Ie Jaargang. il 43 4 O CENTIEM Zaterdiag 25 Met 1918 DE NIEUWE TIJD Orgaan van dLe MindLerlieicissocialisteii WEEKBLAD Proletariërs aller landen, Vereenigt U ! Karl Marx. Beheer en Opstelraad : LEOPOLD DE WAELSTRAAT, 6, Antwerpen Elke medewerker is persoonlijk verantwoordelijk voor zijn schrijven * Geeî de wereld waarin gij leeft de goede richting aan, dan zal de tijd de ontwikkeling brengen. • Schiller Fransch - Vlaanderen In het nr 43 van de « Nieuwe Tijd » beaamde onze goede vriend E. j. in een artikel met boven-staanden titel dat wij socialisten « de aktie van het Vlaamsch Verbond met betrekking tôt de aan-hechting van Fransch-Vlaanderen niet kunnen bijtreden. » E. J. verklaart dit vooral omdat wij « in ailes en voor ailes Vrede vooropstellen. » Hij vreest dat die aktie den oorlog zou kunnen verlengen en noemt de formule : « Zelfbestemmingsrecht der Volkeren » door SirE. Grey de wereld ingezonden, een helsch gebroedsel. Aldus opgevat zijn wij socialisten zeker allen t'akkoord. Fransch-Vlaanderen ware ons geen honderd-duizenden slachtoffers, geen dag, geen uur oorlog langer waard ; zelfs gansch Vlaanderen ware ons dat niet ; alware het maar omdat er ter oplossing van dergelijke kwesties volstrekt geen oorlog noodig is. Maar kan die aktie ook den oorlog verlengen ? 1k denk het niet zoo zeer. E. J. zegt zelf : « dat Zelfbestemmingsrecht is maar een voorwendsel, daarvoor strijden noch « Entente » noch « Alliance». Deze oorlog is een kapiialistisch imperialis-tische heksenketel, ontstaan tengevolge van de misdadige inrichting der huidige kapitalistische samenleving en die alleen ongevoelige eigenbaat ten doel heeft. De Midden-Europeesche Staten zullen geenen man meer offeren om Fransch-Vlaanderen bij Belgisch-Vlaanderen te voegen, wanneer dit met hunne belangen niet overeenstemt. Zij zullen het ook niet laten van doen, wanneer zij zulks noodig achten en uitvoeren kunnen, al verklaarden er zich al de Vlamingen der geheele wereld tegen. Frankrijk en Engelahd zullen om dezelfde redenen ook voor Fransch-Vlaanderen niet laten van Vrede te sluiten als zij het voordeelig oor-deelen, oî zich tevreden stellen met het te be-houden, wanneer zij de Midden-Staten nog verder verslagen kunnen. Maar mij dunkt dat wij tôt plicht hebben, buiten aile imperialistisch streven om, mede te helpen om de geheele wereld aan te toonen dat geene enkele kapitalistische burgerregeering vrij is van verdrukking vankleine volkeren, en dat al hunne verklaringen holle frasen zijn, geheel en al tegenstrijdig met hunne daden, Zoo menigen wefen niet dat in Frankrijk, buiten de Provençalen, de Bretanjeu, enz., nog Vlamingen wonen die beheerd, bestuurd, opgevoed worden in eene taal welke de hunne niet is, die in eene bestendige zedelijke vernedering en ver-bastering leven. Zoo menigen denken dat het voldoende is, in een zoogenaamden democratischen Staat te wonen, om niet meer onder welke onderjukking ook te lijden te hebben, of beelden zich in dat het een groote vooruitgang daarstelt « te kunnen mede-deelen van de vruchten die een ailes centralisee-renden Staat afwerpt.» Ons ideaal is de aîschaîîing van aile grenzen, eene verbroedering van aile volkeren, slechtsdoor noodzakelijke bestuurlijke afdeelingen gescheiden, om redenen van taal, aard en gebruiken. Wij betrachten : « het zoo gauw mogelijk tôt stand komen van de Vereenigde Staten van Europa.» Moeten wij dan nu alreeds niet streven naar de natuurlijke begrenzing der Staten ? En deze is niet gelegen in de huidige bestaande