ZONDAOSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ •i ZONDAG 12 SEPTEMBER 1915 Prijs : 5 centiemen Nr 26 Twee Beesten Eenzaam, mij vervelend, zat ik op mijne kamer. Mijn werk, eene trage, langdurige uitpluizing van reke-mngen en van cijfers was geëmdigd en, moede, zocht ik hoe ik wel de laatste uren van den dag zou doorbrengen, als eenrgerucht van stappen in den gang, gevolgd door een geklop op mijne deur, mij uit mijrffe lustelooze mijmerin-gen kwam wekken. « Binnen, » sprak ik, mij met een herlevenden blik ietWat in mijnen zetel oprichtend. De deur' g'ing open en de jonge dorpsnotaris stond voor mij. Een glim'lach speelde op zijne lippen ; hij was in 't donkergrijs gekleed, had eenen langen overjas en hooge laarzén àan, en een bonten muts op 't hoofd. En zonder mij te grôe'ten, familiair en haastig, bleef hij op den drem-pel m'ijner kamer staan, met den knop der deur m de hand, en vroeg mij, steeds glimlachend, terwijl zijn hond, die hem gevolgd was, streelend met zijne voorpooten op mijne knieën kwam gesprongen : « Nu', gaat ge meê? Ik heb weêrom iets typisch op het getouw. » Ik sprông ov«reind. Wij waren groote vrienden, hij kende mijne voorliefde voor aile eigenaardige'of zonderlinge tafe-reelen en telkens als hij în het uitoefenen van zijn ambt «iets typisch» dit'was het onder ons gebruikte woord — ontdekt had of vermoedde, kwam hij mij halen om hem, als getuige, te vergezellen. Ditmaal was hij mij dubbel welkom en zonder aarzelen stemde ik toe. « En waarheen nu?» vroeg ik, terwijl ik mijne kleêrkast opende om hoed en overjas te nemen. « Naar Beeste Keukelaers, » was 't antwoord ; « hij en zijne zuster willen hun testament laten maken. » Een straal schoot uit mijn oog en 'k zag, schier onge-loovig, den notaris aan. (( Bij die kluizenaars, die met het menschdom bijna geen gemeens meer hebben ! » juichte ik. « Bij dezelfde, » antwoordde mijn vriend ; « maar rep ie, wij hebben haast. » Ik trok mijn overjas aan, zette mijn hoed op en, den notaris volgend, daalde ik de trappen af. * * * Beneden, in den gang, stonden drie mannen te wachten : een schoenmaker in werkpak, met kleine pet en ongemeen langen baard ; een kolenkoopman, blond van haar en ros van knevel, met een bleek, breed aangezicht, waarop men de sporen van 't koolstof zag ; en eindelijk een kleine bak-ker, met krulhaar en rooskleurig gelaat, aile drie door den notaris gewoonlijk uitgezochte getuigen. Allen namen licht-jes hunne petten op toen ze mij ontwaarden, béant woord-den mijn goeden dag, en kwamen langzaam, met het ge- trappel eener kudde, achter ons buiten. * * * « Zoo dus, » vroeg ik opnieuw, toen wij in het veld waren, aan den notaris, « Keukelaere en zijne zuster wil len hun testament laten maken ; maar bezitten die kluizenaars iets ? » Een schaterlach, uit de groep der achter ons komende getuigen opgegaan, klonk mij als antwoord tegen. « Mijnheer, » verzekerde de schoenlapper, « d'ââr liggen, in actiën of verborgen geld, meer waarden dan îemand vermoeden kan. Is 't met waar, mijnheer de notaris ? » Mijn vriend kmkte, op mijn ondervragenden blik, beves-tigend met het hoofd, en de lange baard, zich opnieuw tôt den ambtenaar wendend, hernam : « Ik ben dikwijls met u meê geweest, mijnheer de notaris, maar nooit was ik als nu zoo nieuwsgierig, om te weten, wat er daar gebeuren zal. Voor wie zal al dat onbekende geld en goed zijn ? Zij bezitten noch naaste, noch verre bloedverwanten. » « Bah! voor den pastoor zeker, » sprak de kleine bakker. « Althans voor missen ter lafenis hunner ziel, » verbe-terde de handelaar in kolen. « Of wel om 't meê te nemen als zij sterven, » schertste de notaris, om ook iets te zeggen zonder zich te compro-mitteeren.Er werd gelachen, doch de weetgierige schoenlapper hernam terstond, zeer ernstig : « Oin 't even, 'k ben nieuwsgierig. Het is nu misschien tien jaren geleden dat geen vreemdeling daar den drempel van het huis heeft overschreden, want telkens als iemand op het hof komt, gaan de broeder of de zuster den bezoe-ker haastig te gemoet en vragen hem wat hij verlangt, opdat hij niet in huis zou treden. Hoe vuil en slordig het er is en wat er daar gebeurt is ongehoord, zegt men. Men-schen, varkens, kiekens en konijnen, ailes leeft er binnen huis met elkaar. De broeder en de zuster eten uit denzelf-den kom als hun beesten, en hebben van den mensch ter-nauwernood maar de gedaante meer. Sinds ruim tien jaren is er noch geschuurd, noch geveegd, noch geverfd. De eenige koe, welke zij nog bezitten, en die, volgens de mee-ning der zuster, betooverd is, werd sedert meer dan vijf jaren bij den stier niet geleid en geeft dientengevolge geen melk, en 't paard, 't paard dat nu onlangs gestorven is, stond, tijdens zijn leven, in plaats van aan eene krib, aan de sponde van het bed gebonden. » Maar de notaris, lachend, onderbrak : « Van 't bed, zegt ge ; is er wellicht maar één bed voor hun tweeën? » « Neen, er is maar één bed! » bevestigde krachtig de schoenlapper. « En daar slapen ze beurtelings in... of wel te zamen? » « Te zamen, te zamen, » herhaalde de man met klim-menden nadruk. « 0! o! » spraken wij. « Wat! ge gelooft mij niet! » ging de lange baard voort. « Ze slapen samen, zeg ik u ; ik weet het van iemand die het zag. » Er heerschte een oogenblik stilzwijgen. De bewering van den schoenmaker scheen zoo overd'reven, dat niemand er geloof kon aan hechten. Vooral de kolenkoopman vond dit al te sterk. « Neen, neen, dat kan niet zijn, dat is onmogelijk, » herhaalde hij, niet zonder hevigheid. « Thans worden zij

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.