ISoreeti 21, RUSSELL SQUARE LONDON, W.C. Téléphoné: Stem uit Belgie. Abonnement : 2sh. vmt 3 maanden. Subscript ion : 2sh. for 3 months. Vo«r de Vereenigde Staten : 50 cts. Voor Holland : 1 fl. Voor Frankrijk : 2.50 fr. Voor de soldaten : lsh of 1.50 fr. I 3de Jaargang, Nr. 37 (Blz. 1479-1486.) Oplage: 10,800. VRIJDAG, JUNI i, 1917. Registered at G.P.O. as a Newspaper. 8 blz. i^d. AAN ONZE LEZERS.—Door het gedwongen ver-.schijnen op 8 blz. was het ons onmogelijk de Kempische bladzijde te geven. Het Kempisch nieuws staat onder Vaderland. Ook Onze Scholen en Sol-datenpennen staan gedrukt, doch konden niet worden opgenomen. De glasschilderingen van Cambridge wachten ook op verschijning. Ons Men-geliverk kunnen we slechts per gedeelten van hoofd-stukken geven. Men helpe ons daarom aan nieuwe abonnementen opdat we als vroeger op 12 blz. kunnen uitkomen! Reeds kwam er deze week een goed getal binnen. O Een Woordje aan onze Geestelijken en Geloovigen. Ric on's Bouse. St. Op E'e's Road, bouthwark, S.E. Vandaag begint de maand Juni toegewijd aan het H. Hert van Jésus. Iedereen weet hoe deze laatste jaren die devotie aangemoe-digd door de Kerkelijke Overhoden, opbloei-de in ons duurbaar vaderland : i° Geen stad noch dorp, die zijnen Bond niet had van het H. Hert. En wlke schatten tan genade bracht die Bond niet in de fanii-lién en parochiën die zich aiansloten bij die algemeene beweging van godsvrucht. De ieverige priesters die zulke bonden stichtten of opwerkten kunnen getuigen wat al goeds de devotie tôt het H. Hert voortbracht en hoe fier waren ze niet als zij op het einde van tet jaar bestatigden welken rassen vooxuit-gang het christelijk leven had gemaakt, door het verdubbelen der HH. Communiën en door I het dieper indringen van het christelijk leven m hunne parochiën. 2° Wie herinnert zich niet dit eenvoudig maar stichtend en indrukwekkend vieren van [ den isten Vrijdag der maand. Hoe stroom-[ den de geloovigen ter H. Tafel, het H. Hert ter eere. In vele kerken waren er op dien dag bijzondere bidoefeningen met den groot-sten iever bijgewoond door de geloovigen. 3° In de groote hoofdkerken der steden zoo-' wel als in de nederige buitenparochiën werd het feest van het H. Hert met bijzondere S godsvrucht gevierd. Welke reine vreugde i straalde niet uit op dien dag in de christene familiën, toegewijd aan het H. Hert en ver-zekerd dat de belofte van den goddelijken Ueester zich zou verwezentlijken te hunnen voordeele : "Ik beloof u den overvloed der \ genadeschatten van mijn Hert uit te storten | over diegenen die dit feest zullen vieren vol-<•' s piiio verlan 4° ueze laatste iijden heoûen .jomierde bisschoppen in de katholieke wereld er op aangedrongen dat het H. Hert als Koning en Heer en Meester zooi in onze huizen erkend, Tereerd en bemind worden. Zijne Kminentie de Kardinaal liet me weten dat die introni-satie op groote schaal in België werd inge-voerd. Wij hier in den vreemde hebben ge-tracht in de voetstappen te treden van onzen kloekmoedigen en diepgodvruchtigen Kerk-voogd. Een oproep werd uitgezonden door de katholieke Belgische vrouwen, door ons aangemoedigd en gesteund, om het H. Hert in de huisgezinnen de eereplaats doen te bekleeden. Gansch de christene wereld door ontstaat eene heilige prikkeling tôt meer liefde en betrouwen tôt Jésus' Heilig Hert. Men voelt dat de redding dSar ligt. Hijgend ziet men op naar Hem die ons beloofde vrede te stellen in de familiën, in