ttyj^iiVtf^^*M-*^">*^t;|lteW»g^a'&^ tflJS! 5 CENTIEMEN flWTnrm iiii»MH-fi»inrr-i *»wfflawKW«raiB»«II««>«»«wn" REDACTIE EN BEHEER: JULI A AN DILLENSTRAAT, 57 ANTWi-RPEN l--^I3H^^«^HfcI3*a^rWHIiCVaCJ.V.V-*aC'/ IHUiAiMJWLfiMBXftfi.'-,!* ZATERDAG 10 FEBRUARI 1917 De Medewerkers zijn persoonlijk verantwoordelijk voor hun artikels LID VAN DE ARBEIDERS- LEZERS! WORDT «VLAAMSCHE SOC, GEMEENSCHAP»!! Nadere vérklaring van ons Standpunt Reeds een, tweetal • malen is ia bet « Vlaamscbe- Nieuws » een -mededeelitag verschenen nopens de werking en het doel van onzen groep, die niet geheel nauwkeurig is,: én d'e wij toeschrijven moeten aan de voortvarendheid van al te vurige jonge strijdmakkers. Dat geeft onsthsins de gelegenheid ons standpunt nader toe te lichten. Het is er ons geenszins om te doen een bestaande politieke partij te overvleugelen. - Na de dagorde der Soc. Jonge Wacht, waarin verklaard werd, dat de sticbjtinig van ons Vlaamsch soc. genootschap geen daad van vijandschap was jegens de officieéle partij, is eene onnauwkeurigheid, welke dit inzicht tegenspreekt, dubbel betreurenswaardig. Wij hebben geen uitstaans met politieke partijen. Wij ricbten ons tot personen, die voldoen aan drie vereischten. . 1} 'De socialistische GRONDbeginselen aannemen, zooals we die in ons vorig nummer hebben saamgevat. (Waarop onze levensbeschaving gesteund is.) Inzien, dat de Vlaamsche strijd, — de opbeuring van ons Vlaamsche volkmet zijn raseigendommelijkheid, — ineerste plaats een ekonomische strijd is,die de bazis zijn moet van zedelijke enverstandelijke verheffing. Bevroeden dat, — zooals het trouwens door de soc. partij, hare organenen haar woordvoerders steeds werd aangetoond, — de Belgische vaderlandsliefde een onding is, een kunstmatig aangekweekt begrip, juis* zooals ddt van «Belgisch vaderland » zelf . Wij hebben niet als eisch gesteld dat men van een « partij » deelmaken moet, .omdat, zooals het..opjonze sstichtyergadering mét algeméène toetï-'ëaï.ng' werd' ge-" ?egd : « Partii » en « Beginsel » elkaar niet steeds schragen. Waarom zouden we on9 haasten een ii officieéle» partij voorbij te streven ! We weten, niet eens wat, na den oorlog he* tot zijn zal' van alle « staatkundige » partijen. Zoomin van als- de Staatskuns-terrmakerij,. die ons zulke verschrikkelijke onheilen heeft op den hals gehaald« • -maP '-' * We zijn socialistische Flaminganten, en daar de officieéle Pairtij zich niet schijnt te willen uitspreken in zake flamingantisme, hebben wij het noodig geacht eene afzonderlijke groep te stichten waarin plaats zou ziin voor alle socialistische aktieve Flaminganten. We wenschen geene scheuring te verwekken ; onze werking gaat noch tegen de Diepestraat noch tegen de Montignystraat.— Er is bij ons plaats voor elkeen, al of niet aangesloten bij de partij. We raden niemand af, noch aan, rich daarbij aan te sluiten:, we laten dit buiten bespreking. Dit wil nochtans niet zeggen dat wij ons door die verklaring gebonden achten om ons niet te weren, wanneer we worden aangevallen. Zoo we gewaar worden dat er tegen ons, achterbaks en onderduims gekuipt wordt, ontzien we niets noch niemand, maar zetten den strijd openlijk voort op publiek terrein, in,het daglicht, zoodat ieder oordeelen kan. Het is ook niet ons inzicht, het socia-listzijn op het tweede plan te schuiven. Zooals we het schreven in ons eerste