«aterdag 5 November 1915. Eerste Taarg. Nr 295 Prijs: 5 Centiemen door geheei België Het Vlaamsche Nieuws Het^best ingelicht en meest verspreid Nieuwsblad van België. - Verschijnt 7 maal per week — —" 1111111 11IM 1 mi w,»qrc3aaat^nmrfEBe«'--aaaKiMMi'> un mu m , —rm^ca»ag amassera rur r- i -in- -[rinrr-r — imi.wi im ■■ ■ AB0NNEMENTSPRÏJ2EN Per week 0.35 | Per 3 maanden i.— Per rnaaiid 1.50 | Ter 6 maanden 7.50 Per iaar 14.-— AFGEVAARDIGDEN VAN DEN OPSTELRAAD : Dr Aug. BORMS — Alb ert VAN DEN BRANDE BUREELEN: ROODESTRAAT, 44, ANTWERPEN. Tel. 1990 .-«wMagBa —I imiiwmii am m ■■■ — AANKONDIGINGEN Tweede, bladz., per regel 2.50 I Vierde bladz., per regel.. 0.50 Djerde blad., id. 1. — | Doodsbericht 5.— Voor aile annoacen, wende me n zich : ROODESTRAAT, 44. Een brief van Volksvertegenwoordiger Mer Adelfons Henderickx A.ntwerpen, 5 November 1915. :ii achtharen Heer Hoofdopsteller van Het Vlaamsche Nieuws, Antwerpen. Geaehte Heer, : Vlaamsche Post van 10 October înij zooëven door een onbekende toe-nden, meldt dat de te Londen ver-jnende Indépendance Belge een brief het gebruik onzer taal in bestuurs-n, zoogezegd van mij uitgaande, ibaar maakt ; en een vertrouwbaar ad, pas uit den vreerade weêrgekeerd Kt mij met den tekst bekend van een :elvan Le XXe Siècle (Le Havre), mij nagenoeg denzelfden brief toe- ag ik van uw veelgelezen blad ge-k maken om den kwakkel door de : Fransch-Belgische bladen losgela-bij tijds te kortwieken? ff is eenvoudig onwaar dat béwustet Ivan mij komt. Ik ben er volkomen tiid aan en kende er niet eens het m van. at is, mij dunkt, afdoende en van lom ons te doen volharden in de stige meening die de onnauwkeurig-a — om ze op zijn zachtst te noe-— der Fransch-Belgische bladen voor de bezetting ons over hunne tzinnigheid en betronwbaarheid heb-doen opvatten. iepbetreur ik — niet voor mij, maar ' de eendracht die men beweert te m bevoréeren — dat een blad als de (Siècle dat, ten onrechte wil ik ho-, als het officieus orgaan der Belgi-:regeering doorgaat, er niet voor te-ïedeinsd is een zoo klaarblijkelijk be. i van kwade trouw te geven. ta niet lichtzinnigheid, beslist île trouw was het die de Indêpen-« en de XXe Siècle de pen in de M. t bewijs het : te brief die men mij ten laste legt is pgeflanst met uittreksels uit twee schillende brieven door volksverte-soordiger Buisset gezonden, de eene [den Duitschen Gouverneur-Generaal iBelgië, de andere aan het Vlaamsche tes. tzijn brief aan Vrijheer von Bissing, i® Hei 1915, liad volksvertegenwoor-tr Buisset geschreven : [Depuis le début de l'occupation, la pœ prépondérante a été donnée à la pie flamande dans les publications panant de l'autorité, malgré la con-pion constitutionnelle instituant le pçais comme langue officielle de Pre pays. » Kvan maken, gemelde bladen het pde : Depuis l'occupation le français n'en "fe pas moins le pas sur le flamand !tis les communications des autori-S'sans doute en application du soi-63111 principe constitutionnel faisant ^tançais la langue officielle du M ® zijn schrijven d.d. 14 Augustus 15an het Vlaamsche Nieuws, had *vertegenwoordiger Buisset ver-ïd;désire, en terminant, protester 'fois encore de mes vifs sentiments "Action et d'union p©ur mes compotes qui ne parlent que le fla-'i ; les priant encore de ne pas en '°>r aux Wallons s'il paraissent re-«s à l'étude de la langue flamande Quelle ne le contraint aucune néces- • ^npérieuse. On ne pourrait en ef- i considérer comme un mobile suffi- i .' perspective d'un accès aux : * tres administratives. tr4s bonne fois nous nous ef- : «■If Rapprendre la langue seeur, •! obligation dans laquelle nos en-se trouvent die s'assimiler les lan- ; % an!