Van 22 tôt 28 Mei 1916 IO OEÎsTTIE^CElSr Tweede Jaargsng Nr 28 Q El L LUSTREES DE ZONDAGSGAZET Bureel : HOPLAWD 30, Antwerpen, Abonnement : 5.00 fr. het jaar PAMILIBBLAD i^ankondigmgeii : Laatste bladz.,den regel 0.50 Rubnek UVEK ALLES d. ug *..v>0 Pinancieela aank. » 1.00 Vergaderingen, Handelsmaai-Begrafenisbericht 5.00 schappijen den iegel 0.50 DADEN EN ZAKEN i. Voor de gekwetsten na den slag van Waterloo. Herhaalde malen hebben wij gewezen op de be-arigrijke sommen welke maandelijks gëstort wor-len door de voorname familiën onzer stad, om huis-jezïijnen, krijgsgevangenen, gekwetsten, noodlij-iendëh en schamele behoeftigen, die door den oor-og lijden, te helpén en te sleunen. Een document van over honderd jaar, hetwelk in le archieven van StAugustinusparochie berust, le-, ert de getuigenis dat onze gegoede Antwerpsche amilies uit den adel, de handels-, nijverheids- en scheepvaartwereld, altijd de eersten en de laatsten varen om van hun breed fortuin bij Le dragén tôt ,roost van al wie lijdt, en wel vooral wanneer het :ien bçtrof die in clen s tri j d voor de eer van het ,-aderland gekwetst werden. Wij laten hier bedoeld document volgcn in de aalspelling zooals het geschreven werd. Na den slag van Waterloo, "in 1815, wanneer ge-tieel Europa, snakkend naar een duui zamen vrede, aesloot op te trekken tegen Napoléon I, en deze ioor de vereenigde Engelsche, Duitsche, Russische 311 meer andere legers overwonnen werd, zond m en iulk overgroot getal gekwetste soldaten naar Ant-verpen, dat de hospitalen en private verpleeghui-cen weldra overbevolkt werden. Zulks vergde groo-;e uitgaven, zoodat de kassen dezer inrichtingen îitgeput wêrden en men verplicht \ws een beroep te doen op de openbare lièfdadigheid. Daarvoor vendde de heer Vermoelen, destijds burgemeester /an Antwerpen, zich tôt de Z. E. Heeren Pastoors n volgend schrijven : Mairie cVAnvers. Bureau. DE MAIRE VAN ANTWERPEN aan den HEER ELIAERTS, pastoor van Sint-Augustinuskerk. Alhoewel er reeds eenige persoonen uijt besonde-i-en iever by sommige inwoonders rond geweest hebben, om in den eersten oogenblik de noodzaeke-[ykheden aen de gekwetste te besorgen, De dringende noodwendigheden waerin de ver-scheijde hospitaelen zig beviiiden en. om te voldoen aen de groote onkosten die deeze veroozaeken, is het nog noodig gevonden de Eerweerde heeren Pas-lors te aansoeken van ieder in zijne parochie, ver-gezeld door verscheyde deftige persoonen deeser stad, met deesen lijst rond te gaen.bij aile inwoonders om aldus bij inschrijvinge de daertoe noodige sommen te vinden. Versekert zijnde dat aile wel-pijsende en mildaedige borgèrs, die hunnen iever en arbijd tôt de gekwetste krijgslieden in deese om-standigheyd zoo lofweerdig.aenbieden, nu ook hun-ae mildaedigheyd zullen doen inscheynen om hun begonst werk aldus te be.kroonen. \T R. — Suminise persoonen hebben aenmei i . :lat waerEicr laeter eBrnnjtrm^nri^'nQ-yrta ~scm-ijvèii« was ten behoeve der hospitaelen het redelijk zouue zijn de sommen alhier door hun in te schrijven als-dan in afrekeninge te konnen hrengen; den Maire deeze aenmerkinge ten hoogsten gegrond vindende, belooft dezelve in zulk geval op de kragtigste wijze te zullen tragten te doen gelden. Gedaen in de Mairie van Antwerpen, 26 Junij 1815. VERMOELEN. Wij laten hier de namen volgen der « welpijsen-de en mildaedige » inschrijvers, inwooners der StAugustinusparochie, wier handteeken leesbaar is : Vermoelen, maire; J. C. délia Faille de Lever-ghem; J. A. J. Auvray, Osy-Knijfl', Joan Kramp-Reyniçrs, G. de Caters, wed. Jos. Verachter, gebo-ren Legrelle, H. Heesmans-van Santfort, wed. Ber-tina J. C. Heesmans, J. Le Grand, Joseph Ant. Cogels; A. A. Georgerie, zoon; graaf de Baillet; Fr. Godts; P. S. de Caters; J. Bosschaert-Devisser; Henry Cogels; Noé Cruijsmans; Eliaerts, pastoor; A. Le Candele; juffer de Gilman; J. F. Osy; Ch. B. de Wael; dame Knyff, geboren Le Candele; Le Corbi-sier le Bot; J.-B. Lunden; Magdalena van Eupen ; Verbert, Sommez, Jos. Serruys, J.