoortdurend teruggeplooid te hebben. De groote beslissing is onlbetwistbaar na-kend. Morgen dus, zullen de volledige kraehten van het Duitsch leger en al deze van ons legerkorps in den strijd moeten zijn op gansch de lijn van Parijs tôt Verdun, om het welzijn en de eer van Duitschland te redden. Ik verwacht van elken officier en soldaat, ondank® de harde en heldhaftige .strijden dezer laat-ste dagen, dat hij tôt den laatsten adem-tocht gansch zijn plicht zal doen. Ailes hangit af van den uitslag van morgen." Dus, zoowel de Duitsche als de Fransche opperbevelhebber hechtte het hoog-ste belanig aan de uitkomist van den veldslag der Marne. Wijl nu deze uitkomst eene volledige nederlaag voor de Duitschers is geweest, mogen wij de geibeurt-enissen der laatste dagen als een bepaalden knak voor de Duitsche macht aanzien. De oorlog in Lorreinen De aanval van Nancy werd bestuurd door Wilhelm II. Het Duitsch leger heeft het gewest van Nancy ontruimd, welk gedurende 10 dagen voortreffelijk weerstand heeft gehoden en zegevierend de Duitsche aan-vallen heeft afgeslagen. Op 7 september werd de aanval geleid door keizer Wilhelm II in persoon. Lunéville dat bezet was door de Duitschers, werd den 31 september terug ingenomen door de Franschen. De verliezen der Duitschers zijn ver-schrikkelijk. Men spreekt van 20.000 te Nancy en 11.000 te Lunéville. In den nacht van 9 tôt 10 september werd Nancy gebombardeerd ; er werd veel schade aangericht. De Duitschers trokken af. Het distrikt van Belfort is volkomen vrij en werd gisteren door de Franschen opnieuw ^bezet. De Franschen bezetten Thann en de omstreken van Altkirch. De bevoorrading. De regeering te Bordeaux heeft beslo-ten, dat de departementen, die door den vijand bezet geweest en nu teruggeno-men zijn, op economische wijize zullen heribevoorraad worden. De departementen der Nièvre en der Haute-Vienne zullen aile dagen per booten het noodige ontvangen, en treinen met vee zullen naar de Noordelijke departementen worden gezonden. VAN HET OORLOGSTERREIN Het leger van den Kroonprins achteruitgesiagen 000 krijgsgevangenen en 12 kanonnen genomen Het Persbureel deelt de volgende tij-dingen mode : De vijand bezet nog steeds eene sterke stelling ten Noorden van de Aisne en heï gevecht duurt voort op heel de lijn. Het leger van den kroonprins werd nog achteruitgedreven en bevindt zich thans op de lijn van Varennes=Donsen= voye en Ornes. De verbondenen bezetten Reims. 600 gevangenen en 6 kanonnen werden door de Franschen genomen. De regen heeft de banen doorweekt .n bemoeilijkt den aftocht der Duitschers. Officieele mededeeling der Britsche Legatie Iiet gebruik der dum=dum kogels door de Duitschers in Afrika. De gouverneur der Goudkust heeft aan den Staatssecretaris van koloniën ge-seind, dat de commandant adjudant der veldtroepen heeft medegedeeld, dat de wonden, veroorzaakt door dum dum. kogels, door de Duitschers gebruikt, aller-wreedaardigst zijn. (Ik heb een geval gezien, zegt hij, dat een heel been werd afgerukt door een enkelen kogel. Ik heb drie mannen aan-getroffen, met verschillendo wonden, door ontplofbare kcgels. De overste van den geneeskundigen dienst bezit verscheidene stalen van elke soort, uit de wonden te voorschijn ge-haald.De Europe esche Duitsche troepen,zoowel aie die der inboorlingen van de koloniën, zijn van deze fcardoeaen voor-zien en