londerdat 20 Mai 1915 Eerste jaarg, Bi 126 ■ -nwararescBSMesu». «BWMWW"» -JteT^ïw JKlsJ :JL» Pf ils 2 5 Ceutiemea door g-eheel Beîgië Vlaamsche Nieuws Het bc*t ingeitcht en meest verapireid JNie«w«bIad van Beigie, - Versehqnt 7 maal per week —WinniTW»»■«««■y1»^•wm-iCTMa«M^Awitwiaa , »; o—«m.naiiiip—ijui^Mw^cgaar v*s»âi: . ■ —mseBsaeeBhoù*i,>ir<c wnsamiiHw "aaanx**- >^aa, in *s*.«awwiwwb gagea/ '«■ 1«» 11 mumiw.ijiiiiwinHrOT^rgararaaiaaBaBi CiïiEiN 1 SritiJZjfciM : Par wesk 0.34 • Per 3 maandea 4.— Per maaai 1.50 ; Per 6 maandea 7.50 Fer jaar i4.— Sfi«»sfflss?-ss5g ,':Iî^iÊfeSSSE5!ïSSS^;às?t^Kut». »| anfi i s .* =»-- I BESTUURDÉR; ALFONS BAEYENS j j BUREELEN ; ROODESTRAAT, 44, ANTWERPEN. Tel. 1999 jj AANKONDIGINGEN : Tweeds bl&éz., per ra^el 2.50 < Vi«r4e hlsiz., psr regel 0.S9 Derie bla«ir„, UL !.— ] »i volets*» otearee«k«i»ijiî, D«*diherioht ............ i.— jensch en Die] FàBEL en parabkl L H. Frandscus hield veel van c Kfj| jrooals iedereen weet, en als h jkover de schoonlieid van de schsi g en de goedheid van den Scheppe j-jien de vogels en zelfs de vissche ithem luisteren. Op die oogenblikke i(Franciscus de gelukkigste mensc ! de wtreld zijn geweést, want de b lige snuggere kopjes in het loov< iterend naar u gekeerd te zien, en c iclieu, die zoo argeloos en toch zc jas uit hun ronde oogen knnnen ki [ en van verbazing zulke rare moi i knnnen opentrekken, half uit h> 1er te zien steken om u aan te hoore 't moest verrukkelijk zijn voor de Le kloosterling die hen zoo gaarr Franciscus, die niet alleen een heiîig L doch tevens een wijs man, danki [j'en vond de schepping goed. Ils Franciscus lang dood was en ree< leeldhouwd op de altaars of tegen c feren stond in de kerken, was er wei [ kloosterling die veel van diere ld, doch op meer eenvoudig menschi |e wijze en zonder de dichterlijke to k'ereld waarin de onschuldige god [end mocht binnen dringen. Die inor.nik was zelfs niet heel orth< k gcbleveu. liet dat hij Luther of Kalvijn aai ig of zelfs maar aan een enkel mysfr pwijfelde of een enkel klein dogn: fade, neen, in de leer stond h kzinnig ; doch na veel te hebben gi Beerd en veel te hebben nagedach k hij tôt deze innige overtuiging g< pien dat er slechts twee deugden b< m: de goedheid en de oprechthei< j-Al de rest is larie ! sprak hij, wai n een wereldsch woord, dat goed zij iening over iets vertolkte, deinsde h 5 terug. We zeiden het reeds, gelot fheilig was hij niet, maar schijnheili ( minder. 5e eerste deugd was voor hem de ot itheirî, waarnaar hijzelf streefde zor lhaar te kunnen bereiken, want d bsch kan niet oprecht meer weze Ss hij at van den boom van kennis e traschap. jkdieren in het Aardseh Paradijs ate Jvan den appel, daar Eva aan Adai |d opeten, wat zijzelve overliet. Pc dieren werdei nu wel gestraft e jhet geluk en den godsvrede — toe (is! — van het Aardseh Paradijs g< «n ; ze zouden nu wel handelen el (jens zijn instinkt of tuk, dat d roer in zijn dichterlijken lust naa tsclieidenheid — zie ook de bloemen irad uitdrukkiugen van één gedacht pun had gegeven, doch oprechthei M hun gelaten. bpreken van valschheid bij de diere «pin. Een kat is « valsch » als d fiiaardigheid en de plagerij van d Kischeii haren braven, levenslustiger tlelen kîttenaavd hebben misvormc t heeten ze een ezel dom ; en ee luw die zieh sleeht gedraagt vergel:; 0 ze bij een paard. Neen, dat allé jftgefea zin, fo onzen monnik echter het mees Ne was dat ze een slechten mensc Wden voor « een hond » ! Dat, als i< 1:!,j stierf zonder hulp van gebeder ^ide kaarsen en wijwater, van hei Wd werd : « hij is gestorven gelij 1 hond ! » "an bad de brave kloosterling : « Go " dat ik sterve in de onschuld va 1 àond, en dat ik mij nooit te vei ptvaardigen hebbe voor iets ergei 'tetgene een hond kan misdrijven ! «nt onze pater hield bijzonder ve< 0 honden. fWat oprechte, goedige dieven W hij te zeggen. Of hun meester ou pt, arm wordt, of leelijk wordt, d Jj'i blijft hem trouw. » ™d, arm en leelijk ! ga dan eens lie! [!oeketi in deze wereld ! h hij reeds lang. van dieren hielc Moral van honden, gebeurde het een 1 aii een ruig, uitgc-mergeld dier o ^ïfaat vond in regen en koude. 'Was een vuil wit hendje, met leep ?cn> de ribben door de huid, en dat t jÏEren zat,neergehurkt op zijn schra; •tttste, met het schurftige en half kal ""je op de natte straatsteenen. Hs Ne aldoor; een gure, ijzige reger ®i pakte het dier op, drukte het t< 11 z'jn bruine monnikspij om het t Carmen en eerst als hij aan de poci 5 klooster kwam, daeht hij : ^Wat gaat de prior zeggen? "i niaikte voor zichzelf al een se %aak, gelijk die zich ontspinne ■ met vragen en antwoorden. H: 8 Zlch op, men kan niet meer, was ten gegeven oogenblik had hij de ?r doen zeggen in dien ingebeelde st dat hij het beestje terug op d t moest ze'cten ! Dan zouden ze me Setweeën gaan, daar nu! De ka de haag voor een hond? Welnv - ban van de Kerk? 't Kon hei ^ schelen, dat zou hij met Onzer .'?n"Heer wel kluar spinnen ! Deed h li«t genoeg voor het klooster ? O wtien dagen dat hij weg was gc |.-s ; weest, had hij niet twee pachthoven en | ik weet niet hoeveel bunders en mor-jgens land tegen missen en gebeden we-jten te ruilen? En dat arm beestje zou ; hij... Neen, hij drukte het nog dichter !_e j tegen zijn kleed zoodat het nu kréunde ij: van deugd. > ] Beslist liet hij den klopper op dé r. ! kloosterpoort vallen. il j Toen hij binnentrad, viel de pçrtier n iop zijn knieën en zei : Salve! h | Wat verder viel en ai de paters voor I hem neer in het stof en vroegen zijn ze--r \ gen, terwijl hem gemeld werd dat hij le | prior was, want zijn voorganger was ge-'P î durende zijn afwezigheid, in geur van î-1 heiligheid gestorven en reeds begraven. i-| Nu was hij de baas en hij trok met -t j zijn hond naar zijn eel, 't is te zeggen n | naar de abtelijke vertrekken. n I Het dier gênas en werd een goede Ie ; vriend, een trouwe brave hond, die kwis-| pelstaartte rond al de paters, doch liefst 'e J op een pand zat van 't kleed van zijn :G| meester als deze bad of studeerde. j Nieuwe verantwoordelijkheid geeft 's s nieuwe verplichtingen. ! Onze prior bad veel, zooveel dat hij lia :r j cen paar jaren een heilig man was ge-11 ; wordeu. 't Gerucht begon al te loopen -- j dat hij mirakelen deed. En waaraclitig op een zekeren dag, 5" j krijgt hij een verschijning : Onze Lieve Heer zelf en die hem vraagt : > ; — Paulus, waarom vervolgt gij mij ? ; want hij had zich Paulus geheeten bij 1_ j zijn intree in 't klooster en hij vervolgde \ God met éen en hetzelfde verzoek. j — Gij weet het, Heer ! antvvoordde de 1 prior. Ik vraag dat gij, die ailes kunt, van mijn hond een mensch zoudt ma-| ken ! Hij is er waardig van ! | — 't Zij zoo, antwoordde Ons Heer. Gè zijt eens tegen uw klooster en uw '• overheid willen opstaan voor dienzelfden hond, en ik wii het u daarom niet weige-r! l'en. 'j De verschijning verdween. De prior 11 dacht dat er weinig logica lag in de ma-^ nier van redeneeren van Ons Heer, maar Diens wègen zijn ondoorgrondelijk. !" De hond was een mensch geworden. l" i Eilaas ! 