nummer gaan we steeds uit van onze socialistische wereldbeschaving. «We zijn flaminganten omdat we socialisten zijn ». Indien we van inzicht veranderd zijn bij het kiezen van onzen titel en in de plaats van « De Vlaamsche Socialist » verkozen te heeten « De Socialistische Vlaming » dan is het om ons te onderschelden van andere socialistische bladen die ook in 't Vlaamsch verschijnen, — hier en in 't buitenland — maar met wien houding wij ons niet kunnen vereenigén. Niettegestaande al wat ex gebeurd is, kunnen we de Belgische vaderlandsdolheid niet begrijpen. We waren steeds en blijven « socialistische Vlamingen _&S' Socialisten zijn we uit. overweging. , Vlamingen zijn we door een natuurkundig feit. En Voor zoo'n feit, zou Blatchford «eggen,, hebben we meer eerbied dan vooreen... aspirant minister. V. S. A.iü Waarom " De Socialistische Vlaming | ? We hadden graag het hoofdartikel van ons vorig nummer aangevuld met het volgend' stuk. Er was- evenwel geen middel er nog een lettertje bij te krijgen. Daarromi geven we het thans. Bedenkt vooraf, dat wij al deze .dingen destijds aantroffen, ja zelfs hebben neergeschreven in bladen uitgaande van de officieéle socialistische partij, zonder dat er ooit een woordje van protest tegen geuit werd. Wel integendeel, kregen ze een eereplaats in de partij-bladen! Hoe ook dat alles veranderen kan bij 't verschijnen van 'nen pinhekn! * * * Liefde is een gevoel. Een gevoel ontstaat; het wordt uitgestraald; door het voorwerp zelf. Een gevoel wordt niet afgedwongen,, niet opgelegd. jjgjg België is een « politiek » land, een produkt van diplomatisch gedoe. Een « Belgische » liefde kunnen we dus niet « voelen », evenmin als een voor Europa — nog een deel van de wereld waarin we geboren zijn. De landsgrenzen' liggen doorgaans op een verkeerde plaats, juist omdat ze door diplomatisch gekonkel zijn vastgesteld. Wij Vlamingenj. voelen ons o.a. meer thuis in een der steedjes van Fransen Vlaanderen dan in het Luiksche. Vóór alles zijn we Mensen, behooren we tot het groote vaderland! der Menschheid. Dat stelt ons internationalism vast, met des te meer kracht, daar de arbeiders in de heele wereld dezelfde nooden lijden en dezelfde belangen als klasse te verdedigen hebben. .Aan ons Volk, het Vlaamsche, zijn we daarentegen door banden der natuur verbonden, door afkomst, taal, verleden, geaardheid!, kunstuiting en 't eigenaardige van de landstreek. Door stoffelijke en geestelijke banden, voelen we ons één met Ons Vlaamsche ras. In. die liefde ligt geen haat voor andere rassen, "want""öïtrinvoesten we- ïn half Eu-ropa- een vijand zien; we werden inderdaad onderdrukt of verkocht, soms op schromelijke wijze uitgemoord en uitgeroofd door Romeinen, Oostenrijkers, Spanjaarden, Engelschen, Franschen. Laat anderen zich sinds den wereldkrijg vervormd hebben in socialistische « Belgen», wij blijven in feite; socialistische « Vlamingen » zooals er socialistische Polen, Finnen en Joden zijn. Bestuurliike Scheiding of Zelfbestuur We leven thans in uitzonderlijke tijden; de gebeurtenissen volgen elkander uiterst snel op: wat gisteren een wereldschokkend feit was schijnt heden reeds zeer gewoon, we leven dus zeer snel. Ook de gedachtengang der menschen, de evolutie van 't denken vordert veel sneller dan in gewone tijden. Een degelijk bewijs dezer stelling levert de. huidige Vlaamsche strijd. Terwijl