de parochiën, in steden waar zijn H. Hert zou vereerd en bemind worden. De Kardinalen - Aartsbisschoppen van Frankrijk sturen eenen gezamentlijken brief naar hunne geloovigen te lande zoowel als in de vuurlijn om den feestdag van het H. Hert met buitengewone zorg te vieren. De Engelsche katholieke soldaten op het Front zullen door een Triduum voorbereid worden tôt het feest van 15 Juni. Niet lang geleden hebben de vertegenwoordigers der verschil-lende natién onzer bondgenooten eene plech-1 tige betooging gehad te Paray-le-Monial, Hem [ ter eere die de christelijke beschaving in de ; wereld bracht, die beschaving thans bedreigd door ongehoorde wreedheden onzer vijanden. Wij zulleni niet ten achter blijven, wij priesters en geloovigen van ons katholiek Belgié. Onze Heeren Aalmoezeniers in 't léger zullen doen wat hun mogelijk is bij hunne dappere jongens. Wij in Éngeland hadden hier verleden jaar eene roerende plechtigheid in Westminster Cathedral op den [ feestdag van het H. Hert. In het begin van dees jaar, naar godvruchtige gewoonte in het | vaderland, wijdden wij ons toe aan het H. [ Hert in St. George's Cathedral te midden I eener diep ingetogene menigte. Welnu, op 15 Juni toekomenden, zijnde de feestdag van [ het H. Hert, zullen wij weer vergaderen, dit jaar, in de ruime kerk van The Oratory, 1 Brompton Road, South Kensington, zeer welwillend ten onzen dienste gesteld door den i Z. E. Pater Overste. Al onze priesters in Londen en voorsteden zullen er aan houden met talrijke afgeveerdigden van hunne diis-tricten op te komen; het H. Hert zal hen zegenen. De kerk moet dien dag te klein zijn. Wij moeten onze Engelsche medebroeders toonen dat wij het H. Hert liefhebben. Het is in vollen zomer—de middelen tôt vervoer zijn menigvuldig. Ik ben verzekerd van uwen goeden wil, gij zult op uwen eerepost zijn. Om 8 ure zal het rozenhoedje gebeden worden, daarna Fransch-Vlaamsch sermoon, lofzang, plecfitig lof, waaronder toewijding aao het H. Hert. + A. A. Dewachteb, Vie. Gen. van Z. E. Kard. Mercier. Zijne Héïligheid de Paus, over de Godsvrucht tôt het H. Hart en de Vrede. -Op 5 Mei schreef Zijne Heiligheid de Pau: volgenden brief aan Zijne Eminentie, Kardi naal Gasparri, Staatssekretaris : Heer Kardinaal Bij ons schrijven van 27 April 1915 aar Pater Crawley Boevey (1) spreidden wij toi allen, die hun huis aan het Allerheiligste Hart Jesu zouden toewijden, de aflaten uil die twee jaren te voren door onzen voor-ganger Pius X, aan de familiën der Chileen-sche republiek waren toegestaan. Te dien tijdrî lachte ons fri^ch en belder de htwr tegen dat de Verlosser, ingeroepen tôt he( geluk van den hudselijken haard, de onein-dige schatten van mildheid en deemoed vaE zijn beminnelijkst Hart zou uitdeelen en allt Toch wankelt ons vertrouwen niet ! Gij weet het, heer Kardinaal, daar ge met Ons leefdet en leeft in betrachtende verwachting van den gewenschten vrede. Bij de onuit-; sprekelijke beklemming onzer ziel en niette-genstaande de bitterste tranen die wij om de vreeselijke door deze schrikkelijke orkaan veroorzaakte smerten der krijgsvoerende vol-keren vergieten, verheugt het ons te kunnen hopen dat de betrachte dag niet verre meer af is, op welken aile menschen. kinderen deszelfden Hemelschen Vaders, zich weder als broeders zullen beschouwen. De haast ondragelijk geworden ellenden der volkeren hebben den algemeenen wensch naar vrede soherper en machtiger doen te voren treden. Moge