ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT , ZONDAG 20 OOGST 19i6 Tweede Jaarciana — Nr 17 Prijs : 5 eentiemen Mijn zoete Colette Colette was eene dienstmeid van den ouden stempel. Niet te leelijk oin voor den duivel te dansen, maar zoo goed als het beste brood dat mijn vader zaliger ooit heeft gebakken. Een scherpe neus, een groote mond, een paar oogen die elkander den rug toekeerden, waren de voornaamste ken-teekens van haar gelaat ; een onuitputbaar geduld, eene oprechte liefde en onbesproken trouw, de eigenschappen / van heur hart. Colette was niet schoon, maar zij was braaf, en die hoe-danigheid is wel de andere waard. Colette was ongeveer 35 jaar en îk ongeveer 35 minu-ten oud, toen wij het genoegen smaakten elkanders ken-111s te maken. Aanstonds bleek het dat zij voor mij een beschermengel, îk voor haar een troetelkind zou wezen. Ja, zij was het, die mij, bij elk gevaar, en tegen wie 00k zou verdedigen, en waarlijk, hare bescherming bleek weldra niet overbodig ! Nauwelijks was ik op de wereld of mijn oudste broeder nep : — Weeral een opeter meer! en hij wilde mij niet zien. — Die was er nog te kort ! gromde mijne oudste zuster en zij wilde mij niet kussen. Kortom, ik kwarn in ons huis van pas, als een hond in een kegelspel! Mijn zoete Colette en mijne goede moeder, God hebbe, hare lieve ziel ! dachten er anderS over; zij kusten mij rood en blauw. Ieder kind brengt zijn geluk mede, zei de eerste ; waar er plaats is voor zes is er plaats voor zeven, zei de laatste. Nog een aantal min of meer gegronde redens werden opgegeven om mijne geboorte te verrechtvaardigen, maar de afdoende was: Hij is er, en hij zal er blijven! # * * Colette (ik heb nooit haren familienaam gekend), was eene arme wees, opgenomen door goedhartige boeren te Destelbergen. Ook dezé waren niet rijk, en Colette moest al vroeg naar de speldenwerkschool gaan, om haar brood te leeren verdienen. Op zestienjarigen ouderdom klaagde de arme meid zoo erg van pijn in den rug, dat bare pleegouders bevreesd werden dat zij eenen bult zou krijgen, en de goede lieden raadden haar aan, in de stad te gaan dienen als kmder-meid.Onze melkboerin vertelde het geval aan mijne moeder, die het arme schaap als meid aannam, en op een zonnigen maandag morgen, verliet Colette al weenende hare geboor-teplaats om te Gent te gaan wonen. In den beginne viel haar de verandering nogal hard, want buiten het gras dat op het kerkplein van Heilig Kerst usschen de kasseien groeide, en de molsalade die zij , ùijna elken dag moest schoonmaken, was er voor het bui-tenmeisje niet veel groen te zien. Doch Colette was zot van kinders, en zij gevoelde wel dat de beweging haar goed deed ; ook was zij ten onzent weldra beter te huis, dan in de speldenwerkschool. Zoo gebeurde het dat ik haar, op een schoonen lente-morgen, in de handen \iel, en goed gevallen was ik. Mijne moeder moest bijna heel den dag in den winkel zijn, en het ontbrak de goede vrouw aan tijd om aan een-ieder onzer de noodige zo>rg te besteden. Colette had heel de kinderschaar van bakker Hendrikx helpen opkweeken ; zij had ons allen om te lief, njaar de laatst gekomene was haar troetelkind en Custje had het geluk die eereplaatS te bekleeden. Dat ik mij altijd van zooveel geluk heb waardig ge-toond, zou ik niet durven zweren. De waarde van hetgeen men bezit leert men eerst schat-ten wanneer men het verliest, en zoo was het ook met ons zoete Colette. > O ! Wat hebben wij djkwijls misbruik gemaakt van hare goedheid ; wat hebben wij die arme sloor last aangedaan ! Nacht noch dag lieten wij haar rust noch duur, en toch herinner ik mij niet dat ooit eene klacht hare lippen ont-vie].Integendeel, zij scheen er behagen in te scheppen, al die jongens aan haren rok te zien hangen. Ook wij hielden veel \an haar. Was zij. ons zoete Colette niet? Wij de deugnieten van haar jongens. Colette was de toevlucht der zondaren! Al wie iets had uitgestoken dat niet pluis was, kwam Colette's bescherming tegen de gevolgen zijner buiten-sporigheden inroepen. Eenmaal hielp zij mijn oudsten broeder zijn penitentie • schrijven, en werkte heel den zondag achternoen, haren uitgangdag, om honderd maal : « Ik zal met mijnen vriend niet meer vechten » op papier te brengen. Troosteres der bedrukten : voor elke buil, had zij een dikken kluit ; voor elken bloedneus een kouden sleutel ; voor een blauw 00g een beetje bruine zeep, en een totje voor schram of speldeprik en dan was ailes genezen. Al het gebroken speelgoed kon zij maken ; al de gebrc-ken potten zou zij betalen ! Ailes wat zij bezat was voor de kinders, en wat zij met bezat, beloofde zij, al ware, het begeerde de m aan ge-weest.Wat wilt ge, zij kon de kinderen niet zien weenen, zon-der tranen in hare oogen te voelen opwellen. Vader had zich wel kwaad te maken ; moeder wel te zeggen: « Colette, gij bederft de kinders. » Colette wist ailes met een : « Och "Heere ! de schaap-lcens » of «Zij weten niet beter!» te verrechtvaardigen. Zij leerde mij de kikindjes en de boeboetjes roepen. Zij maakte mij armbandjes van blauwe pareltjes ; zij leerde mij toonen hoe groot ik ging worden. Brave Colette, zij maakte mammelokjes van brood en suiker 1 veel suiker ! en doopte deze twee, driemaal in de rnelk ! Acht, lien soms van eenen doek, dien zij zelfs al sla pende vaslhield, uit vrees dat ik een der lokjes mocht in-zwelgen.Goede ziel ! Nog zie ik u naast mijn wiegje zitten ; geene vlieg mocht mij te na komen of gij deedt haar die verme-telheid duur bekoopen. Naast u stond een heele mand schoon gewasschen kin-derkousjes, allen om het meest versleten.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.