den Dinsdag, Donderdag en Zaterdag verschijneMe 11 « i i *■ irn i v i iwiii g - ■■■■■ ■■ • - ■ ■■ * - r- x Y ._JM Dit £>lad is VOOR DE BELGISCHE SOLDATEN hestemd ; iedere compagnie, escadron, of batlôrij ont-vangi. tiacn of vijfti*n Fransohe en Nedorlandsche ex«mplaren. Geduld en Vertrouwen Zwaarmoedige menschert — zij zijn gelukkig-bjk nift talrijk — ergeren zich over de moçe-Mjke verlenging van den oorlog, in tegenstrijd met wat men, voor ettelijke maanden, vermoed M- VooMekar is het vooruitzicht van den mogelij-ken, voor nog enkelen tijd verdaagden terugkeer saar het geliafd vadarland.van aard onze li art en te ontroeren ; maar da» men vooral zich van ontmoediging onthoudde ; immers, defeiten zijn iaar oui te getuigen dat, onder militair oogpunt, âa toestand uitmuntend is voor do bondgenooten en dat de volkomen gunstige afloop van den itrijd thans meer zeker is dan hij ooit, van het begin der vijandelijkbeden ai, geweest is. Is het overheerschende f'eit niet dees ? Sedert den slag aan de Marne, toen de Duit-«chers nagenoeg aan de poorte» van Parijs waren toegekomen, en zekor waren weldra dezo stad binnen te rukken, hebben deza er zelfs niet meer aan gedacht h urine poging te vernieuwen; in stede eenen nieuWan aonval in die riebting te wagen bebben zij zich irigegraven om zich volstrekt op het defensiof te houden. Ëen nieuw krijgsplan aannaraend, hebben ze U#n, maanden lang, hunna on^tuiiuigste pogin-£#n in Vlaanderen aan den Yser en op Yperen saamgetrokken, ten einde zich eenen weg naar Sales te banen. Afgeslagen, geklopt en zware verliezen lijdend, werden zij genoopt het offen-si»fte laten varan en hebben zij zich daar ook ingegraven om de verliezen te verminderen Welke hun onophoudend werden toegçdiend. De lof van den moed an de taaiheid van het Belgische leger in die moorddadige geveehten, werd aile dikwijls door de meestbevoegde stem-men gedaan om er opnieuw op te wij zen. Enkel wilik aan mijne dappere landgenooten al mijne bewondering, al da hun verschuldigde er-kentelijkheid uitdrukken. Wanneer men de ooistandige geschiedenis van oezen oorlog zal schrijven, zal heel de wereld eich met verstomming afvragen hoe het mogelijk was dat ons kleina leger te Luik en aan den ^ser den Duitschen kolossus een haelen tijd heeft kunnen in bedwang houden en alzoo de Terbonden legers toelaten «p tijd aan te komen ora (iczen terug te daan. Zoo ik aan de beugelijke gebeurtenissen her-mfler, is dit inzonderheid om de»* -■•rolglrek-km^temaken dat de vijand.die in / > i-frinoed het Belgische leger als een oniw î« hoe- veelheid had aanzien, zijne pogin. door wtlegertje heeft zien stuiten, en ù t» hij nog steeds ter plaatse is gespijkerd,onzc. troepen zich rechte een groot deel van dit succès rnogen aanrekenen. Dezwaarmoed i ge m enschen waarover ik hooger g« agde, en wier getal ovexûgens gering is, en jlf Sesterad zijj^ ik twijfel er niet aan, zich door ^'Rtuijke re*; «ringen ta laten overtuigen, 1 mij werrfcnt opwerpen: Ma;;r waarom die u°° Pracbtig begonnen taak niet voltrokken; •aarom nog langer wacbten om het in Frankrijk in oelgiê bezet grondgebied te bevrijden? i . fB deze vraag betaamt dit eenige antwoord i ? ! "l'P^'comrnando der legers.waarvan Ko-nn!f uitmaakt, van meening is dat, anivs de uitmunt<Mide voorbereiding der v elJ ^ de genoman schikkingen, het uur r > , e' ^lgemeen offensief nog niet geslagen is. liot 6 u nen'' za' men wellicht vragen. Dat is r„f, p.im der legerhoofden en wij hebben het h ruet hen dienomtrent te ondervragen. de r 1113 ^ er eene >velke ik naar mijn gezon- eû de ^'aarnening der feiten denk te œogen geven. vei^i ,ejn^z^n om<iat, nu zij van den eîndzega dûld zii ^et verkieslijker achten ge- inaHnHo06 n.' al ware het nog verscheidene SDarpr»611' t-0n e'n!