ZONDAGSBLAD ZÛNDAG 28 JULI 1918 Bijblad van « VOORUIT „ Vierde Jaarg&ng — Nr 13 Prijs • 5 centiemen Moedervreugd Kleme vrouwtje zal moeder worden. Trippelend l<3opt het heen en weer, zorgend en bedrij-vig tusschen het. meubelgerei bij het alledaagsche gedoe van nette huisvrouwtje. De vloer is geboend, het stof afgedaan, tafel en stoe-len systematisch gerangschikt. Porcelemen kopjes op de lage kast en de kandelaars met afhangende wiegelende prismaglazen op de schouwplank, schittersn in het zon-licht. Miljoenen kleurige stofjes dansen en wemelen in de lange zonnige streep dringend door de vensteropening naar bmnen in het kleine genotvolle vertrek. Buiten tjilpen speelzieke vogelen wippend over de straat-steenen, of strijken plots in vleugelenvlucht door het ruim naar den kant van de dakgoot, of naar het gebla-derte van de boompjes groen uitkijkend boven de bruin-zwarte aarde van het kleine tuintje. Enkele roode géraniums steken kleurrijk af tusschen dat zwarte en groene als zoovele bloedvlekken, en de rankgetakte stoffeliers met hun zinnenbedwelmenden geur, knikken zacht-wiege-lend in het zoele zomerwindje. Dartele bengels joelen van prêt over het groote, bezijden gelegen speelplein, schateren het uit van dolle vreugd. Kleuters in zorgeloos leven rukken juichend op elkander Toe, wemelen dooreen onder het zorgzaam oog der wa-kende moeders. Eenjarig kindje, klein nietig, wa^gelt aan moeders hand, wringt zich los, waagt met overschatte • krachten een eerste beslissende stap op de groote levens-baan, stort zwak terneer op het mollige grasbed. Het wijd-open mondje huilt snikkend uit de lichamelijke pijn. Waterlanders stroomen over de blozende koonen ; moeder prangt haar rijkdom liefdevol in de armen, sust het met teedere zorg, zoent de traantjes weg van het hulpeloos wicht. Klein vrouwtje kijkt toe door het opene raam, met een geiukzaligen glimlach. Kleine vrouwtje zal moeder worden. Kleine vrouwtje zal moeder worden. Bleek, nerveus, loopt ze over de kamer heen en weer, ■ klampt zich vast aan de tafel, moe, met door pijn ver-wrongen trekken, schitterende koortsige oogen. Haar "boezem jaagt op en neer, haar lichaam kromt zich als onder een drukkenden last. Met gesloten oogen zijgt ze neer op een stoel ; haar tanden dringen tôt bloedens toe in de bleeke, opeengeperste lippen. Ze voelt de bezwij-ming nabij, maar onder haar krachtige wilssterkte recht ze zich op, om weer te dwalen door het vertrek, wan-kelend onder den zwaren last die ze in zich draagt. Haar oogen benevelen; de dingen om haar heen nemen phan-tastische vormen en afmetingen ; een zucht stijgt kreu-nend uit haar keel op. Woest, uitzinnig drukt ze de gesloten vuisten tegen haar zieke lichaam aan, als wou ze de pijn verdringen, de wrange pijn daarbinnen van los-rukkende woelende leven, een deel dat zich afscheidt van haar lichaam, haar misvormde lichaam, langs binnen bloedig uiteengewerkt. Maar droomei'ige Visioenen doemen in haar greest op, visioenen gevuld met speelzieke, hulpbehoevende bewegin-gen van leven geboren uit haar leven, met gevoel gegeven door haar gevoel, met liefde gesteund door haar liefde, en een licht geteekende glimlach zijgt neer over haar moeè trekken, en geeft aan haar gelaat een uitdrukking van bovennatuurlijk, maagdelijk schoon. Kleine vrouwtje staart' droomerig voor zich uit, ver-geet en lijden, en zorgen, en lieele afslovende levensstrijd. Kleine vrouwtje zal moeder worden. G. Vander Cruyssen. Mijmeringen Ik weet een huisje staan, een lieflijk hursje, waar de vriendelijkheid u van buiten tegenlacht, waar eene gezel-lige huiskamer is, met smaak en eenvoud ingericht. Zij îs het aantrekkelijkst in den namiddag. Dan is het daar heel stil en vredig kalm. Het licht der kamer îs verduisterd door de neergelaten rolgordijnen, want de zon mag het kindje niet storen, dat met blozende wangetjes, de kleme vuistjes samengedrukt zijn mxddagslaapje doet. Buiten is het snikheet, m de kamer is het koel. Daar-voor heeft de jonge moeder gezorgd. En zij zit nevens haar lieveling, met een handwerkje op den schoot, de armen op het wiegje geleund ; maar zij kijkt er niet naar, zij is in aangename herinneringen ver-diept ; zij denkt aan de drie laatst verloopen jaren en glimlacht. Hoe zij Henk heeft leeren kennen : op een uitstapje naar buiten met hare vriendinnetjes en eenige jonge heeren had zij hem voor het eerst ontmoet. Nog nooit had zij hem gezien en zij werden aan elkander voorgesteld. Dien dag waren zij veel samen, in elkanders gezelschap een zoet genot vindend. * Daarna was zij1 hem nog dikwijls tegengekomen op partijtjes en andere aangename bijeenkomsten, en hunne goede verstandhouding was blijven voortduren. Toen werden haar broer en Henk vrienden, en kwam hij veel bij haar thuis. Welke gezellige avondjes hadden zij samen doorgebracht bij een lustig vuurtje, als het buiten zoo akelig koud was en zij over hunne lievelingsschrij-vers spraken. Hoe raakten zij soms in vuur, als zij van meening verschilden en elk zijne stelling verdedigde. En hoe dikwijls maakte zij muziek voor hem ; soms zong hij ook ; hij had zoo'n aangename stem die haar dikwijls had ontroerd. Zij had het wel gemerkt, dat het niet alleen de vriend-schap voor haar broer was, die hem naar haar tehuis lok-te. Zijne oogen volgden haar bij de minste beweging, die zij maakte, zelfs als zij rustig zat te naaien. En toen... dien dag, toen zij in den plassenden regen op boodschap moest. Zij had haren wijden regenmantel aangetrokken en hare overschoenen en haar laqué hoedje, en gewapend met eenen stevigen regenscherm was zij er op uitgegaan. Doch in het naar huis komen was het zoo erg beginnen

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.