DE LEGERBODE den Dinsd&g, Donderdag en Zaterdag verschîjnendù Dit blad is VOOR DE BELGISGHE SOLDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadron of batterij ontvang-t tien of vijftien Fransche en Nederlandsche exemplaren. EOEMKIJKE BLADZIJDEN bip Heldendaden «an tiet Z" Eeiimest ligen te net. (Ver vol g) Deweinige levensmiddelen, die men zicli aldns Éier en daar wist te verschaffen, waren helaas I slechts een mager kostje voor de vèrsclieidenë honderden jagers die daar in hunne loopgraven gedoken zaten, en waarvan al de zenuwen steeds gespannen waren door de hevigheid van het voortdurende bombardement en het wreede schouwspel van de dooden en gewonden die overal rondom lagen uitgestrekt. Bovenmenschelijke pogingen waren door ma-joor Lefèvre en zijne moedige adjuncten aange-wend om in dit gebrek aan levensmiddelen te • voorzien. Men had eenige ravitailleeringsvoer-tuigen tôt in Dixmuiden kunnen brengen. Maar de bespanningen lagen neergeschoten ôp -den grond ; de voertuigen waren aan splinters gescho-tenen versperden de straten. Anaerzijds va'agde eene stormvlaag schroot voortdurend het terrein schoon dat begrepen was tusschen de stad en de bezette stellingen. Ook waren er echte wonderen van wilskraeht en opoffering noodig oriï eenige blikken conserven of eenige beschuiten tôt aan de loopgraven te brengen. Dat was ailes wat de uitgeputte jagers te verorberen kregen. Daardoor oordeele men over de stoïeke houding van onze jagers, die ondanks de folteringen van den hon-ger, onwrikbaar in deze hel bleven, gereed om de steeds dreigende aanvallen. van den vijand af te slaan. Maar nog meer dan den honger veroorzaakte de dorst onuitstaanbare folteringen aan onze manschappen. Eene wrange en stikkende atmos-feer, vol van den rook der granaatontploffingen, verdroogde de kelen en schroeide de longen. In deze niet in te ademen lticht, gevoelden de sol-daten soms den indruk van eene langzame ver-stikking. en men zag jagerSi die beproefden hun dorst te lesschen aan de kleine modderplasjes, die op den bodem van de loopgraven stonden, of zelfs het stilstaande en bedorven water van de aaburige slooten drinken. Noch de onberingen noch de kou vermocliten bet hun moedte doen zakken. Om, zooveel mo-gelijk, aile nachtelijke verrassingen die in de ge-woonte van den vijand lagen te ve'rmijden, nam men den 22e" Oktober, bij het vallen van den avond, het besluit de talrijke stroomijten in brand te steken, die daar nog in het midden van bet veld stonden, op 300, 400, en zelfs 500 meters afstand van onze liniën. De onderneming was gevâarlijk ; commandant Dupuis vroeg eenige vrijwilligers om ze tôt een goed einde te brengen ; tienmaal meer dan hij noodig had stelden zich voor. En zoo er, bij de gekozen mannen, ook enkelen nooit van dien tocht terug kwamen, weldrà zag men, de eene na de andere. de reusachtige toortsen in den nacht flakkeren, dje heel het omgcvende terrein met hunnen akeligen gloed beschenen. Achter onze jagfers, had het schouwspel van den brand van Dixmuiden, eene tragische grôot-heid, met niets te vergelijken. De brand had zich over de geheele stad voortgezet ; nieuwe brand* stapels voegden ieder oogenblik hunne nieuwe klaarten bij die van den naburigen vuurgloed ; en vaa overal stegen, te midden van de storm-"ffolken zwarten rook die schitterden van de Maarschaîk French brengt hulde aan het Belgische leger. Maarschalk French heeft aan de Britsche regeering een lang verslag over de laatste veldslag in Artesië gezonden. Hij geeft getuigenis van de aPPerheid van zijne en van de Fransche troepen, ®aar bij vergeet geenszins het Belgisch leger en brengt het deze hulde : ^et aandeel genomen door de Belgische 'Peu in dit gevecht, was een der meest doel-zaamste, want zij zijn er in geslaagd den vijand weerhouden clie vlak voor hun stellingen zich opflakkerende gensters, de reuzenvlammen naar den hemel, bij wier licht de verminkte over-blijfselsvan onze oudepronkjuweelen, het stad-huis en de kerk van Dixmuiden, zich scherp op den rooden hemel afteekenden, gelijk