-B. Louis Cogels, J. A. J. Knyff, enz., enz. De oproep tôt hulp aan de gekwetste krijgslieden door den Maire van Antwerpen gedaan werd zeer breed door de eerste f amilies van genoemde parochie beantwoord, en zal door die der andere parodies ook wel aldus zijn gevolgd geweest. Het is altijd de roem geweest onzer bevolking, te geven zonder na te tellen wanneer er gevraagd werd tôt leniging van smart en lijden. II. Het Nachtegalenpark. Wij hebben den grooten bij val dien het nieuwe Dark — zoo dichterlijk het Nachlegalenpark gehee-,en — bij onze bevolking geniet, besproken. Nog /erleden Zondag stelden wij vast dat het door dui-senden onzer inwoners bezocht werd, die er ver-strooiïng en frissche lucht komen zoeken. Het zal dezeri dan ôngetwijfeld aangenaam wezen îenige nadere bijzonderheden over dit park te ver-îemen. We verhalen hier wel niet zoo heel verscli îieuws, doch veel zal gretig herlezen worden, om-lat, op wat er reeds geschreven werd ,vroeger door le talrijke verstrooiïngen, niet zoo gelet werd. Het was den 24 Januari 1910 — dus ruim zes jaar feleden, dat de Gemeenteraad van Antwerpen, met tlgemeene stemmen, den aanleg van het Naehtega-enpark stemde. Spoedig werd de hand aan het verk geslagen, en dat er goed en dapper werd loorgewerkt kunnen aile Sinjoren getuigen. De oppervlakte van het eigenlijke park bedraagt )0 hectaren,welke nog merkelijk werd vermeerdcrd loor de schoone breede wandel- en rijwegen, welke let Stadsbestuur daar heèft aangelegd. Om eeriig-:inà een juist gedacht te hebben van die uitgestrekt-îeid van 90 heetaar, zal het voldoende zijn te zeg-ïen dat ons oud en voor zijne kleine uitgestrektheid )ok zeer prachtige park, slechts 12 heetaar meet,' lus 12 maal grooter dan de Groenplaats. Het Ter-cumerenbof :h van Brussel beslaat 110 heetaar. Om het grootsche werk tôt een -goed einde te brengen heeft de Stad groote uitgaven moeten doen. vVij komen op den financieelen kant echter verder erug. Het volsta reeds te zeggen dat in het Nachtegalenpark vallen : het Ilalf-Maautie, buiten de Ede-femsche poort; het hof Vogelenzaiig — oud-liof La-inie —, het grootste gedeelte van het goed genaamd )en Brandi — hof délia Faille — en gansch het leerlijke buitenverblijf Le Grelle. De gekozen gronden lagen dus bijna geheel op let grondgebied der gemeenten Berchem en Wil-ijek. Met die twee gemeenten dien.de dus onder-landeld en voor billijke vergoedingen gezorgd.Wil-ijek stond aan Antwerpen 112 heetaar af en ont-ing daarvoor 120,000 fr.; Berchem deed afstand an 54 heetaar buiten, en 7 heetaar binnen de om-leining; in ruiling kreeg deze gemeente gansch het ;edeelte van Zurenborg dat Zuidwaarts de spoor-•aan naar Holland ligt : Cogels-Osylei, Transvaal-traat, enz. En nu de kosten !... Deze hebben ruim 20 miljoen ranks bedragen. Eerst en vooral 10 miljoen voor het aankoopen der gronden : 3,950,000 fr. voor het Latinie-hof-(23 te fr. den meter); 2,700,000 fr. voor het goed Middei- lu heim (hof Le Grelle, 5 fr. 27 den meter); de gronden di van het hof délia Faille betàalde de Stad 5 fr. 50 den d< meter, deze der Wilrijksche plein 5 fr. den meter, m en deze der vesting en het lldli-Maanlje 4.- fr. den v< meter. Het leggen van riolen en andere noodzake- b( lijke werken vergde eene uitgaaf van 5 miljoen, to térwijl het aanleggen van het Park ook nog 5 mil- g< joen vergde. pi Zooals men ziet gold het hier geene kleine onder- neming, doch door de nauwe en eendrachtige sa- di menwerking van aile belanghebbende besturen oc werd zij echter tôt een goed einde g'ebracht. lu Antwerpen mag thans bogen op een park dat der n< groote Scheldestad waardig is; dat jaarlijks meer rc en meer in schoonheid eu bloei zal toenemen; dat li.i wedieveren mag met het Kensingtonpark van Lon- di den, het Vondelpark van Amsterdam, het Iiaagsche h'< Bosch van Den Haag, het Monceaupark van Pa- g( rijs. te Zij die het heerlijk plan opvatteden en ten uitvoer brachten hebben aan hunne medeburgers eene on- oa schatbare weldaad bewezen. g'( m. Si De eerste Spoorwegen in België. d< Over een paar weken herinnerden wij aan de in-huldiging van den eersten spoorweg in ons land eji de feesten welke te dier gelegenheid werden gege-ven. Gelijk in menige andere zaken, gaf België hier het voorbeeld aan andere landen van Europa. In-derdaad, het is langs België dat de uitvinding van Stephenson op het vasteland kwam ; ons klein land 01 bleef op de eens ingcslagen baan