I8t* JAARGANG - N' 26. 0.10 FR. HET NUMMER. ZATERDAG, 21 SEPTEMBER 1918. DE BAKKERIJSCHOOL BERICHT. Uit hoofde van het nieuw verzendings-tarief voor drukwerken en tijdschriften dat van 0.03 fr. op 0.05 fr. gebracht werd, ziet het Beheer van het Vakblad zich verplicht vanaf I October a. s. (begin 2de jaargang) den abonnementsprijs te verhoogen op 2.00 fr. Waar vroeger de abonnementsprijs 1.50 fr. en het port alleen reeds 0.03 fr. x 26 = 0.78 fr. bedroeg en dit laatste nu stijgt tôt 0.05 fr. x 26 = 1.30 fr. zullen de lezers het billijke van dezen maatregel willen inzien. Met het oog op de regelmatige bestelling van het Vakblad worden de lezers vrien-delijk verzocht het bedrag voor den 2den jaargang vanaf 10 October a. s. per post-mandaat te willen toesturen aan den heer Fr. Wynen, Lange Kievitstraat, 107, te Antwerpen. Het stortingsbewijs door het Postbestuur afgeleverd dient men als kwijtschrift te bewaren. Opening Schooljaar 1918-1919 der Bakkerijschool. Het Bestuur der Bakkerijschool brengt ter kennis van de belanghebbenden dat het nieu-we schooljaar aanvangt op Maandag 14 October om 6 (T. U.). Het aannemingsexamen zal plaats grijpen op Vrijdag 4 October aanstaande om 3 (T.U.) in de lo-kalen der Bakkerijschool, Lange Kievitstraat, 107, Antwerpen. Voor verdere inlichtingen gelieve men zich persoonlijk of schriftelijk te wenden tôt het Bestuur der School. Algemeene voorwaarden. Om als leerling aangenomen te worden, moet men reeds in de bakkerij werkzaam zijn en aan het toelatings-examen voldaan hebben. Het onderricht wordt kosteloos verstrekt. Voor wat het aannemingsexamen en de lesuren betreft, raadplege men de rubriek « Vraagbord » in dit nummer van het Vakblad. Onze Broodverdeeling De broodverdeeling misnoegt vele personen ; vandaar ook dat er zoo velen zelf bakken of het trachten te doen. Heel zeker zijn de tegen-woordige omstandigheden even moeilijk voor het Komiteit als voor de verbruikers. Voor dezen, omdat de gelegenheid om van bakker te veranderen zich maar zelden aanbiedt en als men dan van deze gelegenheid gebruik maakt, is men niet heel zeker verbetering bij de veran-dering te vinden. 1s dit niet het geval dan kan men weeral maar een tijdje voortsukkelen ! Maar ook voor het Komiteit, met het oog op zijn verhouding tôt de bakkers, zijn de toestanden niet altijd rooskleurig. ledereen weet dat het meel schaarsch is en dat het Nationaal Komiteit slechts met veel moeite er in gelukt het noodige te vinden om het klein rantsoen bijeen te krijgen dat de bevolking niet totaal zonder voedsel zal laten. Te dien einde ge-bruikt men dan ook ailes wat voor den mensch genietbaar is, zelfs maïs en gerst. Tôt overmaat van tegenspoed kreeg het graan dat hier verleden jaar zoo prachtig gegroeid stond, tegen oogsttijd schier aile dagen regen ; dit duurde zoolang tôt al het gewas doorge-schoten was en bijgevolg nat en geschoten in de schuur moest geborgen worden. Als men zulk graan moet verwerken, zelfs in vermenging van 1 paart tegen 3 paarten goed gezond graan, dan kan men er nog geen goed brood van maken. De aanvoer van vreemd graan was haast on-beduidend en de enkele schepen die te Rotterdam toekwamen konden dan nog niet gelost worden daar het havenwerk er was stilgelegd. Al die droevige omstandigheden brachten hier de voedingskwestie tôt een krisis die nog ver-hoogd werd door het gebrek aan aardappelen. (Men leze hierover onderstaand artikel.) Ook wordt er door het publiek wel eens ge-jammerd over de hoedanigheid van het brood en die klachten zijn soms wel gegrond, vooral als de grondstof of het meel in hoedanigheid niets te wenschen laat. Wij zouden het middel om beter brood te bekomen willen zoeken in eene nieuwe rege-ling van de broodverdeeling. Er diende iets gevonden en toegepast te worden waardoor die bakkers, welke het beste brood bakken met daarbij een fatsoenlijk gewicht, het meest konden verkoopen. Nu is de kans om zijn zaken te zien uitbreiden even groot voor den goeden bakker als voor hem die minder goede waar levert. Ons dunkens is zulk een stelsel wel te vinden hetwelk in hoofdzaak zou bestaan in het invoeren van de vrije konkurrentie. Onze lange ondervinding heeft ons klaar doen inzien dat zaken nooit