den Dinsdag, Donderdag en Zaterdag verschîjnende Dit biad is VOOR DE BELGTSCHE SOLDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadroiî of batterij ontvang't tien ot vijftien Fransche en Nederlandsche exemplaFen. TE ANTWERPEN la ëeise getabardeerde lusschearaimle Tusschen een dubbelen Doodstrijd Na den tragisclien doodstrijd van het fort van Lier te hebben gelezen, die in de pen van den verhaler en met de verwijdering van de zen oor-log reeds den glans van een lieldendicht ver-krijgt, zou ik hier op mijne beurt de smartelijke ontroeringen willen verhalen, de uren van angst eu van heroplevende hoop, gekend door bet gar-nizoen van eene kleine aarden redoete, tusschen twee gebombardeerde forten, zelf met projectie-len overgoten, tusschen die twee zieltogende reuzen van béton, die langzamerhand instorlten onder de monstergranaten van 420. De geschièdenis die ik hier wil verhalen zal niets anders^zijn dan de bescbeiden roi gespeeld door uiijne compagnie in de verdediging van de tusscheuruimte, tusschen bet fort van Sint-Kathe- lijne-Waver en de redoete van Dorpveld. * * * Op 28"n September 1914, begaf het 6a linie-tegiment, dut te Waerloos e.ekantonneèrd was, zich naar Sint-Kathelijne-Waver en naui tegen den middag eene geconcentreerde opstelling in de omstreken van Pompelaere, op de plaats ge-naaind Trapstraat. In deze streek, zoo dicbt bij ons gewoon ma-neuverterrein, voelden wij ons zoodanig thuis dat wij bijna vergaten dat het oorlog was ; en in ieder geval dacliten wij er zelfs niet aan dat in het oninneembare Antwerpen onze veiligheid zou kunnen bcdreigd worden. Hier en daar praatten officieren en soldaten zelfs over een mogelijken terugkeer naar het garnizoen. over den vfoolijken terugkeer in onbcpaald verlof, dieu onzën Vlaainscben piot steeds zijnen congé milité -blijft besternpelen. Plots hooren wij in de lucht, komende uit de richting van Meehélèn, een vreèmd gedruisch dat bij het naderen aan het gerommel van eci! blok-trein in voile vaart doetdenken, den expres Ant-wefpen-Mechelen-Brussel ; dan plots, nu een akelig gefluit, stijgt er eene reusachtige rookpluim naar den hemel, driift in wolkenmassas uiteen De Aîscheidsgroet van Kolonel Lefébure De Legerbode heeft de benoemiug vermeld van den kolonel staf-adjunct Lefébure, commandant van het instructie-centruin van Valognes,in boedanigheid van militaire attaché bij bet ge-zantsehap van België te Berne. Ter gelegenlieid van zijn vertrek is de schit-terende hoofdollicier Donderdag, 23 laatstleden, bet voorwerp eener indrukwekkende betooging geweest. De kolonel beeft dien dag zijn bevel aan den luitenant-kolonel Mathieu overhandigd. Eene ■wapeusehouwingder troepen beeCt plaats gebad. Nadat de kolonel Mathieu zijne mannen,die naav het front vertrûkken, tôt moed en toewij-diitg opgewekt had, zegde de kolonel Lefébure in bevvogen woorden vaarwelaan de troepen : , « Ik kan », zegde bij om te eindigen, « Valognes, het schoone Normandie, bet ridderlijke iFrankrijk, dat ons tweede Vaderland geworden is, niet verlaten, zonder nog eens in 't openbaar mijne bewogene erkentelijkheid uit te drukken de burgerlijke, militaire en geestelijke over-beden van Valognes orn de uitstekende diensten aile Belgen zonder uitzondering en inzon-"uerheid aan het leger bewezen. « Ik stuur nog eens mijnen dank aan de zoo gastvrije bevolking van Valognes, die aan onze soldaten een zoo hartelijk als broederlijk ontbaal ^oorhehouden heeft en die hun als getuigenis dezer uitmuntende betrekkingen bet praebtig ^elgisch nationaal vaaridcl, versierd met de •"anscUe klcuren, gelaten heeft en dat ik, als commandant der Belgische