grenzen, tôt stand gebrachtin den loop der eeuwen, door de willekeur van koningen en prinsen en welke steeds veranderden ingevolge deze minder of meerder macht konden ontplooien, of in eene grensverandering belang hadden ; ook niet in de zoogezegde natuurlijke begrenzing door een stroom, rivier of bergketen gevormd. wat den grootsten onzin daarstelt ; maar wél in het eigen-aardige wezen, de gebruiken en vooral de taal, die zoo goed elk volk kenmerken, zoo gemakke-lijk wel als elke familie gekenmerkt is. Dat is het doel van de Regeeringen niet, maar mogen wij niet ailes aanwenden om ze tôt het yolvoeren van dit doel te verplichten ? Fransch-Vlaanderen is op en top Vlaamsch. De nwoners hebben er geheel en al dezelfde ge-Aroonten en gebruiken der West-V'lamingen uit België. De minste opmerkingsgeest zal vaststellen lat zij heel nauvv tôt dezelfde familie behooren, ot zelfs wat het typische van den lichaamsvorm )etreft. Zij zijn even taai en hardnekkig en spreken îa die eeuwen verbastering nog steeds hunne zoo ;eliefde Vlaamsche taal. Dat het nu bij Frankrijk ingelijfd is komt niet doordat het Fransche volk het als tôt zijnen stam belioorende, beschouwde, maar omdat de absolutische Fransche koning Louis XIV — die toen ter tijd in een oorlog gewikkeld was waaraan ook bijna geheel Europa deelnam — het grootste gedeelte Van Vlaanderen veroverd, en niet bij Frankrijk gevoegd maar onder zijn persoonlijk gebied genomen had. En dat geheel West-Vlaan-deren, ja geheel Vlaanderen, wellicht geheel België, niet het lot deelt van Fransch-Vlaanderen ligtmaar hieraandat de oorlogskansen Louis XIV verplicht hebben zich met Fransch-Vlaanderen tevreden te stellen. Was het overigens ook in den loop der eeuwen geene schac'nelarij tusschen Duitsche en Fransche prinsen, die Elzas en Lotharingen, nu eens onder Duitsc'n dan wederonderFranschbeheerbrachten? Veranderde daarom het volk? Het volk van Fransch-Vlaanderen was wel zoodanig vlaamsch ja germaansch gebleven, — en de Regeerders weten en wisten het zoo goed — dat in- 1870 de soldaten uit Fransch-Vlaanderen niet tegen de Duilschers in het vuur gejaagd, maar grooten-deels in Arras en Amiens samerigetrokken en er gehouden werden. Zelfs hoorde men er langs allé kanten stemmen opgaan om eene vereeniging van Fransch-Vlaanderen met « de Belgieke » met het Vlaamsch-België ! En dàt na drie eeuwen verbastering, door de meest tergende, volksvermoordende maatregelen, onmogelijk in de beperkte ruiinte van een artikel aan te halen ! *- * * Van eenen anderen kant heeft het Vlaamsch Verbond zoo geene nieuvvigheid uitgevonden. Reeds in het begin van den oorlog, — toen de verplettering van het Duitsche Rijk, door iedereen voor onvermijdelijk gehouden vverd,—lag dever-grooting van het « edele » België op ieders tong. In openbare en geheime — niet gecensureerde — geschriften werd een beroep gedaan op de edel-moedigheid cler Fiansche natie om het Fransche-Henegouwen, Fransch-Vlaandereu enz. de land-streken door Louis XIV ingepalmd, weder bij België te laten keeren, benevens natuurlijk ook Zeeuwsch-Vlaanderen, Hollandsch-Limburg en een gedeelte van Duitschland vooreerst Rhe-naansch Pruisen. Wat de Haversche Belgische Regeering zelf nu nog steeds droomt, weet ook iedereen. Tôt de Algemeene Raad der Belgische Werk-liedenpartij toe verklaarde zich in de beruchte zitting, waarop de deelname aan het Kongres van Stockholm verworpen werd, voor dit grond-beginsel.Het verslag van het Bureel werd zonder tegen-spraak op die zitting aangenomen. Dit verslag