niet lang stil- ^ staan. cl( Men denke echter niet dat het invoeren der eerste spoorwegen hier zoo maar van een leien dakje ging m en op geenen tegensland stuitte. - De toenmalige minister Ch. Rogier had vele voor- ? oordeelen, groote tegenkantingen le overwinrien. s Het. is slechts met vele moeite en na vinnigen strijd , dat hij het decreet der wet van 7 Mei 1834, wâarbij de spoorweg werd erkend, door het Parlement ge- C1 steind kreeg. De ingenieui' Vifquin, een zeer geleerd en besla- e gen mari, dorst zelfs verkl'aren : <( De spoorweg is • een onnoozel ding, eene dwaasheid onder opzicht 7A van kunst, eene domheid onder handels- en diplo- r matisch opzicht ! ». Toch werden de werken van den spoorweg dade- , lijk aangevat en met spoed doorgedreven. De wet S(j; van 1834 vaardigde een decreet uit voor het bouwen van een spuorweg, hebbende als middenpunt de c* stad Mechelen, gaande ten Oosten naar de grens _ van Pruisen, langs Leuven,"Luik en Verviers; ten Noorden, naar Antwerpen ; ten Westen, naar Oost-ende, langs Dendermonde, Gent en Brugge ; ten Zuiden, naar de Fransche. grenzen langs Brussel en Henegouw. Door eene wet van 1837 werd een n; -'ocreet afgekondigcj toelatende spoorwegen te Gent de-Frarisel.o greïizerr, u( E>oornlk naar Kortrijk, en vertakkingen naar Na- cl( men, ook in Limburg en Luxemburg. f)( Thans heeft het spoorwegnet van België eene w lengte van ruim 4,200 kilometer ; wij hebben het h- dichtste spoorwegnet van aile landen van Europa. n, Geen enkel land kan zich op dit terrein met het kleine België meten. Het is eene pluim voor onze p( zoo nijverige bevolking en de opvolgende regeerin- (i, gen, welke men ons niet ontnemen kan. L. M. — lw Voor onze krijgsgevangenen Wij ontvangen van den heer Stemman, konsul van Zwitserland te Antwerpen, het volgende schrij- h( ven dat wij met genoegen opnemen : al (i Onlangs is in het blad De Nieuwe Rotterdam- df sche Courant het bericht verschenen, dat de Duit- ee sche overheid de verzending van b'rood van Zwit- Vf seriand aan de in Duitschiand gei'nterneerde krijgs- ai gevangenen verboden had. re Na telegrafisch ingewonnen iniichtingen, heeft ee het Zwitsersch Konsulaat de eer en het genoegen be de belanghebbenden te laten weten, dat dit verbod intusschentijd opgeheven is, zoodat de verzendin- de gen van brood uit Zwitserland naar Duitschiand za wederom regelmatig plaats grijpen. vt Voor inschrijvingen kan men zich als voorheen ht aan het Zwitsersch Konsulaat wenden, alwaar den bi belanghebbenden aile verdere gewenschte inlich- g« tingen, ook voor het verzenden van andere levens- w middelen, zooals vleesch, groentenconserven, enz., ui welwillend verstrekt worden. gç Ik denk dat de inlassching dezer mededeeling aan de lezers van itw geacht blad niet van belang s;al pi ontbloot zijn. » ie: ■»- — Dierenbeschermmg "■ « De lieva Lente vaart ovei- het land. te « De bladeren schieten uit hunne knoppen, de weiden en de akkers worden weder 'groen, sleutèl- ee bloemen en anemonen bloèien tusschen struiken en m hagen, de beken ruischen en helder kweelt de vogel tu zijn lied. bc « Het hal te van den mensch gaat open en jubelt; ee de hoop en de blijdschap dalen opnieuw in ziine m ziel. Het is Lente ! m » Ocli, laat het ook een weinig Lente zijn voor la het nuttige, gevoelige, zwijgende en zwoegende be dier !» du Zoo spraken voor den oorlog de vrienden en be- aa schermers der dieren bij het begin van ieder inooi de seizoen. Sinds twee jaren liebben wij hunne stem- . w: men niet meer, of in ieder geval zeer weinig ge- de hoord.De wreedheden jegeris de menschen gepleegd w. nemen tegenwoordig zoozeer de algemeene aan- en dacht in beslag dat er aan de dieren zoo goed als he niet meer gedacht wordt. Ten onrechte, meenen wij, want zoo het ons niet mogelijk is de reusach- ve tige menschenslachting telceer te gaan, zoo kunnen fh wij toch een verdienstëiijk werk verrichten met si; goedheid en zachtmoedigheid jegens de beesten aan pi te prijzen. ](e Want wij zijn overtuigd dat het spreekwoord : iei Doe niet aan andèren wat gij niet wilt dat u ge- de schiede, ook de dieren niet uitsluit. Evenals de vc mensch, kan het dier lijden: Meent gij dat de hond, ne welke ten bloede geslagen