Bureel : 55, Russell Square, W.C. Abonnement: is. 6d, \oor drie maanden. Subscription : is, 6d. for three months» 2de Jaargang.—Nr. 2. Oplage 20,000. VRIJDAG, OCTOBER 1, 1915. Aboa\Z?Fr\°Z™\™V '8' Price ld. DE OFFENSIEF AAN GANG. EERSTE OVERWINNING! Bedanking. Ter gelegenheid van het ingaan van onzen tweeden jaargang kwamen ons tallooze brieven, van bedanking om het werk van het verleden jaar en gelukwenschen voor het toekomende, toe. Aanmerkelijk velen,—niet min dan een 400 op een week tijds,—die vroe-ger het blad gratis ontvingen, hielden er aan ons met hunnen armen refugee-penning te helpen en abonnements-geld in te sturen. " Mijnheer, schrijft er een, uvve Stem niet meer ontvangen ware zoo erg als of de bakker geen brood meer bracht..." Zelden durven we denken is een lezerspubliek aaft een blad gehecht geweest als voor ons het geval is, en wij meenen wel te mogen beamen wat De Tijd over ons schreef, dat wij zijn namelijk het meest populaire der Bel-gische bladen. Die liefde en die waardeering gaan ons ter harte en doen ons gevoelen hoe onze plicht jegens ons volk immer beter moet worden volbracht. Zeer vele brieven dankten ons in 't bijzonder om de leidingsartikelen. Wij stippen er in aan als de bijzonder-ste wenken : den Duitsch het land uit ; geen vermeerdering van Franschen invloed op ons -volk ; geen nieuw-militarisme na den oorlog ; geen " vereenzelvigen " van de Belgische zaak met die der verbondene natiën ; moraal boven macht, eerbied voor den Paus die hoog- boven de partijen staat. Eerlijkheidshalve willen wij wel meedeelen dat wij 00k afkeurende tonén te. hooren kregen omtrent onze stelling : een paar personen vonden ze niet vaderlandsch genoeg en meen-den dat alleen de gevoelens van haat en afschuw nu vrijen zeg moeten heb-ben. Anderzijds vond men ons van Vlaamsche zijde "té" Belgisch. Ons artikel, waarin we de houding der Vlaamsche Stem afkeurden, is ons teruggestuurd geworden ten titel van oneenigheid met de afkeuring,—zoo-als wij het vroegen in het artikel zelf, —door een dertigtal personen, soms met bittere beschouwingen. Bijna aile die nummers kwamen ons toe van jon-gens die hun voile vaderlandsche plicht doen. Op die meeningen voor en tegen gaan wii nu niet in. Wij rekenen 00k op de genegenheid van hen die het niet heelemaal met ons eens zijn ; wij gunnen hun dezelfde genegenheid weer. Aan het Vlaamsche volk in den vreemde, door hetwelk wij ons zoo gerugsteund gevoelen, zeggen wij hier onzen dank met de verzekering onzer toewijding. De Stem. <3 Oktobermaand. — Oktober ! —' 't Zijn de lange avonden. 't Is de -teinter in 't verschiet. — 't Is een tijd die stemt tôt ge-bed ; en in den tijd dat het Vlaamsche land noch de grootnijverheid noch de moderne grootheden kende, hiet die maand en terecht de maand van den Rozenkrans. De landman, terug van zijne oogst-velden, had avondwerk voor hem en zijn volk in huis zelve, en bad met hen om den haard, in vreeze des Hee-ren, het rozenhoedje. Zoo deden onze voorgeslachten eeuwenlang,—ja van toen de Maria-souter, zooals men in de middeleeu-wen zei,—bij ons volk bekend en be-mind geraakte. * * * Maar de geslachten der negen-tiende eeuw die de steden gingen vergrooten en aan groothandel en nijverheid de bete broods en het for-tuin vragen, knoopten niet mede in hun afreiszakdoek de voile "erfenis van godsvrucht die moeder hen wel meegeven wilde. En voor zoovele Vlamingen van heden is Oktober zoo weinig meer de Rozenkransmaand. Katholiek zijn ze' wel. Ze hebben 00k nog eerbied voor het rozenhoedje, maar ze zijn zoo zelden meer gestemd om het te bidden, ze bidden het zoo zelden, en 't zal slechts huichelachtig eenmaal om hun doode vingeren kun-nen gestrengeld worden. Van waar dat gebrek aan de