bloedige stompen die genade afsmeekten. Dank aan de voorzorgen die men genomen had om aile verrassingen te voorkomen, ging de nacht betrekkelijk kalm voorbij. Het bombardement zweeg stil ; van tijd tôt tijd slechts, vloog een granaat voorbij met het zware gedonder dat in de halve stilte van den nacht nog akeliger klonk en die, met een nieuwen mokerslag, nog eenige waggelende muren geheel ging neerslaan in de in asch gelegde stad. Daarop volgde weer een tijd stilte, plots onderbroken door het knet-teren van een razend geweervuur, gericht op het een of ander objectief dat men plots heeft waar-genomen. Het was in het begin van dezen akeligen nacht dat een groep Duitschers, door eene trouwelooze list die gelukkiglijk werd verijdeld, er in gelukt was de loopgraven van de 2' compagnie te naderen. Men bemerkte er enkelen die, met lantaarns voorzien, onbeschut vooruit kwamen, al roepend : « Belgen, schiet niet, heb me-delijden met de gewonden die wij komen opra-pen. a De onzen échtér,die op hunne hoede waren, kregen achterdocht. Het kwam hun goed te staan, want plots verbrak het goed onderhouden vuur van een machinegeweer de nachtelijke stilte. Het goed gemikte antwoord van onze jagers legde hun weldra het zwijgen op. Tegen 11 uur 's avonds werd eene poging tôt aanvàl insgelijks onmiddelïijk verijdeld door ons doodelijk vuur. De vijand hield niet verder aan ; zijne troepen gaven zichtbare teekens van vermoeienis. Maar de kruiSweg van de jagers was nog niet ten einde. Versteven van koude, meer en meer lijdend van honger en dorst, hadden zij den oehtend van den 23cn Oktober zien aanbreken, terwijl zij zich angstig moesten afvragen wat deze nieuwe dag h.un brengen ging. Zij zouden het spoedig verneraen. Van af 8 uur deed een kanonvuur, waarvan de hevigheid weldra tôt het uiterste steeg, geheel de omgeving daveren onder haar geweld. En bij honderden, gelijk eene ware stortvlaag, kwamen de granaten van allerlei kaliber opnieuW neer op de loopgraven van het bataljon Dupuis, met eene schrikwek-kende juistheid. De aan stukken geschoten borst-weringen brokkelden uiteen of stortten in elkaar gelijk door eene aardbeving. De projectielen, midden in de loopgraven zelve ontploffend, vel-den gansche groepen mannen neer, terwijl zij stuk gei'eten lichamen in de verte slingerden ; lijken, die men den vorigen dag ter aarde had besteld, werden door de hevigheid der ontplof-fingen ontgraven en kwamen terug neervallen te midden van de overlevenden, die door afgrijzen waren aangegrepen. De verschrikkelijke toestand ziende waarin zijne uitgeputte mannen zich bevonden, had majoor Lefèvre moeten vragen dat men ze zonder aarzelen zou komen aflossen. In afwachting, om hunnen moed wat op te beuren, begafhij zich persoonlijk naar de loopgraven ; het is toen dat hij door eene granaatscherf getroffen werd, terwijl hij over den weg naar Eessen kwam. Gekwetst lijk hij was op een zoo hachelijk oogenblik, had de dappere overste slechts ééne bekommering : « Als ze maar houden ! » Gelukkiglijk voerde hij bevel over mannen die hem waardig waren, en zijne bewonderenswaardige jagerlcens hielden ook stand, ondanks al het iijden en al de verliezen, gedurende heel den dag nog van 23on Oktober. , Want het kanonvuur nam eerst af tegen het vallen van de duistemis en dan eerst werd het mogelijk voor de liniesoldaten van de brigade Meiser om de compagnie van commandant Dupuis af te lossen. Zestig uren lang achter elkander hadden deze dapperen in de loopgraven gestaan, en de laatste uren waren eene echte foltering ge-weest : Eene foltering van honger en dorst, terwijl de soldaten rilden van koorts en al de angsten moesten doorstaan van een bombardement van ongekende hevigheid. Zwaar getroffen kwamen zij uit deze hel, bedekt met bloed en slijk,met hunne uniformen aan flarden gescheurd ; maar zij hadden geen voetbreed prijs gegeven. En zoo, gelijk zij ze kwamen bezetten des mor-gens op 21™ Oktober, zoo gaven zij de stellingen die zij de opdracht gekregen hadden kost wat kost te behouden, desnoods