DE BELGISCHE SOCIALIST Tweetalig WeeKblad van den Bond der Belgische Arbeiders in Nederland Aboaaementsprl* in Ne4erland: 9» cent per 3 maanden. . Redactie en Administrais : LQNGVILLE, REMBUANOrSTR. 316, '•-GRAVENHAGE. • Abonnementsprijs voor het Buitenland : f 1.50 per 3 maandea. Het Socialisme tegen den Staat door Emile Vandervelde. Emile Vandervelde komt zoo pas een boek te publiceeren, getiteld „Le Socialisme contre 1' Etat" (Het Socialisme tegen den Staat), dat er machtig veel zal ""toe bijdragen om verkeerde begrippen uit de wereld te helpen en om een juisl denkbeeld te geven omtrent wat men door het Socialisme moet verstaan. Talrijk zijn degenen, die meenen dal het nationaliseeren van het bedrijfswezen door den Staat in de lijn ligt van hel tôt stand komen van het Socialisme. Even talrijk zijn zij, die van oordeel zijn, dat het regie-stelsel een onderdeel vormt van het Socialisme. Zoo wordt er niet alleen gedacht in de burgerkringen, maar zçlfs vele tôt de moderne arbeidersbeweging behoorende leden, zelfs Socialisten, die omtrent deze zaken geen klaar denkbeeld bezitten. Vandervelde heeft met zijn boek een einde willen maken aan deze vooroor-deelen en wanbegrippen. 't Ligt niet in 't bestek van dit artikel een algemeen overzicht te geven van dit zoo hoogst belangrijk boek; wij zullen ons bepalen bij de groote lijnen, terwijl wij onzen leden vurig aanzetten Vander-velde's boek niet alleen te lezen, maai te bestudeeren. De twee grondgedachten welke Van dervelde ontwikkeld heeft, zijn: 1. de verovering van de politieke macht door het proletariaat. 2. de hervorming der tegenwoordige maatschappij in een groote economische coôperatief door de Socialisatie der pro ductiemiddelen. Deze hoofdgedachten bespreekt hij in twee afzonderlijke hoofdstukken. Omtrent de verovering der politieke macht zegt de auteur, dat het meerendee! der Socialisten, zoo niet allen van oordee zijn, dat de politieke actie van het pro letariaat op een gegeven oogenblik eer revolutionairen vorm zal aannemen, er dat in de beteekenis van „geweld". In afwachting dat dit historisch momen aanbreke, moet de arbeidersklasse ter allen kant het Z. A. S. doen zegevierer om zich zoo sterk mogelijk te doen ver tegenwooordigen in de wetgevende er bestuurlijke lichamen. Op een meesterlijke wijze behandelt Vandervelde de middelen, welke dooi de Kapitalistische bourgeoisie worden aangewend zôô tegenover de kiezers ah tegenover de gekozenen tôt handhaving van het regiem eenerzijds en tôt behar-tigen der Kapitalistische belangen ander-zijds-Bij het bespreken dezer middelen haall hij ook de Corruptie aan. Wij weten dal onze Belgische Klerikalen, meesters zijn in dit vak. Hierbij haalt Vandervelde een passage aan uit een .artikel, gepubli-ceerd door L'Indépendance Belge (19-6 1908), die luidt: „Om het Belgische volk te vertegenwoordigei moet men noch verstandig zijn, noch kennisseï bezitten; men moet slechts geld hebben. 't Ii beest, 's spaut tegen, 't is schandalig, maai 't is zoo. De feiten zijn daar...." In hoofdstuk II bespreekt de auteui het failliet van het parlementarisme. De gedachtengang van den schrijver is ge concretiseerd in den slotzin van dii hoofdstuk : „Niet te verwonderen dat al meer en mssr d< arbeidersklasse, begrijpende dat zij zieh niet kai vrjj maken bij middel van tusschenpersonen, 01 zich zelve rekent, haar toevlucht neemt tôt d< directe actie tôt prikkelen of tôt vervangei van de reformistische werkzaamheid der parle iuenten, en meer belang hecht aan de vak- ei cocperatieve actie, vooral in die landen waai het parlementarisme zijn maximum-punt vai discrediet bereikt heeft." In het volgende hoofdstuk behandelc de auteur de proletarische actie, t. i. z „hoe zal