vóór den oorlog niemand dan de verst-vooruitstrevendén het begrip bestuurlijke scheiding durfden verdediger,, zij.n nu bijna allen, zelfs de konservatiefsten het daarmee eens, ten minste geestelijk. Ook de passieven kunnen niet meer daarbuiten. Dit blijkt wanneer men zulk een passief in een persoonlijken redetwist krijgen kan om hem té dwingen kleur te bekennen ; dan moet hij, soms na lange betwistingen, vecklaren dat het aktivisma aan den goeden kant staat. Elk logisch denkend mensch moet dit erkennen en passieven verschuilen zich dan slechts gewoonlijk achter de opportunitei tsveron tschuldiging. Verontschuldiging die slechts dienen moet, en kan, om hun schrik voor de Haverrechtsche regeering, die ze bezield weten met plannen van broodroof enz. te verbergen. Wanneer we dus soms hoogmoedig neerzien op passieven, is dit ons niet euvel te duiden, want er is inderdaad hoogen moed toe noodig om in te gaan tegen de regeering en daardoor tegen de groote massa, die slechts doorsneemen-schen bevat, tuk op eigen voordeel en gemak, en die elke verandering, die met moeilijkheden gepaard gaat, als uit dén booze beschouwt. — Zoo kennen we een geval waarbij, gedurende een' redetwist, een passief (hij noemt zich socialist óók) bekennen moest « dat de passieven vijgen waren » (sic) maar, zich daarna bewust wordend van de dracht zijner woorden, den aktivist waarschuwde geen gebruik van die woorden te maken daar hij zich anders wel wreken zou. Zonderlinge pas- siviteit die zich zeer aktief uit tegen aktivisme. Het vooruitstrevend element stelt zich echter met Bestuurliike Scheiding' niet meer tevreden en ijvert dus voor een 'niéuw idee: Zelfbestuur. Welke weg ciient bewandeld, welk middel verkozen? Ongetwijfeld het doeltreffendst. Ons inziens is zelfbestuur de beste oplossing van-het ekonomisch vraagstuk dat onafscheidfeajar verbonden is aan de Vlaamsche zaak. Inderdaad' B. S. zou ons niets meer brengen dan een Vlaamsch bestuur voor Vlaanderen, een Fransch bestuur voor Wallonië, terwijl toch gemeenschappelijke Ministeries, Volksvertegenwoordigers, enz., zouden behouden blijven. Wat zou daarvan hét gevolg zijn: alle maatregels, wetten, enz., zouden genomen worden door het gemeenschappelijk bestuur, net als nu, met het eenig verschik dat de uitvoering- zou overgelaten worden aan het Vlaamsch of Fransch Bestuur. We zouden dus Vlaamsche teksten krijgen maar de geest zou dezelfde blijven. De toestanden waaronder ons volk reeds 85 jaar lang gebukt gaat en die zoo treffend geschetst zijn in de brochuren « Vlaanderen's Weezang » en « Gerechtigheid » zouden niet veranderen. En jwist dit willen we niet langer dulden. Het is er ons niet uitsluitend' om te doen Vlaamsche wetten en besluiten te krijgen, we willen ook dat de stelselmatige bevoordeeliging van het Waalsche gedeelte des lands ophoude. Niet dat we het den Walen niet gunnen dat zij in betere omstandigheden teven; we willen dat beide rassen in volkomen gelijkheid, d. i. niet de Walen in onze toestanden, maar wij in de zelfde toestanden als de Walen zich kunnen ontwikkelen. Dat is alleen te bekomen door eene scheidring tot het uiterste doorgedreven, n.l, door Zelfbestuur. Dan heeft elk ras in den Staat het recht zich te besturen volgens eigen wensch en naar eigene omstandigheden ; alle wetten uit te vaardigen, besluiten te nemen, maatregelen te treffen, die het voor zich zelf het best, het voordeeligst acht. ,.,.