noo-dige godsdienstige stemming? Of is het rozenhoedje misschien niet meer van onzen tijd? * * * Een tijd lang scheen werkelijk het gebed uit de mode te zijn. " Natuur " en " Wetenschap," Vrijheid" en " Rede" waren de goden der eeuw. Gebed en rozenhoedje werden ge-schat als behoorende tôt het oude regiem, eer er licht was in de gewetens en vrijheid om het licht te volgen. Maar nadat de mensch een tijdlang zijn Rede, zijne Natuur, zijne Vrijheid voor God en almachtig had gehouden, bleek het te kort, kwam de misopvat-ting der menschelijke natuur haar zelve wreken. Meer opvoeding ! werd de leuze. En meer en meer begon men terug in te zien dat ware grootheid geen kwestie is van wetenschap maar van goeden wil ; dat de gewetens slechts bouwen kunnen op eene godsdienstige moraal, dat nog niets in het moderne laïcisme, van verre noch bij, opweegt te^en de heiligingsmiddelen der Kerk. Bekeerde Hoogleeraren als Ruville kwamen terug tôt de Kerk en schre-ven de heerlijkste bladzijden ter ver-heerlijking en aanprijzing van den Rozenkrans... * * * Dat is de opkomende vloed van dieper godsdienstige tijden. Maar wij, wij zijn nog in de dei-ning ; wij gelooven, wij weten, maar voelen het streven naar den Hooge, niet door ons wezen gaan ! Wij blijven, 00k ondanks ons ken-nen en gelooven, in het slib steken van het stoffelijke, en schatten godsvruch-tigheid en gebed niet gelijk ze door geloovigen dienen geschat. Niemand kan over het gebed een oordeel vellen dan hij die werkelijk leeren bidden heeft. Niemand beseft er wat godsvrucht inhoudt dan degene die zich oprecht tôt de godsvrucht heeft gekeerd. En och-, nog zoovele " goede katho-lieken," kinderen van die arme negen-tiende eeuw, staan er, ondanks de genade van hun kennen en gelooven, buiten de " expérience religieuse." Tôt hen richt ik me en vraag hun in 't bijzonder, in deze Oktobermaand, den Rozenkrans te bidden. * * * O, dat aile onze Vlaamsche men-schen hier in den vreemde gedenken de Mariagodsvrucht van hunnen vre-destijd, de kapelletjes in de velden, in de bosschen, de Lieve Vrouwe in de processie, in de kerk, den rozenkrans gebeden om den stamvaderlijken erf-haard.Engeland was eenmaal het groote heiligdom van Maria. Het protestantisme heeft haar gebannen, wij veree-ren haar hier en willen bidden hier, als bij ons, het gebed dat zoo innig door onze voorvaderen werd gepreveld in de groote tijden van het geloof, toen er nog grooten onder de menschen waren : " Heilige Maria, Moeder Gods, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur onzer dood." F. P. o— De Pauselijke veroordeeling van den Duitschen inval in België en hare draagwijdte. HET ONRECHT TEGEN BELGIE GEPLEEGD. Deze beginselen kunnen we nu toepassen op het onrecht dat België werd aangedaan ; en men zal dadelijk erkennen van welk een omvang dit was. Staten, zeiden wij, kunnen beschouwd worden als zedelijke personen, die even als private personen, rechten hebben en onder-worpen zijn aan de verplichtingen der zeden-wet. Op de eerste plaats behooren zij el-kander te beminnen en elkanders rechten te eerbiedigen. Het "alterum non laedere " en het "suum cuique reddere " worden door Ulpianus niet alleen van de individuen, maar 00k van de Staten onderling vereischt. Die verplichtingen had 00k België tegeaover Duitschland. En waren wij daar ooit aan te kort gebleven? Neen! Op den eigen dag dat de Belgische onzijdigheid werd geschon-den, bekende von Jagow, in het onderhoud met baron Beyens : "Duitschland heeft 5;een verwijt te richten tôt België, welks houding altijd zeer correct is geweest." En ondanks de erkenning onzer loyauteit verklaarde but ons den oorlog ! De eenige reden, waarom het ons zulk een onheil bracht, was omdnt wij ten haren gerieve