het proletariaat de machl veroveren". Vandervelde zegt dat, om den Burger-Staat neer te halen, de ar beiders zich moeten organiseeren in hel Z. A. S. Door de alzijdige ontwikkeling van de organisatiën moeten zij een Staal in den Staat tôt stand brengen tôt ver-vangen van de Kapitalistische overheer-sching door het Coôperatief beheer. De nieuwe maatschappij ontwikkell zich in.de arbeidersorganisatie, welke de macht zal presteeren tôt de zége'van de maatschappelijke productie op de Kapitalistische productie. De démocratie is een waardeloos gedoe zoo lang het proletariaat niet tôt die macht is gekomen. Trouwens de zege van het Socialisme is niet te verwachten noch van een ver- kiezings- noch van de parlementaire actie. Tôt verovering van de Staatsmacht moet de arbeidersklasse hare organisatie-macht met hare coôperatieven, hare syn-j dikaten, hare pers, h ire onderwijs-instel-j lingen stellen tegenover de organisatie van de Kapitalistische macht. In den schoot dezer organisatie moeten de arbeiders zich voorbereiden om de onder-nemingen en bedrijven te kunnen be-heeren in vooruitzichtdat zij zekeren dag de plaats zullen innemen van de administrateurs en directeurs van het Kapi-talistisch regiem in den schoot van het Socialistisch systeem. En dan vervolgt Vandervelde: „Een nieuwe wereld is in wording in tegen-stelling met de bourgeois-maatschappij. Zjj • heeft haar zedenleer, haar discipline, hare juri-dische instellingen, hare grondwettelijke en burgerlijke regelen. Ten dage vormt zu een | reusachtige cocperatieve, syndicale en politieke ' federatie, in den vorm van een dichtgeweven «et over gansch de wereld." Deze zege van het Socialisme zal ons gebracht worden in den vorm van de maatschappelijke revolutie : een nieuwe Parijzer Conmume, honderdmaal zege-vierend, niet alleen op een enkel punt, maar in de voornaamste centra der Kapitalistische wereld; terwijl Vandervelde het voorgevoel laat doorschemeren, dat deze oprlog het psychologisch moment ! zou kunnen ontwikkelen voor deze maatschappelijke revolutie. In het tweede gedeelte bespreekt Vandervelde het diepgaande onderscheid tusschen den Staat der bourgeoisie, den Kapitalistischen Staat, den Klasse-Staat, gesteund op het geweld met zijn militaire bewapening zoo tegen den vijand van binnen als van buiten eenerzijds en den Socialistischen Staat, gescheiden in een Staat-regeering en een Staat-industrie. Het Staatssocialisme is de organisatie van den maatschappelijken arbeid door den Staat, door de Regeering. 1 Het Socialisme is de organisatie van i den maatschappelijken arbeid door de arbeiders, gegroepeerd in een vereeniging van openbaar recht. Geen spraak van het privaat kapi-talisme te vervangen door het Staatssocialisme, maar wel het privaat en het Staats-socialisme door de Coôperatie der arbeiders en dusdanige hervorming kan niets anders zijn dan een revolutie. Het staatssocialisme kent geen erger vijanden dan de socialisten zelf. Wij zullen deze al te korte beschou-wingen sluiten met een laatste passage uit Vandervelde s boek: „Het Socialisme heeft niets uitstaande met den Staat, maar is tegen den Staat. Het tracht de scheiding tusschen Staat en Arbeid door te voeren, zooals tusschen Staat en Goàsdienst, Staat en Familie. Het wil, als eindpunt dezer 1 driedubbele evolutie, de Staat-Macht of Staat-1 Autoriteit herleiden, is het niet tôt niets, dan ' %ten minste tôt de bijkomende functies van op-zicht en van politie. Het familieleven ontsnapt aan zijn contrôle. De kerken zijn vrije genoot-schappen, groepeerende de burgers op basis van hun wijsgeerige of godsdienstige ver-wantschap. De groote coôperatief van den maatschappelijken arbeid, na een hoogtepunt van volledige autonomie te hebben