de Godàelijke Verlosser, om de onein-dige goedheid Zijns Harten bewerken, dat de verantwoordelijken, in het voile bewustzijn hunner verantwoordelijkheid voor God en De Weledele Heer Pollet, Consul-Generaal van België te Londen. Naar de kunstteekening van Mr. A. Van Mechelen. zielen bewegen de vaderlijke aanmaning tôt vrede in aandacht te nemen, die wij besloten, in Zijn verheven Naam, tôt de krijgsvoeren-den volkeren en hunne Hoofden op den eer-sten verjaardag van de uitbraak van dezen wreeden oorlog, te richten. (2) De ijver, waarmede de christelijke familiën, zelfs de soldaten der verscheidene legers van dien dag af, aan Jezus de huldiging bunner liefde en onderdanigheid brachten, die Zijn goddelijk Hart zoo welgevallig is, kwam onze hoop ver-stefken en moedigde ons aan onze vaderlijke vermaning om den vrede luider te doen klin-ken.Wij teekenden toen voor de volkeren den eenigen weg om met eer en voordeel voor ieder hunner hunne tweedracht bij te leggen, daar wij de grondslagen aanduidden, waarop, om duurzaam te zijn, de toekomende Staten-ordening dient opgebouwd ; en we bezwoeren ze in. naam der menschheid de gedachte aan wederzijdsche vernietiging op te geven en een passende rechtvaardige regeling voor te bereiden. MaaT onze smertvolle stem die het ophouden van dezen wreeden krijg, welke de zelfmoord van het beschaafde Europa be-duidt, iederan dag en nog immer afsmeekte, klonk te vergeefs. Het is alsof de dToeve vloed der onder de oorlogsvoerende natiën, zich uitbreidendein haat, nog hooger stijgt en dat de oorlog, in zijnen schrikkelijken war-relkolk nog andere volkeren mee-ingrijpend, de maat van verval en ellende verdubbelt. (1) Zie "De Stem," Nr. 23, blz. 10, en Nr. 16, blz. 1-2, waàr de volledige tekst te vin-den is. (2) Zie "De Stem," Nr. 5, blz. 10, document Nr. 8, waar ook de andere Pauselijke documenter! betreffende den oorlog te vinden zijn. vôôr het menschdom, niet langer de naar vrede dorstende volksstem weerstaan. Te dien einde moge tôt Jezus, meer dan ooit deemoedig en m vertrouwen, vooral in de maand aan zijn Allerheiligste Hart toegewijd, het gebed der benauwde menschelijke familie omhoogstijgen en het wegnemen van den schrikkelijken geesel bekomen. r> Dagen van Troost. Hoe Ierland sterft. De nachtbel klonk. Ik huiver op. Een ongeluk misschien, een droeve mare, en ziel in nood. Nachtbellen klinken zoo akelig. Ik schuif het venster open en 'k hoor een zware mannenstem : " Father, will you corne quickly, a man is dying in Swan Court, 37." Ik wip buiten, loop door de donkere straat, bots een paar malen op late voorbijganger9 en kom aan 't kronkelpaadje waar menschen huizen en luizen. De Swan Court is een van die achterbuurtjes met onttodderde armen-woonsten, waar nooit geen zonne glanst en waar de fabrieken hun dikke rook uitklodde-ren in stankzwarte waterplassen, waar de honden azen op rottigheid en een zwerm kinderen ravotten, met gescheurde kleeren, £tl bevuilde aangezichten onder vernestelde haren. Nummer 37 was een oude stapelplaats, verand'erd in een "droog logies" waar Iersche werkmenschen, alleen op de wereld, konden een bed vinden om te slapen, en een korst brood met spek om te eten. Ik trad binnen. Nevens 't vuur zat de bazin, slordig en katij-vig lijk een toddewijf en vier mannen zaten rond de kamer, op oude sofas te rooken dat het kuilde. Ze stonden recht, schoven hun pet af en zwegen vol sohuchteren eerbied. 