wordt, niet lijdt? Dat ne het paard, hetwelk overmatïge lasten moet vfoort- zij trekken, niet lijdt? Dat zelfs de kleine vlieg, welker de vleugelen een boosaardig kind uitrukt. niet lijdt? Dit zijn allen wezens met een ^enuwstelsel voor- de zien en aile wreedheid veroorzaakt hun pijn. re Er zijn moeders die in bezwijming vallen bij het bi minste ongeval dat hun kind overkomt; vaders die sp voor aile menschenramp, lioe onaanzienlijk ook, lie gevoelig zijn. Welnu, diezelfde menschen kunnen Vi lijdzaam zien en dulden dat men in hunne tegen- be woordigheid beesten mishandelt. Erger nog, zij ma- tei ken zichzelven plichtig aan dergelijke wandaden. be Sedert eenige jaren heeft de overheid strenge lei maatregelen genomen om de wreedheden jegens de tr< dieren te betèugelen, 't is waar. Ongelukkigerwijze Bi blijven de voorgeschreven verordeningen maar al ro dikwijls doode letter. îs'iet altijd zijn er over-îidspersonen aanwezig als laakbare feiten van eii aard plaats grijpen. Maai" al Le zelden worden i daders bij het gerecht aangokluagd. De groote assa van het publiek blijfl maar al te vaak on-irschillig wanneer het vergrijpen ten opzichte van :esten bètreft. 't 1s de taak der drukpérs dezen estand te doen veranderen met aan de menigte ivoelens van medelijden jegens de dieren in te snten. Het dier is een levend «t; gevoelig wezen. Wie een er pijn âandoet, is dus een wreeduard. Hij handelt ik tegen zijn eigen voordeel. De vogelen ver-stigen ons door hun gczaiig'en yerslinden millioe-schadelijke insektert. Zonder lien ware de we-ld een akelige woeStfjn. Is het dus geen beklaag-k onverstand de vogelen uit te roeien? De huis-eren zijn voor den mwïsch ontnisbaar; zij helpen ,[n bij den arbeid en schenken hem voedsel. Is het :en snoode ondankbaarheid die nuttige dienaren pijnigen? Keizer l.1 rederik II riep uit : » Wie wreed tegen-er een dier is, kan ook voor zijneii evennaaste '■en goed hart hebben. i> De groote von Humboldt lemde de elierentergers lage en onedele menscllen. 'i koning Salomon niet : « De gerechtige voelt me-■hjelen met zijne huii.seren, maar het hart van n goddelooze is onmeedoogenel. » En de wijsgeer [int deed tereeht opmerken dat dierenmishande-ig regelrecht met 's menschen plieht in strijd is. Neen, een goed hart. een goeele opvoeding kan en niet vînden bij menschen die do dieren kwaad len. Gelooven wij toch ook die spotters niet die is tegenwerpen : u I-Ioud u eerst met de bescher-mg van den mensch iiezig, daarna met die van : beesten l » De bescherming. van den mensch? Zeker, daar-ee houden wij ons ook bezig. Maar niets belet dat ij terzelfdertijd ook voor het arme, stomme, rede-oze dier zoigen. De bescherming van elen mensch ait de bescherming van het dier niet uit, Ja, laat ons goed zijn tegenover den mensch, genover onzen evennaaste, doch ook jegens het er, en dat om versehiilende reden : Omdat wij menschen zijn en dus menschelijk wil-n handelen, ook ten opzichte van beesten; Omdat de dieren evenals wij gevoelige wezens in en dus lijden kunnen; Omdat ons eigen nut en voordeel ons gebieden de oren goed te behandelen. In een volgend nummer zullen wij de voornaam-e wreedheden opsonmien welke zooal in de stad op de'n builen tegeriovep de dieren begaan wor-:n. UIT -\abij de.grens van iiorgerhout, in het zooge-lamde Muggériveu' urne), is sinds eenige we-în ac} l:\ji >o droum -t«- a land «ekomen. dieop dit igeiijjnk m vôliëh bl^'oi is. ']<. Uen zeker dat voor ■n oorlog negen vaii vïe tien menschen niet eens ^veten hebben wat een kynodroom is, en nu nog oi den er een massa aangetroffen die het ding van tar nocli pluim kennen. Een kynodroom, îezer-;1, is zooveel-als een hondencirk, of beter gezegd ne omheining waarbinnen men honden laat loo^ :n voor prijs, evenals men vroeger in de hinno-uoms met de paarden deed. Of zoo een hondepkoers belangwekkend is? Dat 'b ik m persoon willen ondervinden en de lezer !i Zondagsgazet die deze kronijk tôt het einde toe il volgen, zal achterna oordeelen ol ik mijne vijf-l centiemen goed besteed heb of niet. 