ïlaise et allemande fait que : surcharger la capacité de la ma- < e oartie d'entre eux d'étudier eu : ' ttInPS trois langues d'origine . ""e. » tëcst wordt, om hem mij te kun- j j ^ijten, het volgende in de Indé- -, ^ c,n de XXe Siècle : ] Wallons ont tort de raprocher I < » aux Flamands leur hostilité à la diffu-» sion du français dans les masses fla-» mandes. Aucune nécessité ne nous » impose de l'accepter et l'on ne peut » invoquer comme une raison suffisante » l'appât des carrières administratives. » De bonne foi nous nous efforçons » d'apprendre la langue de nos frères » wallons. Mais la nécessité où nos en-» fants se trouvent de s'approprier éga-» lement l'anglais et l'allemand, deux » langues apparentées à la nôtre par leur » commune origine saxonne, nous fait » hésiter avant de leur imposer la sur-» charge d'une autre langue n'ayant pas » avec le flamand ces mêmes affinités, » et pour cela, moins facile. » Beide aldus verdraaide teksten, wor-den samengevoegd en als één van mij uitgaande brief aan de kaak gesteld ! ! Ik wil niet ontkennen dat men beheu-dig is te werk gegaan : de omwerking der woorden van volksvertegenwoordiger Buisset is een zoo raak antwoord op de-zes verklaringen dat het heelemaal den schijn heeft alsof ze van een Vlaamsch-gezinde voortkomen. Maar dat neemt niet weg dat die omwerking mij valschelijk wordt geweten met het boos opzet er het besluit te kmi-nen aan vastknoopen : « Cela ne nous » étonne pas de la part du député d'An-» vers, dons nous avons eu à déplorer » plus d'une fois depuis le début de la » guerre, les incartades germanophiles. » Die « incartades germanophiles » heeft de XXe Siècle eenvoudig uit zijn duim gezogen. Zij die mij kennen weten de duizend en eene reden die ik heb om ailes behalve germanophile te zijja en zul-len dan ook verwonderd staan mij als zoodanig te zien uitkrijten. Trouwens ook hij die « germanophile » mocht zijn zou er zich om begrijpelijke reden wel voor wachten zich aan zulke « incartades » te bezondigen... Tenzij die heeren uit Le Havre, Londen en Den Haag het als een « incartade germanophile » ver-oordeelen dat ik het tôt mijn plicht re-ken te midden mijner medeburgers te vertoeven en in de mate mijner geringe krachtc-n mede te helpen om hun hulr> en bijstand te verstrekken, terwijl als het summum der vaderlandsliefde zou gelden in den vreemde op andermans kosten een lui en lekker leven te leiden en in het diepbeproefde vaderland den boel maar te laten draaien. De tijdsomstandigheden maken het onmogelijk de scribenten van de XXe Siècle en de Indépendance v66r een andere rechtbank dan die der open-j bare opinie ter verantwoording te dag-vaarden... Zulks weten die heeren en dat maakt hen ook zoo dapper... in het liegen. Intusschen doet het geval scherp de gevoelens uitkomen die men in zekerej middens ten opzichte der Vlamingen, koestert. Toen de oorlog losbrak werd stilzwij- > gend een « godsvrede » tusscheu al de partijen en gezindheden gesloten. Trouw eerbiedigden de Vlaamschgezinden dat accoord : aile Vlaamschgezinde propa-1 ganda en werking werden stilgelegd ; de Vlaamsche strijdbladen hielden op te verschijnen, de Vlaamsche nieuwsbladën onthielden zich zorgvuldig ook van de minste zinspeling aangaande de taal-bwestie, de Vlaamsche vergaderingen werden verdaagd, de Vlaamsche maat- j schapnijen bleven werkeloos.In Fransch-^ezinde kringen en organen daarentegen bekreunde men zich niet om den godsvrede. Dagelijks bevatten de Franschge- j dinde bladen kleingeestiee verdachtma- ! kingen van en nijdige aanvallen1 tegen le Vlaamschgezinden : men herinnere sich bijv. de artikels van la Métrole, het vertet van le Matin teeen het uitsteken 1er Leeuwenvlag, de afkeuring van het '.ingen van den Vlaamschen Leeuw — svaar men ten slotte toch moest in be-'usten.De Vlamingen zwegen. Onze taalwet-:en — inzonderheid die betreffende Be-îtuur en Leger — werden schaamteloo-x-r