-,WJs| cialistiseh ideaal is en wè als ^Socialisten zouden moeten ijveren voor een Republiek Vlaanderen in dan Statenbond Europa. Maar, alhoewel we volgens K. Huysmans kleuters van de eerste broek zijn en de volksmond zegt: « 't Verstand komt niet voor de jaren », wij zeggen jaren brengen niet noodzakelijkerwijze verstand met zich en verstand komt soms wel zonder de jaren, zijn we toch redelijk praktische menschen en zien we zeer wel in dat d'it voor 'toogenblik eene onbereikbare utopie is, en hébben vvij dus alle onze krachten veil tot het verdedigen en het bereiken van: Zelfbestuur voor Vlaanderen in een federatief België. u Rekening-regeling Zelfbestuur Weg met de voogden. » Gaston Cappelle. Twee Beelden (Ter overweging aan onze teekenaars). EERSTE BEELD: Een wagen (waarop geschilderd : « staatswagen»). Op den wagen een maagd, gehuld in deBelgische .driekleur (dtls de verpersoonlijking van 't staatsverband België). c.) Nevens de maagd 'n door haar gestreelden hond, op den rug 'n dekmanteltje met de Waalsche kleuren, en daarop geschreven: «Wallonië ». d) In den « staatswagen» 'n uitgemergelde hond gespannen (Vlaanderen), die beducht voor zweepslagen, den staatswagen voortrekt ki duizelingwekkende vaart. Onder dit beeld dan de volgende verklaring : In het staatsverband België was Walenland steeds het «lieve kind» en Vlaanderen de a asschepoetster »'. In plaats dat Walenland en Vlaanderen beiden den staatswagen moesten voorttrekken, stond het laatste alleen voor die taak, terwijl het eerste genoot van allerlei gunsten, juist gelijk de hierboven afgebeelde nie,tsdoende hond de beste « beetjes » krijgt, en de slavende hond (na volbrenging zijner lastige taak) zweepslagen tot belooning krijgt! TWEEDE BEELD: Een rijke welgedane nietsdoener, dievoor 't venster van 'n kosthuis 'n lekkerenmaaltijd aan 't o binnenspelen» is. Een arbeider komt juist uit de op de overzijde van de straat staande fabriek, en werptbegeerige blikken op de spijzen welke v6&c den o rijkaard j> op allerlei schotels liggen. Onder dit beeld de volgende verklaring: « Arbeiders! evenals in onze kapitalistische samenleving waar de nietsdoeners in overvloed leven, en de voortbrengers zich moeten voeden met spijzen, welke de dieven van uwe voortbrengst, hunne honden niet te eten geven, ging-het in 't staatsverband België. Vlaanderen (gelijk de arbeiders door de kapitalisten) werd uitgeplunderd om de staatskas te vul-. len, waaruit Walenland, met volle grepen, putte. «De plicht van 'n oprechte sociaal-democraat is daarom, niet alleen te strijden tegen de kapitalistische samen (?) leving, maar ook tegen het vroegere staatsverband België, en uit volle Borst te roepen, wat op de wanden van elk volkshuis geschreven staat: «Gelijke rechten en gelijke plichten ». AAN 'T VLAAMSCHE VOLK Geknecht, verdrukt, zwoegt gij o Volk van Vlaanderland, — En werkt En wroet Ter wille van wat brood. Dag in, dag uit sjouwt gij o Volk van Vlaanderland En slaaft En slooft Om brood voor vrouw en kind. Geen rust, geen poos hebt gij o Volk van Vlaanderland Gij trekt'Sii^ En hijgt En geeft uw zweet en bloed!... Maar ziet, daar schijnt een glim Van hbop, o Vlaamsche volk... De ster, die blinkt Wijst u een nieuwe baan. De toekomst lacht, o volk O dierbaar volk, mijn volk... Geen slaaf Maar heer Wordt gij in Vlaanderland! juul De Kinder. [_■■> .