't Was op een Donderdagnamiddag- en — kwam 't nu doordat veel menschen de gewoonte hebben sdan een uitstapje te maken, stond er iets bijzon-r aanlokkelijks op het koersprogramma, of was nvoudig het schoone Zomerweer er de oorzaak Ln — veel volk trok de omheining binnen, wat ik s een goed voorteeken besçhouwde; immers, zoo deneerde ik, waarom zouden zooveel menschen nen voet verzetten. en geld uilgeven voor iets on-duidends?Binnen het paalwerk gekomen zag ik de renbaan' scheidstreep, het controolhuisje en meer andere ken welke ik voordezen enkel bij naam en uit de rslagen der sportbladen kende, want tôt nu toe cl ik mij niminer de moeite getroost een wedren i te wonen. Doch daar werd mijne aandacht alras .ande gemaakt door een groote barak of tent xarin zich een talrijke menigte verdrong en waar-t mij een luid en verward stemmengeluid tegen-Irnde. Op een der zijgevels was een man uitge-eld met een bladerkrans om het hoofd, zittende i eenen ezel en spelende op de fluit. Ik vroeg aan nand, die daar rondslenterde, naar de beteekenis zer afbeeidmg, en hij antwoordde mij dat zij een clekte zinspehng is op de menschen die daar be-den m de tent van hun pluimen laten en verdie-n zouden op eenen ezel rondgeleid en uitgefloten worden. Binnengetreden zijnde, zag ik aan de eene zijde ne rij hou len pilaren en voor elk dezer stond een an te roepen en gebaren te maken, terwijl hij sschendoor met krijt eenige cijfers op een zwart rdje schneef, welke cijfers hij weer gauw met n natte vod uitwischte. Later heb ik gehoord dat m deze mannen bookmakers heel, alhoewel het ij toescheen dat hunne specialiteit i> eerder is mjd te maken en volk te lokken naar .liel voor-eld der marktkramers. Bookmakers zou men, nkt mij, eerder de personen kunnen noem.en die n den anderen kant der pii^ren zich bezig hou-n met in boeken ailes op te schrijven wat de la-jdmakers daar voor hunnen neus uitkramen. Nu ,t moet wel juist geen gemakkelijke taak zijn, xnt ze schreeuwen allemaal gelijk en even hard de drommel haie mij als ik er iets van begrepen b. Wat mij nog wonderlijker voorkwam was dat le omstaanders den bookmakers iets gingen toe-listeren en hun terzelfdertijd geld in de handen )pten, waar.Qp zij dan in ruiling een stuksken pa-3>r met een potloodkrabbel ontvingen. Als de za-n slabakten en het geld geven ophield, begon er nand (een compère, zeker), met een klokje le lui-n en dan drong al het volk weer dwaasweg naar ren en dcv-bookmakers hadden geen handen ge-eg om (d de hun toegestoken bankbriefjes aan te men. Ik vond het wel eenigzins vreemd dat — nu zoo goed den «truk» kenden — de mannen van n cirkus niet wat dikwijlder de klok luidden. De menschen die gestadig in de. tent rondwemel-n zagen er rneest uit als beursmannen, handels-izigers, kantoorklerken, koffiehuis- en schouw-rgbezoekers kortom van die soort voor wie uit-anning nu hoofddoel, werk bijzaak schijnt. Er pen ook eenige dames en juffrouwen tusschen. îlen hadden koersprogrammas, anderen nota-ekjes in handen, en maakten daar ieverig aan-)keningen op. Heel dat volkje sprak eene brab-ltaal, die voor den oningewijde kramerslatijn ge-îk : Trois Flying Lady, Deux Petit Rat, Cinq con-Dymphna, El Citron gagnera, Moi je mets sur ihl, enz. Terwijl ik eenigzins verbijsterd stond ud te gapen, werd ik opeens bijna omvergeloopen door eene sierlijk gekleede juffer die iets zeer liaas-tigs scheen te moeien zeggen aan een der bookmakers, en zonder plichtplegingen of verontschuldi-gingen iedereen die haar in den weg stond, op zij duwde. Eenige oogenblikken later zag ik dat zij op hare beurt eenen stomp in de lenden kreeg van een gebrild heertje dat oogenschijnlijk een even dringende en gewichtige boodschap nabij de pilaren te verrichten had. Noch de sierlijk gekleede juffer, noch het gebrild heertje namen van die ruwheid de minste nolitie. Eveneens was het gesteld met de overige aanwezigen, zoo mannen als vrouwen, die eikander ongegeneerd tegen het lijf liepen, op de teenen trapten, uit den weg stoo.tten. Misschien. daclit ik, komen die vieze manieren wel voort van den dagclijkschen omgang met de honden. Als heel dit spelletje'eenen tijdlang geduurd had en de klokluider zeker geen kans meer zag om nog centen uit de zakken te kleppen, werd cpr op een-maàl sellerp geflolen, waarop alleman naar buiten snelde. Zonder te weten wat er eigenlijk te doen was, liep ik mee. Veel