's andèren daags begon hij de e beest te spelen ! RAF VERHULST. a 11 Hoe Nedsrisad Eslgië 's 1 Lijdea lenigde Meer dan eens reeds wezen wij in ons k blad op de edelmoedigheid, waarmede e het Nederlandsche volk de Beigische uit-,r gewekenen hielp en troostte gedurende : de dagen der « groote invasie », zooals e de Hollrnders de vlucht in Oktober 1914 d noernen. Onze bevolking en ons stede-lijk bestuur hebben ook reeds uiting ge-n geven aan het gevoel van onverganke-e lijke erkentelijkheid, dat onze harten e vervult tegenover de bevriende verwante !, natie. Maar elken dag nog komen er 1, nieuwe bewijzeu van Hollands groothar-n tigheid aan het licht, zoodanig dat wij |- den indruk krijgen dat ailes wat wij nu s reeds weten nog maar een onvolledig denkbeeld kan geven van den vollen ;t omvang van het edel werk onzer Noor-h derbroeders. - In de laatste jaren is de Nederland-i, sche stam fel geteisterd geworden. Eerst n was het de prachtige, œrlijke bevolking k van Zuid-Afrika, die onder de verschrjk- kingen van den oorlog hevig te lijden d had ; later waren wij het, Belgen, die n in onze vreedzaxne ontwikkeling gewel- - dig werdeii verhinderd. In beide geval-s len heeft Nederland zich van zijn pliclit » als oudere zuster, heerlijk gekweten. :1 Nu bevatten de Hollandsche bladen van tijd tôt tijd uittreksels uit b'rieven ! door dankbare vluchtelingen aan hun be-d sch:rmers gezonden. Met een innig,-e warm gevoel stortten duizenden en dui-zenden, soms in naïef onbehoipen vorm, h in erkentelijkheid uit, cii niets is ver-kwikkeiijker dan die eerlijke getuige-I, nissen van erkcntelijke menschen, die s zich het geluk blijven herinneren, dat p ze ondervonden toen ze uit de angsten waarin ze hier leefden, in het rustige e Noorden, gui en liefderijk werden ont-e haald. d Het is geeil gemakkelijke taak om een e ; aanschouwelijk beeld te geven van de ït j wijze, waarop het Beigische volk in Hol-i. j land geleefd heeft en nu nog leeft ; van :-:den aard van zijn" omgang met de Ne-e derlanders, en van de eigenschappen en t gébrekeri, dié de beide broedervolkeren gedurende die dagen van samenleven hebben ontdekt bij elkander. Tôt de beste dokumenten voor een dergelijke l" verhandeling, behooren stellig de brie-n- ven van de thans naar België terugge-1 keerde vluchtelingen. Die dokumenten liggen voor het grijpen en maken l'eeds a op zichzelf een verhaal uit van groote e beteekenis. t In aile Hollandsche steden en dorpen p zijn dergelijke brieven te vinden, en om i te be wij zen dat de Belsren de hun ver-à leende hulp op prijs stellen is het wel h goed, dat enkele ervan het licht zien. ij De bekende letterkundige Ch. Boisse-p vain geeft o.a. in het Algemeen Han-V âehhlad, estiige bescheiden in d'en aard, die hij in zijn verblijfplaats Bussum bijeenbracht. Zoo kreeg hij van den voorzitter van het plaatselijk IComiteit, den hier zoo sympathiek bekenden uit-gever C. A. J. van Dishoeck, die het helpen en steunen der Beigische uitge-wekencn sedert maanden als zijn eerste levenstaak bcschouwt, een brief van een Vlaming in baîlinge'chan aan een zijner vrienden. Wij clrukken dezen brief —• éen uit duizend ! — hier ovèr. Treffend is daarin de liefde voor het « aangena-me» Antwerpen, cle vaderstad van den vluchteling. Bussum, 8 Januari 1915. Mijn waarde vriend Frans ! U vraagt mij een verhaal te schrijven, eenvoudig weg, betreffende mijn weder-varen gedurende den oorlog. — Volgaar-ne wil ik aan uw verzoek voldoen. — Op 1 Aug. '14 de oorlog uitgebro-ken