■__.. 1_1£__.■ AAN HET VLAAMSCHE VOLK. — Ond?r dien titel is 'n manifest ifi de wereld gezonden door den RAAD VAN VLAANDEREN namens den «Vlaamschén Landdag ». Het verscheen reeds in « De Gazet van Brussel» en «üet Vlaamsche Nieuws». Ongelukkiglijk kunnen wij dit niet doen, daar we niet over genoeg plaatsruimte beschikken. Onze Redaktie betuigt er nochthans zijn volledige instemming, mede. DANK! j—Wij ontvingen, als ondersteuning voor « De Soc. VI. », uit Gent 25 fr. en uit Brussel 10 fr. Hartelijk dank! WAT SCHUILT DAAR ACHTER ? — Aangaande de wijzigingen, die koreltings toegebracht werden in de redaktie van het «Belgisch Dagblad» schrijft «De Belgische Socialist » het blad van Kamiel Huysmans : « Tot pp 1 Januari 1917 stond het «Belgisch Dagblad» onder de direktie van de heeren Terwagne en Herbiet, en onder de redaktie van den heer Du Castillon. »Tijdens die periode behandelde dit blad ons zooals wij behandeld worden door «La Belgique», «Les Nouvelles» en anderen. » Sindsdien is het « Belgisch Dagblad » het orgaan geworden van de « Ligue Patriotique Flamandë», waarbij geen twee levende elementen gevonden worden, die de Nederlandsche taal spreken of schrijven. öVat er van de vermelde trio geworden is, weten wij, .maar zeggen het niet! »De nieuwe meesters schijnen wat hoffelijker. » Zal het duren ?» Tot dit trio behoort • Mijnheer Terwagne, volksvertegenwoordiger vande Socialistische Partij te Antwerpen. Zijn partijgenoot K. Huysmans ondervindt nu ook tot wat iemand in Staat is, die in de politiek nooit meer was dan een avonturier, een zwendelaar, een najager van eerzuchten en een zoeker naar « eigen geluk ». Die man houdt er 'n dagblad op na, waarvoor hij, met volle handen, put uit de staats,kas,. Hij zet zijn socialism op het schap ; praat over klassenverzoening'en vlecht den koning kronen. Hij scheldt op Liebknecht, in wiens handelwijze hij te groote afkeuring ziet voor zijn eigen demogogisch draaien en kronkelen. En hij sticht ten slotte een «Ligue» niet een... «Ligue socialiste de langue francaises, zooals weleer, toen hij bij de socialistische arbeiders zijn geluk zoeken Efwam, maar een... « Ligue patriotique!!!' flamandë!!! » Hij 9peelt de rol van den tammen olifant, die de vrije wildelingen moet helpen binden, kjioeten, afzweepen en verkoopen. Hij. is thans een gouvernementeel AGENT, put met volle grepen uit de regeeringskas, het loon waarvoor hij ook de Vlamingen moet helpen beleedigen en trappen, zooals hij scheldt en schimpt op Kamiel Huysmans, dien hij nog te veel vlaamschgezind en te principieel socialistisch vindt! SOQIAL. VOLKSHOOGESCHOOL. — Ontwikkeling is een eerste hoofdzaak voor de vorming van bewuste proletariërs. Elke stichting die er toe bijdraagt deze ontwikkeling te bevorderen is welkom. Daarom ook de Soc. Volkshoogeschool. ■ • De berichtgever van het «Algemeen Handelsblad» beweert nu... waar haalt die man al die inlichtingen... (ik meende dat men anders, in de partij' zoo schuw was voor burgerlijke journalisten en het «Algemeen Handelsblad» is toch geloof ik een braaf burgerlijk blad)... dat die Soc. Volkshoogeschool vreemd bleef aan de toenemende Vlaamschgezinde actie. Wij weten dat er gewaakt word opdat die inrichting niet in de hataden kwam van eenige franschgezinden revisionnistische elementen. _ De Soc. Volkshoogeschool IS