menschen klommen op eene trede, anderen gingen post vatten tegen de leuning welke de renbaan afs-luil. « Ha ! dacht ik, de koers gaat beginnen, nu zal ik eindelijk iets zien dat de moeite waard is. » En inderdaad, te oordeelen naar de aanstalten welke men maakte, was een buiten^ gewoon schouwspel op handen : de contrôleurs namen plaats in hun box, een heer tuurde door een verrekijker, een andere liep met een wit vlagsken over de renbaan, een derde stond met een fluitje aan de li])pen gereed om signalen te geven. Het publiek rumoerde, maakte voorspellingen... Pleel in de verte stonden zes of zeven hazewind-honden met een gekleurd lapje op den rug, loopens gereed, doch voorloopig in loom gehouden door straatbengels met een strik om den arm, te bassen, te keffen, te janken en naar elkanders kuiten te happen. De wederzijdsche eigenaar-s en eigenaar-sters der belangwekkende beestjes deden hunne lieveingen de laatste aanbevelingen : Attention Le-vilsky, Hardi Pcgoud, Courage Yvonne, enz., en zetten het dan op een loopen naar het ander uitein-de der renbaan in de richting van de scheidstreep en het controolhuisje, terwijl zij gedurig omzagen, floten en met zakdoeken of gekleurde lappen zwaai-den.Hier ook trof het mij weer, mooie dames en juf-fers te zien, die zich in den dagelijkschen omgang zeker niet de minste înbreuk zouden durven ver-oorloven op wat men overeengekomen is fatsoen te noemen, en die nu voor het aanschijn van een paar honderd menschen liepen en krijschten als kwâ-jongens.Het teeken tôt loslaten wordt gegeven : als de pi j 1 uit een boog schiet iedere hond vooruit om bij zijn meester of meesteres te geraken die ginder in '( zweet staat te roepen en te wenken. De aanschou-wers staan op de teenen, rekken de halzen, klim-men op de afsluiting om beter te kunnen zien en moedigen met luide kreten de renners aan ; 't is een porverdoovend lawaai. Doch dat duurt slechts eenë se'cohdé; reeds zijn de eerste honden ovei'de scheidstreep, de spanning is voorbij, het rumoer neemt af, men roept eikander de namen der win-ners toe, de officieele uitslag der koers wordt aan-gekondigd, de dieren worden naar hunne hokken yeleid, krijgen eten, drinken en, als zij hun best liebben gedaan, streelingen en lekkerriij. Zij laten het zich ailes met wijsgeerige bemsting welgeval-len en vinden dit leventje klaarblijkelijk naar hun zin. Wat de menschen betreft, de meesten trekken te-rug de uezelst.ent» binnen, sommigen gaan aan het «buffet» hunne... ontroering afdrinken, terwijl anderen doodeenvoudig op eene bank wat gaan uit-rusten. Na een korte wijl wordt een nieuwe Ten aangekondigd en heel het spektakel herbegint van vpren af aan en zoo duurt het voort totdat het gan-sche programma is afgespeeld. Zoolang heb ik het. echter niet getrokken : mijne nieuwsgierigheid is juist groot genoeg geweest om mij toe te laten zonder verveling twee rennen bij te wonen. Dan heb ik een koel plaatsje opgezocht en daar, met het oog op het prachtig vergezicht dat de parken te Boelaer en Boekenberg opleveren, he|) ik nog een uurtje zitten mijmeren over de dwaasheid der menschen, welke zelfs de oorlog niet van hunne speel- en weddrift heeft kunnen genezen ! ARNO. Open luchtveriooning Op voorstel en door toedoen van den heer Karel Caudael zal op 2 of 9 Juli eene openluchtvertooning plaats hebben, met groot orkest en koren, van het groote successtuk van het afgeloopen tooneeljaar : Het Meisje van Arles (L'Arlésienne), van Alf. Daudet, met de geniale muziek van Bizet, dat zal opge-voerd worden door de artisten van den Kon, Neder-landschen Schouwburg. De groote moeilijkheid was een geschikt terrein te vinden,maar dat Karel Candael dat vinden moest stond vast. De Maatschappij Antwerpen-Zuid, met als bijzonderste aandeelhouders, de heeren L. Van Boxelaer en Jules Van Beylen, die dan ook bedankt dienen te worden voor hunne waardevoile onder-steuning, stelden het hof van den Abeele (even buiten de Kielschepoort, tusschen Kruishof en Mast), waarin een ideaal tooneel- en scliouwterrein ligt en waar minstens 6,000 personen kunrièn hooren en zien, kosteloos ter beschikking van den heer Candael.De vertooning zal gegeven worden ten voordeele van het jonge maar reeds