DE LEGERBODE den Dinsdag, Donderdag en Zaterdag verschiinende Dit blad is VOOR. DE BËLGISGHE SOLDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadron of batterij ontvangt tien of vjjftien Fransche ea Nederlandsche exemplaren. Dood van M. Scfiollaerl Staatsminister teifteï àcr Ramer van VolkmrtEpwooriiiprs !Dè heer Schollaert is niet meèr. Hoe smartelijk ook die tijding zij, zal zij schier geenen in ballingschap vertoevenden Belg meer Werrassen. De ziekte, waaraan bij leed, was jtrouwëns fel verërgerd, en voor de geneesheereix die met grenzelooze toewijding hem verzorgden, als voor zijn bedroefden i'amiliekring, was de dood van den voorzitter der Kamer nakend. Zijn lot hing van de geringste verwikkeling af in de kwaal waaraan hij leed. Lichamelijk uitge-put, is de lieer Schollaert na een langen dood-étrijd gestorven, tôt in zijne jongste stonden bij-gestaan door den heer ministei'Helieputte, zijnen seboonbroeder, en Mev. Hellepatte, zijne zuster. Eenen droeven, noodlottigen invloed heeft de oorlog op hem gehad. Hij heeft de verwoesting, de vernieling van zijn Iand gezien, en al die eombere en akelige tafereelen van wee en eilende hadden hem tôt in het diepst van zijn hart getrolien; ondermijnd door een harlziekte, heeft het Duitsche misdrijf al te veel vat op zijn gestel gehad, en de kwaal verergerd, welke hem ten grave sleept. Hij had een bedrijvig en koortsig leven. Gebo-renden 19 Augustus 1851, hield hij, na zijn di- Îloma van advokaat in de rechten aan de Aima latertê hebben verworven, zieh onmiddéllijk met hart en ziel metpolitiek onledig. Ingeschre-ven in de balie van Leuven, werd hij daar meer-Walentot dcken der advokatenorde benoemd. 'Hij was beurtelings gemeenteraadslid, proviri-ciaal raadsheer, volksvertegenwoordiger, minister en Kabinetshoofd. Ten slotte vergunden iijne collega's hem de grootste eer, welke aan eenen Belg kan verleend worden, met hem tôt vooraitter der Kamer aan te stellen. Die op-perste blijk van achting werd hem voor de èerstè maal in 1901 gegeven. De politiek, welke maakt dat elk openbaar înan te goeder trouw denkt het monopool der tvaarheid te bezitten, had ons in den heer Schollaert eén hardnékkigen en wilskrachtigen kam-per getoond, maar de taak als voorzitter van de nationale vergadering te presteeren, vërgt van flezen dat hij zich volkomen van allen partij-geest onthechttè. De heer Schollaert was op de hoogte zijner *?ak-.Hij, die bij de bespreking der schoohvet als minister was gevallen, bekîom het voorzit-(tersgestoelte te midden der toejuichingen der vergadering ; d'eze bedoelde hierbij eenparig de ffcvoeléns van erkentelijkheid te betuigen, welke faj gevoelde voor hem die, uit het strijdperk ge-treden, de kraeht had gehad om zich boven de driftfen en de belustheid der politiek te stellen. Àls kabinetshoofd. had de heer Schollaert in de zittiag 1908-11 de overname van den Congo door de Kamer doen aanvaarden ; hij ving het Jrerk van de militaire herinrichting aan met de Joting tè doën af te schaffen en het stelsel der iVnjwilligers te laten varen. De heer Schollaert stichtte reeds einde Augus-pis 1914 het Oiïïcieel Belgisch vluchtelingenko-ffiiteit, enenkele maanden nadien te Ste-Adresse «e èerste inriehting voor oorlogsinvalieden, dat ?ls grondslag zou geldenvan het werk van dank-«aarheid, welke het land verschuldigd is aan zijne zonen, die hun bloed voor 't vaderland heb-®en gestort. h P,e.