ZONDAGSBLAD Byblad van " VOORUIT , ZONDAG 3 SEPTEMBER 1916 Tweede Jaargang — Nr 19 Prijs : 5 centiemen Voor Moeder ( S fat) V-ijf nnnuten later stond hij, met de naakte voeten in zijn dikke klompen, voor de staldeur van zijn vriend. •— Moet îk dat nu als een slecht voorteeken beschouwen ? hikte hij, toen hij een nijdigen steenuil in de olmentoppen hoorde krijschen. Het was stikdonker en geen ijllicht speelde meer aan de kim, vanwaar hem echter het dof gejammer der eindelooze dennebosschen toegeëbt kwam. Met moeite kon hij de schimmen van de twee logge kruisen ond'erscheiden, waar hij, beladen met zijn net, een paar stokken en een zak, wel-dra aanlandde. Hartekloppingen kende hij niet, voorzichtigheid wel. De torenklok klepte half één, toen hij, na aandachtig rond de weide gewandeld te zijn, haastig over de barreel wipte, welke met een ketting en een kluister toegemaakt was, en door het kniehooge maaigras voortstapte. Plof ! VVat was dat? Een appel die afviel, waarschijnlijk Ginds lag de vijver, een gladde ijzerplaat, waarop eenige rikkelingen van witte sterren glommen. Zij werden in een zachte schommelbeweging gebracht door de vloeiende beek, die ruslig babbelend haar water aan den kant in den vijver goot. Goen windje wreef door de hagedorens en de lucht was la'f-lauw, zoodat de visschen waarschijnlijk niet veel complimenten zouden maken, om zich te laten pakken. Zonder veel tijd te verliezen, krabde hij een sulfertjen aan, dat even een spokig-blauwen schijn over den vijver vvierp en dat hij weer haastig uitblies. Ûadelijk spande hij het net en trad tôt aan den buik in 't vette water om met een roede in de diepe plaatsen te koteren, waar de visschen gewoonlijk, dat wist hij, dik opeenzaten, en ze aldus in het stevige net te jagen. ferwijl hij hiermee bezig was, bleef hij plotseling staan, pal, roer- en ademloos, want hij meende een pinkend licht m het verre kasteel bemerkt te hebben. — Ba ! Daar kan iemand ziek zijn, veronderstelde hij. Hij begreep overigens, dat. hij zich minder voor de kas teelbewoners dan voor de gendarmen diende te hoeden. Toen hij den vijver verliet en voor de eerste maal optrok, had hij reeds drie korte, platte visschen beet, die hij voor lappers herkende, — juist leeren zolen, had men hem ge-zeid, en zoo waren ze, - benevens een aantal stekelig-iijne grondelingen, welke hij terugwierp. — Moeder, 't gaat goed ! mompelde hij. En terwijl de kleeren tegen zijn harde, harige beenen plakten en het water pletsend in zijn klompen ron, voelde hij dat een aangenaam-kille kitteling door zijn vinnig lichaam kroop. In de verte knarste een wiel. Wat mocht dat zijn? Niets. Doe maar voort Een tuinman van Munster-Bilsen die een vracht kabuizen of savooien naar de markt van Tongeren voer. Het net op een andere plaats gespannen en ditmaal waagde hij zich zoover, dat het water hem tôt aan de kin reikte : hij meende dat hij wegzonk, maar haakte zich weer aan de grasmokken van den oever vast. Gelukkig als een kind, het hij zich daarna op de lijmige lappers vallen, die zijn uitgetrokken net spartelend en vechtend vervulden en die hij gretig in zijn ruigen zak stoptc. Hij greep er een buitengewoon dikken bij den kraag en drukte hem een haastigen kus op den natten rug, want de goedige, lichtgeloovige jongerï was overtuigd, dat de vette visschen zijn moeder zouden redden. — De scheper is een wondere man, dat weet iedereen, en hij heeft verscheidene gevallen van genezing aangehaald Zoo'n mensch weet meer dan een dokter, honderd keer meer misschien ! Plots hoorde hij de harde haverbellen op den naburigen akker bewegen, wirrelend en knapperend, bijna alsof zij door een korte, nukkige windvlaag heen en weergeschud werden... Waarop weer een ijselijke stilte inviel... Zoo geweldig begon zijn hart in de keel te bonzen, dat hij een ver gedonder meende te hooren. — Verbeelding! lachte hij weer. Het zal het gebroddel van 't water geweest zijn. En hij zette het vangen vlijtig voort. Zijn moeder was altijd een goede.engel voor hem geweest en toen hij onder den troep was, had zij hem dikwijls de laatste centen opgestuurd, die zij in huis had. Wanncer zijn ruwe vader hem bekeef of vloekend bedreigde, sloeg zij altijd een zacht-vermanenden toon aan, om hem zijn onge-lijk te doen inzien, dat hij clan gewoonlijk gaarne bekende. Dikwijls had hij haar bedroefd door vechten, straatloopen, stroopen, dat wist hij, dat voelde hij nu beter dan ooit ; maar telkens waren haar zacht-blauwe oogen, na hem enkele dagen vermeden te hebben, weer vriendelijk naar hem gekeerd. Mocht zij nu eindelijk van die vreeselijk-taaie ziekte genezen, opdat hem af en toe nog een gelegenheid geboden wêrd, om haar voôr haar liefde, voor haar onuil puttelijke goedheid, iets, gelijk een kleine vergelding te schenken! Hijgend keek hij op naar de hooge sterren, die dikker en klaarder schenen geworden, akeliger ook, vond hij, en hij meende zelfs, dat eenige onder hen onheilspellend-mee-warig met de oogen pinkelden. Plotseling stond zijn bloed stil : de ketting van de barreel had gerammeld ! — Ik ben verloren ! siste hij. Een steutel' knarste in het droge hangslot en twee hoe-kig-donkere gestalten traden binnen: de gendarmen! Door had vlugge beenen en langs ééne zijde was de doornhaag zoo dun, dat bij zich gemakkelijk door een opening kon wringen. Van daar zou hij in een diepe land-weg geraken, hem tôt aan een kleine steenhoeve afloopen, aldaar over een muurtje springen en op die manier de achtervolgers het spoor bijster maken. Hij wist echter, dat zijn natte kleeren, zoowel als zijn verplettend angstgevoel, hem in 't loopen zouden hinderen. Daar zag hij drie vier andere mannen, met karbonkelende oogen, van achter de haag verschijnen. Hij begreep ailes; de gendarmen waren in 't kasteel

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.