in verschillende gevallen trachc-ten zij bij ondervraging de herkomst e. van te verduiken. Zij hebben getracht de kardoezen te verbergen, wat bewijst dat zij zeer goed bewui&t waren dat het gebruik ervan strijdig is met de oorlogswetten. Deze verklaring is afkomstig van den heer Ilomby, officier van den generalen staf. De heer Claridge, overste van den geneeskundigen dienst van de Goudkust, welke de Engelsche troepen in Togoland vergezelt, vei"klaart het volgende : . Tôt nu toe zijn al de door het personeel vaa de amfoulanciën behandelde wonden, veroorzaakt door dum-dum kogels (soft-nosed), van groot belang. De wonden, door deze projectielen veroorzaakt, zijn zeer ernstig. Zij verbrijze-len geheel het been en veroorzaken bui-tengewoon letsel aan de weefsels, in vele gevallen algeheele en onmiddelijlke af-zetting nooclzakelijk makend. Er is eene sterke tegenstelling tus-schen deze wonden en die, welke de ge-neesheeren hebben behandeld bij gewon-den van het vijandelijk leger. Amerika en het Duitsch miiitam Een New=Yorksch blad bevat een arti= kel tegen het Duitsche militarism. Het Duitsche volk kan niet weder vrij wor= den, zegt het blad, dan nadat het mon* ster van het militarism verdwenen is. Een vrede op papier is niet mogelijk. De beschaafde wereld moet door dezen oorlog gezuiverd worden van de militai* re autocratie ; anders ware de opoffering van zooveel menschenlevens nutteloos. KET BRIEIfOiiOEG VERBOND DE /ONZIJDIGHEIDl VAN ITALIE. De Duitsche tegenslagen — en zelfs de nederlaag die zich thans klaar'blijkelijk afteekent — zijn voornamelijk te wijten aan twee groote oorzaken : de heldhaf tige weenstand der Belgen, aan den Duit-schen inval, en de onzijdigheid van Italie.Duitschland geeft zich wel rekenschap dat de verklaring der orizijdi.ghoid van Italie, vanwieige dit land als eene wezen-lijke vijandelijke daad moest aanzden worden. Het is dus klaar, dat er na den oorlog geene spraak meer kan zijn van "Drievoudig Verbond" (Duitschland, Oostenrijk en Italie), en dat Italie, zeer wel bewust van zijne handelwijze, zich van hetzelve heeft afgescheurd. Het einde van het Drievoudig Verbond zal voorzeker in de politieke krxngen daller landen, grooten indruk rnaken. Iiet IVerbooid werd immers vemieuwd, nog \geen twee jaren geleden, zes maanden Wôor dat de tijd tôt de vernie awing ge-"komen was. \ In Duitschland werd zulks voorgesteld, ■als het gevolg der onlusten in het Oosten îen de oorlogsbedreiging van Rusland te-Igenover Oostenrijk. . Het is niet zonder belang, te herinne-'ren onder welke omstandigheden het leerste vérdrag tusschen Duitschland en Oostenrijik werd gesloten en openbaar gemaakt. Het was in 1888. Czaar Alexander III, van Rusland, zich te Berlijn bevindende, ontving er in gehoor den rijkskanselïer, prin.s von Bismarck, die zich bij den feussischen vorst deerlijk bekloeg, over den toon door de Russische pers tegen-over Duitschland gevoerd, en ook over de Russische buitenlandsche politiek. Alexander III antwoordde, dat hij er geemsizins aan dacht Duitschland aan +e vallen. Alsdan maakte de kanselier aan den czaar het Oostenrijksch-Duitsch vérdrag bekend. Alexander III keerde naar zijne Staten terug, doch de Russische pers verander-de geenszins van houding. Alsdan werd, den 8 februari 1888, ge-lijktijdig te Weenen en te Berlijn, het Duitsch-Oostenrijksch verdrag of ver-bond