^®er Schollaert is gestorven, met zijn land, - ■? , ûovën ailes beminde. voor oogen ; bij de \luchtige stonden van rust welke zijne wreede «ooastrijd hem gunde, was dit zijne eenige KWeilftnde gedachte. Bloedverwanten, vrienden jeti kennissen waren stilaan in een gedacht ver-àaengd geraakt : Het Vaderland. En hij is het eeuvrig leven ingegaan, opgebeurd door de vu-Jge hoop van de bevrijding en de nakende her->î>'eving van zijn duurbaar België, wat hij —» Baimlooze bitterheid —- niet moeht beleven. De Jobgste Stonden "In de nscht van Donderdag-Vrijdag verloor de ^er Kamer het besef der dingen. Dé woastrijdj met het akelig sclior gereutcf eu dea i stilaan afgesneden adem, ving nochtans maar 's anderendaags in den morgenaan. Evenwel bleef de Stervënde steeds min ol'meer helder van lioofd; de lieef Schollaert opende zelfs de oogen, en liet een door den dood lialf benevelden blik rondom hem weiden. — Iltben aan uw zi jde, mijnheer de Voorzitter, zegde de E. H. Dubois, de sympathieke aalmoe-zenier van de Invalieden van Ste-Adresse. De voorzitter antwoordde niet, maar zijn blik liet verstaan, dat hij den priester erkende. — Mijnheer de Voorzitter, hernam de priester, ik ga u den laatsten zegen geven. En terwijl de E. H. Dubois dien laatsten troost aan den zieltogende bracht, stak deze, bij eene uiterste inspanning, de hand op en sloeg een kruisteeken. Ongeveer kwart voor negen, werd de ademha-ling meer benepen en moeilijk; het hart, datzeer gaaf was gebleven, kiopte enkei nog pijnlijk. Nu en dan hield de polsslag even op. Ten slotte ontvlood eene laatste, diepe zucht de lippen.van den lijder. De dood, welke hij weken lang had bekampt, had haar werk volbracht. Het was 9 uur. Rondom de sponde bevonden zich de heer minister Helieputte, de schoonbi'oeder van de voorzitter en Mevrouw Helieputte, dokter Ley-nen, hoofd van den physiotherapischen dienst van het gesticht vân St-Adresse, priester Dubois en twee zusters van liefde van het gasthuis van Antwerpen, die met bewonderenswaardige toewijding den voorzitter tijdens zijne smartelijK© ziekte hadden bijgestaan. Bittere Droelheid Het gedacht te moet<*n sterven op vreemden bodem, baarde diepe droefheid aan den heer Schollaert. Voorzeker beminde hij Frankrijlt, en hij bewees zulks in ornstandigheden, welke het overbodig is te herinneren, toen hij in voile par-lementszitting dit land deed toejuichen ; maar zijn uiterste wensch was zijn land terug te zien alsmede zijn kasteel van Vorst.waar hij ten tijde van den politieken strijd uit 't verleden, uren van zoete rust en vrede sleet. Maar hij wist wel dat die vreugde, dit geluk hem hier zouden ont-zegd worden ; ook gaf hij aan den E- H. Dubois maar één wensch te kennen : — Wanneer ik zal gestorven zijn, zegde hij, vraag ik dat bij de consecratie de klaroenen en de fanfaren der Invalieden in sourdine de Brabançonne spelen ; dit zal mijne laatste groet ziju aan het roemrijk, afwezig vaderland. Voor de Lijksponde Wij hebben een laatste bezoek aan denhee* Schollaert gebracht. De lijkkamer was in eene halve klaarte gehuld, twee waskaarsen wierpen een weifelend licht in het diep-vreedzaam ver-trek.Gekleed met eene redingote, in wier knoops-gat de rozet van de Leopoldsorde stak, scheen de voorzitter te sluimeren. De dood Lad het daar even nog krampachtig getrokken en ver-magerd gelaat verzacht en opgehelderd. Het is wêl de heer Schollaert, zooals wij hem gekend hebben : Lichte en vriendelijke glim-lach, tenger profiel, de mond vastgesloten, ken-teekeu van eene taaie wilskracht. Eene Roerende Ceremonie Zaterdag morgen', had er eene mis plaats in de J»uime kapel van « La Sous-Bretonne ». Al de invalieden haddèn er aan gehouden — en dit buiten aile officieele staatsië — om een laatste blijk van hartelijke erkentenis, aan hun wel-doener en vriend te brengen. Er waren daar : Geneeeheér Le Brun, bestuurder; kapitein graaf . De Renesse, technische bestuurder, luitenant Brouyère, bevelhebber van hèt kamp, en het voltallig onderwijspersoneel van het gesticht. De E. H. Dubois las de mis, en maakte met enkele wëlgëpaste woorden den lof van hem, dien de invalieden hunnen « Vader » noemen. « Vrienden s, zegde hij, « de droevige gebeur-tenis welke wij