ËîjBelgte Bureel: 21, Russell Square, W.C. Abonnement: ls, 6d, voor drie maanden. Subscription : is, 6d, for three months. 2de Jaargang.-Nr. 27. VRIJDAG, MAART 24, 1916. : Price ld. VERDUN VAN UIT HET NOOBD-WESTEN BEDREIGD. OPROEP! Met dit nummer zetten wij de tweede helft van onzen tweeden jaargang in. Vele abonnementen vervallen deze week. We doen een dringend beroep op onze lezers wier inschrijving vervalt, ons het bedrag der niguwe inschrijving (1/6) per postal order zoohaast mogelijk te willen inzenden. Ook vragen wij hun nieuwe inschrijvers te willen aanwenden. Zooals zij weten zijn het papier en de drukkosten verschrikkelijk opge-slagen. Wij probeeren voort te gaan ondanks dat, door vermeerdering van inschrijvingen : v ■ weten dat wij op ons volk mogen rekenen ! Toch zullen we van tijd tôt tijd slechts 8 Mz. geven in plaats van 12. Ondertusschen kunnen wij onze vrienden cset genoeg verzoeken ons geldelijk te willen steunén. o VOOR DEN VASTENTIJD. Vermeerdering van Gods Glorie. A - we op de eerste Latijnsche kwamen leerd men ons A.M.D.G. op ons schoolwerk zetten. De grooten zeggen dat dat te lezen vas "Ad rnajorium Deum gloiium" en de iongeren maakten er een Vlaamschen zin uit die kettersch en onzedig klonk. Maar bij de eerste ure latijm leerden we dat 't wou zeggen: "Ter meerdere eere Gods," en dat we , te di *r opperste intentie heel ons leven rich-t a moesten. Wat het echter inhield werd niet te rechte bevroèd. De Vastentijd dien we beleven geve ' ons de genade van dieper begrip,—zoo van deze godsdienstige geplogenheid van 't on- zent, als van menige andere. * * * Aile schepselen zingen den lof des Scheppers, elk naar zijne bij de Schepping vastgestelde schoonheid. Buiten dit van nature vastgestelde, heeft God geschapen rede en vrije wil en die als schepter gegeven aan den zoo-gekoningden Mensch. Ook die schepping is eene glorie des Scheppers, ja zij leidt tôt de grootsle. Wel kan de mensch de vrijheid slecht gebruiken, maar de scheppings-glorie schaden kan hij niet, zelfs niet al doodzondig" vloekende, want de vloek zelf is van rede en vrijen wil gedragen- Maar die vrijheid laat hem toe in eene (wel van God gekende maar niet b: j de schepping beperkte) mate, Gods glorie te vermeerderen. Dat kan de mensch zoolang de ziel vrn is, d.i. zoolang hij mensch is, tôt den laatsten ademsnik toe, en de om-standigheden die hem worden toege-meten zijn gelegenheden tôt glorie-<, hepping. Dat is het overheerlijke waarom het leven voor iemand die het leven begrijpt, altijd goed is, altijd schoon, altijd blij. * * * Zeker wij moeten rekenschap blij-ven houden met de menschelijke zwakheden, met de zonde. Wij heb-ben te herinneren hoe menigen zich hebben geheiligd in hun bitter leed over hun zonden en de zonden van anderen, hoe heiligen zijn bedacht geweest op eerherstel en eereboete om al 't bedreven kwaad. Ook zij hadden wel een juisten kijk op het leven. Maar wij mogen ook opzien, om-hoog, bedenken dat wij dien lust tôt bedrijvigheid die de menschelijke na-tuur is ingeschapen, kunnen aanwenden tôt een hoogedel werk, dat wij Gods werk zelve, de Schepping, kunnen schooner maken in haar schoonste element, in den Mensch, in ons zelve en in anderen, door zieleloutering, bij Gods genade, en vermeerdering aldus van Gods glorie. * * * Gods glorie, het doeleinde van ailes, ligt in het wezen zelf van ieder schepsel. Nooit kan dit doeleinde worden gediend door eenige schennis van waarheid en. recht, door oppor-tuniteitstoegeven of- verzwijgen. Gods glorie haiigt niet af van slimheid en sluwheid, van snelheid of stratégie. Zij reikt de tijden te buiten, in de eeywigheid, en straalt meer uit zielediepten dari° uit eeriig menschelijk eer-betoog.