zijnde, zoo verloor ik enkele dagen daarna reeds mijne plaats op 't kantoor. Mijn 2 1/2 jarig zoontje Roger werd ziek en stierf op 11 Oogstmaand '14, mijn éénjarig dochterke Jeanne werd ook ziek en stierf op 9 Sept. '14. En, als wilde de natuurwetten zich ook nog, tegen ons keeren, op 2 Oct. '14 werd mijn vrouw overvallen door eene te vroe-ge geboorte van 4 1/2. maanden. U vraagt mij wellicht wat ik toen heb geledeu? Waarde vriend, voor zulk een lijden vind ik geene benaming : het is te diep Doch moed, vriend, want hij die op God vertrouwt vindt zelfs troost in naamloos lijden. Keeren wij hier terug op de eerste treden van onzen Kalvariën. berg, om voort te gaan met onze vlucht uit Antwerpen. Geiiefde vriend ! U weet zoo goed als ik wat het beteekende Antwerpen te be-wonen. In voile gemoedelijkheid vraag ik mij af of er ergens op den aardbodem nog wel zulke aangename stad bestond... Doch genoeg hierover, dit ailes behoort j tôt het verledene, en ook, al deze herin- ■ neringen schokken te fel mijn gemoed ! | Op 8 October '14, dus gedurende de beschieting, hebben wij met 50 men-( schen den nacht doorgebraeht in een kel-icler. Op 9 October 's morgens ten 6 1/2 | ure hebben wij dien kelder verlaten en ons op de straat begeven, zoo zal mijn ! gansche leven mij de indruk bijblijven | dien ik toen heb opgedaan : over geheel i onze vroegere zoo levendige stad hing ; thans als een lijkwade van dikken, zwar- ■ ten rook en een ijzingwekkende brand-reuk. De eeuige afwisseling was nog : akelig gedreun der' in werking zijnde kanonnen en boven onze hoofden een schrikverwekkend gefluit van bommen en kogels. — Het noodlot had beslist : wij moesten vluchten. j Begrijpt u recht wat het is, te moeten ! vluchten als wài'ë bannelingen, have en goed te moeten verlaten en zich vooit-slepende langs de straten, immer voort-gestuwd naar het onzekere, naar het on-bekende. Slechts één nood- en hulpkreet galmde op uit die onafzienbare schare van duizenden vluchtende menschen : « Naar het Noorden, ja, naar het Noorden toe ! » Zoo hebben wij den eersten dag onzer vlucht 13 uren te voet afgelegd, en dit met mijn vrouw, die pas enkele dagen overvallen was door die te vroege geboorte, terwijl wij slechts eene enkele maal een stukje droog brood nuttigen konden. Dien avond rond 8 ure, op 10 minuten afstand van de Hollandsche grens, zijn wij met 30 menschen toege-laten geworden om in een smederij te overnachten. Maar welk een overnach-len ! 's Morgens, reeds ten 3 1/2 ure, op-geschrikt door eene geweldige ontplof-fing in de nabijheid, zoo hebben wij ons weder op weg begeven om ten 4 ure 's namiddags aan te komen te Hooger-heide, dood-vermoeid en met mijne to-taal uitgeputte vrouw en mijn verwaar-loosd dochtertje van 4 1/2 jaar. Ten 4 ure in de kerk van Hoogerheide toegelaten zijnde om daar op stroo den nacht te mogen doorbrengen, zoo klonk reeds na een enkel uur rust het bevel : « Aile vluchtelingen moeten terstond de kerk verlaten ! » — Toen zijn wij allen op karren opgeladen geworden en, in een ijzigen nacht, half gebroken door het schcwnmelcn, zoo zijn wij ten 1 uur in dien gedenkwaardigen nacht te Dintel-oord aangekomen en hebben daar in eene bcerenschuur den verderen nacht doorgebraeht.'s Morgens opgefrischt zijnde door eene goede voeding en warmen drank, ons zoo edelmoedig door de Hollandsche soldaten toegediend — want, o goede vriend, nimmer meer zal ik de edelmoedigheid van den Hollandschen soldaat voor den armen, vluchtenden Belg ver-geten ! — dus, zoo zijn wij dan in den narniddag weder op karren opgeladen en vervoerd naar Fijnaart (N.