sinds lang hadden voorzion, heeft ons hier vergaderd in de kapel van hét kamp, aan den voet van het altaar van Jesus-Ghristus. Ik ben niet vôornemens u eene rede-voering of een semoon te houden. Ik zal dea grooten, weldadigen man, dien wij daareven hebben verloren, laten spreken, volgens den tekst van het H. Schrift : Defanctus adhuc lo« quitur ! De overledene spreekt nog. De heer voorzitter Schollaert spreekt u niet meer bij zijn stem, maar bij zijne voorbeelden. _ Gij weeï nog, hoe hij aile dagen, zoolang zijn zwaar ondermijnde gezondheid het hem toelieten, hier naar het kamp van La Sous-Bretonne kwam. « Gij weet nog, hoe hij met den glimlach op het geiaat, zijne invalieden aansprak, hoe hij belang stelde in het werk van iedereen, en hoe hij met een minzaam woord zijne duurbare ver-minkten aanmoedigde, en wellc belang hij hechtte aan hunne gezondheid en hun welzijn. « Hij beminde u, mijne vrienden, met oprechte, diepe lief<|e. En die groote burger heeft op waar-dige wij'ze zijne zoo vruchtbare loopbaan volbracht, met zijne jongste krach ten, zijne ervaren-heid en al zijn kennis te wijden aan het heerlijk en verdienstelijk werk van de oorlogsinvalieden, waaraan steeds zijn naam zal gehecht blijven, en als de bekroning zal gelden van het leven vao dezen grooten vaderlander. » De Begrafenis De lijkplechtigheid van den heer Schollaert zal plaats hebben Dinsdag, te 13 ure, te> Ste-Axlresse.Het stoffelijk overblijfsel zal op het kerkhof vaa Havre worden ter aarde besteld. Zaterdag morgen zijn reeds al de Belgische ministers en diplo-maten, generaal Deruette, 's Konings adjudant, de heer pref'ekt Talion, afgevaardigde dër Fransche regeering te Ste-Adresse, de heer onder-prefekt Benoist, de heer Morgand, maire van Havre, admiraal Didelot, generaal graaf de Grunne, de generaal-bevelhebber der Britsche basis en talrijke burgerlijke en militaire nota-belen den register komen teekenen, en brachten eene nieuwe en laatste hulde van sympathie aan den grooten burger, dien België thans beweeat. Het Kisten Het kisten heeft Zondag morgen plaats gehad. Op de kist was een schoof bloemen neergelegd door den h. graaf en Mevrouw de gravin Goblet d'Alviella. , De invalieden van Sainte-Adresse bewezen de militaire eer aan hem die hun weldoener en hua vriend was ; bij de wacht aan het lijk werden zij van uur tôt uur afgelost. De voorloopige ter aardebestelling zal plaats hebben in den gralkelder van de familië Batalha, die uit liefde voor België aan den h. Schollaert deze laatste ga&tvrijheid verleeut. Jean Bab» Het Rotiwbekîag van den Koning en de Koningin Ziehier den tekst van het telegram door deU Koning aan den heer en aan Mevrouw Helieputte gezonden ; • « De Panne, 30 Juni. « Ik betrenr ten zeerste de dood van den heer Schollaert; het land verliestin hem een zijner verkleefdste dienaars, een Staatsman die hét uit-stekende diensten bewezen heëft, die het voor-beeld gegeven heeft van een rechtschapenheid en een vaderlandsliefde waaraan het mij ter harte ligt oprecht hulde te brengen. De Koningin en Ik, wij nemen deel in uw diepen rouw ea zenden u ons ontroerd rouwbeklag. « Albert. » Het Vluchtelingenkomiteit Het Officieel Belgisch Komiteit voor hulp aaft de vluchtelingen heeft aan zijn medewerkers de dood Aran zijn voorzitter bekend gemaakt : « Èen groot nationaal figuur, » zoo zegt het, « komt te verdwijnen : De liëet- staatsminister Schollaert is niet mëer. Hij is gestorven in bal-lingschap, verre van zijn vaderland, aan wien» dienst hij heel zijn bestaan heeft geWijd. « De Belgen uit het buitenland, de vluchtelingen zullen den verkleefden vriend betreuren, den waakzamen en inachtigen beschermer, dieu zij vooi'taan verloren hebben. $ Het OJfîcieel Belgisch Komiteit, » 2 Jnlï 1917 Numraer 442

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.