bereikt, be-stuur zich zelve buiten aile gouvernementeele inmenging." Onlangs raadde ons een onzer vrienden te Londen aan, dit werk van Vandervelde te lezen met de toevoeging, datVandervelde-. Socialist nog wat meer vermag, dan erwten en boonen koopen in zijn hoedanigheid van Vandervelde-Minister. Inderdaad, onze vriend heeft gelijk. Het boek van Vandervelde js een Marxistisch product van de hoogste waarde en wan-i neer wij nu mochten vernemen dat de hartzenuwen van Vandervelde zoo Marxistisch zullen trillen als zijn hersenen Marxistisch denken, dan zijn wij dubbel voldaan, Het eene sluit het andere niet uit-en wij rekenen er op dat Vandervelde ons deze dubbele vreugde zal voorbejiouden. P.S. De leden, die zich het boek van Vandervelde willen aanschaffen, kunnen zich wenden tôt de redactie van ons weekblad. BERICHT. — De abonnées, die graag onze spéciale editie van Maandag zouden ontvangen, moeten zich wendén tôt de administratie van het blad, Rembrandtstraat 316. De prijs bedraagt 5 cent. Internationale rubriek. HET IMPERIALISME IS TROEF. De politiek der Al-Duitschers en der militaire kliek - de geweld-politiek in 't Westen zooals in 't Oust en -— zege-viert op de politiek van annexatie in 't Oosten en van vergelijk in 't Westen. Von Kuhlinann is niet minder an-nexionistisch dan von Tirpitz en de andere annexionisten; maar von Kiihl-inann was een real-polit-icus. Terwijl hij in 't Oosten den geweld-vrede heeft op-j gedrongen, zocht hij in 't Westen een i toenadering met Engeland door een vrede door vergelijk. . De toestanden van heden — de drui-ven zijn te groen — en die van niorgen — het vrye wereldverkeer — lagen aan de basis van von Kiïhlmann's real-politiek.De pangermanen, waarbij behooren de generaals, aanvaarden de konse-kwenties van het impérialisme in het , Westen zooals in het Oosten. Hun politiek heeft de overliand be-haald op die van von Kiililmann en wel naar aanleiding van von Kiihhnann's laatste rede in den Rijksdag. Von Kiililmann is vervangen geworden, op bevel van het groote hoofdkwar-tier, door von Hintze, terwijl de liistori-sche beteekenis van von Kiïlilmann'6 rede: „deze oorlog kan niet beslecht worden door zuivere militaire beslis-singen" onaangetast blijft. Von Hertling, de rijkskanselier, heeft de gemoederen willen bedaren door zijn verklaring, fiât het bij den ouden koers blijft. Waarom heeft von Kûhlmaim dan i onder de bedreigingen van de Westarp's ! en de Ludendorff's moeten plaats maken voor von Hintze1? 1s von Hintze niet de vertrouwens-| man der von Tirpitz „Vaterlands Par-! tei" en van de militaire hof-kamarilla? | Is dat het offensief der waarheid, waar Scheidemann over sprak in zijn laatste rede? Het offensief der waarheid(H) van von Hertling komt nog in een klaarder lieht te 6taan door de aanvulling, dat hij op het standpunt staat van de vre-desnota aan den paus; terwijl hij verder zegt dat hij op den grondslag van den vrede van Brest-Litofsk staat. In de vredesnota aan den paus spreekt ! men over het zelfbeschikkingsrecht der I volken en door den vrede van Brest-Litofsk worden er millioenen volken door geweld onder de Duitsche voogdij I gebracht. i En Finland! En Oekraine! En Roe-| menië! ; Dezelfde politiek, die het tegenbeeld i is van een offensief der waarheid en j staande onder de bescherming dezer fa-meuze vredesnota, zegeviert ook in het Westen. In de rede van von Hertling komt ook voor: de heer Wilson wil oorlog tôt onze vernietiging. In plaats van een offensief ■ der waarheid, vervalt von Hertling in een offensief. van „rond-de-pot-draaie-! rij"; hetgeen von Hertling de gelegen-! heid verschaft geen woordje te reppen | over de groote grondbeginselen, die naar Wilson's inziehten, aan de basis