ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 12 DECEMBER 1915 Nr 39 Prijs : 5 eentiemen Sublime Harmonie Automatique (S lot) De geschiedenis van het symphonion te Loux is boe end en leerzaam op vele plaatsen. Iedere ernstige kunstonder-neming^gaat gepaard met groote stoffelijke moeilijkheden, die haar in de meeste gevallen de levenslucht ontnemen. Dit is de eeuwige strijd van het ideale tegen de geldmacht. Zijn er geene groote kapitalen beschikbaar, de heerlijkste symphonie blijft stom. Dit is cens te meer gebleken bij het invoeren in deze gewesten van mijn geliefkoosd symphonion.De « mayeur » van Loux — steeds wakende op het heil van zijn ingezetenen — kwam de eerste op het denkbeeld om zijn stad met de muziekdoos te begiftigen. Deze burgervader was een voornaam man. Hij was rent-meester van het kasteel, dat heel Loux beheerscht, en in deze hoedanigheid verving hij zijn heer, den machtigen graaf aan 't hoofd van de gemeente. Voor zijn meester, die ook groote eigendommen in het buitenland bezat, had hij veel moeten reizen, zoodat hij de menschen en de zaken uit vreemde streken kende. Op een dier reizen werd hem het symphonion geopen-baard.In Duitschland, zijn vaderland, ontdekte de « mayeur » het speeltuig, in een landelijke « Wirtschaft », waar hij binnentrad om een stukje te eten. Het liefelijk spel bekoorde hem zoozeer, dat hij eenen heelen voorraad « Pfennige » aan den « Wirt » toeschoof om de muziek te hooren zoolang hij worst met brood zou nutten. , Het was een goede dag voor den « Wirt ». Het getal c( Pfennige », door het symphonion verslonden, overtrof het aantal verorberde worstschilletjes, dat al tôt een eer-biedwaardige hoogte steeg. Terwijl de burgemeester in vervoering een melodie bege-leidde met vorktikjes op den rand van zijn bord en in brom-stem meeneuriede, besloot hij een dergelijke bron van harmonie te Loux te laten vloeien. Onmiddellijk na zijn terugkomst te Loux stelde hij zich aan 't werk om dat doel te bereiken. Hij vertelde aan Saladin wat hij aan gene zijde van den Rijn gevonden had. Met nauwkeurigheid beschreef hij hem het wonderbare speeltuig. De hospes luisterde met veel belangstelling. De burgemeester sprak met geestdrift over de gehoorde muziek, waarvan iemand, die ze niet gehoord had, zich zelfs geen flauw denkbeeld kon vormen. De hospes zei dat hij het wel geloofde en voegde er met zakenkennis bij dat men alleen op den dag van heden zoo wonderbare dingen kon uitvinden. De welsprekendheid van den « mayeur » bereikte haar hoogtepunt toen hij den baas eindelijk aanraadde zoo'n muziekinstrument te koopen ; het kostte maar honderd frank en zou voor zijn eigenaar een ware goudmijn zijn. De belangstelling van den baas daalde eensklaps, hij trok krachtig aan zijn pijp en vond in die bezigheid een gelegenheid om niet dadelijk te antwoorden. Eindelijk sprak hij sceptisch : « Oh, les gins n'aiment pas la musique ici. » De burgemeester kon aandringen wat hij wilde, het besluit van den hospes stond vast, hij kocht geen symphonion. I Nu spreidde de burgervader een bewonderenswaardige diplomatie ten toon. Geen dag ging voorbij of een nieuwe aanval werd tegen de koppigheid van den baas gericht. Vruchtelooze pogingen ! De burgemeester vond bondgenooten in den dokter, den bakker en den horlogemaker van 't kasteel, die met hem elken avond in het hôtel kwamen kaartspelen. De?e drie heeren zetelden met hem in den gemeenteraad en onderscheidden zich door hun trouwe verdediging van al wat de burgemeester daar voorstelde. Wat zijn mond sprak werd door hun drie monden her-haald. Buiten den raad steunden zij hem ook met dezelfde verkleefdheid. Hij had ze voor de zaak van het symphonion weten te winnen. Hierbij had hij een beroep gedaan op hunne bekende beginselen van deugd en orde — iets dat nooit vruchteloos gedaan werd. Het symphonion zou, volgens hem, door zijn bekoorlijk spel een geduchte mededinger zijn voor de trompetters en vioolkrabbers uit de danszaal, die zij reeds meer dan eens aangevallen hadden, maar toch niet durfden afschaffen uit vrees voor een verkiezingsoorlog namens de gekrenkte stoffelijke belangen. Gedurende al de volgende kaartpartijtjes werd nu op het gewenschte symphonion gezinspeeld. Elk dier heeren vroeg het in persoon aan den baas. Nog vruchtelooze pogingen! De macht van den vrouwelijken wil kennende, beproefde de burgemeester de hospita over te halen. Hij had de gewoonte iederen morgen na zijn bezoek aan het stadhuis een aperitiefje te komen nemen in het hôtel. Geregeld ging hij dan in de keuken, waar hij bijna even geregeld een kopje soep of een stukje vleesch nuttigde — o, zoo maar heel vluchtig, alleen om te proeven, om te weten of men in het hôtel van zijn stad goed kookte. Bij een dier gelegenheden had hij zijn wenschen aan de hospita uiteengezet. Deze had voor den burgemeester altijd een bijzonderen eerbied gehad ; ailes wat hij haar zegde nam ze zonder overweging aan. Ditmaal was dat weer het geval. De hospita wilde ook het symphonion, ofschoon ze, volgens eigen bekentenis, toch niet goed begreep wat het wel kon zijn. Dat was de eerste stap naar de verwezenlijking van het plan van den burgemeester. Saladin was woedend toen hij vernam dat zijn wederhelft met de melophielen samenspande. Hij legde de grootste verachting aan den dag voor de redeneering van zijn vrouw, die hem poogde diets te maken, dat hun welbegre-pen belang eischte dat ze de muziekdoos kochten. Het arme schepsel moest hooren dat ze er niets van begreep, dat ze een « sotte » was. Er greep zelfs op zekeren avond een roerend , tooneel plaats tusschen man en vrouw. De vrouw had het weer gewaagd over de muziekdoos te

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.