genoeg gekende senoone Werk « Nieuw Leven », zoodat ook hier kunst en lièfdadigheid weer gepaard gaan, wat eene dubbele aantrekkelijkheid is voor de opvoering, eerstens de eigenaardige kunstuiting : lyrisch drama in open lucht, en tweedens de hulp die .den noodlijdenden de opbrengst van het feest zal kunnen verschaft worden. Dat de artisten van onzen Kon. Ned. Schouwburg onder de leiding van den zoo ieverigen bestuurder. den heer L. Bertrijn, wier medewerking gansch be-langloos zijn zal, hunne beste krachten zullen in-spannen om de groote gebeurtenis op kunst- en lief-dadig terrein te doen gelukken, hoeft wel geen be-toog. Ook De Waterralten verleenen eene krachtige medewerking en zijn reeds duchtig aan het werk geschoten. Wij wenschen den onvermoeibaren Karel Candael van nu af aan geluk met het schoone werk dat hij heeft durven aanvatten, n. 1. het geven van volksvertooningen in open lucht. — ■ y Hef leven te Brussel We hebben Maandag een dag beleefd waarvan de oude menschen zeggen : «Dat heb ik in heel mijn leven nog niet gezien ! » En inderdaad, zoo'n na-tuurversehijnsels zijn in ons land zeer zeldzaam, en 't is een geluk, want moest Brussel zoo dikwijls geteisterd worden, 't leventje zou hier al zoo ple-zant zijn als in de Pampas of in den Noordpool. 't Was stikkend heet sedert eenige dagen. Over de middenlanen zag men de juffers, in wit Zomer-gewaad en met den zonneschefm gewapend, slen-terend langs de winkelramen trippelen, terwijl aan de terrassen der koffiehuizen, die weer mochten opg&steld worden dit jaar, de heeren met open gilet en den Zomerhoed... op de tafel, potten zaten te drinken met parelend nat, of aan een strooitje al-lerlei soda's, zaten uit te zabberen, als kleine kin-deren met een tutterflesch doen. We zetten ons neer aan zoo'n terras. Geen dier menschen sprak een woord. Allen zaten er afzon-deriijk aan een tafeltje, de beenen over elkaar geslagen, en keken. Ze keken naar de toiletten der voorbijgaande juffertjes, ze vonden er belang bij toe te zien hoe hun gebuur aan zijn glas dronk of in zijn koffie roerde... en ze geeuwden soms, ze geeuwden van eindelooze verveling, ondanks het zoogezegd stiijkorkest waarvan de leden wel stre-ken, maar, helaas, geen orkest hoegenaamd sche-nen te vormen; want wat w'er op het terras van tô liooren kregen heeft geen de minste betrekkïng met harmonie of tonengetintel, slechts een armza-lig, oorverscheurend dooreenldinken van klanken en arias en deuntjes die u op den loop zouden ge-dreven hebben... ware 't niet geweest dat alleman te lui was om op te staan ! Die luiaardij zou echter niet lang duren. Wij hadden er-dra genoeg van tusschen die zien vervelen-de, gapende menschen te zitten, en we togen heen, de Nieuwstraat in. Daar reden de «fiakkers» traag over het asl'alt, de paarden liepen loom en met /.ware pooten, terwijl de koetsiers half ingedom-nield op den bok zaten, slechts nu en dan wakker schietend om hun knol een zweepslag toe te dienen om hem wakker te houden, of om tôt een voorbij-ganger te roepen : u Gotch weg, imbécile î » of iets dergelijks. Schoorvoetend liepen de menschen er langs den straatkant, de mannen met den hoed in de hand, de vrouwen met den geopenden zonne-scherm, zonder zelfs de prachtige uitstallingen te bekijken waar nochtans zooveel voor Eva's doch-ters bekoorlijks uit.geslald lag. Toen veranderde plotseling het weer. De zon dook achter eene wolk weg, de wind joeg het stof in dwarrelende wolken door de straat, en hier en daar vielen er druppèls regen plassend op de zon-neschermen. Nu waren de menschen opeens wakker. De^heeren versnelden den stap, de damen liepen zooveel hunne steeds te kleine schoentjes het hun toelieten, en alleman wilde onder dak.zijn omdat men vreesde eene stortvlaag te krijgen. — Dat zal deugd doen aan 't veld », meende een arbeider die zeker ergens een stuk grond met pa-tatten beplant had. Al opeens begon het te stortregenen. Wij waren intusschen bijna aan den Handelsdoorgang gekomen, en vonden nog juist een afgerold scherm van een cohfectichuis om onder te schuilen. Eensklaps rolde de donder en verbîindende bliksemflitsen doorploegden den hemel.. 