-B.) om hier onder goede zorgen opgenomen te worden in eene school. Reeds den twee-den dag onzer aankomst alhier trok de Dominé van gemeld dorp zich het lot van mijn huisgezin ter harte en plaatste ons bij goede liéden, waar wij dan ook hebben verbleven tôt onze laatste spaar-penningen waren uitgeput. Nïi weder ten einde rand pokomoti, zoo heb ik een schrijven gericht aan dei heer Consul van Beigië, waarop mij be richt is gezonden mij naar Amsterdan te begeven. Te Amsterdam gekomen zoo- heeft men mij verzonden naar eer | bureel « Rokia 91 », waar Dames zete : len, wier aangrijpende welwillendheic ' harmonieus is met de hoegte van hun-: nen stand. Deze engelen van goedheic | voor den ongelukkigen vluchteling, heb-i ben niij van daar met mijn huisgezu: j naar een rustoord gestuurd te Bussum j waar ons het lijden van de hierbover j aangehaalde dagen hônderdvoudig ver-j goed wordt. ï Ja, getrouwe vriend, wij gevoelen ons | hier gelukkig, natuurlijk voor zooveel ) wij gezien onze droeve wederwaardig-1 iiedjen, nog gelukkig kuunen zijn ! ] Gelukkig, ja, mijn beste; overigens j hoe kunnen wij anders zijn : wij hebben 5 alhier eene hospita, die ons omringt inel î aile, mogelijke goede zorgen en voorko-I meïidheden. Wij hebben alhier leden i v ;n een Comité die zich beijveren ons i toe i te staan, ailes wat billijk en behoon-| lijk blijkt. ] Daarom ook, vriend, voor immer zul-| len. oprechte dank en warjue genegen-| hei® mij bijblijven voor het gastvrije ) Hoiland en 't edelmoedige en opofferen-1 de Volk ! ! C. d. H. ; « Ik heb een aantal van dergelijke ] brieven gelezen, schrijft de heer Boissê-î vain verder. Ze zijn aile zoo echt, ze zijn I gevoeld en natuurlijk geuit en bewijzen j hoe wat goede harten doen door andere goede harten gevoeld en begrepen wordt. ; » Een zeer treffende uitdrukking daarvan vonù ik ook in den brief welken i de zoo gunstig bekende Belgi-îche letter-i kundige Maurits Sabbe, die naar Bussum f geweken zooveel mogelijk zijn landge-' nooten bijstoud en de jongeren aan hun studies hielp, aan den heer van Dishoeck schreef. Deze vriend der Vlamingen, eu uitgever van vele Vlaamsche boeken,die zoo krachtig voor hen in de weer is te Bussum, gaf mij vergunning den brief ! over te schrijven. ■ » De heer Sabbe zegt : « laat mij toe I aan het Comité voor Vluchtelingen te Bu.-sum mijn hartelijkste hulde te bren-gerî. Als Belgisch lid van het comité was het mij gegund van dichtbij zijti werkzaamheden te volgen en ik weet niet wac het meest te waardeeren bij de dames en heeren, die ik daar leerde ken-neu of hun goedheid en bezorgdheid voor de door hen geholpen vluchtelingen of den praktischen inrichtingsgeest waarmede ze in aile behoeften wisten te voor-zien. Dat zullen de Belgen, die hier ge-huisvest waren, niet vergeten. ïn de Uiamaûtwereid Er wordt steeds gewerkt in de ver-scluilende fabrieken, waarvan er zijn, waar geen molen meer te krijgen is. De huisfabriekjes — en die zijn talrijk, — werken ook, op weinige uitzonderingen na. Men zou haast verstomd staan over | de bedrijvigheid, op dezen tijd en in de » huidige omstancligheden, van zulk een j weeldevak bij uititèkendheid, als men niet wist dat naast vele ellende, veel ar-imoede, en veel ondergang, ook enorme • sommeil worden gewonnen. In Enge-[ land en Amerika vooral worden fortui-nen verdiend, — en te Antwerpen ziju l de handelaars niet zeldzaarn, die, zij het ; ook op niet al te eerlijke