dan ooit te voren met de voeten ge- ! :reden. De Vlamingen zwegen. Na de bezetting reisden Franschgezin-! le kopstukken — Maeterlinck, Destrée, Bîarry e. a. —- als echte commis-voyageurs in f-ranskiljonisme Europa rond om irbi et orbi te verkondieren dat « après a g'u«iTa on n« parlera plus du flamand ■n Belgique », dat Bslgië — dus ook . . J Vlaanderen — zich voorgoed bij het La-tijnendom aansluiten zou enz. Hoe diep zij zich door dat ailes gekrenkt voelden, hoe pijnlijk het hun aangreep daar niet het minste verzet te hooren tegen aan-teekenen, alhoewel in den vreemde toch ieder vrij spreken kon — de Vlamingen zwegen. Het werd van kwaad tôt erger. Fransch-Belgische bladen in Londen en Amsterdam — L'Indépendance, La Métropole, L'Echo Belge, enz. — richt-ten dagelijks tegen de Vlamingen en de Vlaamsche Beweging zulke heftige aanvallen dat in de landen onzer bondge-nooten zich Vlaming te noemen weldra volstond op verdacht te worden. Alleen om hen als Vlamingen te tref-fen, werden drie mannen aan wie Antwerpen een eeuwige dankbaarheid ver-schuldigd is — De Vos, Franck, Rijek-rnaus — voor landverraders gescholden. In 't geheim verspreide manifesten — dat bijv. welk het stichten van een «parti national » en een ver bond met Frank-rijk aanprees — voorspelden dat het Ne-derlandsch na den oorlog, ook in de min-dere klassen, van Heverlede maar zeker zou uitsterven en er weldra geen Vlaamsche volk meer zou bestaan... Het liep waarlijk de spuigaten uit. Verwonderlijk was het dan ook niet dat de moegetergde Vlamingen hier, o.a. in Uw moedig blad en buitenslands in de Vlaamsche Stem, protest lieten hooren ; verwonderlijk was veeleer dat het niet vroeger gebeurde. Maar toen kwarn het mooiste : dit door een maandenlang uit-tarten uitgelokte protest werd als land-verraad, als een heulen met den vijand aan de openbare verachting prijsgegeven door de Pharizeeërs van het franskiljon-isme die, verontwaardigd hun mantels losscheurende, Raca! riepen tegen de Flaminganten. Dat de « Verklaring » ontworpen door eenigen onzer vrienden, die van oordeel waren dat, spijts allies, men de vijanden van ons volk ongestoord moest laten be-tijen, door niemand schier onderteekend en deshalve nooit openbaar gemaakt werd, is dan ook natuurlijk. De houding der Vlaamschhaters — wier doel door andere feiten nog : het optreden van volksvertegenwoordiger Buisset, de weigering van burgemeester Braun in 't Nederlandsch met de Duit-sche overheid te briefwisselen, enz., steeds duidelijker werd — heeft veler oogen geoi>end. Deze oorlog, hoopten de Vlaamschgezinden, zou ten minste één goed hebben gesticht : Onze bewindvoer-ders, onze leidende standen, onze Waal-sche landgenooten zouden de onloochen-bare trouw van het Vlaamsche volk aan het Belgisch vaderland hùldigen en dit volk zijn recht toekennen om in eigen taal onderwezen, bestuurd, ge-vonnist te worden. Het lijkt, eilaas ! alsof integendeel in de bedoeling van sommigen deze oorlog door ons ten minste evenzeer in Frankrijks belang als tôt handhaving van België's onschend-baarheid wordt gevoerd en daarenboven dient te nutte gemaakt om ongenadiger dan voorheen het verfranschingsproces door te drijven dat, in 1830 begonnen, steeds hardnekkiger werd voortgezet. Openlijk werd de noodzakelijkheid ver-dedigd de ons opgelegde onzijdigheid af te schudden, verbonden met Frankrijk te sluiten, gewesten te annexeeren — wat weet ik al. Vele Vlamingen vreezen dat dit ailes tôt doel of althans voor ge- , volg moet hebben den Nederlandschen stam in België met wortel en tak uit te roeien. Welnu, hoe razend dit onze tegen-standers ook moge stemmen, tegen die ' pogingen zullen de Vlamingen zich met J de krachtdadigheid der wanhoop verzet- . ten. Dat wij, onzen internationaleu j plicht meer dau getrouw, België's