openbaar bekend gemaakt, terwijl eveneens in Duitschland eene wet werd gestemd, het leger der eerste lijn, op vredesivoet, met 500,000 mita vermeerde-rende.Naar de Duitsche beweringen, maakte ;dit grooten indruk op het Russische volk. Een feit evenwel schijnt zeker. De kennis van het Duitsch-Oostenrijksch verdrag noopte den czaar Alexander, toenaderingen tôt Frankrij'k te maken, en het Fransch-Russisch bondgenoot-schap, minstens voor te bereiden. In 1912 was de toestand bijna dezelf-de, als in 1888. Door de vervroegde vernieuwing van het Oostenrijksch-Duitsich Verbond, terwijl Duitschland ook zijn leger op vredes-voet, in eene tôt hiertoe ongekende evenredigheid vergrootte, trachtte laatst-genoemde mogend'heid Rusland .schrik aan te jagen. Dat ailes werd gedaan, zoogezegd om den vrede te bevorderen, doch wanneer men tihans de feiten inziet, moet men wel zeggen, dat het eene voorbereiding was tôt den oorlog, ten minste in het gedacht der Duitsche politiekers. Piins von Lôwenstein verklaarde in den Rijksdag, dat Oostenrijk-Hongarie imet recht en reden hulp van zijn bond-V-îenoot, Duitschland, mochit verwachten, itelkenmaal het door Rusland bedreigd ibf a;angevallen werd. De redenaar voeg-'de erbij : " Zelfs ,al ware de aanval het Igevolg van militaire maatregelen, door iOostenrijk genomen tegen Servie." Deze verklaring schijnt tihans voor het iiminst zonderling ; imimers men zou wel, izonder al .te venmetel te heeten in zijn ;oordeel, mogen veronderstellen dat de ivernieuwing van het Drievoudig Ver-ibond gedaan werd in het vooruitzicht rvan het optreden van Oostenrijk tegen iServie ,en do daaropvolgende moeilijk-iheden met Rusland, en zelfs, dat, indien ivoorzegde voorvallen zich niet ibijtijcïs (voordeden, men bereid was in Duitsch-Jand een handje toe te eteken, om de igebeurlijke uitbarstirug te vea^haasten of ;uit te lokken. Doch spreken wij thans van Italie In het voorgaande, wordt enkel gc-wag gemaakt van het Duitsch-Oostenrijksch verdrag. Immers dat verdrag al-leen werd in 1888 openbaar gemaakt, al-hoewel Italie, onder de richting van Crispi, reeds van af 1883 in het Austro-Germaansch verbond was getreden. Men moest aannemen dat de Italiaansche regeering, het drievoudig verbond bijtre-dende, zich enkel verplichtte volgens de bewoordingen van paragraaf II van het verdrag, luidende als volgt: "Indien een der verdragsluitende par-tijen door een andere mogendheid wordt aa_ngevallen, verbindt zich de andere par-tij niet alleen van den aanvaller niet te steunen, maar zelfs ten minste eene wel-iw'ille'nde, onzijdigheid tçjgenover iharen bondgenoot in acht te nemen. Indien evenwel in dergelijk geval, de aanvaller door Ruisland wordt gesteund, hetzij werkdadig, hetzij op krijgskundige wijze, dan is het plicht, voor den bondgenoot, — zooals overigens door artikel 1 wordt bepaald — met al zijne militaire ki^ch-ten, den \aangevallne bij te staan." Rusland nu, heeft geenszins Oostenrijk-Hongarie aangevallen. De krijgsverrich-tingen door Rusland aan de Oostenrijksche grens gedaan, kunnen ook niet aan-zien worden aïs voor doel hebbende eene mogendheid te steunen, die Duitschland of Oostenrijk-Hongarie heeft aangevallen.Italie steunt natuurlijk op deze on-loochenbare feiten, om zijne onzijdigheid te verrechtvaardigen. Duitschland kan op geenerlei manier den Oostenrijksch-Servischen oorlog tôt