ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOGRUIT „ ZONDAG 13 JUNI 1915 Nr 13 Prijs : 5 centiemen Het Portret (Slot) Op een zekeren nacht in den vroegzomer werd Annemie, die op een bovenkamertje sliep, wakker geschud door de kreten : « Brand ! Brand ! » en dadelijk sprong zij het bed uit. Zij rukte het venster open en keek in den mesthof, waar zij mets dan vuur meer zag : een akehg rooden en hoog oplaaienden vuurpcel ! - Barmhartige moeder Gods ! hijgde zij en zij duizelde bijna achterover op den vloer. Ofschoon enkel de winning van den buurman en de slal-len van haar meester bedreigd waren, beeldde de arme sukkel zich in, dat heel het huis in brand stond, en dat zij hoegenaamd niet meer over de trappen naar beneden kon. Daarom liep zij naar het venster tegen de straat en riep de lieden toe, — de eerste, die de brandklok gehoord hadden, — dat zij in allerijl ladders tegen den gevel moes-ten plaatsen, om haar af te helpen. Dewijl de ladders niet spoedig genoeg aangebracht werden, ging zij even kijken, of de trap nog niet half verbrand op den grond lag. Doch neen : zij stond er nog gansch en gaaf. En ook de winkel en de keuken, waar zij, na zich een juip aangetrokken te hebben, dadelijk aankwam, waren nog gespaard gebleven. — Mathieu ! Mathieu ! Roepend en tierend sprong zij de klaar-verlichte kamer van haar meester binnen, maar noch hij noch zijn neefje wilden ontwaken. Daarom greep zij den knaap, die aan den voorkant sliep, vrij onzacht bij de armen en zette hem recht op zijn voeten. Maar de jongen gaf zich geen reken-schap van hetgeen er gebeurde, bleef zijn armen rekken en zich geeuwend in de oogen wrijven, waarna hij weer terug in zijn bed wilde kruipen. — Maar jongen toch, jongen, ziet ge dan niet dat het huis brandt? huilde en hoestte zij. Daar ! Haast u, haast u, in Gods naam, of het is te laat ! Slechts toen zij hem een goede oorveeg had gegeven, werd hij den toestand bewust. — Peter ! Peter ! gilde de knaap en hij rukte de dekens van zijn oom op den grond. Oei, oei, oei ! Het huis!... Vuur! Vuur! Driemaal schudde hïj zijn loggen peter, die rustig voort bleef slapen, — totdat plotseling een ruit van het achter-venster met een scherp gerinkel op den grond vloog. Dadelijk sprong de verbauwereerde man op, trok zijn diemiten broek en zijn roodbaaien borstrok aan en ijlde naar den winkel, waar Annemie, op haar bloote voeten rondtrippelend, reeds ijverig bezig was met hemden en kousen, evenals de laden met suiker en koffie, door het venster uit te langen en op het karretje te laden, dat hij den vorigen avond gelukkiglijk buiten op de grazige straathelling had laten staan. — Het geld! vatte hij, en hij vloog de trappen op, om weer spoedig terug te keeren. Op verzoek van de meid werden, toen er niets meer in het karretje kon, zes likeurflesschen naar den bakker çedragen en tien andere bij den Hollandschen pachter >nder de poort gezet. Zij bemerkte echter niet, dat eenige witte stoopjes in de binnenzakken van een paar deugmeten te recht kwa-men, die grinnik-lachend door de kleme straatjes weg-slopen.Zij vergat ook een oud vrouwtje in 't oog te houden, dat geen al te goeden naam in het dorp had, en dat later met een kussen onder den arm in de nabijheid van de Lindekapel zou gezien worden. — Wacht, îk zal het geld naar den dokter dragen ! hikte de baas en hij wilde de deur uitrennen. De dokter woonde in de buurt en stond n,ee aan de pomp van de brandspuit te werken, die, terwijl de nood-klok in den met rossig spooklicht beschenen mergeltoren stormde en brulde, lange, vinnige waterstralen met een boos geknetter en een nijdig gesis in den hoogen vlam-menberg deed gutsen, hetgeen groote, witte wolken wa-terdamp naar den sterrenloozen hemel joeg en een wur-gende vuur- en rooklucht in het ronde verspreidde. — Mathieu, de bleek ! herinnerde zich plotseling de meid, die den vorigen dag gewasschen had en het linnen op den zolder te drogen had gehangen, zoodat de man nogmaals de trappen oprende en weldra met een berg hemden en schorten op den arm, naar beneden gespron-gen kwam. Annemie beweerde, dat de klckhen met de kiekens nog gered kon worden, evenals de konijnen van den huilend rondloopenden jongen, maar toen Mathieu aan den achter-bouw kwam, was het al te laat. Het was ook te laat voor het paardje, dat geweldig in zijn stalleken stond te brieschen en te hinniken. — Hoor toch eens ! riep de verteederde vrouw. — Och arm ! Och arm ! gilde de kleine Wim. Doch van op een ladder bemerkte Mathieu, dat de moe-dige jongens van het dorp den brand in de stallen van den gebuur reeds gedeeltelijk meester waren en dat eenige onder hen het akelig bulkende vee, — een woedenden stier hadden zij den kop met een doek moeten bedekken, — in den aanpalenden boomgaard hadden gedreven. Hij zag, dat zij zich onverschrokken in den mesthof durfden te wagen, waar zij een bres in den leemen muur begon-nen te kappen, die zij met hun grove haken zoo breed maakten, dat het kleine paardje er gemakkelijk door heen kon. Maar het dier was vastgebonden en terwijl het bran-dend plafond hem met groote, vlammende brokken op den rug viel, stond het daar met een akelig blazend geweld aan zijn rammelenden ketting te rukken. Mathieu liep zijn huis uit en ijlde de poort van zijn ouden, doodsbleeken buurman binnen, die geen tijd gevon-den had om zich aan te kleeden en zich een sargie om de schouders had geslagen, waarin hij kreunend en klapper-tandend weg en weer trippelde. Toen Mathieu van in den mesthof zijn paardje door de gapende opening bemerkte, omlikt door verraderlijke slan-gen, sprong hij onverlegen toe, op gevaar van zijn leven, en poogde met een enkelen forschen ruk den lederen hals-ter door te snijden. Maar het lukte hem niet en hij moest weer terugspringen, want zijn mouw vatte vuur en het was hem onverdragelijk heet op de oogen geworden.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.