* * * Die genvoudige zinspreuk die we zoo dikwijls zonder eenig nadenken of beminnen op ons schoolwerk schreven, is de opperste leuze der menschelijke beschaving. Aile ander eerlijk ideaal is slechts een " facette " van dat ééne groote : Gods glorie. Dat begrijpen en inleven geeft het dagelijksche leven zijn dagelijksche zon, zijn hooge beteekenis, zijn heilige levensvreugde. Dat is de dood van aile ongeluk, van aile pessimisme, ook te midden het nijpendste oorlogswee. * * * Velen gaan slechts zelden in 't jaar, laat ons zeggen éénmaal, rond Paschen, te biechte en te Communie. Zij kennen de leering, bidden de katholieke gebeden, maar voelen niet die hooge belangstelling voor gebed en Sakramenten die minnen doet en licht maakt en doet betrachten, wat buiten die belangstelling eerder een verveling is, een last en îets vreemds waarvoor men gegeneerd is. O, welk een weldaad zou het hun zijn, hun zelve en voor allen die met hen leven en in 't bijzonder voor de kinderen wier opvoedmg en toekomst hun is toevertrouwd,—indien ze leerden betrachten Gods glorie en dan verstonden het belang der heiligma-king, der vorming van de deugden in ons met de hulp der Genade en der HH. Sakramenten. O moge zulk een dieper begrijp voor velen onzer landgenooten de bij-zondere genade en zalige vreugde zijn der H. Paasch-Communie van dit jaar. ■ o Kardinaal Mercier en von Bissing. Zijne Eminentie Kardinaal Mercier heeft zijn Vastenbrief uitgegeven, zonder, naar het schijnt, naar Duitsche censuur en bedreigin-gen te zien. Daarop heeft von Bissing een publiek schrijven tôt. den Kardinaal gericht. Daarin verwijt hij Zijne Eminentie het volk in België valsche hoop te geven omtrent het ...einde van den oorlog. Voortaan zal von Bissing de gevallen waar-in geestelijken voor het Duitsch gerecht betrokken zijn, niet meer overleggen aan den Kardinaal. En ten slotte begaat hij zich aan eene on-duidelijke bedreiging. Zoohaast wij den oorspronkelijken tekst hebben deelen wij hem mede, evenals, den vastenbrief. SCHANDALEN. Wat ons volk niet begrijpt. In den Brief onzer bisschoppen aan die van Duitschland en Oostenrijk hoort men beurtelings de stem der aanklacht, die de schelmstukken met hunnen naam noemt ; de stem der verontwaardiging over den uitge-strooiden laster, en de gemotiveerde smeek-bede om een spoedig eerherstel. Maar aan het einde van den Brief ontsnapt aan hun herderlijk gemoed een woord, dat als een scherp verwijt moet geklonken hebben in de ooren der Ûuitsdhe katholieken. Opklim-mende tôt eene hoogere en meer algemeene beschouwing durven zij hunne geloofsgenoo-ten en hunne ambtbroeders toeroepen : uwe houding strekt ons volk tôt "ergernis." Dat is, naar onze meening, een der meest indrukwekkende woorden van dezen voortaan historischen Brief. Om dit te begrijpen moeten we eerst in herinnering brengen wat het katholieke Duitschlandi was voor het katholieke volk van Belgie. Onze bisschoppen spreken van "de Eucharistische congressen van Keulen in 1909 en van Weenen in 1912, die de gele-genheid hadden verschaft tôt nadere kennis-making en wederzijdsche waardeering." Maar behalve van die tijdelijke bijeenkom-sten gewagen zij ook van de "persoonlijke betrekking," waarin de geestelijkheid en het Episcopaat van België stonden met