moeten liggen van het vredesstatuut. De geweld-politiekers deelen te Ber-lijn, nu meer dan ooit, de lakens uit en zoolang Berlijn niet tôt het bewustzijn komt, dat de rede sterker is dan het geweld, dat het Volkenrecht liooger staat dan de Pruisische sabel; dat de scheidsrechterlijke politiek zal zegevie-ren op het beroep der wapenen, zoolang zal er met dat' Berlijn geen vrede kunnen gesloten worden. Trouwens de „Arbeifer-Zeitung" (7-7-18) geeft een trouw beeld over den toe-stand, wanneer zij schrijft: ' „Wij zullen ons met Wilson moeten verstaan. Dat kunnen wij alleen, wanneer wij bereid zijn den Volkenbond toe te treden. Dat kunnen wij alleen, wanneer wij de West- en Oost-Europee-sche volken geen geweld zullen aandoen. Dat zullen wij des te gemakkelijker kunnen, hoe sterker de demokratie in onze landen wordt. Met een demokratisch Duitschland zal Wilson zich beter kunnen verstaan dan met de generaals der militaire kliek; met een Oostenrijk, dat een bondstaat van vrije volken zou zijn in plaats van een Oostenrijk, in hetwelk de hooge autoriteit de meerderheid der volken als booze kinderen behandelt. Hoe beter men zich met de heerschende machten van heden verstaat, des te moeilijker zal men zich met Wilson kunnen verstaan en des te langer zal de oorlog duren." DE DUITSCHE SOCIAALDEMOKRA-TEN EN DE OORLOGSCREDIETEN. De Afliankelqke sociaaldemocraten stemmen de oorlogscredieten ten andere maie, waarbij Ebert de volgende verklaring aflegt: „Ik betreur de voortzettiug van het bloed-vergieten in het Westen en Zuiden. Het Duitsche volk is bezield met den wensch naar vrede: ook de regeering verklaarde herhaaldelijk haar bereidwilligheid tôt den vrede. Degenen bij ons, die optredon als oorlogsstokers en annexionis-ten zijn slechts een kleine minderheid van het Duitsche volk. De regeeiingen, parlementen en helaas ook de vertegenwoordigeis van de arbei-derspartijen in de Entente-lairden hebben tôt dusver geen bereidwiUigheid tôt den vrede getoond. Steeds weer streven zij er naar hun \ olken, door het in het vooruitziclit stellen van een eiudelijke overwiuniug en vernietiging van den vijand, tôt voortzetting van den oorlog op , te zweepen. De vijaudelijke staatslieden hebben ooi logsdoeieinden bekend gemaakt, welke het politieke en economische leven van Duitschland zwaar zouden treffen. Deze gevaarlijke politiek van een worsteling tôt de laatste beslissing moet den oorlog nog voor een onafzienbare reeks van jaren verlengen. Hoe ook de uitslag zij, het is zeker dat aile volken in troostelooze ellende zouden verzinken. Het Duitsche volk wil een. eervolieu vrede. Daar de vijand ons zulk een vrede tôt dusverre weigert, zullen wij ook ditmaal de middelen toestaan, welke tôt hej verkrijgen van zulk een vrede noodig zijn. (Levendige bijval.) De Onafhankelyke sooiaaldemokraten verwerpen nogmaals de oorlogscredieten, terwijl Geyer de volgende verklaring doet: „hiuds mijn vrienden in den Bijksdag de oorlogscredieten verwerpen, hebben de oorlogs-geb<jurtenissen zoowel als de binnenlandsehe politieke aangelegenheden, en namelijk ook de laatste verhandelingen in de hoofdcommissie, onze opvatting en houding gerechtvaardigd. De oorlog is jjooit een verdedigingsoorlog ge-weest. Hij was en is een veroveringsoorlog met imperialistische oorlogsdoeleinden. De rijks-leiding dekt het drijven der annexionisten en begunstigt ze. De persoonsverwisseling in het secretariaat voor buitenlandsche zaken bsves-tigt nogmaals, dat de wil der militaire partij mâchtgevend is voor den gang van de politiek. Rusland en Koenlenië is een geweld vrede apge-drongen. De volken, welke met groote woorden hun bevrijding is toegezegd geworden, wor4«n geknecht en uitgebuit. Door het militair