IN DE GOLVEN ROMAN IN TWEE DEELEN D<Ar mies van amstel (Vervolg.) AN had je vergeten dat Rosine acht jaren ouder is, niétwaar IgT kind," klonk het zacht verwijtend. ™ far])*? Zwijgend knikte ze met het hoofd. Ja, ze zag het nu wel &| in, dat ze niet mooi had gehandeld. Veel beter was het geweest, als ze zwijgend toegeluisterd had naar wat Rosine zeide, aan moeder had ze de rest moeten overlaten, dan was er niets gebeurd. Maar weinig geduld had ze en ze was gauw geraakt. . .. „En waarheen ben je gegaan?" Nu sloeg ze de heldere oogen vrijmoedig op en met zachte stem vertelde ze, zoodat het goed uit zou komen, dat het enkel voor moeder en voor niemand anders bestemd was: „Ik was ontevreden over me zelf, moedertje; 't is waar, ik was boos, maar toch nog meer verdrietig. Ik ging naar de kerk en daar, voor het beeld van de Moeder van Smarten, heb ik gebeden; ik wilde haar vragen of ze Rosine wat hartelijker wilde maken toen zag ik tranen in de oogen van Maria en ze keek zoo smartelijk naar den lieven Jezus, Dien men dood op haar schoot had gelegd, en ik voelde op eens vreeselijke spijt over ailes; ik heb haar beloofd haar en Onzen Lieven Heer nooit meer verdriet aan te doen door zôô leelijk te zijn." „Het is goed, hoor Chrisje." De magere doorschijnende handen streelden liefkoozend over de blonde haren en de stem der zieke trilde. Maar spoedig beheerschte zij zich. „Laat mij nu weer alleen, kind, ga naar Rosine en vraag of je haar soms bij het een of ander behulpzaam kunt zijn." Onder het spreken beschouwde ze oplettend het levendige gelaat, maar niet het minste verzet, niet de geringste verbazing stond daarop te lezen. Bereidwillig stond Chris op en gaf moeder een kus tôt afscheid. Maar alvorens ze zich omkeerde klonk het vleiend: „Mag ik nu even de vier laatste regels opzeggen van het vers? Ze zijn zoo mooi!" En als een toestemmend antwoord volgde, plaatste ze zich fier midden in de kamer, recht tegenover het bed en haar welluidende stem klom zoo indruk-wekkend alsof ze niet enkel voor haar moeder, maar voor een talrijk gezelschap stond : „Ach! Wie had de kracht zich aan 't genot te ontstelen, Wie sloeg de grenzen ga, die 't goed en 't kwaad verdeelen, Zoo 't heilzaam smartgevoel geen wacht hield bij 't genot? Neen stervling, neen, de pijn is weldaad van uw God!" Toen ze geëindigd had, bleef ze afwachtend staan, met oogen die stralend vroegen: was 't niet mooi? Dan sprak ze een weinig onvoldaan: „Vier regels, 't is wel wat weinig, vindt u niet, moeder? Ik zou den heelen dag wel voor kunnen dragen, en als ik het beneden op mijn kamer doe, dan is 't mij juist alsof er honderden menschen om mij heen staan, en als ik dan geëindigd heb, is 't of ze klappen. Eénig vindt u niet? Maar ik geef er niets om, want ik doe het niet voor de menschen, maar enkel omdat ik het nu eenmaal doen moet." „Dwaas kindje," glimlachte moeder. Chris bukte zich naar haar toe en lispelde geheimzinnig: „0 moe, als Rosine dàt eens wist!" Ze balde haar handen tôt vuisten en hield ze voor den half geopenden mond om het niet uit te proesten van het lachen. En ze hadden samen prêt, die twee, alsof * ze kinderen waren. Toen beloofde moeder dat ze het geheim zou bewaren en geen sterveling er ooit iets van zou hooren; daarop zond ze het meisje heen. Maar de zon die bij Chrisje's komst in de huiskamer gekomen was, bleef dien heelen middag het stille ziekenvertrek beschijnen en verhelderde de doodsche trekken met een lieflijken stralenkrans.... III. Het was de eerste werkelijke lenteavond. Eindelijk schenen gure Maartsche buien, hagel en sneeuwstormen, wind en regenvlagen hun tijdelijk, oppermachtig gezag te onderwerpen aan de