wijze, tijdens den oorlog grof geld hebben verdiend. Er is vraag naar geslepen diamant, en, wat nog vreemder klinkt, voor zekere goederen maakt men nu betere prijzen dan voor den oorlog het geval was. In een blad dezer stad werd, over eeni-ge dagen, door een zoogezegden dia-mantbewerker gevraagd, dat men de werkliedeu die nu aan den arbeid zijn, allen éen uur minder zou doen werken ; op die manier hoopte hij dat veel meer makkers* aan het werk zouden kunnen gtfan. Als allen die werken, in dagîîuur werkten bij een beperkt aantal patroons, zou dat middel misschien iets of wat kunnen helpen. Nu echter niet: de mees-te diamantslijpers werken in entreprise, en aan loonen die soms 50 % minder zijn dan de vôor den oorlog geldende tarie-ven. Achtkantjes worden gemaakt aan fr. 1.25 à 1.30 per stuk. Na aftrok der jonkosten, verdient een gewoon werkman | nog een dertigtal franks in de week. ! Toch zijn er nog zeer veel werkeloo-' zen : we s-chatten het aantal (al de branches inbegrepen) werkeloozen op een ronde* 6000. Er zou meer gewerkt worden, als de kooplieden en makelaars gemakkelijke passen konden krijgen om naar Hoiland te gaan, en van daar naar Engelaud konden oversteken, om te I, on den biut te koopen. Maar dat gaat met vele moei-lijkheden gepaard. Het vele heen en weerreizen, — eene noodzakelijkheid in den diamanthandel, — wordt niet veree-makkelijkt. Daarbij is de reis naar En-; geland niet vrij van gevaar, en dit legt ; uit waarom men nog zoo weinig hoort jvan kooplieden, die eene groote série j hebben. ' Dnt de Duitsehe ovëi&eid zich met de î ' diamantnijverheid bezig houdt, blijkt uit ; - de voigende artikél, verschenen, kort ge- -i leden, in het Hamburger i'remdenblatt,' : , en clat uit Antwerpen kwam : j ' 11 « In de diamantnijverheid zijn een ! ■ paar duizend koopnecien en ongéveer ': I bout) siijpers wervzaam, van vveite een 1 ' groot geueeite uit Ciancié herkomsug is.; ■ ^ JJen meeste ùunner konden bij nunne ' ' vlucht ai iiun iiave en goed in een une- ! : ven.asch medenemen. Uie hadden dus ( niet veel te vreezen. De groote marnant- , 1 -, kooplieden heolun hunne dépots m de ' ' î sa/e Ueposits der drie diamautciubs en J \ die zijn onaangetast gcDieven. Du men- ; ' schen vviilen aile zeer gaarne terug^o- { ■ men. lien groot deel hunner zit te bene- i 1 venmgen " en zij drij ven daar hunnen ' ; hanuei, voor welken AmeriKa thans het '< eemge afzetgebied is. Van hieruit is J ; rechtstreeks verkeer met Amerika niet i | inogeiijk. Wij hebben een poging gedaan '1 \ door den kooplieden te Scnevemngen £ : het voigende te iaten weten : Steit ons 1 i vertrouwenswaardige nianuen voor, die 1 het verkeer tusscuen u en Antwerpen i regelen. j Die zuilen dan de diamanten uit Hoiland ^ halen, zij geven hier den slijpeis de noo- " i dige opdrachten en brengen u de ver- ; f edeide steeneu weder over de grenzen t terug. De menschen hebben ons echter 1 overiuigd dat het hier een zuiver per- r sooniijk bedrijf geldt. Eike steen moet ' op zichzelf behaudeld worden. De aan- ;e wijzingen aan de siijpers moeten per- e sooniijk geschieden en er moet ook goe- î de kontrool op de goederen plaats heb- j ben. Voor den verkoop van diamanten t is evenzeer persooulijke bemôeiing noo-i dig. Diamant is een artikel dat met vol- ' z igens monster of beschrijving verhandeld I ! kan worden. Wij hebben juiit in het be-p [ lang van den diamanthandel van het ge- T ■ r.eraal-goevernement toestçmming ver- £ kregen om met de passen vrijgeviger te zijn en ik hoop dat dit