ZONDAQSBLAD Biiblad van " YOORUIT „ ZONDAG 25 JULI 1915 Nr 19 Prijs : 5 centiernen Dietman en Gouderik Symbolisch Verhaal Zij waren bloedeigen broeders en de eenige overlevenden van hun geslacht. Hun huis stond als verloren in de wijde gohing van 't land en men zag mets dan de deinende koren-zee, die rustte in de omarming der zon ; dan den hemel, die zijn blauwe heerlijkheid uitspande, met bollende zeilen, boven de weelde der natuur. Wanneer men, van op een heuvel, die prachtige oneindigheid zag ontplooien, zwol de ziel van fierheid en geluk, als een flappende vaan in 't zingen van den wind. Lijk keizers stonden de boomen in de vreugde van 't land en zij hingen hun blarentooi uit, die ruischte als een zee van muziek, en 't schalde daar van blij-trillende zangen, aangeheven uit duizenden gorgels, die hun vreugde uitjubelden : zoo een blazend orkest van wonder-bare kunstenaars. Van vroeg in den morgen steeg de leeu-werik op en roeide met zijn lied de blauwe luchten in, waar hij zweven bleef op zijn vlerken : en zijn zang hing wijd-uitspreidend over het land, lijk een wolk van melodie. De gansche dag was vol muziek : één bacchanale van schoon-heid en vreugd'. En wanneer de dag uitbloedde in het Westen, en tooverschoon-gouden galeien riemden op dien stroom van tmtelend licht, en de stilte van den nacht neer-zeeg, gehuld in een donker gewaad van satijn, bloeide het lied van den nachtegaal open als een wondere bloem uit verre wierook-landen. En mochten al huilende winden heenrijden over het land lijk stormende jachten van stalen ruiters op sneeuwwitte rossen, mochcen de orkanen de wereld aangrijpen en tril-lende doen zijn; de Lente, de goddelijke Lente kwam altijd terug en kuste aile dingen weer zoet. Daar leefden Dietman en Gouderik, de laatste afstam-melingen van hun eens luisterrijken stam. Hun huis stond eenzaam in 't groote veld en zij stonden eenzaam in 't leven. Het was klein als de hut van den kluizenaar, maar toch groot genoeg voor hen beiden, die hun leven sleten op 't veld. Slechts zelden pluimden uit de schouw witte rookveeren op, want zij waren sober en voedden zich meest met de sterkende lucht van den buiten en de smakelijke vruchten van 't land. Rond hun kluis lagen de velden, de trots en de liefde van Dietman, en 's avonds, na de sterke taak van den afge-loopen dag, liet hij lang zijn blikken weiden over hun have en goed, en hij betastte de opschietende planten met kom-mervolle bezorgdheid, zoo een jonge moeder haar wicht ver-zorgt en koestert aan hare blanke borst. Dan gebeurde het wel eëns, dat Dietman en Gouderik elkander, onder de rustige koelte van een boom, oude geschiedenissen vertelden of dachten aan vader en moeder. Zoo konden zij uren lang naar malkanders stem zitten luisteren, naar de grijze historiés van vreemd-landige koningen, de spookverhalen uit verre, wilde streken of zoete woorden van gestorven verwan-ten, opgedolven uit de mijn van herinneringen, die ligt in îeders hart. Dan was er goedheid tusschen hen en zij konden zich de hand drukken, als twee jonge verliefden, bij een eerste samenkomst, aan den hoek van een duistere straat. Maar wanneer de begooeheling van dat oogenblik gebroken was — want aile illusie is broos als het fijn por-selein, dat komt uit 't verre China — broeide er opeens iets in den blik van Gouderik en zwijgend ging hij weg : hij had zijn broeder niet lief. Want Dietman was zoo sterk en zoo goed lijk een os met zijn uit staal gegoten handen, zijn rotsvaste beenen, die zijn machtig lichaam schraagden, en zijn kloeken stieren-kop, waaruit twee zachte, goedige oogen sterden. En in dat reuzenlichaam huisden de onschuld en de zoetheid van een kind en die hand kon even liefkoozend strijken over de vacht van een schaap, als met een lyrisch gebaar de zèis laten snijden in 't koren, dat neerzeeg als een ruischen-de weelde van goud. Physisch leek Gouderik, met zijn zwak ontwikkeld lichaam in teer-fijnen opbouw en samenstel, wel het vertroetelde liefste-kindje van zijn broer. Maar in zijn diamanten oog gloeide soms een onheilspellende tinteling en een verraderlijke glans, en zijn mooi-fluweelig gezicht werd soms ontsierd door een ironische lach-plooi om zijn mond... en dan was het of hij had een geslepen-vossengezicht. In de diepten van zijn mateloos hart be-groef hij duizenden geheimen en iedere maal, dat een lach te voorschijn kwam uit den schuilhoek van zijn mond ~n om zijn lippen spotte, was een dier mysteries tôt klaarheid geworden... anders lachte hij nooit. Toen hij met zijn broeder opgegroeid was en zag de geweldige lichaams-kracht van Dietman en zijn eigen nietigheid, laaide op m zijn binnenste de brandstapel van zijn haat en hij zwoer dat de wraak van Gouderik wreed en onbarmhartig zou zijn. Want hij haatte Dietman zijn broer. Dietman had den veien grond lief en hij kon zijn liefde uitzingen door het diepe geweld van zijn vuist; hij kon dien vurig-beminden grond bevruchten met het zweet, dat hem van het voorhoofd droop ; hij kon dien grond omarmen en kussen als een bruid haren bruidegom. En Gouderik was jaloersch over die kracht; hij ook had die velden lief, hij ook had ze willen bevruchten. Maar niet zoodra had hij eenig zwaar werk verricht, of de krachten ontbraken hem. En wanneer hij de vruchten weelderig zag opschieten, wanneer hij den oogst zag rijpen onder den kus van de brandende zon, welden hem tranen van woede in het oog en hij kon dan zijn haat uitschreeuwen, hem uitslinge-ren als nijdig venijn ; — want haat is vergift in de harten der menschen. Hij haatte zijn broer, hij haatte nu dien vroeger-aange-beden grond, hij haatte ailes, ailes,... en ailes zou barsten, barsten van bloedigen haat, gelijk zijn opgepropt hart gebroken was. Op wraak zon hij, op wraak die diep treffen zou. Dien verachtelijken grond zou hij verlaten en Dietman dwingen tôt onmrnschelijk werk ; hij zou hem doen wroeten als een dier, hem opzweepen tôt boven zijn krachten reiken-den arbeid... zoo zou die haat tegen de ondankbare aarde ook opvlammen m 't harte van Dietman, zoo zou zijn eenig levensgeluk vernietigd worden. En Gouderik sleep zijn vossen-verstand. Hij werd een brave, onderdanige zoon voor zijn broer, maar veinsde zich nog zwakker dan hij werkelijk was; zijn rnoeë lichaam sleepte hij, stram en gebroken, als een looden

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.