^e ^et meest mogelijk levens te Zo ;e" lr|tûsschen volstrekt stand te houden? voorli-.^ • letz'jn omdat de Duitschers, zichop lend het Cen vo^e ve^ verloren voe- den om i ,e hebben aangenomen, zich onder od £aa • »aan stoppen in loopgraven, dieelk eene Pleine vesting uitiuaakt en Verrichtingen hoeven alsook eene hooveelheid munitia die verro overtreft wat de meest bovoegde Veldheeren voorzien hadden ? Is het niet om dia raden dat, «ndanks de groote koevaelkeid kanonnan en munitie waarover men reeds bascliikt, men nacht en dag met verderen aanmaak voortgaat? Ook i» oui léger, dat aile dagen zijn Hoofd, Koning Albert, in zijn midden ziet deelnemen aan de gevaren en ontberingen, volstrekt niet wrevelig bij de mogelijke verlenging voor nog enkale maanden van den krijg. Zijn moreel en zijn strijdlust bij het gevecht zijn nog immer die van den eersten dag en zul-len het blijvan tôt den dag van den beslissen-den en volkomen zege. En zoo de vijand zijn taktiek verandert, en het offensief hernoemt, zal hij ras er zich rekansehap van geven de verbon-ien legers zijn gereed om hem te ontvangen. En wat onze ongelukkige burgerlijke bevol-king betreft, dat zij ook hare blikken naa,r het staatshoofd "wende en zich beziele hij de edele voorbeelden welke Hij aan het land geeft. Dat zij denke aan ouze dappere jougens die te valde staan, dat zij denk a aan de hell'dhaftigheid ■waarmede zij elken dag hun leven wagen om ons geneenschappelijk vaderland teverdedigen en te heroreren. Dat eeniedoi', na den toestand te hebben over-woge*, %velka de leiten zoo zonneklaar voor oQgen stellca, îich zelf ondervrage en ik ben verzekerd dat eene inwendige stemme, die der Taderlandsllefda, kem zal antwoorden : Geduld en vertrouwen ! Locib Huysmans, Staatsminister, UULllJ'KllMi>iillLlJiJl!j|JlMMilllJLlllJKMtl.'1 '1.' Jl.1.'.1!.. PgJUL'L-L'-JgBB Koning Rlbert Gcgroet, o Vorstj die met onwankeLbaar betrouwei^ Het Schip van onzen roem naar zegekiinmen richt 5 Zoo man'lijk prijict g-ij onder onze vaandelvouwen, Omstraalil met 't blonde gloren van ons glorielicht. Ge moogt een stonde lijden Om onzen mart'laarstocht, Er daagt toeh grootsch verblljden In Belgie's toekomstloeht. Wij staren al naar U, ■wij Cwe danltb're zonen, Ons grootste doel Ligt met Uw beeltnis vastgegroeid, Wij kunnen sterven opdat gij bij ons blijft tronen, Spijts 't dweepend ras dat ons met zijnen waanzin boeit. Kind van zijn grooten Vader, Waeht 't Belgisch volk met moed Tôt eens de zege nader' Die het bekronsn moet 1 Gegroet, o Vorst, die fier, trots schaamtelooze dreigea Kunt zeggen <« Neen o wanneer een wereld U belaagt, Dié durft Uw woord behouden als Dw benden neigea, JEn 't rijk» Belgie roqkend ïijne weeklacht klaagt. O Vorst, steun op ons kracliten, Betrouw ons leeuwendrang, Want zie : al de einders wachten Reeds naar den zegezang, Carlux, Mei 1915- Joms Db Bhuynb. Zijn PliÉt «an Blseketi Saldaat Herhaalde malen hebben wij er op gewezen hoe verheven hetmoreel onzer jongens is en hoe driftig allen er naar verlangen naar het front te trekken, te vechten. en in de rangen te staan vaa heli die eerlang ons land van de Duitschers zul-len kuischen. Ziehier een nieuw bewijs, al te oprecht om eu nog de minste commentaar te hoeven bij te voe-gen. Een militair, werkzaam bij eenen dienst achter deliniën, heeft den Minister een verzoek-schrift gestuurd om te mogen naar het front gaan. Hij vreest alleenlijk van niet aanhoord te worden. Aan het einde van zijn verzoekschrift stàat eenen zin, welke wij tôt voorbeeld willen aanhalen « Daar ik ongehuwd en jong ben, is het mijn plicht mijne plaats aan een familievader ai' te staan. en naar het front te trekken. waarik beter Het Wsrk van onze Taalmanoeir ■ ■ut a» vu» «mu wiie.w i