ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUÏT », ZONDAG 17 JUNI 19i7 Uerde daargang - N' 8 Prijs : 5 centifemen T ooneelervarincren II. — COMEDIA DELL' ARTE Miesten zat op het kozijn van het open zoldervenster en keek met drooraoogen vol behagen in de edele pracht der lucht, waar teeder violet en rood goud ineen vloeiden. De verzwakkende zon legde haren glans op de daken oin hem heen. l)en heelen namiddag had hij met zijn broer Manten oude dagbladen aan- en opeengeplakt, met het oog op een groot theater, dat zij op den zolder wilden oprichten. De breede, lange papierstrooken, waarop zij met houtskool booinen en deuren en vensters zouden teekenen om ze dan als schermen aan de zolderbalken vast te kloppen, lagen nu te drogen. Voorloopig konden de tooneelbouwers met verder werken. Manten had van de eenzaamheid al ruim genoeg en was naar beneden getrokken, Miesten alleen latende op den ruimen zolder, die zijn geliefkoosd-ste speelkamer was. Met een kennersblik en het hart vol blijde verwachting op het slagen van hun ondernemmg, had Miesten de papier-banden nog een poos in oogenschouw genomen, doch had dan het raam opengemaakt en zich pp den venstersteen gezet, waar hij nu zat te dagdroomen. Wat was het daar heerlijk en gezellig ! > Vlak voor het venster laag de breede goot, waarin een plasje water onder het gestuw van het windje beefde. Miesten had er een papieren schuitje op te dobberen ge-legd. Uit de goot op verhief zich het groote, hellende vlak van het buurhuis met zijn verweerde, mossige pannen, en zijn duiventil, waar een paar kroppers behaaghjk roeke-dekpeden van louter lentevreugd. Musschen met stroo-sprietjes in den bek vlogen af en aan, en wisten in de reten tusschen de pannen hun verborgen nest vlijtig voort te vlechten. Een ranke steenviolier verhief zich uit een spleet van den venstermuur en waaide Miesten de fijne reuken harer eerste bloempjes toe. In de lijst van den driehoek, door de elkander ontmoe-tende daken gevormd, zag Miesten langs den tuinkant het heerlijke vergezicht, dat hem steeds zoo boeide. Over de bochtige huisjesrij der arme volksbuurt,. achter den tuin, strekten zich de weiden, akkers en boomgaarden van het klooster uit, waar de bloeiende kruinen der vruchtboomen met hun blijhelle tinten over het jonge groen der gras-vlakte als lichte wolkgolvingen schenen te hangen. De almoezenier van 't klooster wandelde er gemoedelijk heen en weer, verdiept in zijn brevier. Miesten zag er ook de koeien, bewaakt door een paar oudjes uit het gesticht, met rejgelmatige kopzwieringen 't gras afscheren. Verder zag hij op de pmgekeerde akkers den zaaiman de voren op en af stappen, met voile grepen het zaad uitstrooiend, dat van ver als in walmpjes stoom uit zijn handen scheen te ontsnappen. De stadswallen met hun wiekende molens maakten zijn gezichteinder uit, waarboven het violet- en goudgetoover der voorjaarslucht zijn wonder voltrok. Van dat ailes kwam er op de lauwe luchtgolving een onbestemd genot tôt Miesten, dat hem blijde doordrong. Hij dacht aan niets meer, keek maar voor zich uit -— keek maar... Opeens werd er op de ruiten van 's buurmans dakven-ster getikt. Miesten schrikte uit zijn mijmering op en zag het bloe-menkopje van zijn buurmeisje, Rerne, dat met al de driest-heid van de onschuld harer elf jaren den jongen lachend toeknikte. :t Grendeltje van 't raam was gauw verschoven en zich uit het venster hellend, vroeg het meisje met haar meewarigste, zoetste stemmetje : — Ge zit toch niet op straf, Miesten? — Wel neen, Reine! De knaap sprak deze woorden met een zekere minach-ting uit, alsof de onderstelling, dat hij kon gestraft zijn, îets heel geks was. — Wij maken een theater op den zolder... — Een theater? — Ja! Ziet ge die papieren banden? Daar maken wij een bosch en een kamer mee en dan spelen wij daar come-die in, Manten en ik. Om Reine te overtuigen, dat hij waarheid sprak, hielp hij haar uit haar raam in de goot om een kijkje in zijn zolder te laten werpen. — Zal 't schoon zijn? vroeg 't meisje, dat niet duide-lijk wist wat een theater was. Hoe doet gê dat, comedie spelen ? — Wel lijk op de foore in de barak, waar men van St. Antonius speelt. Dat hebt ge toch al gezien, eh? — Ja. Zal 't zoo schoon zijn? Mag ik komen kijken, en Frans en Wietjen ook? — Ja, allemaal! zeide Miesten heel gui, verheugd in 't vooruitziçht te zullen spelen voor zulk publiek. Reine liet zich weder in haar zolder glijden. Men wacht-te haar beneden. — Gaat ge nu al weg? vroeg Miesten haar met een toontje van spijt, want hij vond veel plezier in dat onver-wachte dakpraatje met zijn buurdochtertje. — Ja, 'k moet me spoeden. Ik was appeltjes komen halen om in de karnemelkpap te snijden. Moeder zou kwaad zijn, zoo 'k langer bleef. Hiermee verdween het lieve snoetje. Het raam werd dichtgemaakt ;,maar een oogenblik daarop ging het weer open en Reine stak' Miesten een verschrompeld appeltje toe. — Neem dat, zei het meisje. 't Zijn wel « oude meet-jes », maar zoet als suiker zijn ze. Miesten nam het appeltje zonder bezwaren aan en beet er gretig in, terwijl hij Reine voor de tweede en laatste maal haar venster zag sluiten. De zonnegla.ns was nu weg. De daken van 't heele verre landschap lagen in de avondmatheid en een koude lucht' maande naar binnen te gaan. Miesten sloot ook zijn raam en trok naar beneden, overwegende hoe lie£ en goed Reine was en verwonderd, dat hij het totnogtoe niet had opge-merkt.Het vooruitziçht, dat hij op zijn nieuw tooneel, buiten zijn eigen broers en zusters, ook Reine en Frans en Wietjen als publiek zou hebben, vervulde Miesten met groo-ten ijver om dapper door te werken. Op Louise dorst hij als publiek niet meer rekenen, wan't sedert den brand van

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.