talrijke priesters, religieuzen en bisschoppen in Duitschland en Oostenrijk. Dat was_niet enkel een band van vriendschap ; het vas daarenboven een band van. welgemeende hoogschatting. Op sociaal en politiek gebied gold het "Germania docet" voor ons als een algemeen erkend feit. Het vroegere Centrum stond voor onze oogen als een moeddge man-nenschaar, die streed voor de rechten, de vrijheden en de onafhankelijkheid der Kerk ; die meest al de uitzonderingswetten vah den Kulturkampf deed opheffen, en haren ontwer-per, prins von Bismarck, den weg deed op-gaan naar Canossa. Zij waren kampioenen, die vochten voor het recht der katholieke op-voeding ; die zich met hardnekkigheid verzet-ten tegen de militaristische neigingen der overheerschende Protestantsch - Pruisische fractie, en op hun vaandel het fiere motto hadden geschreven : de gerechtigheid is de grondslag der Staten. Voor de godsdienstige praktijk was Duitschland eveneens> in, vele opzichten een toon-beeld voor het Belgische volk. In Antwer-pen, in Luik, in Verviers maakten hunne godsdienstige vergaderingen steeds een goe-den indruk op onze landsbevolking ; en de Belgen, die in de Rijnprovincie het kerkelijk leven onzer geloofsbroeders hadden gadege-slagen, spraken steeds met lof van den ernst en den godsdienstzin, waarvan zij getuigen waren geweest. De bedevaartgangers, die jaarlijks uit sommige steden van ons vader-land naar Kevelaar reisden, waar zij in aan-raking kwâmen met het b'ddende Duitschland, brachten steeds eene goede les van op-rechte godvruchtigheid mee naar huis. Toch was het vooral op godsdienstig-weten-schappelijk gebied dat de katholieke Duit-schers bij ons in aanmerking kwamen. Hun land heeft ongetwijfeld vele dwaalleeraajs voortgebracht, die verschrikkelijk veel kwaad hebben gesticht, overal het geloof en zelfs de grondslagen der rede hebben ondermijnd. Eerlijkheidshalve moeten we echter bekennen, dat zij in andere landen, als Frankrijk en Engtland, vele navolgers of voorloopers hebben gevonden. Dit nochtans is zeker : gelijk de katholieken in Frankrijk en Engeland ijverig tegen de dwaling hebben gekampt, zoo heeft men ook in Duitschland op aile gebied' mannen aangetroffen, die met een veelzijdige kennis toegerust, den goeden strijd der waarheid hebben gestreden. Honderden hebben de Kerk gesticht door hunne wetenschap, en hoevele Belgen zijn er niet, die hun daarvoor den grootsten dank verschuldigd zijn? Met die feiten te bekennen, willen wij ons eigen vaderland niet kleineeren. Wij mee-nep zelfs', dat wij in menige uiting van het katholieke leven eenen voorsprong hadden op Duitschland. Door het schoolwezen, de inrichting onzer vrije collèges en semànariën, de opleiding der priesters, onze katholieke hoogeschool, misschien zelfs voor vele sociale werken en voor allerlei godsdienstige instel-lingen konrien de Duitschers eer bij ons ter schole kornen. Doch het goede dat wij hadden belette ons niet ook bij onze oostelijke naburen de voorbeelden van het katholieke leven te waardeeren en er ruimschoots ons yoordeel mee te doen. Wij aanzagen de Duitschers als een vriendenvolk ; wij achtten de katholieken en verkeerden, in de meening dat de wetten der christelijke zedenieer, waarin zij zoo uitstekende leeraars hebben voortgebracht, steeds hun richtsnoer zouden blijven, en niets b.ekwaam zou weze'n hun jegens ons de beginselen der christelijke liefde te doeh vergeten. Maar eilaas, dat christen volk wordt in eens onze vij and, de vij and van een