troepen, eene laatste fliaai groet met den kreet : « Leve Frank ri jk ! l'SVe België; » en blijft daar als een reusachtige omgekeerde kegel in de lucht hangen : onmiddellijk daarop weerklinkt er eene verschrikkelijke onlploiiing. Een stalen inonster is neergestort en het is alsoi'bij dien slag aile helsche elementen onike-tend worden. Bij dit nieuwe schouwspel staan wij verbaasdals vooreën verscbrikkelijk vizioen. « "t Is een granaai, gelijk die welke men op Namen beeft afgevuurd, » waagt het er eindelijk een te zeggen. De scherven fluiten door de lucht. men hoort ze neervallen rondom den kuil, dien er geslagen werd daar waar de granaat gevallen is. Meer dan een beeft. en ikzelt' voel inij ook eene rilling door de leden gaan. De val wordt weldra door een tweeden opge-volgd. Dan komt er rythme in het spel, een regel-matige kadans : Een langere slag en een kortere, een verschil in hetgeluid van den schok : Boem !... boein !... Langzamerhand wordt bet fort omlijst : een schoter vôôr, een schot er acbter, steeds met hetzell'de belsche geraas van ee:> piethatner. Het 6^ linieregiinent is te vvapen gesneld ; de eenheilen hebben zich verspreid. een weinig vol-g'-ns de dekkingen en men beeft de bevelen tôt de bezetting grgeven. De 2/2. de compagnie waarover ik als luite-nant bevtsl voer, wordt tôt de beschikking gesteld van kapitein-connnandant Haveuith, die de verdediging van de tusschenruimte tusschen bet fort van Sint-Kathelijne-Waver en de redoete van Dorpveld inrichtte. Ik voeg mij bij kapitein Hayen, die vertrekt om dezellde opdracbt als ik te vervulien. Men trekt vooruit; de seboten vallen met meer geraas ; men gaat verder eu komt op pngeveer (500 meters vari het fort ; nu hooren wij de sehoten van lieel dicht bij ; bet geraas is verscbrikkelijk. Maar commandant Havenith. die bewonde-renswaardig is, vol kalinte en koelbloedigheid, stelt ons gerust : « Dat maakt veel meer geruebt dan het kwaad doet, » zegt bij. ci Aan die hamer-slagen wordt men gauw gewoon. » En zieb toi mij richtend, zegt bij : «Gij zult de redoete op 200 meters aan de linkerzijde van het fort van Sint-Kathelijne-Waver gaan bezetten, een klein meesterwerkje waar de nuinnen spoedig hun goede luim en hun kalmte zullen terug vinden. Gedurende den dag zult gij met twee pelotoAs kunnen rusten in de kleine wacht-be-sehutting, 500 meters meer naar acbter. Ik antwoord : <t Goed, commandant », en tusschen twee ontploflingen in, commandeer ik : a Vooruit! Marseh ! » Al heb ik wel vertrouwren in mijne geluksster, toeb denk ik bij me zelf : « De commandant heeft mij depil willen verguldcn als bij inesprak van die wacht-beschutting, maar ik geloot' wel dat van nu tôt morgen die zwakke dekking naast het fort, dat kleine meesterwerkje dat ik daar als eene kleine zwarte streep in de verte vôôr mij zie, in dezen storm wel zal hebben scbipbreuk geleden ; eene afwijking van enkele duizendsten, daar ginder van waar den storm komt... en ailes is met den grond gelijk gemaakt; 't is gedaan met mi j en mijne compagnie. Geen haan die er nog naar kraaien zal. » Eu terwijlik bij mij zelf het laatste liedje fluit uit de Antwerpsche revue, trekken wij acbter elkanderde kleine aarden redoete binnen. Men zet zich op zijn gemak ; de eenen links, de ande-ren rechts; de mannen baken hun ransel af, zet-ten bet geweer in het rek, en onder de bewaking van de schildwachten rust men uit ; men wacht en laat zich gaan op den rythme van het bombardement.Bij iederen granaat die op het fort neerkomt, schommelt en wiegt onze kleine aarden redoete als een bootje dat dreigt om te kantelen. Stom, kijken wij naar den zwaren reus, die op