voordeelig voor het publiek kun-nen loopen als de wedijver of de konkurrentie uitgeschakeld wordt, in welk geval de prikkel of de aanwakkering voor hen, die het bedrijf uitoefenen, totaal ontbreekt. Zoo is het ook gesteld met de bakkerij ; wij wenschten daarom volgend systeem te onderwerpen of in overweging te geven aan wien het aangaat. Een speciaal ingericht bureel zou aan elk huishouden eens of tweemaal in de week het aantal kaaiten verkoopen ter waarde van het getal kilos brood waarop het recht heeft en met die kaarten zou dan iedereen zijn brood kunnen koopen naar vrije keus. Om het beste brood op te speuren zou het publiek deze week hier, en de volgende week daar de kans be-proeven en aldus zouden de bakkers die goede waar leveren spoedig gekend zijn, en de knoeiers alras ter zijde worden gesteld. De bakker zou tegen elke 135 zulke kaarten van 1 kilo brood in ditzelfde bureel een bon bekomen voor een zak meel van 100 kilos netto gewicht, welk gewicht zou kunnen vastgesteld worden 't zij bij het afleveren in de bakkerij of op den wagen van den maalder die zijn weegtuig zou medebrengen. Daarbij zou bij deze kaarten-uitwisseling de bakker in species eene vergoeding ontvangen voor zijn arbeid van b.v. 12 frs., of een overeen te komen bedrag volgens de bedrijfskosten. Het is billijk dat de kalanten, die het brood zelf bij den bakker afhalen, dit 1 of 2 centie-men minder zouden betalen ; hunne kaarten zouden van kleur moeten verschillen met die dergenen, die hun brood te huis ontvangen. De bloemmolens zouden iemand gelasten bij de bakkers te gaan hooren hoeveel zakken meel zij wenschen te ontvangen en hunne wa-gens uitsturen om bij ieder bakker, tegen af-levering van de meelkaarten, zooveel zakken af te zetten als hij denkt te kunnen verwerken in ééne week. Men zou ook den bakker het recht moeten toekennen om van 2 molens te gelijk meel te nemen en dit samen te gebruiken. Dit stelsel, voor uitbreiding en verbetering vatbaar, zou de vrije konkurrentie invoeren. Er zou geen kwestie meer kunnen zijn van uitziften, te veel water gebruiken, van te kort-wegend of slecht gebakken brood te leveren want hij die geen degelijk brood kon maken zou ook geen brood verkoopen en zou van liever-lede heel gemakkelijk verdwijnen. Daarbij zou het leger toezichters of kontro-leurs, in hunne huidige werking althans, over-bodig zijn van af de eerste week dat dit systeem werd toegepast. Maar wel zou er streng moeten op gelet worden dat de bakker slechts 135 kilos brood per 100 kilos meel aflevert en geen brood buiten af tegen geld verkoopt ; de sluitingstraf zou hiervoor wel niet te zwaar zijn. Heeft hij meel over dan moet hij dit het Komiteit terugbezorgen volgens eene overeen-komstige regeling. Van groot belang zou ook het scheikundig toezicht zijn op het meel. Een scheikundige zou nauwkeurig moeten nagaan of het water-gehalte van het meel nooit de 15 % bereikt, hij zou een bediende aanstellen die uit het midden der zakken een staal meel van eenige grammen nam, dit zorgvuldig in dichtgeplakte blikken busjes den scheikundige zou bezorgen, die het onderzoek aanstonds zou beginnen. Hierdoor werden dan de molens ook gestadig op kontrool gehouden voor het watergehalte. Het vaststellen van het gewicht zou voor iedereen moeten vergemakkelijkt worden, weeg-toestellen zouden bij den bakker moeten aan-wezig zijn zoowel in de bakkerij voor hem zelf, om hem toe te laten zijn inkomend meel na te wegen als op den winkeltoog en in de bak-kerskar om de kalanten steeds de gelegenheid te verschaffen het geleverde brood naar gewicht te keuren, gezien de moeilijkheid dezer vast-stelling te huis. Het stelsel onzer Noorderburen verdient evenzeer onze aandacht en zou misschien hier evengoed met gevolg kunnen toegepast worden. Dit stelsel werkt als volgt. De Nederlandsche Staat heeft op aile eetwa-ren beslag gelegd en ailes wordt in het ge-heele land, door de gemeentebesturen verdeeld. Op dit oogenblik krijgt eenieder 400 grammen brood per dag en daarvoor geeft het gemeen-telijk bureel een kaart, geldig voor een heele of halve maand. Deze kaarten zijn per bedee-ling verschillend in kleur zoodat elke periode nooit in een andere kan loopen ; ze zijn ook verdeeld in