ingrij-pen in Finland tôt bloedige onderdrukking van arbeiders en boeren, heeft de Duitsche regeering de roi van schutsengel der contra-revo-lutie vervuld. Hetzelfde is gebeurd in Oekraine. De achting voor het Duitsche rijk, het vertrou-wen in de oprechtheid omtrent de toezeggingen der regeering zijn overal verbeurd. De meerdei--heidspartijen, die deze regeering hebben gesteund, dragen de verantwoordelijkheid dezer politiek en hebben de militaire autokratie in de hand gewerkt. Tôt dusver heeft de regeering nog niet eens het, recht van België op zelfstan-digheid en onafhankelijkheid erkend. De voortzetting van den oorlog leidt tôt „Verelendung" van Europa. De imperialistische regeeringen eu de heerschende klassen kunnen geen uitweg uit dezen chaos vinden. Tôt redding der mensch-heid voor den ondergang is het meer dan nood-zakelijk, dat aile volken zich bevrijden van de kapitalistische heerschappij en uitbuiting, als-ook van de dwangheerschappij van het militarisme. De oorlogscredieten steunen de politiek, welke den oorlog en het verderf over de volken gebracht heeft. Wie de oorlogscredieten goed-keurt, onderschrijft ook de tôt nu toe gevoerde politiek en machtigt de regeering tôt voortzetting van den oorlog. Zij steunen het kapita-lisme en het militarisme en dragen bij tôt de verlenging van den oorlog. Wie eerlijk den vrede wil, kan niet voor de credieten stemmen. Wjj verwerpen de credieten en zijn het eens met de volksmassa's aller landen, wanneer wij zeg-gen: Proletariërs aller landen, vereenigt u! Weg met den oorlog! HET OORDEEL VAN PART. HAASE OVER DEN RAAD VAN VLAANDEREN. In den loop zijner laatste rede in den Rijksdag sprak part. Haase volgender-wijze over België: ,,Wat er over België is gezegd geworden, is gewis een achteruitgang tegenover de vroegeree verklaringen, zooals wij die in den laatsten tijd gehoord hebben. Reeds dikwijls genoeg hebben wij aangetoond, dat de inval in België door niets gerechtvaardigd is. Het was een sehen-ding van het neutraliteitsverdrag. H. Strese-man heeft gemeend, dat de verklaring van den Baad van Vlaanderen, welke hij heden voorlas, door gansch den Bijksdag met diepe beweging zou onthaald geworden zijn. Mijne gevoelens met die mijner vrienden zijn ganseh anders ge-weest en, verre over onzen kring heen, ook van al degenen, buiten dit huis, die den moed hebben zieh openlijk uit te drukken over dat machtwerk, dat ons hier aangeboden wordt. Gij weet zoo goed als wij, H. Stresemann, dat In Vlaanderen zelf aile vooraanstaande elemen-ten met verachting van den zoogenaamden Raad van Vlaanderen spreken. Gij weet, dat vôôr den oorlog geen mensch in Vlaanderen er aan gedacht heeft aan te leunen bij Duitschland. Wanneer Vlamingen, inwoners en burgers van het land dat den 4 Augustus overvallen is, zieh in een schriftstuk daartoe leenen „tn noodweer van anderen te spreken", zoo zij» nij op voorhand geoordeeld en met hen al degene», die aan de zijde van deze lui staan." A. HENDERSON EN DE INTER- NATIONLAE CONFERENTIE. In een rede, gehouden te Northauip-ton, zegde Henderson dat er vijf ant-woorden waren ontvangen op het mémorandum nopens de oorlogsdoeleinden, opgesteld door de inter-geallieerde ar-beiderscouferentie:Het eeiste antwoord was dat van de Bulgaar-sche socialisten, die feitelijk aile punten had-den aanvaard, met voorbehoud van enkele kleinigheden betreffende Macedonië. De Hoagaarsche arbeiders hadden bij het comité te Stockholm een politieke verklaring ingediend die in zeer veel overeenkwam met het mémorandum, Zij» (d. z. de Hongaarsche arbeiders) aanvaardden als grondslag voor de be-sprekingen het schéma van een federaal stelsel voor Oostenrijk-Hongarije en keurden een l'ede-ratie van de Balkan-staten