nieuwe en jonge koningin der lente. Ze had de zon tôt de kroon en heur stralen tôt een scepter verkoren en haar wensch was wèl te doen en mild te zijn voor de verarmde natuur, die zoo bitter geleden had onder de tiranieke regeering van den kouden, harden winterkoning. Langer dan op andere avonden bleef het donker uit, en slechts traag geleidelijk, met vriendelijke lankmoedigheid, strekte de schemering zich uit. Chris vond dit het heerlijkste uurtje van den dag. Als de eentonige middagmaaltijd was afgeloopen, Rosine zich met haar beminde verwijderd had om de dagelijksche wandeling te ondernemen en zij het rijk alleen had in het stille huis; dan wist ze niet, hoe vlug ze zich spoeden zou naar de ziekekamer om daar ongestoord te priten met haar lieve moeder. In den winter kon het er gezellig zijn met den vriendelijken gloed van den haard en den zacht getemperden schijn der gele lampekap; maar als de zomer in aantocht was, de avonden zich verlengden en de balkon-gordijnen al wijder werden uitgeschoven, op dat zoo lang mogelijk van het natuurlicht genoten kon worden, dan was het nog gezelliger, nog mooier in de ruime ziekekamer, en de beide vrouwen brachten dan heerlijke uren door in stille bewondering, starend rustig-vrij in den schoonen avondhemel met de scheidende zonnepracht. „Wat'rnooi, hè moeder, wat mooi is die zonsondergang," fluisterde Chris met trillende stem. Veilig rustte haar linkerhand in die der zieke, terwijl de rechter twee boeken omknelde, die op haar schoot lagen. Bij tusschenpoozen had ze eenige verzen voorgelezen uit een dichtbundel van Guido Gezelle, die langzamerhand een intieme huisvriend van haar geworden was en van wiens rijken levensblik zij bijna iederen dag genoten. Maar het laatst had Chris de bloemlezing opengeslagen en had ze iets passends gezocht voor zulk een schitterenden lente-avond, en haar keuze was gevallen op een natuurbeschrijving van Van Beers: „De avond bij het dorp".... Toen ze geëindigd had was de donkerte al meer vallende en op moeders bevel sloeg ze het boek dicht. Het was wèl geweest, ze waren beiden over-voldaan, en dezelfde dankbaar-devote stemming van den dichter bezielde haar. Ja, nu doorvoelden ze de goedheid van den Schepper tôt het schepsel, en met geluidlooze woorden dankten zij Hem voor de schoonheid der n'atuur en onbewust ook voor het reine gevoel, waardoor zij in staat waren al dat schoone te smaken. Zwijgend zaten ze weer enkele oogenblikken bij elkander, dan op eens verbrak een krachtige ruk aan de bel de roerlooze stilte. Chris was opgesprongen, en staande bleef zij even luisteren. „Maud," riep zij eensklaps opgewekt. ,,'t Is Maud, zoo wild belt Maud alleen." Tegelijkertijd spoedde ze zich de kamer uit en verdween in de gang. Nu drongen weldra vroolijke meisjesstemmen tôt in de kamer door, en niet lang duurde het of de meisjes waren er zelf. „Hoe gaat het met mijn tweede moedertje," vroeg de „visite", die een jonge, knappe verpleegster was. Ze was op het bed toegetreden en kuste hartelijk het bleeke gelaat der zieke. „Heelemaal goed?" „Ja," knikte de toegesprokene, „je moedertje maakt 't best, en jij, kind? Thuis ook ailes goed?" „Ik? O, als altijd, lekker als kip; en thuis ook als altijd. De familie zeer welvarend, dank u, maar zoek.... en in het huis verschillende plekjes, waar Jan Steen zijn hart zou kunnen ophalen, 't is jammer dat de goede man dood is." „Rare Maud," lachte Chris. „Kun je nou geen oogenblik eens ernstig zijn?" „Wel lieve kind," de vroolijke stem waardoor een grenzenlooze dartel-heid speelde, nam nu een goedig-moederlijken toon aan, maar men had niet met zekerheid kunnen zeggen, of er niet een neventoon