Derde ja&rgaBg Mr 45 P*i|» « Geat 23 Neptember 1317 moofdrsdactie : vrouwftnshcrktakl aa '1 met kkdewkrkikg yak hetî algem. secretarïaat sm hkt WKSK des volks bibliotheken "de straal,, ALLERLEI « BEHEEH : peper9traat, ïî. — «O» — abonnewenten : per jaar : b*. 3,25 zes maanden : » ueo drij maandbn: » 1,00 Wa^kblacS voor oies Ylaantsehe Wolk INHOUD : Eene dubbele VerrijrenJs. — Onze Ziel. — Een meuw Qulden A. B. C. — Nora's Diamanten (3e vervolg en slot ) — Het Predlkheeren-klooster. — Allen voor Qod. — Lachen is gezond. — Voordrachten en Lessen. — In eer hersteld. (le vervolg). Eene dubbele Verrijzenis 't Was zes ure 'savonds. Een prachtig gemeubelde kamer, die de vage avondschemering met stomme, spookachtige schaduwen bevolkt. Het dieppeinzend hoofd in de handen, de stoare ellebog'en op het bureel geleund, zat de socialisti-sche leider, als verpletterd. Zijne hardvochtige oogen waren strak op de menigvuldlge opengestrooide papieren en hand-schriften gevestigd. Eén voor één trokken daar nu al de tafereelen zijner jeugd voorblj : zijne kuische kindsheid z«revend in het licht eener engeiachtige onschuld en dartelheid de onvergetelijke dag zijner Eerste Communie in het nederig dorpkeikje onder leiding van de broeders, zijne kostschool-jaren nog aitijd bij diezelfde goede broeders doorgebracht," en dan, o dan, Parijs, het wufte Parijs ; het al te vrij leven ▼an student in de rechten, de bedwelmingen van de lauwe-ren die hij behaald had, de drift naar het spel die hem on-vermijdelijk groote geldverliezen berokkend had en toen, die vreeselijke, rampzalige avond toen hij zichzelf zoover verge-ten had, dat hij het waagde zijn vader schandelijk te hoonen waarop deze hem vervloekt en verstooten had en vervolgens, als 't ware om zijn vader te straffen, de volledige verzaking aan zijn geloof. En van toen af als een geheimzinnige hand die hem overal vervolgt, et n wrekende hand, die zijn levens-weg bestrooit met de betoove/ende bloemen van rijkdom en eer maar hem terzelfdertijd aile waar genot en echt geluk ontsteelt. Hij zag zich nog met die ijzingwekkende wroegingen, die hem het hart verteerden, krampachtig worstelen aan het sterfbed zijner geliefde gade en bij het hagelblank hoofdpe-luw waarop een gitzwart kroezelhoofd, dat van zijn eenigen zoon, zoo vrecmd het jonge leven reeds te moede, den eeu-wigen slaap sluimerde. Ach ! welke wilde razernij had dan niet het gefolterd hart van den godloochenaar verwoest ! En nu, nu lag daar het duurbaarste wat jiem nog over-bleef, zijne eenige aangebedene dochter, uitgestrekt op een lijdensbed, uitgeput door gloeiende koortsen het brandend hoofd te woelen en te wentelea. Een sombere wanhoop had zich van hem meester gemaakt toen de vrijzinnige dokter hem in de nevenkamer op zijne stomme ondervraging hoofdtchuddend geantwoord had : « Uwe dochter? — Het valt mij pijnlijk het te bekennen, maar ik ben onmachtig ; de wonde aan het been heeft het beendergestel aangetast : ze is reddeloos verloren ! » O ! die vervloekte maar rechtvaardige hand die hem één voor één al de voorwerpen zijner liefde en bezorgdheid kwam ontrooven !... Doemnis, had het noodlot dan geen greintje medelijden meer met hem, was aile geluk en wel- vaart hem dan voor aitijd ontzegd ?. * * * De voorgaande nacht had in zijnen donkeren sehoot bij zoovele andere euveldaden nog eene reeks afschuwelijke godslasteringen, in eene vlaag van uitzinnige razernij en on-bedwingbaren haat, door den vrijdenker uitgebraakt, beslo-ten. Laat, zeet laat was hij binnengekomen en op de teenen naar de kamer van de duurbare geslopen, waar hij nog juist eene vlugge beweging bemerkt had, die zij bij zijn intrede maakte. « Goeden nacht, lieve. — Goeden nacht, vader. » — En wat verbergt u daar zoo zorgvuldig ? Akelig glom haar melkwit aangezicht, omlijst door lange bruine lokken, in het kanten kussen en ze vestigde hare diep uitpuilende oogetî, reeds met een nevel overtogen, op hem. — Hij omhelsde ze hartstochtelijk en vezelde haar heel zacht in de ooren : — Komaan, zeg mij. welke roman gij daar verslondt ? Gij handelt niet goed, gij leest en vermoeit u te veel, de dokter zal u bekijven. Dit ailes werd op een streelenden toon en onder een vloed van liefkôzingen gezegd om des te beter zijne eigene ont-roering en de tranen die aan zijne wimpers fonkelden, te verbergen. , - En dan, dan richtte zij zich op, zijne dochter, met eene uiterste krachtinspanning en slingerde hem dan deze veelbe-teekenende en op een ijskouden en wanhopigen toon uitge-sproken woorden naar het hoofd : — Ik was achter de gordijn, als de geneesfieer u gespro-ken heeft ! — Wat, gij lieve... och ! neen, gij bedriegt u ! — Hoe zou ik mij bedriegen ? — Ik weet maar al te wel dat het met mij gedaan is en toch hoop ik... Ik geloof, ik geloof... (de ademhaling bleef enkele »tonden achter) dat iemand toch mij kan genezen !... — O ras, noem mij spoedig dien man en ik loop, ik vlieg

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.