on-schendbaarheid met opoffering van goed en bloed verdedigd en daardoor tevens ' Frankrijk gered hebben, is toch geen < reden om ons zoo begaafd Vlaamsche volk uit de rijen der natiën te laten schrappen. Onverzettelijker dan ooit ( blijven de Vlamingen de volledige ver- j vlaamsching van hun openbaar en pri- 1 vaat leven eischen en bewerken. Zij 1 willen Nederlandsch en niets dan Ne- 1 lerlandsch in Vlaanderen : Nederlandsch in het Gerecht van den Werkrechters- ( raad tôt en met het Hof van Verbre- t king ; Nederlandsch in 't Onderwijs van i aan den Kindertuin tôt «n met de Hoo-11 geschool ; Nederlandsch in het B«stuur 1 a van Gemeente, Provincie en Staat ; Ne- h derlandsch in het Léger van laag tôt n hoog. Zij willen geene Duitschers maar v ook geen Franschen .worden, doch Via- b mi:ngen blijven, burgers van een vrij Vlaanderen. v De wijze waarop dat alle9 zal verwe- ( zenlijkt worden is bijkomend belang, d hoofdzaak is de verwezenlijking zelve. d Maar dat alleen een wijziging in het li Belgisch Staatsverband, dat Zelfbestuur I « Home Rule », Bestuurlijke Scheiding (. of hoe men het ook heete,n wil wellicht l alleen daartoe leiden kan, dat wordt hoe d langer, hoe duidelijker gevœld door hen die weten hoe « rebelles à l'étude de la z langue flamande» onze Waalsche land• v genooten zijn en welke vijandelijke ge- d voelens tegen over onze taalrechten in Wallonie worden aangevuurd door lie- h den aan wie ook de rampeu die ons arm d België teisteren het zwijgen niet ver-mochten op te leggen. Zij die voorstanders zijn van zulk een b Zelfbestuur vreezen daarbij het verwijt k van déloyauteit niet dat de Franskil-jons, al vonden Walén de « séparation administrative » uit, niet nalaten zullen hun naar het hoofd te slingeren : loyau-teit en vaderlandsliefde hebben met den vorm van het Staatsverband niets te ma- E ken ; de Zwitsers die burgers zijn van d een federatieven zijn evengoede vader- d landers als de Belgen die onderdanen zi zijn in een gecentraliseerden Staat. Om het geschreeuw hunner tegenstan- V ders hoeven de Vlamingen zich dan ook e: nkfc te bekommeren. Wel om een e-rnstig 't gevaar : de tweedracht die, tôt genoegen o onzer bestrijders, in de gelederen der Vlaamschgezinden schijnt te willen bin- 't nensluipen en verbannen dient te wor- n den om voor onderling vertrouwen en w eendracht plaats te ruimen. Om den g nndzege te behalen zullen onze ver- eenigde krachten niet te sterk zijn. La- q teu wij ons daarom onthouden van aile Z( aanvallen tegen den persoon dergenen c] die, met ons eensgezind over het te be-reiken doel : In Vlaanderen Vlaamsch!, van meening verschillen over de daartoe T; aan te wenden middelen. Vele en zware , Eouten zeker werden begaan ; zij veroor- loven ons niet de goede trouw in twijfel ^ te trekken van hen die ze bedreven. Eendracht moet de macht maken der Vlamingen ! E Ik dank U bij voorbaat, Heer Hoofd- ^ apsteller, voor uwe welwillendheid in ,s het opnemen van dit mijn schrijven en ik bied U tevens de verzekering mijner <■ beste, Vlaamsche gevoelens. Adelfons HENDERICKX, Advokaat, jJ| Volksvertegenwoordiger. ONZE LETÏERKUNDIGE ni PRIJSKAMP TP LEONARD BUYST 1847 Op drie-eu-twintigjarigen ouderdon »vas Léonard Buyst werktuigkundige t Parijs, toen de oorlog uitbralc. Hij ver iet de hoofdstad vo6r het beleg en ver A'ierf een betrekking te Rijsel aan dei îpoorweg, waar hij bleef tôt 1874, h ivelk jaar hij naar België terugkeerde. In het Muzeum Wiertz leerde hij Con science kennen en deze stelde belang il lieu eenvoudigen jongen, met klaar ge noed en geestdriftige liefde voor d< noedertaal en voor de Vlaamsche letter cunde, en dien hij gedurig met ea joekske in een hoekske van den tuii rond. Want evenals Conscience zelf il -ijn jeugd, was Léonard Buyst hovenie; jeworden en verzorgde