uuuimuuuii Ei' is een soûrt «j poilus > waarover nog weinig werd gerept ; het zijn de Belgen, die als taalman iu dienst zijn bij de engelsche troepen. Volgende uit-treksels uit een brief van een onderluitenant-taalmaa bewijzen dat ook in dien roi de Belgen een soma met groote gevaren gepaard gaanden plicht moed'ff vervullen. Haast u, schrijft die officier, de iilusies te» ver-drijven va» hen die denken dat da taalmannen « embusqués » zijn. Te oordeelen naar hetgeea ik tôt hiertoe gezien heh, is hun dienst, vooral door de verplaatsingen die hij meebrengt, Yan.de meest gevaarvolle. In aile geval, aile zijn nu hier om zoo te zçggen gestadig onder het vuur vaa den vijand. Wat mij betreft, ik heb hier de oudef kennissen van het bagin van den veldtocht weer-gevonden : Granaten, shrapnels en G". De muziek der kanonnen, der mitrailleurs en der geweren, welke men hier bijna zonder ophéuden hoavt, is indei'daad ook de eenige die tegenwoordig eeâ' soldaat pdst, an ik ben gelukkig te mogen zeggen dat ze onza Belgische taalmannen geen sehrik heeft ingeboezamd, Ik ben waarlijk fier over de « pluek » Van al mijne mannen zonder onderscheid, Drie werden er toegùvoegd aan infanterieregimenten, waar-van het hoofdkwartier gevestigd is in de puinen van een dorp, beroemd door de roi die het ge-speTld heeft in de geveehten welke die streek vermaard hebben gemaakt. Dat dorp wordt tegenwoordig dag en nacht gebombardeerd, maar de Engelsclien, met de stoere stouthei die hen kenschetst, en welke ze sortis wel wat ver drijven, blijven er. Wat onze lcleine Belgen aangaat, hun eersta werk was een zoo weinig mogelijk beschadigde kamer te viuden. Ze zijn voor hun gemak, en beschouwen een regen van schroot als een aan-gename afwisseling na het « spleen >> der weken wachtens in Havre daorgebracht. Twee andere van onze taalmannen werdea gisteren avond door de Engelsche oflicieren ge-vraagd mee te gaan naar de loopgraven der eer-ste linie, en een derde naar een waarnemings-post van da artillerie. Dat was, geloof ik, om hua dapperheid op de proef te stellen. Ze hebben niet geaarzeld ; en juist op dien avond had er een Duitsche aanval plaats op dat ged'eelte van ons front, die slechts na een gevecht van twee uren werd afgeslagen. Onze kleine Belgen doorstonden er de vnur-proef met een groote koelbloedigheid. Nu nog duurt het gevecht voort en indien mijn geschrift een beetje wankelend is, dan is het omdat ailes hier davert ; een Engelsche bâtterij tuui't juist onder mijn venster, en verder vuren de andere batterijen, de geweren en de mitrailleurs on-verpoosd door. Wat de houding der Engebschen ten onzen opzichte aangaat, ik kan slechts beves-tigen hetgeen mijne collegas die vôôr mij ver-trokken zijn, hebben geschreven ; 't is dat ze heel lief voor ons zijn. Onze driekleurige armband is zeer populair onder de Engelschen en verheugt onze bevolking. Wij waren allen een oogenblik aangedaan, toen we, over de grens komende, werden toege-juicht door de bevolking van het eerste Belgische dorp, dat sedert maanden onze roemrijk» driekleur niet meer had gezien. Terwijl ik U schrijf bij het dansende licht van een kaars, eenig verlichtingsmiddel dat hier nog voorhanden is, woedt het gevecht steeds voort : Een heerlijk schouwspel heb ik hier voor mijna oogen : Langs aile kanten is de kemel verlicht door de vuurpijlen, de vlammen en de ontplof-fingen der granaten, en wat een muziek, die van het orkest van geweren, mitrailleurs en kanonnen ! Het geronk der projectielen houdt geea oogenblik op en de kanonschoten bulderen om zoo te zeeraren maar cestadis: door... 13 Juli 1Ô15 iNummer 133 Il I.I—I.I. I.lll. I 1.1 llll -mil i i il —. m lin i .. 1.1. i.m ■ I. .!■ I. .

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.