eenige honderden meters at'stand van ons, langzamerhand aan stukken wordt geschôten, en als wij zoo geheele vlakken betomnuur zien instorten, worden wij minder en minder gerust over het lot dat ons zelve wacht. Telkens er zoo'n inonster afkotnt. uitgebraakt door men weet niet welken staien muil. klinkt het:c Opgepast!» Op dit signaa! duiken de boofden achter de borstwering en de lichatc.cn drukken zich tegen de wanden van den looperaal aan : eene eenvoudige voorzorg om den regen van allerlei stukken te ontwijken, die er bij iederen val over ous ueerkouit. De ^rooie sckeiven vlin- gen verre weg : men hoort ze in de lucht snorren gelijk een groote bijenzwerm. De soldaten, die de eerste granaten met gods-dienstige stilte hebben hooren vallen, zijn spoedig weer gerust gesteld ; ik hei'baal hun dé woorden van commandant Havenith. Weldra wordt de komst van projectielen nog slechts met kwink^lagen begroet. De eenen bootsen de stem van den station-chef na, bij het vertrek van den bloklrein; een aiulere, die weet dat het bootje weer aan bet kantelen gaat, roept : t Vasthouden,jongeus! s Zoo, tôt tegen bet vallen van den avond. aïs het vijandelijk vuur ophoudt, sebuilt men weg en luistert naar de mokerslagen van de granaat-mijnen die met herhaalde slagcn neerkotnen op de beton-bepantsering van het groote fort van Sint-Kathelijne-Waver. Met een waar genoegen zien wij dien avond van 28sn September vaflen ; als men aldus vijf of zes uren vol doodelijken angst heeft neerge-hurkt gezeten, voelt men zich zoo stijf als een paal, maar met zenuwén die trillen gelijk gespan-nen snaren. Eindelijk daalt d^nacht en daarbo-ven aan den hemel begiunen de sterren te tinte len, onverschillig voor het drama dat hier beneden werd afgespeeld. Men gaat uit de kleine aarden redoete, «uit het bootje» zooals er een zegt, en terwijl onze trou-we Behiels, onze korporaal-foerrier, naar de kleine kapel aan de Trapstraat gaat om er de doozen plata en bet brood te balen, gaan wij alleu vol nieuwsgierigheid, bij groepjes, hier en daar de verwoestingen van het bombardement bekijken. Aan een kleinen put, die zich aan de linkerzijde van onz.: redoete buvindt, dicht bij een huis dat werd gesloopt bij het in slaat van verdediging stellen van de tussctienruimten, gaan wij ons ravitailleeren in klaar en helder water. Al de kanonnen zwijgen. Het is praebtig weer. Eeneluwe bries streelt ons de vermoede ledema-ten. Langen tijd blijft men praten, leunend tegen den wand van de bescbeiden dekking, terwijl wij naar de schitterende sterren kijken, tôt dat wij, uitgeput van verinoeienis, ons zachtjes op den grond iaten zakken eu daar, ia onze kapot gewikkeld, in slaap vallen. ICapitein-commandant J. Jacoby. (Wordt voorlgczct.) 't Negende Gelijnd en stijf, Beweegloos recht het lijf, Kop lier, — oogea stout vol strijd, Wacht trots, — op het strand, 't Reginieiit dat clk benijdt, 't Schoonste vau het land! Vol eer ontplooid, Een gouden name tooit, 't Itoerarijk, — eens doorschoten vaaB. Ilart hoog ! — Muziek speelt, Bêde.'id ! ■ soldaten staan Vooi dat zinnebeeld ! De strate vol Tocschouwers juichend zwol. Vol lust, — stapt elk zwierig voort, Naar t front, — 't Yserland, Wijl men in 't voorbijgaan hoort 5 « 't Flinkste van het land ! » En lang nadien Voor 't deurken der kantien, Vol wee, — liefjes blikken gaan.,, Als zang — sterft dan uit, Verre op de Veurne-baan, Treurend 't deurken sluit,., Een twee, een twee, 't Negende hoezee ! Al de harten kloppen mee, Al i'-e mannen wilicn mee, 't Negeude hoezee ! Ch. De Saedeleer, Serg, 15, 131, '■"0 Maart Nummer 2dô 'S

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.