gôed. Zij wraakten de verdragen van Brest-Litofsk en Boekarest, en gaven toe dat de quaesties van Elzas-Lotha-ringen, Italië, Polen en Turkije en de koloniale vraagstukken moesten worden opgelost in over-eenstemming met de wensclien der betrokken volken. Het antwoord van de Duitsche minderheids-socialisten was geschoeid geweest op de le est van het mémorandum der inter-geallieerde arbeiders. De Duitsche meerderheidssocialisten hadden ge'tracht door bemiddeling van Troel-stra hun antwôord te sturen. Dat was belet; maar een samenvatting van het antwoord" was ontvangen. Zij (de Duitsche meerderheidssocialisten) verkaarden hun bereidwilligheid om deel te nemen aan een internationale bespre-kinig, op de basis der voorstellen der neutrale socialisten te Stockholm. Uit ingekomen inlichtingen scheen het dui-delijk, dat zij feitelijk aile algemeene beginse-len van het mémorandum der inter-geallieer-den aanvaarden, en zelfs bereid zijn om te pra-ten over wie de verantwoordelijkheid draagt voor den oorlog en over de Elzas-Lotharingsche quaestie, omtrent welke laatste zij gelooven, dat een vriendschappelijke schikking mogelijk is. Zij stemmen in met de noodzakelijkheid van het volledig herstel van België's onafhankelijkheid, en houden een volkenbond voor nood-zakelijk.Henderson was van oordeel dat die antwoor-den het houden van een internationale confe-rentie rechtvaardigen. DE OORLOGSDOELEINDEN VAN PRESIDENT WILSON. In zijn rede gehouden aan de graf-stede van Washington, omschreef président Wilson de oorlogsdoeleinden der geallieerde volken als volgt: 1. Vernetiging van aile willekeur en macht, welke in 't geniep den wereldvrede ver&toren. Wanneer de vernietiging niet mogelijk zou blijken, dan ten minste moet zij herleid worden tôt macheloosheid. 2. Regeling aller problemen, zoo territoriale als souvereinsvragen, zoo economische als politieke vragen op grondslag van vrije aanneming dezer regeling door het volk, dat er onmiddel-lijk bij betrokken is en niet op grondslag van materieele belangen en voordeelen van andere volken tôt uitbuiting van hun invloed en heerschappij.3. De volken bij de onderlinge verhoudingen moeten zich gedragen naar de grondregels van eer en achting, aanpassende met de bestaande rechtsgronden in den schoot der moderne maatschappij en zooals die bestaan van burger tôt burger in de samenleving; aile verbintenissen en verdragen moeten nauwgezet in acht geno-men worden, waarbij moet worden voorkomen aile samenzweering. Het wederzijdsch vertrou-wen moet aan de basis liggen van de weder-zijdsche achting van het Recht. 4. Oprichting van een vredesorganisatie tôt verzekering, dat de gezamenlijke macht der vrije natiën aile rechtsverkrachting kan ver-hinderen en invoering van het scheidsgerecht tôt beslechten van aile internationale tegen-stellingen en eonflicten. Wij streven naar de heerschappij van het recht, gegrond op de toestemming der volken en gesteund door de georganiseerde meening der menschheid. DE HISTORISCHE BETEEKENIS VAN DE RUSSISCHE CONTRA-REVOLUTIE. In Rusland is de contra-revolutionaire fakkel nogmaals ontstoken. Tôt dusver is het moeilijk den juisten draad te vinden omtrent den loop der dingen. De berichten van heden spreken die van gisteren tegen en zijn soms het tegenbeeld van die van morgen. Sinds den val van het tsarisme heeft Rusland een weergalooze sociale hervorming met tevens een ongehoorde nationale revolutie door-gemaakt.In de werkingen en stroomingen dezer maat-j schappelijke revolutie liggen de oorzaken en I de beteekenis besloten der tegenwoordige crisls. TWEEDE JAARGANG No. 46 ZATERDAG 20 JULI 1918 LOSSE NUMMERS 7l'i CENr Opiage van de week: 65'00 Nos.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.