voorwendsel nemen, om Italie van on-trouw aan het Drievoudig Verbond ta betichten. Het artikel van het verdrag, hierbo-ven vermeld, spreekt wel duidelijk van het geval, dat de eene of de andere ver-djragsluitende mogendheid "zou aangevallen worden", en geenszins van het geval dat die mogendheid zelf een naburig land "izou aanvallen". In Duitschland wordt die zienswijze, hoc klaar ook, natuurlijk niet aangeno-men.Wanneer men overigens bedenkt welke soort van "welwillende onzijdigheid" Duitschland van Belgie verlangde, moet zulks geenszins verwonderen. Men heeft klaarblijkelijk te doen met lieden van kwade trouw. Hoe dieper men de omstandigheden in welke deze oorlog werd voorbereid en uitbrak, inziet, hoe meer men de overtui-ging bekomt, dat Duitschland eene po-ging aanwendt om gansch Westelijk Europa onder zijne overheerscliing te krijgen. Willem II wilde keizer worden van Europa. Dat werd aan de soldaten, bij gebrek aan ernstige op te geven reden van den oorlog, voorgehouden. De Duitsche diplomatie heeft aile mid-delen, van de vleierij tôt de bedreiging, aangewend om Italie langs haren kant mede te trekken, doch te vergeefs. Men had ongelijk te Berlijn, te verge-ten dat de beste diplomatie gelegen is in de waarheidsliefde en de rechtzinnigheid. De straf zal zijn de ondergang in weinige weken, van het machtjgste keizerrijk der wereld ! l-'i Feuilleton der Gazette Tan Gent. net Geheim van de Theems FLORENCE WARDEN. ■ Freule Bensington had ten minste van ■Maj vadeir gedaan gekregen, dat de ■Mcie pas zou worden geroepen, als de ■j Wgens er waren ; de uren kropen traag ■y°orbij tôt na koffietijd, toen Matthew B™ een auto kwam aanrijden. Hij werd ■wimiddellijk in het salon gelaten, waar ■j|e beide dames hand in hand voor den ■liaard zaten. I Hij kwam binnen en op zijn gezicht ■s'ond te lezen, dat hij het treurig nieuws ■ I vernomen had. ■ ,~-,Hoe wist gij het? Gij weet het, dat ■ïle ik, bracht Cora uit, terwijl zij op-■8Prong en haar hand uitstak. H, De bediende, die voor mij open deed ■peft het mij verteld. Dus dezen keer ■lleeft het Hugh gegolden, antwoordde ■ Matthew heesch. Mijn God, wanneer zal ■ut eindigen ? ■ 'y Clora, een oogenblik de tegenwoor-■''gheid van een derde vergetend, inder- ■ :,'i aan niets meer denkend in haar ■ lanhopigen angst, sloeg haar armen oni I etn heen en snikte : ^ Matt, Matt, nu komt gij aan de wee^ ik, dat voel ik ! Blijf ■ ' 1. blijf bij pns en laten wij allen te ■ j|p™en waken, tôt hij komt en hem doo- drwviK c^e omstandigheden oqIc I 1 u'n, tor.li kon Matthew cen oogenblik zijn lachen niet inhouden, en hij scha-terde zenuwachtig, zich niet meer kun-nende beheersehen. Met Cora haar armen om zijn hais en haar bloemengezichtje tôt hem geheven, wist hij niet meer, wat hij deed. — Wien wilt gij nu eigenlijk dooden 1 vroeg hij, terwijl hij haar gloeiende handjes in de zijne nam en haar heel tee-der aankeek. — O. ik weet het niet en aïs ik het wist zou ik het niet durven zeggen. Zij Iiet hem los, opdat hij naar zijne tante zou kunnen gaan, en toen gingen ze met hun drietjes om den haard zitten en spraken met zachte stemmen over de tragische gebeurtenissen, die zich slechts vaag durfden aandiuden, daar zij voelden dat iets onbeschrijfelijks de familie be-dreigde, iets, waaraan niet te ontkomen viel. — Is Randolph er al? vroeg hij plotse-ling.Cora-'s gezicht