ZONDAGSBLAD ZONDAG 7 AFRIL 1918 B^blad vas 4 YOOIUIT ^ Dsrde Jaargang — Nr 50 Prijs : S centiemeri Snap j. Herhaalde malen was Han Van den Zavel( de vlugge, praatgrage veulenskoopman van Vlierendael, op de Blauwhoeve in 't verre, malschgroene Maasland geweest, en telkens had hij er een even vriendelijk onthaal ont-vangen van den onverbiddelijk-strengen Snap, den rap-pen waakhond, als van den dikken, tronkigen pachter met den rooden, maanronden kop. Zelfs durfde hij den bonkigen hond, die zooveel als een halve schaper was, — scherpe snuit, rechte ooren, vlam-mende oogen, — een streeling op den harigen kop te ge-yen, hetgeen den rijken baas sterk verwonderd deed toe-kijken.— Ile wed, nondepisou! dat ik hem meekrijg, tergde de koopman eindelijk. — Beproef het maar eens, kuchte het vette antwoord'. En werkelijk, zonder veel kaskenaten te maken, zonder veel ommekijken naar zijn heim, vergezelde de rosharige Snap den vriendelijk lokkenden man met den langen kiel en den langen mispelaar. — Hier, Snap, gebood zijn lijvige meester, kortafge-beten.De hond gebaarde het niet te hooren. — Verstaan, Snap? Neen, Snap verwijderde zich verder çn verder /an de Blauwhoeve. — Beetjes, Kijk. Nè. Het dier had geen lust. — Hier, zeg ik u, stomme bliksem ! Verloren moeite. Aan den scheeven Lieven Heer buiten het dorp geko-men, werd de slimme schaper nochtans onrustig en hij liet een zacht, weifelend gekreun hooren. Drie stappen verder bleef hij staan, scheen zich een oogenblik te be-denken, berook de voetstappen van den koopman op den g rond, maakte plotseling rechtsomkeer en draafde terug naiar zijn oude woon. — Ik had het wel gedacht, zegevierde de tronkige dikkerd. Op een volgend bezoek kreeg de koopman hem wat verder mee, tôt aan de Zeven Bunders en zelfs tôt aan De goeie Vrouw of De Vrouzu zonder Kop, een bekende herberg aan den Basteikant, — en de derde maal verliet Snap zijn hielen niet meer. — Goed zoo, besloot hij. Nu hoort hij mij toe. Hij liet hem vrij in huis en stallen rondloopen, wierp hem menig lekker hapje toe, wandelde met hem van het eene dorp in Zuid-Limburg naar het andere en legde hem slechts aan den ketting, als hij te Tongeren of te Maastricht naar de foor rnoest. Snap rende niet meer terug naar het diepe Maasland en toen hij op zekeren dag toevallig met Van de Zavel op de malsch omklaverde Blauwhoef kwam, scheen hij niet den minsten lust te gevoelen weer in zijn oude, donkere ton te kruipen. — Het is, nondepisou ! of wij geboren waren voor mal- kaar! loeg, onder het zuigen aan zijn oliekop, de stevig gewangde veulensman. — Gelijk de verhefden zeggen ! schokbuikte de goechg-vette pachter. — Dat er gevoelens van aangeboren genegenheid tus-schen de dieren en de menschen bestaan, krek gehjk onder de menschen zelf, zie, dat lijdt bij mij geen twijfel. — Allons donc! Geen enkele maal beeldde de koopman zich in, dat hij ook wel te doen kon hebben met een nijdigaard, een egoïst. Blijkbaar vond Snap het leven aangenamer in zijn nieu-wen post dan op de reuzige Blauwhoeve. Een plezante meester, aile dagen op reis, geen dertig hoornbeesten ge/-lijk ginder, — die loeiend in- en uitgemaaibeend kwamen, — alleenheerscher zijn op een netgekalkt neerhof zonder hennen of duiven, zonder booze meiden en knechten, asa, hij kon geen mooier leven droomen. De haastige meester maakte al die overwegingen niet en vleide zich met de woorden : — Ik heb een wakkeren hond,, die aan mij gehecht is. En hij heeft mij geen cent gekost ! Ten andere, Snap was een toonbeeld van gehoorzaam-heid : hij droeg zijn knobbeligen mispelaar, hij verbeidde hem aan de toeë herbergdeuren, hij liet zich den zuren rook in de oogen spuwen, hij at en dronk wat hij kreeg, — nooit leek hij misnoegd. En thuis hield hij de wacht gelijk een echte gendarm. 's Avonds kon er geen muisje knisperknasperen op den zoMer, of Snap stak den kop op in de hoogte. Er kon geen vrijend paar friezelfrazelend over den karreweg stappen, of hij riep : « Waf ! Waf ! » Er kon geen waaiend takje in den boomgaard1 krikkrakken, of hij was bij den bak, en rap, zulle! — Snap ze maar, Snap! prees de koopman. Houd ze op afstand, kerel, Kissss! Kissss!... • • A Maar weldTa gebeurde er iets, dat Van den Zavel de oogen deed opengaan. Op een zekeren avonid bracht de vrouw een allerliefst katje thuis, met een glanzende, hagelwitte pels, die hier en daar een kleine, fijngebekte inktvlek vertoonde, en dadelijk kroop de bot-brutale Snap, leelijk grollend, onder de kleerkast in. — Wat nu? vorschte de vrouw, onrustig. Halsstarrig weigerde hij kennis te maken met het dar- tele diertje, en als dit wat melk in een tasje gegoten kreeg, gaf hij de bazin weleens den indruk : — Hij zal nog op Mirza springen, de schelm ; het ding misschien verscheuren! Meer dan ééns moest hij aan de deur gezet worden, totdat het rustig slappen gedaan was. Zoodra Mirza met lieve troetelwoordjes toegesproken werd, had de rappe ruigrok den duivel op het lijf. Brusk draaide hij zich om, rende rond de kamer, toonde zijn leelijke tandspijkers en zijn roodlijmigen tonglap, beukte met zijn dikken vossenstaart tegen d« tafelpooten.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.