De Eerste Wereldoorlog verzandde snel in een loopgravenconflict waarbij de frontlijnen nauwelijks bewogen. Alle oorlogvoerende partijen gingen daarom ijverig op zoek naar manieren om die impasse te doorbreken. De Fransen en de Britten kwamen onafhankelijk van elkaar met een gelijkaardig idee: gemotoriseerde en gepantserde voertuigen, gewapend met machinegeweren en kanonnen. Die ‘tanks’, door de Britten zo genoemd omdat de prototypes op watertanks leken, werden uitgerust met rupsbanden om over moeilijk terrein te rijden. Dat idee hadden de ontwerpers opgedaan bij Amerikaanse tractoren die aan het front werden gebruikt. Met hun bijzondere uitrusting moesten tanks een doorbraak forceren in lastig en zwaar verdedigd gebied, zonder het onverdraaglijk hoge aantal slachtoffers die infanterieaanvallen eisten.

In september 1916 testten de geallieerden - op beperkte schaal - voor de eerste keer tanks uit op het slagveld. Ook daarna waren er sporadisch experimenten. Maar met weinig succes. Het aantal tanks dat kon worden ingezet in de strijd, was te beperkt of het terrein leende zich niet tot aanvallen met tanks. Dat veranderde in november 1917 bij de Slag bij Cambrai. De Britten gokten op het verrassingseffect toen ze de Duitse linies nabij de stad Cambrai aanvielen. Een onverwachte plaats want voorheen was het een rustige sector van het front waar de Duitsers veel tijd hadden gekregen om hun linies te versterken.

Bij het ochtendgloren van 20 november vielen ruim 400 tanks de Duitsers aan. Ze forceerden een doorbraak van meer dan tien kilometer in een gebied vol met prikkeldraadversperringen dat de Duitsers ondoordringbaar achtten. Maar de Britten konden het succes niet uitbuiten. Door een hevige Duitse tegenaanval eindigde de slag onbeslist. Toch beseften de legerleidingen dat de gevolgen groot waren. Het potentieel van tanks was bewezen. Oorlogsvoeren zou nooit meer hetzelfde zijn.