ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ ZONDAG 27 OOGST 1916 Tweede Jaargang - N' 18 Prijs : 5 centiemen Voor Moeder Mie Beckers heeft de gele verf! zeiden de lieden van Waelhem, die met haar den steenweg van Hasselt op 7 on-geren bewoonden, en daarmee bedoelden zij, dat: zij aan een leverziekte leed. In de laatste maanden was de vijftigjarige kranke, die weinig of niets meer kon gebruiken en bijna den ganschen dag op het neerhof in een malschbekussenden zetel lag te jammeren en den eenen paternoster na den anderen bad, onrustbarend achteruitgegaan. Weldra kon zij het gedom-mel niet meer verdragen van de doffe menschenstemmen, die in de schuren en de stallen van een hoeve even zelden zwijgen als het gebrom van de kleine windstooten iri de diepe dennenbosschen van het Kempenland. Wanneer de zomerzon haar dikke goudpijlen door het milde loover van den perelaar duwde waaronder zij gewoonlijk zat, meende zij stekeblind te worden en bijwijlen moest zij gauw, gauw in de armen van haar oudsten jongen naar binnen geclra-gen worden. Het bleek echter, dat de nieuwsgierigihed haar nog niet verlaten had. Als een jeugdige boer, die een meisken aan de hand had, een koele teug in haar herberg kwam drinken, wilde zij altijd weten of hij vastbesloten was met haar m 't huwelijk te treden. — Jawel, jongen, pak ze maar! drong zij dan aan, met een stem als die van den gramophoon, die op de laatste groote kermis van Waelhem te hooren was geweest. Ik geloof, dat ge 't il niet zult beklagen. Ze heeft handen aan 't lijf. Ze is van goed volk ; dat mag ik u verzekeren. Trouw er maar mee. Later zult ge u misschien nog dankbaar herin-neren : <(Mie Beckers heeft het mij nog aangeraden vôôr haar dood. » Op zekeren morgen was de blondgelokte heer van de Bremenwinning bij haar binnengetreden en er werd, onder meer, over rijpe kersen gepraat. Mieken, daar zijn er al! riep de _goedige jonkman. Eer het dezen namiddag vier uren is zult ge er een poitie hebben! Overgelukkig was de arme veroordeelde, toen haar een korfje sappige, rijpe Sint-Janskersen werd gebracht. — De beste heer van het dorp ! riep zij met haar citroen; geel gezicht, terwijl zij de pezige handen dankbaar meen-sloeg.Om haar ziekte te bestrijden werden tal van bedevaarten ondernome^i en allerlei zonderhnge boerenremediën ge-bruikt, die haar echter weinig of geen leniging brachten. Een oud, rimpelig pachterken had haar verzekerd, dat zij, indien zij aile dagen een paar lepels houtassche knabbelde, haar leven tien à zestien jaren kon verlrngen. Maar haar zwakke maag kon er niet tegen en de dokter, evenals cle pastoor, keurde het af. Ge moet een afkooksel van elshagedorens nemen, wist een magere, zwartharige man te vertellen, die met een kar-retje rondkwam om afval te koopen. Eerst gevraagd wat elshagedoorns waren en op welke plaats ze gevonden werden. Het waren wilde, rijzige strui-ken, bedekt met dikke, glimmende blaren en priemlange doomen, die in de bosschen van den notaris op het Hoog-veld groeiden. 's Nachts brak de oudste zoon, die een vlug-gebeende loerjager was, onverschrokken binnen in het geu-rige park van den heer en de kostbare thee kon bereid worden. Ze werd verzoet met suiker en gelei en ze smaakte, ja, werkelijk, ze smaakte. Doch niet lang — en cle wonder-bare genezing bleef uit. — Bij den langen Lammen Schuurmans te Ryckhoven, die aan dezelfde ziekte leed, vertelde eens een ruige maaier, zijn drie, vier steenen afgekomen zoo dik als een okkernoot, omdat hij vreeselijk sterke medecijnen genomen had, die hem door een oude vrouw van den heikant bereid geworden warèn. De toehoorders lachten. •— Gij behoeft niet te lachen. Il et is zeker waar. Waarom /ou hij het anders zeggen ? Dadelijk moest de echtgenoot van de zieke naar Ryck hoyen en daarna ook naar den verren heikant. De genezen man toonde hem de zonderlinge steenen, die hij in een dqosje bewaarde : ze geleken purperkleurige rolkeien, door-zaaicl met kleine, olijfgroene plekken. De medecijn had een sterken geur en hep met een zuur gekittel door de raspige keel van de kranke, doch bleek ook weer geen reddende tooverdrank te zijn. Kijk, zoo ik nu wat aan een patrijsje te kluiven had, zei Mie somwijlen met haar bleeken, mummelenden rnond ; daar zou ik misschien nog al smaak in vinden. En door de zorgen van den koenen strooper, die dade lijk met een geweer in zijn broekspijp uitwandelde, stond 's anderendaags het fijne gerecht op de zwarte kachelbuis te sisseti. — Wat een heerlijke geur! snakte zij dan. Zij wist, dat de gendarrnen haren Door meer dan eens op de hielen hadden gezeten, ja, dat ze hem zelfs verdachten onlangs een roi gespeeld te hebben in een diefstal van hen nen en konijnen, hetgeen nochtans onwaarheid was, maar zij kon toch niet nalaten te prijzen : — 't Is een schavuit, ja, maar toch zoo'n goeie ziel ! Een anderen keer had zij trek naar nieuwe Roermond- sche aardappelen. Dadelijk nam Door zijn spade op den rug, hep tiaar het zonnige veld en daar rolden de rozeroode knollen over den aschmullen grond. Hij liet zich op de knieën vallen, stopte /ijn zakken vol en îjlde met den kostbaren schat naar huis. Er kwam geen beterschap in de ziekte, en op zekere dagen begreep de helderziende vrouw zoo goed als de huis-genooten, dat zij veroordeeld was. Zij sprak over haar be-gravmg, noemde de lieden op, die men niet mocht vergeten te verzoeken, zeide dat er een hesp op den zolder gereed lag, die men moest koken, om de leden van de familie, welke buiten het dorp woonden, na de plechtigheid te ver-gasten Al stroomden de tranen dan bij beken over haar dorre. wangen, onverschrokken ging zij voort met ailes te regelen en te schikken : een mis met drie heeren te negen uur, een uitdeeling van brood aan de armen, een graf aan den linker kant van de sacristijdeur, een zwart-houten kruis met haar naam er op.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.