land, dat, gelijk onze bisschoppen zeggen "sedert eene eeuw gewoon (was) aan, een bestuur van vrede," uitsluitend bezield1 was met "vreed-zame bedoelingen," nooit gedroomd had van veroveringsplannen, en niet eens, zooals Frankrijk en Holland, tegenover de Duitschers een. spotnaam kende ! Het wordt niet enkel onze vijandi en< overlaadt onze onschul-dige burgers met evenveel beleedigingen als de Luthensche sectarissen van Celle, Soltau en Maagdtenburg, dbch het ontkent de dub-bele handtastelijke onrechtvaardigheid tegen ons bedreven—de schending onzer neutra-liteit, het onmenschelijk gedrag der Duitsche soldaten ; en niemand wordt onder hen gevonden die de stem verheft om die euveldaden te veroordeelen, ten einde zoodoende aile samenhoorigheid met de euvelplegers af te wijzen. Ziedaar, zeggen onze bisschoppen, wat " ons volk niet begrijpt " en wat " schandaal " verwekt. Meji misduide echter die woorden niet. Het is niet zoozeer het gewoon katholieke volk, dat ons tôt ergernis strekt. Het volk, eilaas, wordt zoo' gemakkelijk misleidj het geloof t zoo lichtvaardig ailes wat door dagbladen en hooger staande personen wordt verhaald en voorgelogen. Met hen zal men liever medelijden hebben, de wij 1 ze zoozeer door anderen tegen ons werden opgeruid. Zelf dragen zij niet de schuld hunner vijandschap jegens de Belgen. Zelfs onder de hooger-staande lieden moeten er velen zijn, die hei-melijk de Duitsche regeering afkeuren. Ds Keulsche correspondent van "De Tijd" (8 Maart), verzekert "dat de censuur heel wat oordeelen en critiek binnenskamers houdt, welke na den oorlog degenen zal verbazen, die nu de meening... van de 'Kôln. Volksz.' en Erzberger voor de algemeen heerschende houden." Hij spreekt van objectief-denkende Duitschers, die "diep de opluchting voelen van het geweteni.. welke het gevoig zouden zijn van, een officieele erkenning : wij hebben die en die fouten begaan—men denke aan den inval in België—en zij spijten ons, ook al zijn, er verzachtende omstandigheden te plei-ten (!) ; in elk geval zullen wij ze goedma-ken." Het ware van onzentwege weinig christelijk bij het hooTen van zulk eene taal niet verblijd! te zijn ; en de Keulsche correspondent moge er verzekerd van zijn, dat zijne verklaring ook voor ons geweten eene opluchting is. Vandaar komt derhalve niet de erger-nisi.Ook niet het Protestantsche Pruisdom is voor ons een schandaal. De volgelingen van het Luthéranisme, het rationalisme en het monisme zijn in hunne roi, wanneer zij een katholiek volk bestrijden en van allerlei mis-drijven beschuldigen. Door geene zedelijke teugels, door geene geloofs,waarheden worden zij weerhouden, waar omrecht te plegen is en geweldmiddelen te gebruiken zijn om hunne veroveringsplannen ten uitvoer te brengen. Die uitleggingen gelden echter niet voor de katholieke dagbladschrijvers, voor de leden van het Centrum, voor wetenschappelijke lieden. Om hunne opleiding worden zij ver-ondersteld eene betere kennis te hebben van de christelijke beginselen en van de wetten der moraal. En daar zij weten, dat hun land geregeerd) wordt door het " Protestantsch-Pruisisch Staatsidee," paste het, dat zij niet blindelings de beweringen hunner Staatslie-den zouden aanvaarden, noch dezer gedragin-gen zond# onderzoek goedkeuren. Het verwekt dan ook ergernis, dat geen enkel Centrumslid, geen enkel katho' ek Registered at the General Post Office as a Newspaper. Teiephoon: Muséum 267. ttf 12 Bladz.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.