afscheurbare vakken van kilos, halve kilos, 100 en 50 grammen. Als men b.v. in een spijshuis zijn maal neemt en men ver-langt brood bij zijn aardappelen of bij de visch — want die wordt er tegenwoordig veel genut-tigd, — dan geeft men den hotelhouder een bon af van 50 of 100 grammen en de prijs van het gebruikte brood wordt op de rekening gevoegd. Telkenmale de bakker brood. aflevert bij de kalanten, — dit gebeurt 2 of 3 maal in de week, niet aile dagen, — scheurt hij de noodige bons van de kaart en neemt hij het bedrag van het geleverd brood in ontvangst. Eens zijn toer ge-maakt, plakt hij zorgvuldig al die afgescheurde bons op een blad papier dat hij om de week aan het gemeentelijk bureel afgeeft en waar-tegen hij voor elke 135 kilos afgeleverd brood 100 kilos meel kan koopen aan den prijs door Staat of gemeente vastgesteld. De kliënt kan zijn kaart gebruiken zooals hij verkiest, maar eens dat al de bons afgescheurd zijn, dan is het met de kaart gedaan. Heeft hij de kaart niet geheel noodig dan mag hij ze toch niet weggeven noch verkoopen ; dit wordt zwaar bestraft. Aile eetwaren worden in Holland bijna op denzelfden voet behandeld ; er is nagenoeg niets meer met geld te koopen buiten de win-kels die al hun waren van den Staat ontvangen en slechts mogen afleveren tegen bons. Rijken en armen staan dus op dit gebied gelijk behalve de kleinigheden die sommige personen weten achter te houden en dan voor veel geld verkoopen. Dit gebeurt echter zeer zelden want zij worden al spoedig gevat omdat er op den openbaren weg geen eetwaren mogen vervoerd worden zonder pas. De boeten zijn niet alleen zwaar maar gaan gepaard met een geduchte gevangenisstraf. En wie zit er al gaarne in den « bak » ! Onze zegsman in deze zaak meende dat er in Nederland geen kleine bakkers meer afzon-derlijk werkten, maar wel verschillige bakkers die zich vereenigd hadden om kolen uit te spa-ren, voornamelijk, want er zijn oogenblikken geweest dat deze per Hl. 8 gulden kostten. En dit zou als voorbeeld kunnen dienen voor onze bakkers. Als zij ook met 5, 6 of 10 samen hun bedrijf bijeenbrachten in een bakkerij die dag en nacht werkte, zouden ze heel wat besparing doen, in tijd, kolen enz. en daarbij beter brood leveren. Dit laatste, gevoegd bij de hierboven beschre-ven voedselregeling, zou de huidige toestanden mogelijk heel wat verbeteren en verlichten ! D. B. * ¥ * Onze Aardappelvoeding. Met de vleet rijzen de « crème-glace winkel-tjes » uit den grond en het is bewezen dat ze allen goede zaken maken ; ware dit niet, men zou ze spoedig zien verdwijnen en zulks gebeurt bijna nooit. Tôt het bereiden van ijsroom heeft de Duit-sche overheid het gebruik toegestaan van aard-appelmeel dat uit Holland ingevoerd wordt. Maar nu stellen wij de vraag : hoe kan men de herkomst vaststellen van al de patatbloem die in die lokalen verwerkt wordt ? Die bloem spreekt immers toch geen hollandsch ! ledereen is getuige van het huidige gebrek aan melk en aardappelen. Wij willen er op wijzen in welke groote mate de misbruiken in voornoemd bedrijf er aanleiding toe geven. Ziehier hoe dit geschiedt. Er zijn personen — en wel het meest op den buiten — die de aardappelen opkoopen, ze raspen, en na de bloem of het zetmeel er uitgewasschen te hebben, deze drogen en ze dan in de stad komen verkoopen tegen 15 à 17 frs. het kilo. Zoo hoorden wij, eenige dagen geleden, dat er in eene gemeente bij Antwerpen de hand was gelegd op 350 kilos patatbloem. Welnu om die 350 kilos bloem te maken waren er reeds minstens 3500 kilos aardappelen noodig. Dit is nu maar, als voorbeeld, ééne bekende zaak ; natuurlijk zijn er zoo meer die niet aan het daglicht komen. 1s het dan te verwonderen dat dit een* der grootste oorzaken is van de duurte en de schaarschte der aardappelen ! Wij laten hier terzijde dat er in sommige dezer winkelhuizen gelatine gebruikt wordt, wat nochtans geheel en al verboden waar is. Maar dit is niet ailes : er is ook nog melk noodig om den ijsroom te bereiden. Welnu met gansche stoopen wordt de melk hieraan versnipperd terwijl onze bevolking ze niet kan bekomen. Zelfs waar het een levenskwestie geldt, als bij zieken en zwakke personen, kan

Er is geen OCR tekst voor deze krant.