't Was een schromelijk woôr, en des le erger omdat het zoo plotseling op-g-efc-.omeri was. Wat al juffertjes we zagen loopen, de rokjes hoog opgeschorst, den regenscherm als een vod onder den arm geduwd, en met druipende toiletten die zoo koddig staan als ze uit hun plooien geregend zijn ! Hoe fleps hingen de hoeden en lin-ten, bedorvén voor goed door dien vervloekten regen ! Wij wachtten, denkend : « 't Zal gauw over gaan », toen al meteens de wind begot: te blazen op een vervaarlijke wijze : met rukken hief hij het doek op waaronder wij schuilden, floot en tierde, greep t'allen kante heerenhoeden mede waarachter de eigenaars niet konden loopen omdat hei plasre-gende ; we lachten juist om een heer wiens regenscherm omsloeg ; de sukkelaar het tuig niet meer meester, lostte het en... het verdween op een naburig dak. Opeens hoorden we roepen : << Gaat loopen ! » Eer we nog den tijd hadden op te kijken scheurde het doek waaronder we schuilden aan llarden, en werd door een wervelwind in duizen i lappen de straat in geslingerd. Wij op een loopje naar de « Galeries », een weinig verde^ waar we dachten veilig te wezen. Een knal, een kreet : daar plofte eene schouw voor onze voeten, eeri heele vracht pannen kwam naar beneden getuimeld, en eçn weinig verder werd 'n uithangbord a'an spaaa-ders geslagen. Intusschen begon het te hagelen, hagelkogels als een groote noot zoo dik. Mijn hoed was vol blutsen, mijn ooren zagen rood van de hagelbollen, en zoo kwam ik in de «Galeries»... waar het al even aangenaam was als daar builen. Want geen ruit was er nog heel : heel het dak lag in gruizel op de steeî-nen ,terwijl we alom de ruiten hoorden rinkelen, een ijselijk gerucht dat afgewisseld werd door doffe * slagen van neergehaalde schouwen, afgerukte af-daken en meegezweepte uithangborden. En terwijl we ons daar, in 't gat eener deur, ver-schuilden, kwam plotseling een arme hond over de straat geloopen, jankend en kermend, huilend als een speenvarken, van de pijn der neerkletterende hagelbollen. Weldra stond heel de straat onder wa-ter. Met stroomen kwam het van de hoogte van Sinter-Goedele afgevloeid, zoodat de riolen het niet meer te slikken vermochten ; een oude dame kwam uit haar winkel geloopen, roepend dat haar kelder vol water liep; een vent was op een dak gekropen met een bezem gewapend om de goot te ontstoppen daar het water in zijn slaapkamer tereeht kwam, doch hij moest het werkje laten staan nog voor het begonnen was omdat... de bezem uit zijn handen werd gerukt en de straat ingeslingerd. En intusschen hield de windhoos aan, vergezeld van de hagelvlaag die met heele pakken tegen de vitrienen tereeht kwam, en er een echt trommel-geroffel op teweeg bracht.We zagen menschen met de handen voor de oogen staan, bevend en weenend van schrik : het laatste oordeel scheen op handen ! En toen het eindelijk ophield, toen we, druipend en bibberend van koude, uit onze dekplaats konden kruipen, scheen de straat een gebombardeerd oord: overal spaanders, ruiten, pannen en dakgoten! En intusschen kwam het water van het hoog gedeelte der stad naar beneden gestroomd, en moesten de menschen op den straatkant blijven wandelen omdat het onmogelijk was over de straat te geraken. Aan de Beurs vonden we een koetsier vloekend en tierend aan zijn koets trekken die met de vier wielen om.hoog lag; een gazetverkooper was bezig te beproeven zijn gazettenkotje ferug op zijn plaats te krijgen, daar het ding van zijn plaats was... ge-blazen; heel de middenlanen stonden vol tramrij-tuigen die niet verder konden omdat er ergens een riool was ingestort, terwijl het terras, het luilek-kere terras van daar straks met stoelen, tafels en heel de rommel naar het midden der straat ver-huisd was. Toen eerst dachten we : « Hoe zal het nu thuis zijn ! » Wij de tram op, en recht naar ons dorp. Onderweg bleven we haperen : de reizigers werden verzocht uit te stappen en een handje uit te steken om een overgrooten boom ter zijde te rollen : de reus was met wortels en al uitgerukt geworden en lag over den Gentschen steenweg. Met wel vijftig man waren we om het werkje gedaan te krijgen, en slechts wanneer een boer er zijn koppel paarden bijspande was het karweitje uitvoerbaàr.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.