Vlaamsch en als er nu geen boosdoeners komen op 't erf dan moet de hond immers niet bijten. De honden zijn dan ook in hun hok gebleven, maar gereed om toe te springen al» de franskiljons er durven een poot aan uitsteken. BLAFFER. Socialistische ouders, stuurt 's Zaterdags om 5 uur uwe kinderen naar i De Werker». Daar worden vertellingen gehouden, liedjes gezongen en uit boeken voorgelezen. ZELFBESTUUR. U Het spook voor de zich internationaal noemende Antwerpsche Sociaal-demokraten. « Dan zijn de katholieken voor altijd baas I» Spijtig dat onze vrienden in 1830 dat niet wisten, dan hadden ze ons reeds 85 jaar lang dat klerikaal regiem kunnen onthouden. Maar hoe wilt ge er nu van af geraken. Aan den eenen kant de klerikalen, aan den andelf' ren kant de kapitalisten en dan nog de franskiljons er bij die willen beletten dat onze menschen logisch leeren denken. Kameraden, laat ons beginnen met de franskiljons te Verwijderen dat ia al één vijand minder! De franskiljons beletten ons te denken in onze taal: het eenigej middel om tot zelfbewuste proletariërs op te groeien. Wat hebt g'er aan dat ge wat Fran6ch moet brabbelen om straatkeerder te worden. Leert denken, arbeiders. Leert het werktuig hanteeren dat u toelaat te denken, nl. de taal die ge spreekt thuis, in de werkplaats, op straat. Evenals ge door oefening komt tot meesterin uw stiel, «zuït ge door beoefening van uwtaal opklimmen - tot een bewust denkendvoortbrenger. vfe«p^ÈP^' 't Zijn de rijke kapitalisten, die nw taal_ verafschuwen, die U wijs maken dat ge zonder Fransch niet verder kunt. Een Hollandsche arbeider is die soms minder waard als proletariër dan zijn Fransche broeder. De taal zal U leeren denken. Wie denken kan, kan oordeelen. AVie kan oordeelen is een bewust proletariër, een goed soldaat voor de socialistische zaak. DE OORLOG EN HET FLAMINGANTISM. — Elk jaar op 11 Juli werd in onze goede stad Antwerpen' een herdenkingsfeest aan Den Slag der Gulden Sporen ingericht. Stóetsgewijs trokken de Vlamingen door de stad, luidkeels zingend de Vlaamsche liederen, zwaaiend met' hoed of pet. Een romantische uiting van het Vlaamsche zelfbewustzijn dat telkenmale zijn ontgoocheling vond... in kiezingstijd. De groote heeren die toen voorop liepen, fier zich als leider van zoo'n machtige schaat te mogen laten bewonderen, trokken heel voorzichtig in hun politieke schelp terug als het er op aan kwam een reëele vorm te geven aan de eisenen der Vlamingen. De partijpolitiek ging voor. Ook de Socialisten in Antwerpen hadden zich Vlaamschgezind verklaard en meenden het goed met de Vlamingen. En die beruchte kiezing van 1912 kwam... en die beruchte discussie over de Schoolwet kwam... en de haat en de nijd tegenover de ■' regeeriug en de Vlaamsche Katholieken, die hun woord verbraken groeide feller en feller. De oplossing van het Vlaamsche vraagstuk dat allen erkenden werd vertraagd. Desniettemin blijft toch het Vlaamsche vraagstuk bestaan onder denzelfden vorm als vroeger. En daar de regeering er geen oplossing kon aan geven, daar de nationale partijen elkaar wantrouwden, laat ons dan gaan tot een hoogere macht dan de regeeriug', tot de internationale vredescdnferentie! De .Europeesche volkeren strijden voor de vrijmaking der kleine nationaliteiten. Vlaanderen ga naar de vredesconferentie. Dé wereld oordeele over U!

Er is geen OCR tekst voor deze krant.