de bloemparkei 'an den grooten romanschrijver. Zij werden gœde vrienden. Conscien ;e leidde de eerste stappen van den wect ïierigen jongeling op letterkundig ge >ied en was weldra verrast over den in îigen klank en den passenden vorm vai nenig gedicht. Léonard Buyst is een stille in den lan le en.een bescheiden zanger in het let ergild gebleven. Hij werd te Lokerer ;eboren op 10 Mei 1847. Door grootei tatuurlijken aanleg en noesten vlijt ver vierf hij een zoo degelijke onderl®grd eid, dat hij beambte kon worden op he îinisterie van Binnenlaudsche Zaken ■;aar hij het spœdig tôt bureeloversti racht. Opvolgenlijk verschenen van hem d< olgende verzenbundels : Lijdensbeeldei L879) en Willem Sanger (1882), die bei e verschenen toen Conscience nog leef e en met dezes hooge goedkeuring he cht zagen ; Licht en Schaduw (1888) .iefdeleven (1895), Verhalen in verzet 1897), Lyrische Zangen (1906), Lan g. Vinterwegen (1911) en eindelijk Ba'lla en allerhande (in 1913). Eenvoudig, met stillen weemoed ingt hij in dezen laatsten bundel zijr rouw toe, vooraleer hij haar zijn Balla en opdraagt: 'om, vrouwtje, thans nog eens betreder ien weg, misschien de laatste maal. Maar wees zeker, het zal de laatste undel niet zijn van onzen gemoedelij-en dichter. KOM, VROUWTJE... lom, vrouwtje, thans nog eens betreden en veldweg door het golvend graan, ien wij te zamen, lang geleden, k> menigmaal zijn opgegaan. 7e worden nu al oud van jaren 1 's levens grootste helft is heen. Is zoet nog eens terug te staren p al het schoone dat verdween. Is zoet de plekjes weer te vinden, iet gras en bloemen overspreid, aar we eens elkander teeder minden, :'loofden aan onsterflijkheid. us werd de liefde sterk gegeven, ; leeft bij 't neevlig avondrood ; Dch eens moet aile liefdeleven m einde vinden in den dood. er 't uur van scheiden zij gekomen, erwandlen wij langs 't stille pad, aar, wekkend zoete weeldedroomen, 2 minne ons trouw ter zijde trad. en schoone lentedag is 't heden i vriendlijk is het zongestraal. om, vrouwtie, thans nog eens betreden en weg, misschien de laatste maal. De toestand van Servië loor een Engelsch blad beoordeeld Londen, 3 November. — De « Eve-ning News » (de avonduitgave van de « Daily Mail ») verneemt van den kor-respondent van de « Daily Mail » te Mi-laan dd. Woensdag 4 uur 's ochtends : Luciano Magrini, de welbekende Ita-liaansche oorlogskorrespondent, die met een auto van 19 October tôt 1 November door geheel Servië heeft gereden en daarbij de gevechtslinie bezocht heeft, i meldt uit Saloniki aan de « Secolo » te : Milaan een zeer dramatisch relaas over ■ het treurspel van Seryië. Zijn eerste telegram is uit Kragoeje-i wats van 18 October gedagteekend. Het beschrijft de ongerustheid van den Ser-vischen generalen staf ten gevolge van het uitblijven van de hulp der geallieer-den. De toestand werd toen ernstig be- ■ schouwd. De Servische troepen waren ; op ongelukkige wijze langs de grens verspreid en zouden.verraoedelijk afzonder-lijk verslagen worden, terwijl een ver-standiger plan zou geweest zijn om ze te concentreeren in twee hoofdgroepen, de eene in Nieuw-Servië, de andere in Oud-Servië met een centrale reserve om mee te manœuvreeren en den dubbelen in-val te weerstaan. De vijand viel Servië binnen, nadat de artillerie den grond met een hagel van staal had bedekt. Magrini had ec-n gesprek met generaal Pavlowits, den chef van den Servischen generalen staf, die zeide dat Servië het Duitsch-Oostenrijksch offensief zou weerstaan, mits de geallieerden het van den druk van de Bulearen ontlastten. Ongelukkig, voegde de generaal hieraan j toe, hebben wij den indruk, dat de geallieerden nog aarzelen. Indien een t krachtdadige en snelle hulp van de g , allieerden uitblijft, zullen wij verplie ; zijn het land te verlaten, teneinde