tôt der dood, des avonds, den 23en, over aan hunne opvolgers. i Afgemat, beslijkt, ziek van uitputting, bereik-ten onze jagers laat in den avond OostkerkéL Daar vonden zij de compagnieën van het-bataljon Leblanc terug, die denzelfdèn morgen wàreu afgelost in hunne loopgraven van Keizershock. In het kantonnement was het hun eindelijk mogelijk hun honger te verzadigen ; bovendien liet men hun weteii dat hun, als loon hunnet bewonderenswaardige dapperheid en voor al d* geleden vesmoeienissen, acht en veertig ureni rust zouden worden toegestaan. Dan, Jblij t©( moede, den honger bevredigd en met het rooskleu-rigevooruitzicht dat het hun eindelijk toegelaten was eens flink uit te slapen, strekten onze soldaafc jes zich neer op het stroo van hunne legerplaàtsen,; waar • een looden slaap hun weldra de oogeà dicht drukte. i De jagers meenden bijna dat. hun lijdèn ten1 eiiïde was, En toch, reeds bij het aanbrekén van, den volgenden dag, zou men van heri nieuwe en versclirikkelijke offers mocten Vragen, eh za nogmaals, voor driè dagen lang, in het heetstè' van den strîjd werpen. * * » Alvorens het 2" en het 3e bataljon vah het 2* regiment jagers te voet weel- aan het werk te' zien, moeten wij ook een woord reppen over heti Ie bataljon, dat wij op 21e" Oktober, in de loopgraven van St-Jacobs-Cappelle gelaten hebben, waar het, onder de bevelen van maj oor Delhanve, het 3® regiment jagers was gaan versterkën. Hét zou er niet lang blijvén. Inderdaad, op; 22en Oktober, had er aan den Yser eene gebeur-'tenis van uiterst belang plaats gegrepen. De vijand, waarvan al de pogingen om zieh meester te/ maken van Nieuwpoort en Dixmuiden wareli verijdeld geweest, was er in gelukt. na de vef-dedigers van Tervaete onder een sainentrekk-end\ vuur te hebben verpletterd, op een punt op den 1 linkeroever door te dringen. Gevechten van on-j gehoorde hevigheid, waarin onze soldaten biijk-ken gaven van bijna bovenmenschelijke dapperheid, werdèn van af dit oogenblik geleyerd ovep | het geheele front, dat van Schoorbakke tôt Ond-! Stuyvekenskerke loopt, om een dam op te werpen ; tegen den Duitschen stortvloed, die langé de j bocht van Tervaete binnen stroomde. Het corn- < mando riep aile beschikbare reserves naar de ' • zoo zWaar bedreigde streek. • j Het is alzoo dat op 22e11 Oktober, om 11 uui* 's avonds, het bataljon Delh.nuve in aile haast ' van St-Jacobs-Gappelle naar Schoorbakke werd, festuurd, waar het bij het dagaanbreken van déni 3e11 plaats nam in de loopgraven, die aan een! helsch bombardement bloôtgésteld waren. Toen de toestand meer naar het Zuidèn nog ernstiger ' geworden Was, kreeg het bataljon een weinig,^ later het bevel zieh naar Pervyse te begeven. Tôt; den 28en zal het daar strijden, met bewonderens-j waardig uithoudingsvermogen, zijde aan zij de met heldhaftige eenheden der 1° en 6e divisies.i Door al deze troepen die uitblonken door hunnej dapperheid, zal er daar een niet te overschrijden dam opgeworpen worden, waartegen al de ont-; zaglijke stôrmloopen van den verbitterden vijand zich zuilen komen breken. In deze epische gevechten, oogstte het Ie bataljon van het â* jagers ! een aânzienlijken roem. Het verduurde er onuit- j sprekeîijk Iijden, en bij zooveel andere smarte-i lijke verliezen, viel dat van zijn dapperen aan- i voerder bîjzonder pijnlijk : Majoor Delbauv® \ werd gedood te Pervysè, aan het hoofd van zijnôj troepen, op 24en Oktober. (Wordl voortgezet.) ■■■ .M. 1 ~ Eene BelienlieiÉe Dndersciieiding Bij K. B. van 2 november 1915,.werd de inspecteur generaal van den geneeskundigen dienst; ' van het leger Melis, tôt commandeur van de i Leopoldsorde benoemd, om den ijver, de toewij-ding en de bevoegdheid die hij in het vervullen van zijn hoog ambt heeft aan de dag gelegd.i Hij heeft in de moeilijkste oinstandigheden, den geneeskundigen dienst van het leger met het, grootst beleid bestuurd en dezen met een merk^ waardigen geest van initiatief en vooruitgang. bezield. ' . 1 . 6 November 1915 Nnmmér 183

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.