veranderde. — Neen, zegde zij. — Hij is nog niet gekomen, bedoelt gij, zegde freule Bensington. Cora ging heel rechtop zitten en keek strak in het viioir. — Hij komt niet, zegde zij. — Wat een onzin, kindje. Natuurlijk komt hij. Wij wisten niet, waar hij was, toen wij het telegram naar zijne kamers zonden ; waarschijnlijk was hij uit, zegde freule Bensington zenuwachtig. - Waarheen hebt gij getelegrafeerd 1 vroeg Matthew. — Naar Buckingham Street. Uw tante heeft mij het adres gegeven, zegde Cora. —O. dat heeft hem zekere niet be-reikt .Ik zal telegrafeeren, zegde Matthew. Of neen. weet gij wat, ik ga hem op zoeken en kom dan met hem hier. Maar de dames vonden het beter dat hij eerst naar zijn grootvader ging. En toen hij hét gedaan had, telefoneerde lord Bensington onmiddellijk naar de po-licie, want hij voelde, dat de eenige wijze om den naam van de familie hoog te houden was een onverwijld verzoek om het recht zijn loop te laten. Binnen het uur kwam er iemand van Scotland Yard, die eerst eenigen tijd alleen met lord Bensington sprak en toen Iiet vragen, of de dames en mijnheer Matthew in de studeerkamer wilden komen. De dames hadden spoedig hare ver-klaringen afgelegd ; want heel veel wisten zij niet. Freule Bensington deelde mede, dat zij tusschen vier en vijf ure wakker was geworden, maar Cora had heelemaal niets te zeggen. Toen gingen zij de kamer uit en lieten Matthew alleen met zijn grootvader en den detectieve. En nog eens moest de jonge man een zeer scherp verhoor ondergaan. Nog eens moest hij bekennen, dat hij door de drie sterfgevallen dichter bij den titel was gekomen, dat hij nu de wettige opvolgex van zijn grootvader was. En ofschoon al deze vragen met den grootsten tact werden gesteld, toch moesl iedereen wel begrijpen, dat er tegen hem argwaan werd gekoesterd. En tevergeefs trachtte Matthew, die deze verdenking als een steen om zijn hais voelde zich te weren en aan te toonen, dat hij onmoge lijk de hand kon hebben gehad in de stlerfgevallen, die kortelings hadden plaàts gehad. Deze uitval versterkte juist het wan-ïrouwen .De beambte luisterde aandach tig, herinnerde hem er aan, dat geer enkele beschuldiging tegen hem was uit gesproken-, en toonde hem toen aan, dat hoe onmogelijk het ook scheen, dat Matthew iets te maken had met de droeve gebeurtenissen van den laatsten tijd. het even onmogelijk bleek, dat een ander er achter zat. — Gij vindt, hoop ik, niet, dat ik te ver ga. mylord, zegde de beambte zicîi tôt den graaf wendend. Maar in geheim-zinnige gevallen als deze, moeten wij ons rekenschap geven van de kleinste kleinig heden om achter de waarheid te kunner komen. — Dat begrijpen wij volkomen, stelde lord Bensington hem gerust. Intusschen had de dokter voor de twee-de maal zijn verslag uitgebracht, en hac daarmede het eerste bevestigd, dat Hugl zijn dood veroorzakt was door verstik king met lichtgas. Hij meende dal iemand in den nacht was binnengeslopen allen luchttoevoer had afgesloten, de ga: kraan had opengedraaid. Het uiterlijke van den doode en de toc stand van het bloed bevestigen deze mee ming en de lichte geur van gas door heï heele buis, die vooral in de kamer var den overledene had giehangen, kon ala zeker bewijs gelden. — Wie heeft de ramen opengezet vroeg de detectieve, toen hij de kamei van Hugh doorzocht had en weer in de bilbliotheek was teruggekeerd. — Dat