veel nut hebben ; zal. De Antvverpsche diamantslijpers t zijn menschen, die groote successui heb- o ben behaald, zeer viijtig en doortastend. d De eene dezer joodsche famiLën heeft de 11 andere geholpen. Zij zijn een gewichtig b bestanddeel der Antwerpsehe bevolking. v geworden en zij zullen ons,om hun ener- j gie, te allen tijde welkom zijn. Hierbij e moet vooral met vergeten worden, dat v velen hunner Antwerpen als een vrij- s plaats beschouwd hebben. Een groot i iantal zijn déserteurs. Er besitaat gevaar iat de diamaiitmjverheid, die zeer ge-nakkelijk verplaatsbaar is, emigreert. Fe Scheveningen moeten reeds duizend ilijpinolens aan den gang zeer. De in-ricnting van zulk een siijperij is zeer iouvoudig. De organisa'ae der siijpers iu Hoiland lieeit het geheele bedrijt in de land. Doch ook de Antwerpsehe organi->atie moet zeer sterk gevveest zijn. Dezer lagen kwam mij eene reklamekaart il? îauden, welke de eerste diamantslijperij e Birmingham (Eugeland) aankoudigt. Je ondernemer moet een Antwerpsehe ilijper zijn, die in de eerste dagen van len oorlog naar Engelaud uitgewekeu s. » Enkele onnauwkeurigheden zijn in dit trtikel voor ons, Antwerpenaren, duide-ijk te zien. Zoo zijn er, bijvoorbeeld, ;eene tweeduizend diamanthandelaars te Antwerpen. Aan de Clubs zijn er op en il vijfhonderd gekend ; dat er vele Po-en (Galiciërs^ bij zijn, weten Ve ; doch usschen de werklieden zijn die zeker noeilijk om vinden. Te Scheveningen zijn inderdaad Ant-verpsche fabrilcanten : men heeft deze nooie aaubiedingen gedaan om aldaar abrieken te bouwen en hun bedrijf daar e vestigen ;doch daarvan is nog altijd liets gekomen, en er draait te Scheve-lingen geen enkele molen. Te Birmingham bestaat sedert lanj ene slijperij, doch die wordt niet door en uitgeweken An'.werpschen slijper ;eleid. Zij hoort toe aan een Engelschen uwelier, en daar werken precies drie aan. WTij meenen te mogen perust zijn in ake van het verplaatsen der nijverheid. )ie verplaatsing zou mogelijk, zelfs /aarschijnlijk Vv'ezen, als er te Antwer-ren in het geheel niet meer zou kunnen eslepen worden, of als de handel totaal ou zijn gestremd. Thana wordt er voldoende voortge-racht voor de aanvraag, — en laat de orlog maar eerst achter den rug zijn, an zal men ondervinden dat de dia-îantnijverheid spoediger zal herot>-loeien, dan iemand ooit zou durven erwachten. En dat zal te beter zijn voor onze stad n voorsteden, wapr ieder gauw gewaar 'ordt wanneer « het steentje » goed of echt gaat. DAGELIJKSCH NIEUWS ST. IVONIS. —i Heden had in Sint-Jacobskerk de mis plaats voor de broe-derschap van St-lvo, patroon der rechts-geleerdea. Een vijliigtal advokaten, rechters en uotarissen woonden de plech-tigheid bij. In tegensteliuig met de vo-rige jaren was het sleeht» eene gelezene mis, en werd er geen seruioon gehouden, de oorlogsomstaiidigheden waarin wij ! leven lieten zuiks met toe. Wij bemerk-I ten onder de aanwezigeii, den voorzitter van de Rechtbank en de prokuieur des Konings ; de senators Eeclef, Rijcknians en graaf de Bergeyck ; volksvertegen-woordiger Henderickx ; de itafhoùdèr, Mr Jans, den hr advokaat Victor Jacobs, hr notaris Allons Cols, den gewezeu staf-houder Mr Boon, hr advokaat Flor Heu-velmans ; verder tal van niagistraten, ad-vokateu, pleitbczorgers eu notarisseu. Na de mis beziclitigden de leden der broederschap het herstelde gestoelte in de St-lvo's-kapel, en bewonderden nog-maals het geschilderd glasraam dat ver-leden jaar werd geplaatst, ter eere van St-lvo en ter gedachtenis