verklaarde zich wel is waar tegen aile annexatie, uitgenomen voor wat betre.fi de Waalsche strehen rond Malmédy, palende aan de pro-vincie Luik en thans in Pruisen gelegen. « De natuur zelf wees aan die waalsch sprekende bevolking hare plaats bij Waalsch-België aan. » Logischerwijze moest dus hetzelfde voor Fransch-Vlaanderen gelden. Over Fransch-Vlaanderen werd daar van eigen niet gesproken. Slechts een paar Vlaamsche af-gevaardigden waren op die zitting tegenwoordig en aan de meeste walen, is volgens Aug. Dewinne, Vlaanderen zoo onbekend als Australie. Wie van hen zou er dan wel geweten oî geloofd hebben dat er een Fransch-Vlaanderen bestaat waar vlaamsch gesproken wordt ? Maar moet daarom volstrekt eene aanhechting van Fransch-Vlaanderen aan een onafhankelijken staat Vlaanderen gebeuren ? Ik ben overtuigd dat elke onbevooroordeelde fransche volksman, — en nog meer elke ware socialist — goed op de hoogte der zaak, en met de echte toestanden in kennis gebracht, even als wij, tegen die volksverbastering en ontaarding zou optreden. De bondgenooten der Entente, dus ook en vooral Frankrijk, verklaren zich nog voor het zelîbestemmingsrecht der kleine volkeren. Laat Frankrijk dus zijne princiepen gestand zijn en Fransch-Vlaanderen bestuurlijk en kultureel ingevolge zijne eigene taal inrichten. Het kon daarbij nog ten opzichte van een bevriend land, dat dan zelf een federatief België zeker zijn zou, nog eene yerzachting van grensbepalingen aller aard in-k'oeren. Voeg dan daar nog bij eene zoo innig mogelijke aansluiting bij Nederland van aile j vlaamsche gewesten en wij kwamen misschien j tôt een zoodanig beschavings-geheel over de j grenzen van drie landen heen, dat die grenzen ! bijna niet meer zouden gevoeld worden en het Europeesche Nederlandsche volk in feite één wezen zou. Alzoo bleve aile aanhechting over-bodig. Kan dan nog de groote stap—De Vereenigde Staten van Europa — zoo niet gedaan onmiddelijk, dan ten minste in het verschiet reeds zichtbaar zijn, dan waren wij toch wel op den weg der ware socialistische beginselen. De burger-regeeringen zullen daar niet voor te vinden zijn, dat herhalen wij nog, alhoewel het voor deze dar Entente eene goede gelegenheid ware, om door zich ten voordeele hiervan uit te spreken, te bewijzen dat wij ook nog anders dan met duitsche hulp ons voile recht veroveren kunnen, om wier hulp dan ook wel de laatste Vlaming bedanken zou. Mijn oordeel is echter dat wij geene enkele gelegenheid moeten laten voorbijgaan om aan de geheele wereld uit te schreeuwen wat ons recht is en op welke manier wij en ons geheele volk, verongelijkt worden. Stijn ALLERLEI i "Overtuigde Vlamingen. — We hadden onlangs de gelegenheid een lijst in te zien van Vlamingen die ver-, zet aanteekenen tegen de bestuurlijke Scheiding — Het protest Legon met den volzin : Wij, overtuigde Vlamingen. . enz We waren benieuwd de namen te kennen van di e zonderlinge patriotten die de aktivisten voor land-verraders uitsclielden omdat zij de wetteiijke hulp van den bezetter te baat nemen voor den opbouw van Vlaanderen en die zelf de genadige tussclienkomst van dieu bezetter afsmeeken om Vlaanderen af te breken. Ongelooftijk en toch waar ! Onder die plechtige verklaring Wij, overtuigde Vlamingen stonden de namen van 5 geboren Walen. Wij hebben er één van ontliouden die we hier mee-deelen omdat de gesebiedenis later weten .zou wat men, tijdens den oorlog van i914-19i8 moest verstaan onder overtuigde Vlamingen. Het is Mev. Dr Lawaese, die geboren Walin is ! ! Zôô schrijft men de geschiedenis. Of denken die menschen misschien dat ze uit dankbaarheid, omdat zij in Uienst van de Vlaamsche ttad Antwerpen en metdecenten van hun Vlaumsche ldienteel njkge-worden zijn, hun Waalschen landaard moeten ver-loochenenliât is hun zaak natuurlijk, maar dit geeït toch nog niet het recht aan een stadsbediende van eene valscliL erklaring af te leggen. Wij lezen in De Vlam van 19 Mei U. het volgende, aangehaald utt een s<£irijven van den Brusselschui Korrespondent van de « Sozial-Demokratiscke Internationale liorrespondenz ». Pieteit is voorzeker een deugd. Doch icij mogen niet tôt in de eeuwigheid over VandervelUe en Destrée's verloren liefde kluge?< » Verre van er over te klagen is mijn oordeel dat wij er ons over verheugen moesten, dat die « bourgeois » zich eindelijk eens in Hunne ware gedaante laten zien. Ware het w ellicnt geen geluk voor de gebeele werkers-beweging en het in stand blijven van luire zuivere princiepen, dat wij ai die vermomde kapitalistische logiemannen uit onze raugen zagen verciw^jnen ? Zijn zij er meestal niet ingekomen niet om, zooais zij zoo graag verkaren, de werkende niasse te dienen, maar wel om er zicli van te bedlenen ten einde de plaatsen en lioogten te veroveren, waarop somnugen van hen zich reeds bevinden en anderen nog naar lmnkeren ! En bederven zij hierdoor niet veie der besie onzer krach ten ? Zij zyn dus volstrekt nadeelig en hunne opruiming ware ons eene groote weidaad. * * Als tegenhanger van bovenstaande konden wij wel nog eens wyzen op wat sommigen aanvoeren zelfs tegen eene bestuurlijke scheiding : « dat wij ailes wat wij in belgië onder politiek en ekonomisch voordeél veroverden, aan de Walen te dauken hebben ». Zij bewyzeu hierdoor alleen van de geschiedenis weinig te kennen en de toestanden m< : 1 ijkte begi'ijpen. Hadden de Walen, in 1830, met ' R :p der domine katholieke geestelijkheid — die u ~eii broertje aan het Protestantisme dood had — èn de iiberale frans-kiljons de domste der revoiutiën niet doorgedreven, waren de Mamingen bij liunne echtè stambroeders gebleven, zij zouden reeds lange jaren het verplichtend onderwys bezeten hebben, zij zouden ingevolge hunnen eigen aard en taal zijn opgevoed en beschaafd ge-worden. Zij zouden geen art. 310, doch veel betere wetten van sociale voorzorg gekend hebben. Het zuiver algemeen stemrecht zouden zjj nu met de Nederianders bezitten en weid'ra eene demokratisclie Regeering van zui\ ere voôruitstrevers en socialisten ; en last not least, de verschilkkelijkste aller oorlogen zou wellicht niet op dezelfde wyze over liun land gewoed liebben. Die ramp van 1830 den Vlamingen overkomen, weegt mij dunkt, wel wat zwaarder, als de nietswaardige her-vormingskens tôt nog toe van de Belgische Regeering afgelwongen. Dat zcgt, Stijn OVER KIEZINGEN Ten govolge van ons artiekel «Landverraders» in het nummer van 30 Mei, ontvingen we 'n schrijven uit 'n krijgsgevangenenkamp uit Duits-land dat onder meer dit bevat : « Uw artikel in de «Nieuwe Tijd» van 30 Maart » keur ik niet gansch af ; het princiep is juist, « maar dat was het reeds vôôr 1914. Was er toen » niemand die durfda ? Er is toch een m ddel, » namelijk de kiezingen.» We weten dat niet alleen in de krijgsgevangen-kampen, maar zelfs hier nog velen zo denken en het ig daarom misschien niet ongepast daareven op in te gaan. Inderdaad, het princiep dat de Staat er is om het volk en niet omgekeerd was reeds juist vôôr '14, maar of er toen niemand was die durfde ? Daarop durven we zô