van ironie in school: „ik ben ernstig, en wat ik -zeg is ailes even ernstig, Jan Steen had wat later geboren moeten worden; hij had bij ons prachtopnames kunnen doen, en ik had bovendien nog wat gezelschap aan hem gehad.. . terwijl ik nu, dat avondje in de week dat ik thuiskom, heelemaal alleen zit in die verkwikkelijke wanorde. Bah, ik ben er dan ook gauw uitgeloopen." „Is 't zoo erg," vroeg Chris. „Kom maar veel bij ons, Maud, zooveel als je wilt, je bent altijd welkom," fluisterde de zieke. „0 ja, dat weet ik," zei het meisje gui, en nu was het haar blijkbaar ernst, „ik kom ook dolgraag, ik hoop niet dat ik geklaagd heb zooeven; dat zou ondankbaar van me zijn met zoo'n schattig tweede moedertje en zoo'n opperbest zusje." Dankbaar en hartelijk zag ze rond, blij zich zoo prettig thuis te gevoelen en opgelucht door het weten dat ze altijd welkom was en verwacht werd in de gezellige omgeving. Ze was een knappe verschijning, even groot bijna als Chris, maar haar gestalte had niet dat meisjesachtige, doch was meer ontwikkeld. Ze was ook twee jaar ouder dan Chris, maar dat had haar omgang niet het minst geschaad; haar vriendschap dagteekende reeds van de school jaren, toen ze zich ondanks het verschil in temperament sterk tôt elkander voelden aange-trokken. Maud was levendig, wat oppervlakkig, zelfs lichtzinnig van aard, maar met veel goeden wil en een warm hart. Chris had iets yerlegens over zich in gezelschappen en in den omgang, luisterde meer dan dat ze sprak en drong zich nooit op den voorgrond. Dat laatste vooral was het, wat haar in Maud's oogen zoo aantrekkelijk maakte. Het stille-eenvoudige, het reine-ongekunstelde, — deze eigenschappen zelf niet bezittend, bewonderde zij ze des te meer in Chris. Wat Chris in Maud aantrok was het levendige opgewekte, het altijd prettige humeur, de frissche gulheid, die zij altijd aan den dag legde. „En hoe gaat het met je werkkring, Maud? Vindt je het prettig, vallen de bezigheden je nog al mee," vroeg mevrouw. Maud trok een leelijk gezicht. „Meevallen? O neen! Het is en blijft een akelig vak. Ik heb den laatsten tijd een dame verpleegd, die mopperde vreeselijk, er kwam geen eind aan. Enfin, er is toch een eind aangekomen; eergisteren is ze gestorven. God hebbe haar ziel," v tegde ze er dwaas-plechtstatig aan toe. „Maar Maud," Chris' stem klonk verwijtend. „Als iemand zoo ziek is dan " „Wel, dan moet ze nog niet mopperen," riep Maud geraakt, ze vond Chris' medelijden misplaatst en deed onverschillig, ,,'t werd er immers toch geen haar beter mee; ik heb gezegd en daar blijf ik bij: ze heeft zich doodgemopperd, dàt is de ziekte waaraan ze overleden is. En ik verzeker je, het is een vreeselijke besmettelijke ziekte ôôk. Verschillende patiënten hebben haar overgenomen. En je ziet, ik zelf ook al." Ze zuchtte en stond op en trad naar den spiegel, „als ik er nog aan denk, bah, bah!" Daar veranderde ze den strik om haar mutsje, die onder de blanke kin sierlijk was dicht geknoopt, en verschikte hier en daar een plooi van haar lijfje. Helder stak haar frissche, witte huid met de fijne perzikwangen af tegen de gitzwarte hoofdbedekking en de mooie, blanke handen tegen het rouw-kleurig kleed.- Voldaan bekeek ze zich in het glas, dat haar beeld weerkaatste en zeide : „Als het niet was dat het verpleegstersmutsje mij zoo goed stond en de uniformdracht mij zoo goed kleedde, wel, dan verdroeg ik dat allemaal niet. Dan vertikte ik het ronduit gezegd." „Kom," schudde Chris min of meer onthutst het hoofd, „daar meen je immers niets van ! Je zou verpleegster zijn, enkel omdat de kleeding je goed aanstaat?" 34 KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.