weet niemand, gaf lord Bensington ten antwoord. De detectieve keek zijne aanteekenin gen eens door. —En nu, mijnheer, zou ik gaarne dei bediende verhooren, die het lichaam he eerst heeft gevonden-. -— Richards. Ja, dien heb ik al een tïjc geleden laten roepen, zegde lord Bensington, maar hij is nog niet versehe , nen. Hij belde nogmaals en Iiet door het dienstmeisje naar Richards vragen. Maar na eenigen tijd wachtens, waarin lord Bensington angstig werd, Matthew zich verbaasde en den detectieve zijn «ieuwsgierîgheild \ voelde geprikkeld, kwam de veelbeteekende boodschap, dat Richards niet kon gevonden worden. Een doodsche stilte volgde op div be-richt.Toen sprak Mact'iew. — Hij is bang, zegde hij. Maar lord Bensington beval. — Hij moet opgespoord wardan. — Wij zullen hem wel te pakken krijgen, zegde de detectieve. — Als hij zich ten minste niet van kant heeft gemaaKt. ' — O, dat heeft hij zeker- niet, noende Matthew. Ik zweer u, dat de arme ke-i rel niets van deze heele geschiedenis te maken heeft. — Nu, wij moeten hem hebben, zegde de detectieve, terwijl hij zijn noticieboek wegstak. Kan ik nui misschien het meisje i nog even spreken, dat op den trap was, toen het lijk werd gevonden. Het meisje werd geroepen en onder-' vraagd en uit haar antwoorden viel ge-' makkelijk af te lijden, dat Richards ge-! heel onvoorbereid was op wat hij in de kamer zou vinden. Van ailes wat er in den laatsten tijd ge-geîbeurd was, was dit het allergeheim-zinnigste, want er was niemand in het huis, die ook maar in het minst kon wor-i den verdacht eenig belang te hebben "■> bij het sterven van dezen jongen. Iiet personeel was meerendeels nieuw, 1 terwijl Hammond, Randolph en Ma(t-thew, drie veel-besproken personen te Feddington, niet aanwezig waren. Ook Cora was een nieuwe bewoonster en a heel gauw ontdekten de arme freule Bensington en haar jonge gast, dat de ouc*» geruchten omtrent lord Bensington, als zou hij zijn erfgenamen vermoorden, weer onder de bedienden opdoken. Het was nu duidelijk geworden, dat Hugh geen zelfmoord had gepleegd en dat zijn dood geen noodlottig toeval was. Beide vsrondeïstellingen waren eerst gemaakt, maar de getuigenissen van den dokter, van Richards en van het dienstmeisje maakten ze onhoudbaar. Hugh kon niet, zegde de dokter, de gaskraan hebben opengedraaid, per on-geluk of met opzet ; dan, als de kamer vol gas stond, het raam hebben openge-worpen om het -er uit te laten en dan weer naar bed zijn geloopen en daar ge-stikt zijn. Als hij nog levenskracht genoeg had om de vensters zoo wijd open te werpen, zou hij niet overleden zijn, toen de luchttoevoer weer voldoende was. De vragen van den detectieve schenen er op ingericht om dengene te ôntdekken die, na aile luchtopeningen te hebben afgesloten, de gaskraan had opengedraaid en later, toen het moordend werk ver-richt was, teruggekomen was en de ramen had opengezet, opdat geen gaslucht het boos opzet zou verraden. . Maar geen vragen, geen veronderstel-lingen mochten leiden tôt de ontdekking van den misdadiger, nu Richards afwe-zig was. Toen de detectieve het huis had ver-laten, keerde Matthew naar den salon terug, waar hij alleen maar Cora vond. Zij liep de kamer op en neer, haar handen op den rug; haar schoon bruin haar lag verward om haar geziehtje. (Wordt voortgezet.)

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.