b Servische volk te redden. Indien de b : volking het maar overleeft, zal de nal j niet sterven. - j Magrini's tweede telegram is geda ■ teekend uit Palanka van den 19den O t tober, Saloniki ligt op de plaats wa , de spoorwegen uit Belgrado en Seme: 1, dria samenkomen. Magrini bereikte e< > ! punt op 24 km, van den Donau en z; • de ^ laatste achterhoede-gevechten. I Duitschers onderhielden vier dagen lar , het artillerie-vuur zonder de infanter l slag te laten leveren. De Serviërs werd{ ■ van het terrein weggevaagd door een h gel van granaatkartetsen, nadat zij ve geefs getracht hadden, aanraking m 1 den vijand te krijgen. De korrespondent geeft een ontroerei de beschrijving van den terugtocht d : Serviërs. Het is, zegt hij, de terugtocl van een volk, niet van een leger. Lanj dien langen slijkerigen weg trok een eii delooze stoet van affuiten en wagens m-oorlogsmateriaal. De soldaten ware dooreengemengd met boeren. A'f çn te zag men karretjes en voertuigen van a lerlei soort vol kinderen, vrouwen, ouc mannen, zieken en gewonden, en de weer kudden schapen en varkens. Opz van den weg stonden groepen anne bo ren te wachten, tôt zij zich bij den dro vigen optocht zouden kunnen aanslu ten. De groote stroom gaat in zuidelijl richting — waarheen weet niemand. I gewonden vormden een jammerlijkc aanblik. In een derde telegram uit Nisj zej Magrini : Gisteren middag werd te P; lanka bericht ontvangen, dat de Dui sclie voorhoeden nog slechts 5 km. va de stad waren en dat zij op geen tegei stand stieten. De Serviërs trokken va het Morawa-dal terug, om stellingen i te nemen in het moeilijke bergachtig terrein tusschen Kaplana en Topol; waar koning Peter, ziek, zwak en uitg< put wacht om met de achterhoede va zijn soldaten terug te trekken. Ik verliet Palanka — zegt Magrini -met den laatsten trein die door Krago< jewats heenkwam. Toen ik vanochtend te Nisj aankwan vond ik de stad in smerigen toestand e bijna aile winkels gesloten. Vele bew< ners waren gevlucht. De prijs van voei tuigen voor het vervoeren van vlucht< lingen was ontzaglijk. Voor een reis va twee dagen naar Pristina vroeg me 1000 dinars (francs). In de hoofdstraî hangen de vlaggen nog uit, die uitg< stoken waren ter eere van de bondg< nooten, die niet kwamen. Terwijl de bewoners opbraken, kw£ men vele vluchtelingen uit het Noorde te Nisj aan, ook uit Pirot en zelfs u Wranja. Veleri van hen waren barre voets, modderig, onherkenbaar. Ail vreemde missies en gezanten zijn u: Nisj vertrokken. De gezanten der Er tente zijn naar Kraljewo gegaan. De: gezanten van onzijdige staten heeft me: verzocht, zich niet naar de badplaat Matoefaga te begeven. Uit de regeeringsbureelen zijn aile ai chieven weggehaald en de ambtenr. :e: zijn1 ook naar Kraljewo, de niei w hoofdstad, gegaan. Alleen de Servische miiiisters blij v-e te Nisj met drie sekretarissen. Zij zul Ien daar tôt het laatste oogenblik blij ven. Pasjits, de Servische eerste-minisfti heeft gisteren avond het Servische hoofe kwartier te Kragoejewats bezocht en i vandaag te Nisj teruggekomen. Hij gin zijn bureel zwijgend en ondoorgronde lijk binnen. Nisj is geïsoleerd. Vanochtend w er er het laatste telegram van Jowonowits den Servischen gezant te Rome, ontvan gen. De Servische minister van justiti zeide mij : Wij beleefden een tragiscî uur toen Bulgarije mobiliseerde. Vei geefs smeekten wij de entente, goed t vinden dat wij handelden en Bulgarij aanvielen, v66r zijn mobilisatie afgeloc pen was. De entente verkeerde nog i den waan, dat Bulgarije tegen Turkij zou optrekken. Wij gehoorzaamden ei dat was onze ondergang. De toestand i nu verschrikkelijk. Als de troepen de geallieerden niet bijtijds komen, zult i bij uw terugkomst geen Servië mee Vinflen.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.