van Mevrouw Eeclef, maar aller oogen gingen nog steeds naar het prachtige wit marmeren bas-relief dat sedert een paar eeuwen het altaar versiert. Wij bernerkten ook met genoegen dâf het oude gestoelie heropgeknapt werd en in zijn vroegeren vorm in de kapel hersteid. Voor de eerste maal werd er met de relikwie van den H. Ivo weer te zegen gegaan, zoodat de plechtîgheid heele-înaal tôt den vorm der 17de eeuw was teruggebracht. Priester Hugo Verriest had een toe-spraak of beter een sermoon moeten honden.De eerbiedwaardige W estvlaâmsche priester en Vlaamsche voorman was echter belet de plexrhtigheid bij te wonen. De Broederschap van den H. Ivo is een instelling die in Vlaamsch opzicht eenieders genegenheid moet wegdragen en die een echt oud-Antwerpsch karak-ter draagt. MEESTER EMIEL WAMBACH. — Wij vernemen uit zeer goede bron dat onze gevierde Antwerpsehe toondichter Emiel Wambach, bestuurder van het Koninklijk Vlaamsch Konservatoriuin, in de volstrekte onmogelijkheid is zijn taak te hervatten. Zijn gezondheidstoestand laat veel te wenschen. De gebeurtenissen hebben hem zeer geschokt en ter neergedrukt. De meester vertoeft in Eugeland. Wij hopen dat hij spoedig hersteid moge wezen en terug in ons midden zijn blijmoedig karakter en opgewekten werklugt moge terugvinden, i ' NOSTRADAMUS EN DE « LUSI-TAN1A». — Men heeft dikwijls ten redite of ten onrechte de vermaarde voor»pellingen van Nostradamus in den loop van dezen oorlog aangehaald. Maar er is inderdaad een opvallende overeen-komst tusschen de voorspelliiigeu va* den geleerde uit 1555 — die weliswaar eene oplimische vaagheid aanbiedaa — en de huidige gebeurtenissen. Zoo heeft een lezer van de « Deutsche Tageszeitung » ontdekt dat Nostradamus, ongeveer 360 jaar geleden, de ramp ; van de « Lusit-ania » voorspeld heeft. Men leest inderdaad in zijne « Voorzeg- gingen » (X cent~100 quatr.) : - • Le grand empire sera par A ngleterre Le pleinpotain des ans plfis de trois cents Grands copies passer par mer et terre... Les Lusitains n'en seront contenis. Het is waar dat de « Lusitains » of « E'usitaniërs », welke Nostradamus be-doelde, zeer waarschijnlijk de Portugee-zen waren... Maar met een wemig goe-i den wil... wat trouwens noodig is om j voorspellingen te kunnen beoordeelen, kan men «r toch «enig verband in vinden.MOEILIJK OP TE LOSSEN. — De « Gazet van Brussel » aan het hoofd van haar Zaterdagriummer klaagt er over dat velen haar volstrekt bij een partij willen inlijven. Volgens «De Vlaamsche Stem» is zij socialistisch en volgens de « Dus-seldorfer Anzeiger » katholiek. Om dit nog vollediger te maken voegt de G. v. 13. er bij dat zij volgens « De Vlaamsche Post » eene katholieke-liberale krant zou zijn. En de « Gazet van Brussel » zit t» dubben hoe ze dat ailes ineens is geworden en te zaam moeten rijmen? ' Hggfgsî ttECTiiiCKSEWÀttfRS vraaaî a® uwe tosnusdighëden, sîsaff!»- voor de nieimg Ssmp 0SBâi,l/2WATTï3n!00 KââRSEi feit dopotbouders der 'arn.p KSTTE ê V,". Naadsiïfgj 148, Ânfwerpsn HET VERKENVLEESCH. — De prijs van het verkenvleesch zal nog niet dalen, daar de uitvoer van dit vleesch in Hoiland opnieuw niet meer veroor-loofd is. Aldus heeft de Nederlandsche Minister van Landbouw het percentage van de hoeveelheid in Kilogrammen van de voor den uitvoer bestemde verkens, welke de verzenders voor binnenlandsch verbruik moeten leveren, vermeerderd van 65 op 50; zoodat op 100 kil. er nu nog slechts 35 kilos mogen uitg©v»©r«i worden.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.