94'Januari 1915 Nr 10 GEILLUSTREERDE 5 Centiemen ZONDAGSAZET BUREEL ■ LANGE GANG 6, ANTWERPEN ; OPEN OAGELIJKS VAN 2 TOT 3 UREN. HFT RFT FART VAN niïINKFRKF DUINKERKE In de laatste tijden is er nog al veel gesprokei over Duinkerke. Wij hebben er aan gehoudet buiten de bijzonderheden die wij hieronder medt deelen eenige der voornaamste plaatsen engebouwei van de stad weer te geven. XXX Duinkerke is gelegen aan de Noordzee of 65 kilometers van Rijsel en heeft eene bevolkin^ van ongeveer 40 000 inwoners. Duinkerke bezi eene groote haven van waar de booten naar al le streken vertrekken. Er is ook eene bijzondere havenvoor devisschers sloepen die naar IJsland op de Kabeljauwvangs gaan. De naam der stad duidt genoeg den oorspron^ er van aan, namelijk kerk in de duinen » aldaai opgericht in de 7e eeuw door den H. Eligius. Duinkerke is de geboortepiaats van den bekender zeevaarder Jan Bart, die in Holland dienst narr onder De Ruyter, maar nadien terug naar zijr vaderland kwam en er zich door zijne dapperheic onderscheidde. DE KERKSTRAAT TE DUINKERKE De naamlooze Brief (3e Veivotg) <• Met loome schreden stapte hij doi de deur en kwam in den gang ; doch da, trof een snijdende gil zijne ooren. Plots ling keerde hij zich om, in minder tijc dan wij noodig hebben om het te b schrijven, wierp Eliza zich snikkend zijne armen. Een enkel oogenblik slechts duurde d tafereel van reine lietde. Mijnheer De fosse sprong toe, rukte zijne dochter u de armen van haren beminde en duwc dezen de deur uit. Als een waanzinnige bleef Gusta, roerloos voor de woning staan, well zijnen kostbaren schat verborgen hieli Wat zou hij aanvangen ? Hij wist hi zelf niet. Een laatste straal van hoo flikkerde in zijne benauwde ziel op : zo het versteende hart eens vaders, bij hi zien van de tranen zijner dochter, nii worden vermurwd ? Zou men hem nii terugroepen ? Verscheidene keeren wandelde hij o en neer vôôr het huis van Delfosse doch, ook die laatste hoop werd her ontrukt : de deur bleef gesloten, en ho hij ook toeluisterde, geen enkele klan daarbinnen kwam tôt zijn oor. Moedeloos, met neergebogen hoof verwijderde hij zich langzaam ; een enkele maal wendde hij nog het hoof om ; maar niets, niemand wenkte hem or weder te keeren. Dan wandelde hij verder, straat op straat af, terwijl duizenden vreemde g( dachten hem bestormden. Hoe lang hij op die wijze door de sta drentelde, was hem onbekend, en h( scheen hem alsof hij uit eenen nare droom opschrikte, toen hij zich buite zijn wettn, vôôr de ouderlijke wonin bevond. Hij herstelde zich zooveel mogelijk e deed zijn uiterste best om kalm te schi nen, toen hij binnentrad. Maar wie ka het uitvorschend oog eener moeder be driegen ? Mevrouw Van Diemen bemerkte dade lijk, dat er haren Gustaaf iets haperde en zij sprak op half berispenden, ha medelijdenden toon : « Jongen ! er scheelt iets ! Zoo kotr men niet bij zijne ouders terug na twee drie maanden afwezigheid. Zeg, ws deert u ? Uwe hand beeft ; een traa glimt in uw oog ; maar om Gods wil spreek dan toch ! - " Ontstel u niet, beste moeder ; het i niets ; kom, laat ons in de kamer gaan daar zal ik u ailes vertellen. » « Maar zie nu toch eens, Frans, - spra mevrouw Van Diemen tôt haren gemaa toen zij en haar zoon de bedoelde plaats binnengetreden waren ; « onze Gustaaf is garisch ontsteld ; hij heeft mij reeds der schrik op het lijf gejaagd. * Van Diemen stond op, legde het boek neder, waarin hij las, greep zijns zoons 3r beide handen en staarde hem onderzoe-lr kend aan 2_ » Gij zijt bij Delfosse geweest, niel |"s waar ? - zegde hij op zachten toon. " Kom, zet u neder ; vertel ons eens in n 't lang en in 't breed wat u aldaar weder-varen is. « K In korte bewoordingen deelde Gustaai l_ hem het verhaal mede van ailes, wat hij it sedert zijne aankomst gezien en gehoord le had. - Zoo, zoo ! - sprak Van Diemen nu, lf terwijl hij langzaam het hoofd schudde ; e nedering gespaard en ailes waie reeds lang op zijn effen geweest ! » - Maar, vrouw lief, gij vergeet dat wij eerst langen tijd nadien de zaak hebben gekend. « « En zelfs al haddet gij ze van het eerste oogenblik gekend, » sprak nu op zijne beurt de student, » dan nog ware het onverstandig geweest er heen te gaan. Vader en Delfosse waren vrienden, oude vrienden, en als dusdanig was de verden-king van Eliza's vader eene beleediging. 