maar niet ineens ja of neen antwoorden Ja, durvers waren er toen reeds. Durvers die dachten en ook wel de konsekwenties dorsten afleiden, maar dat waren de.... jeugdige elementen en ze hadden niet de macht in handen. Die durvers behoorden tôt de kleine schare die toen reeds bestuurlike scheiding eisten. Anderen durfden niet omdat ze terugschrikten voor de revolutionaire daad. Daarin heeft gelukkig de oorlog en —we kunnen het gerust bekennen —de gunstige gelegenheid eene kentering ten goede gebracht. Révolutionnaire daad zeiden we, want dat was het Zonder die zou nooit 'n machtsverschuiving hebben plaats gehad die het Vlaamse volk zou hebben ten goede gekomen. Kiezingen gebeurden er regelmatig, maar wie die het stelsel van dicht-bij heeft bezien zou durven beweren dat er voor het Vlaamse proletariaat daarvan heil te ver-wachten was ? Verschuiving van macht van kon-servaiieven naar liberalen zou misschien kunnen plaats hebben maar nooit zouden de veranderingen heil gebracht hebben aan het Vlaams Proletariaat omdat aile bourgeoisie er belang bij had dat de Vlaamse werkers minderwaardige vaklieden bleven ten einde de kapitalisten goedkope werk-krachten te verschaffen. 'n Eegering die de Vlaamse eisen goedgezind was en geneigd aan de verzuchtingen 'n gunstig gevolg te geven was in België ondenkbaar, omdat het Parlement, tengevolge van het kiesstelsel dat ons beheerste bijna in zijn geheel verfranst en fransgezind was. De kiezingen die plaats grepen ^aven niet de ware gezindheid van de bevolking weer, en dat is dikwels genoeg betuigd en ge-schreven. De volksvertegenwoordigers vertegen-woordigden in 't algemeen slechts de verîranste bezittende klasse tengevolge van het meervoudig stemrecht. En hoe werden de kandidaten aangeduid ? Door enkelingen in kiesverenigingeu die de lijst op-maakten van diegenen waarvoor men mocht stemmen. Gebeurde het — tegen verwachting dan — al eens dat door dè druk van een of ander invloedrijk, sterk organisme 'n betere kracht als kandidaat aangeduid moest worden, dan werd er door de hoge omes wel zorg gedragen dat die kandidaat op de twijfeiachtige plaais op de lijst stond. Franskiljons stonden vooraan, Flamingauten stonden aan de staart. Werd een kandidaat dan niet gekozen, dau viel de flamingant af en werd, door het opgedrongen aan het hoofd der lijst-stemmen de reeks franskiljons er door gehaald. Wat hier teAntwerpen met Augusteyns gebeurd is, is daarvoor kenschetsend. De 10.0U0 voorkeur-stemmen die aan de flamingant Augusteyns gege-veu werden had ien slechts voor gevolg dat hij een paar plaatsen op de lijst vooruiikwain, maar konden niet verhindereu dat de verstokte frans-kiljon Delvaux, tegen de wil van die 10,000 libérale flamiuganten, toch verkozen werd, daar hij eerst op de lijst stond. De kiezingen, met ons knoeistelsel, waren slechts iets dat men het volk toewierp om het te doen zwijgen, maar de volkswil opdringen konden ze niet. En daar we hier nu toch van kiezingen gewa-gen nog dit : de kiezingen voor de Raad van Vlaanderen, die hier op 3 Februari plaats grepen worden gedurig aangevailen. Wij, meer dan wie ook geven grif toe dat ze verre van 't ideaal waren. We wensen ze niet te verdedigen, we begiijpen best dat dit ons niet past ; maar toch wensen we er even op te wijzen dat de kiezingen bij het outstaau van België in 1830 niets beters waren. We wensen dit hier even te herinneren, en vooral aan onze partijgenoten die vijand zijn van een niet algemeen stemrecht en toch zulke

Er is geen OCR tekst voor deze krant.