niet onzen eed wilden breken en zoodoende onze eigen onafhank*-lijkheid prijsgeven. Toen het derhalve djne legerbenden naar ons onschuldig land afzond, pleegde Duitschland een vergrijp tegen de ons verschuldigde liefde en rechtvaardighc.id. Dat was een schending van de "oorspronke-lijke " rechten van den onafhankelijken Bel-gischen Staat. Er was meer. De Duitsche inval was 00k een schending van "internationale verdra-gen," en zoodoende een miskenning van rechten, die bijaldien zij in den tijd waren verworven, niettemin "natuurlajke " rechten waren. Onze onafhankelijkheid namelijk was gewaarborgd door verdragen. Geen vijande-lijk leger mocht ons grondgebied betreden. Pruisen zelf had die tractaten geteekend, en Duitschland had er later zijn zegel aan gehecht. Dit land verbrak echter zijn gegeven woord ; het pleegde meineed. Von Bethmann Hollweg zal zelf bekennen, dat de schending onzer onafhankelijkheid een "onrecht" was en geschiedde " in strijd met de internationale wetten." Hij moge nu, door philosophische dwaling, onder dit " onrecht " iets anders verstaan, dan wij christenen en redelijke menschen ; zijne bekentenis verliest daardoor niets van hare waarde. V(5<5r een rechterstoel zou het weinig baten, dat iemand, van diefstal overtnigd, met de verontschuldiging kwam aandragen, dat hij diefstal niet als eene onrechtvaardigheid beschouwt ! In ons geval mogen we zeggen : Von Bethmann heeft het schenden onzer rechten erkend, en die schending, volgens het betoog dat wij hierboven gaven, druischte aan tegen de natuurwet, waarop ten slotte de trouw aan vêrdragen be-rust : het was dus eene doemenswaardige onrechtvaardigheid. "Z. H. de Pana, zegt te recht de Redartie van "De Tijd," noemt den Duitschen inval niet enkel onrecht, maar keurt dit onrecht tevens af." GEEN ENKELE UITVLUCHT KAN DIE RECHTSVERKRACHTING BILLIJKEN. De vraag is nu of er redenen bestaan, die zulk een inbreuk op ons recht kunnen wetti-gen. De Paus antwoordt daarop met aile beslistheid : Neen! en hij veroordeelt "elke onrechtvaardigheid... krachtens welke be-weegreden deze mocht bedreven zijn." Dat wil toch niet zeggen dat verdragen nooit kunnen ophouden bindend te zijn. Zij kunnen inderdaad opgeheven worden ofwel door wederzijdsche toestemming der partijen, —door verloop van tijd, wanneer de traktaten enkel voor een bepaald termijn waren ge-sloten,—of nog door verdragbreuk van een der traktaatsluiters,—en eindelijk door het oprij-zen van onstandigheden, welke bij het suliten van het verdrag niet konden voorzien worden, en van dien aard zijn dat daardoor het wezen zelf van het traktaat gewijzigd wordt. Ik behoef hier echter niet te betoogen dat A un correspondant anonyme. Vous nous demandez de donner plus de texte français dans " L'Echo " ou d'en supprimer le titre français.Nous n'avons jamais refusé une seule page de collaboration parce que française. Notre correspondant est au front. Qu'il nous envoie de belles lettres de soldat, écrites en français. Elles seront reçues avec reconnaissance. Notre titre bilingue s'explique par l'origine du journal. " L'Echo " parut à Londres alors que les quotidiens belges d'expression française n'y étaient pas. Le double titre se justifie d'ailleurs par le fait que nous n'excluons pas le français. Entretemps nous nous réjouissons de constater que nos compatriotes wallons envient aux flamands leur journal. Que de fois les Flamands n'ont-ils pas été les déshérités ! La Rédaction de " L'Echo." Voor Kleederen voor Heeren en Jongeîingen naar aile keus en voor den = OORLOG,— opgemaakt of op bsstelling wende men zich tôt de groota : : en vermaarde magazijnen : : THE DON, 27/30, Holborn Viaduct, E.C. Tr

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.