1 Denk niet dat gij mij eenen dienst zoudt bewijzen, mei voor mij bij Delfosse te gaan ; wie zich ongevraagd verontschul-digt, beschuldigt zich in mijne oogen. Hoe zeer ik het ook betreur, dat de vriendschapsbanden zoo opeens veibro-! ken zijn, toch zou ik niet willen dat vader U — — HET HANDELSDOK EN DE VISSCHERSSLOEPEN TE DUINKERKE a - een zonderling man, die Delfosse I Evenwel, wij moesten ons daaraan ver-n wachten. » En daarop vertelde hij zijnen zoon de geheele geschiedenis van den naamloozen brief. « lk, die de oploopendheid van onzen f ouden vriend sedert langen tijd ken, » voegde hij er bij, - ik meende, dat hij t spoedig van zijne dwaling zou terugge-keerd zijn, en daarom achtte ik het t onnoodig u over die zaak in te lichten, i te meer, daar gij toch in vacantie komen , moest » - Ja, zoo gaat het, •• bracht Mevrouw s Van Diemen in het midden ; » gij moet ; ook altijd uw gedacht doen ; hadt gij mijnen raad gevolgd en waart gij Del k fosse in zijne woning gaan vinden, gij , hadt onzen Gustaaf die schandelijke ver- voetstappen aanwendde bij hem, die alleen de schuld van ailes is. » Dat zijn altemaal schoone woorden I» antwoordde moeder Van Diemen, » maar daatmede blijven wij altijd even verre. Hebt gij dan geen tnedelijden met die ongelukkige Eliza ! Moet er dan niets gedaan worden voor haar ? >• - Voor het oogenblik zijn wij verplicht werkeloos te blijven ; •> zegde Van Diemen op plechtigen toon. " Wachten moe-i ten wij ; de tijd zal raad geven. lk deel geheel het gevoelen van Gustaaf : bij Delfosse gaan in den huidigen stond, ware den toestand nog verergeren. Laat ons dus nog wat geduld hebben ; de zaken zullen misschien eerder veranderen en beter uitvallen, dan wij het wel den-ken. Het spreekwoord zegt immers : Olie drijft altijd boven. IV. De maand Augustus was begonnen e had de schoonste dagen des jaars m< zich medegebracht. De zon scheen i vollen luister aan den onbewolkten hemel de bloemen vertoonden hunne gekleurd kelken ; bieën en vlinders doorzweefde de lucht en de gevederde zangers liete hunne liefste tonen heinde en ver weei klinken ; ailes sprak luide van leven e genieten. Ook in den tuin van Delfosse's wonin had de Zomer zijne kleuren en geure rordgestrooid : bloemen en kruiden be koorden er het oog ; boomen en struike bloeiden er in voile kracht ; gonzend insekten fladderden er in duizenderlf kringen rond, en hier en daar deed eei vogel zijn liefelijk gekweel hooren. Terwijl langs aile kanten en op aller hande wijzen geluk en levensgenot zic lucht gaven, zaten twee vrouwen sprake loos en treurig in het lieve priëeltje, dat op het einde van Delfosse's hof, met zijn eeuwig jeugdige klimopranken den wan delaar scheen tôt zich te roepen. Langen tijd reeds zaten zij daar nedet met de oogen voor zich uit starende, al droomden zij aan vervlogen geluk, aa: stil genot van vroegere dagen. Geene va beiden had tôt hiertoe een woord tôt har gezellin gesproken ; slechts een diep zucht ontsnapte nu en dan aan har borst. De oudste dezer vrouwen was blee van gelaat ; hare wezenstrekken getuig den van îielsverdriet en tnoedeloosheid De jongste had ingevallene wangen waarop een lichte, nauw merkbare blo van verwelkte schoonheid sprak. Eindelijk richtte het meisje het hoofi op, greep de handen der oudere in d hare en zegde op wanhopigen toon : - Moeder, beste moeder, kunt gij dai niets doen om het lot uwer ongelukkig dochter te verzachten ? > « Beschuldig mij niet, Eliza » an! woordde de aangesprokene met still stem ; •• God weet hoe uit^estrekt mij lijden is, nu ik mij machteloos gevoe uwe smart te doen ophouden ; aile pogin gen heb ik aangewerd om uw leed t verzachten ; ailes zou ik opofferen om het geluk weder te geven, dat eigenliefd en hoogmoed u hebben ontroofd ! * '• Eilaas ! » klonk het nu uit 's meisje mond ; - waar heb ik het verdiend zoi diep rampzalig te zijn : Treuren en wee nen is nog het eenige, dat troost en ver zachting aanbrengt ; van aile vriendei afgezonderd, heb ik niemand op aardi meer.... « En ik dan ?, snikte de moeder,terwij zij hare dochter tôt zich trok ; - ben il dan niet meer daar om u bij te staan, on u te verdedigen en om u den droevigei last uws weemoeds te helpen dragen ? ■

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.