Vaderlandsch propagandablad In deze tij Jen van rouw en beproeving, scharen wij ons, Vlamingen, zonder voorwaarden. samen met onze Waalsche broeders rond onze BELCISCHE DRIEKLEUR en deelen met hen, denzelfden nood en dezelfde gevaren. Wij zijn overtuigd dat, vvanneer de eindzegepraal zal behaald zijn, wij samen ook, dezelfde reçhten zullen deelen. Belgiës bodem duldt geen vreemden. Duldt geen vreemden dan in 't graf. " De Leeuwenstandaard „ Wee l em den'onbezornen, die valsch en vol verraad ; Den Vlaamschen Leetuv komt streelen en trouweloos hem slaat ! Nog over de Komedie van 11 Joli Dr RENÉ DE CLERCQ. Vlaanderen de Eer ! Wat Duitsch is, snood is ! Wat Belg is, groot is ! Zijn naam prijkte in groote levers op de feest-aankondiging. Aile activisten verbeidden ongednldig zijn komst. Hij ten minste kon en zou eens onomstootelijk bewijzen waarom de beweging begonnen, voort-gezet, doorgedreven was. Want hij mocht in zekere mate, aanzien worden als de roeklooze bergbeklimmer, die met voorbedachten rade eene moordende lawine aan 't rollen bracht. Vandaag lOJuli, bijzonder, was zuike verklaring noodig, onmis-baar. Juist twee jaargeleden, immers, had hij, hoofd van de al te be-ruchte vergadering te Bussum, (de Vlamingen in Holland vierden toen aldaar de Guldenspoorenslag) den Koning h et niet ininder beruclit telegram gestuurd, dat, gezien de omstandigheden, van verbijsterende onwellevendheid, zooniet van onbescboftheid getuigde. Want Albert de Groote stond met zijn regeering te Havere, als een gezinshooid, dat na brand van eigen huis in dit zijns butirmans liefderijk werd opgenomen. Dat eertijds een voorvader des gastheers door dien van den verpleegde was neergeveld in kamp op leven en dood, mocht nu toch niet, in 't huis zelve van den afstammeling, door den onthaalde openlijk lierdacht en gefeest. De Koning, de regeering zedelijk te dwingen, door het telegram, zulks te doen, onthulde bij de verzenders het volslagen gémis aan de eenvoudigste beginsels van welopgevoedheid, en levens van doorzicht in zake leiding en tucW. Maar 't was gebeurd. Nu toch zou er opheldering volgen. En wan-neer De Clercq verscheen in 't spraekgestoelte, hoorden de de duizen-den met gespannen aandacht toe. HELAAS ! Helaas, hoe verbazend leeg, hoe gewoon oppcrv'akkig, hoe erbar-melijk onbedtiidend, die gretig verwachte verrechtvaardiging van den groot gewaanden leider. Alstoespraak op een studentenvergaderingske van voor vijftig jaar, kon't er nog door, misschien. Maar nu we, met onze bruisende gedachten voortgezvveept in een landen en wereld-deelen herschapenden draaikolk, als volk met andere volkeren kenteren naar eenen nieuwen tijd, nu was 't meer dan eene teleurstelling. Het leek haast een voor den gek houden, onduldbaar. De verouderste alge-meenheden werden uit de grievenkuip gehaald, en, druipend van pekel, de menigte voorgehouden. Doch ondanks de voedselschaarschheid was niemand erop belust. Ze bleken zoo taai, zoo smakeloos, als 't ware uitgekauwd door verdwenen geslachten, dat de meest uitgehongerde nogbleef wachten naar beters, voedzamers, degelijkere. Maar 't kwam niet. De Spaansche. de Oostenrijksche, de Fransche overheerschingen van Vlaanderen gleden voorbij. Ha, daar roerde hij den huidigen oorlog aan; 't licht ging dagen... Geen sprankel ! Hij boegde behendig, en terwijl men nog meende, dat hij rechtdoor zou sturen, lag hij reeds te laveeren bij de Gentsche Hoogeschool, bij den raad van Vlaanderen, bij de bestuurlijke scheiding. * * * Geen wooi'd tôt weerleggen van de Deicliuldigingen. Dat zijn telegram van 11 Juli 1915, aan den Koning, een grove on-kieschheid, een dolle kwaiongensstreek was, waardoor de Vorst moed-willig, zonder noodzakelijkheid en zonder nut, in haast onhoudbaren toestand werd gedreven. Dat het, evenmin als den Koning onze regeering bleek, tusschente komen en uitspraak te doen in die twistpunten van innerlijk belang, ver-mits het volk verspreid, het landsbestuur verdreven, het normale leven ontredderd was. Dat we ons wel mochten en moesten verdedigen tegen de aanvallen van franschgezinden, maar dat we, om 'tgewawel en geschrijvel van niet officieele bombastigen, volstrekt de eigen regeering niet mochten een ultimatum stellen. Dat het aanbinden van den broederstrijd, op de wijze zoo als hij en zijn handlangers het deden, en sindsdien met steeds groeiend cynism voortzetten, klaarblijkelijk een bevorderen was en is van erkende Duitsche plannen, en fiât een Belg zich daardoor onteert voor zijn volk, voor gansch de wereld. Dat mené érst rrnnsch. daarna rasmensch is, volgens de woorde-lijke verklaring van den Eerw. Pater Stracke in zijn « Ons onbewuste koningschap ». Dat de aktivistische aanstokers en leiders den ras-mensch vooropgesteld hebben, en metterdaad ook aile gevoel, aile waardigheid, aile eer, aile grootheid van den Mensch verlooehenden, om als rasmensch hun doel te bereikep. Dat ze hun gezichteinder be-perkt hebben tôt de grens van Vlaanderen, alsof we niet eerst een ruimen blik over 't heelhal moesten hebben om waarlijk groot te worden in ons klein land. Dat, zooals de menschheid zich spontaan naar ons heeft gewend in hartstochtelijke, en helpende, en lenigende bewon-dering, toen we niet als rasmensch, maar als Mensch, onzen verplet-terenden Plicht koen kweten, zij zich ook, onvermijdelijk, van ons moet afkeeren, in onbedwingbare verontwaardiging, nu we zoo, tegen de wetten der natuur in, gansch de menschheid smaden door ons mee-werken met den barbaarschen vijand. Dat de tocht naar Berlijn een van de afschuwelijkste daden is, die Vlamingen ! Wol verbergen of vernietigen. Niets inleveren wat den oorlog kan verlëngen. Onze strijdende soldaten vragen het U tôt behoud van hun leven. Nr 16 Augustus 1917

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.