'k Klim op een vingerwijzing der huisvrouw, den zoldertrap op, 'k tast mijn \^eg door een paar kamers met ongemaakte bedden, en 'k strotnpelde door de donkerte in de kamer waar 't fletsche licht van een sterkriekende petroollamp het aangezicht bestraalt van den stervende in zijn polk. "God bless your Reverenee," klonk de stem van den grijsaard, lijk een klok zoo zwaar. Daar lag Patrick Mac Namara, een man van vijf en zeventig jaar, kloek en streusch gespierd lijk een eiken-boom, met een langen grijzen baard lijk een patriark, bleek uitgemergeld gelijk een ere-mijt, met die paar zachte kinderoogen als een bard in bezielw H;. .daar gt-veld lijk een boom, met zijn been dat drmpte van cancer. Hij lag er cmdat hij nu niet meer voortsukkelen koi en hij had zich nederge-legd om te lijden en om te sterven, met de gelatenheid van iemand die '.t leven maar gevoeld en gekend heeft aan de hardheid ervan. Was hij een afstammeling der Iersche koningen, een afstammeling van Ierlands hei-ligen? Hij klampt den rozenkrans in zijoa. ontvleeschte vingeren en kust het kruis harts-tochtelijk en bidt in 't Iersch zijn weesge-groeten, dat zijn lippen daveren. Gansch 't geloof en gansch de godsvrucht van Ierland bidden in dien éénen man die nu meer dan vijftig jaar door dik en dun heeft gezwoegd en gezweet in dat vreemde land, en maar een dingen heeft om er mede te sterven : zijn naakte katholieke Ierschheid, waarmede hij naakt geboren werd in 't schoone land van Kildare. O dat land van Kildare, dat hutje op den heuvel, hij zag het nooit terug, maar de historié van Ierland, dat was hij zelf. Ik sprak met hem over zijn lijden en over Gods goedheid. "Yes, God is good, your Reverenee," herhaalde hij gedurig. God is goed, en, die menschenpuine had nooit aan 's levens weeldetafel aangezeten. Door hon* gersnood gedreven, was hij gekomen naar 't land van zijn haat, daar had hij rondge» doold als een dwaas, begekt, bespot, bedreigd, misprezen. Daar had hij gesjouwd vijftig jaren lang 's winters als een nawy op de openbare wegen, 's zomers als een boeren-werkman op de velden gesjouwd voor eenige kluiten, voor een pinte bier en een handsvol tabak. En als hij nu schouwde over zijn leven, had hij meer één gevoel, één filosofie : "God is goed," want ik ben een zondaar, ik die niet ben tegenover Hem die ailes is. Voorwaar, i.at U < g..aof «a ïe.:«.v.. 2:; biecht met een helderheid van geweten die mij verbaast en knoopt zijn laatste biecht vast aan zijn.eerste biecht. Ik loop om ons Heer, en als ik hem berecht, wanneer ik zijn zintuigen balsem, zegt hij in 't Iersch de sakramenteele woorden, met in 't Engelsch een gebed van zegening voor mij, den priester die hem bedien. Later vernam ik dat dit een oud Iersch gebruik is. 't Komt ten andere volstrekt overeen met de traditioneele liefde van den 1er voor den priester des Heeren. Daar lag hij nu, de levenslange martelaar, als getransngureerd, daar lag hij met bedezangen op zijn lippen, gelidteekend en gebalsemd door den heiligen Geest, met de lieve oogen zoo vlasbloemig jong in 't krimpend aangezicht. Daar lag hij de ban-neling, met 't kruis van zijn leven, met 't kruis van zijn lichaam en hij kuste het kruis. 'k Ging henen met zijn schreienden dank en, zijn "God bless your Reverenee." Als ik 's anderendaags morgens kwam zien, lag hij uitgestrekt, dood. 'k Heb hem begraven: een kist, en een tuil bloemen er op, gedragen door zijn vier vrienden uit 't drooge logies, Iersche sjouwers lijk hij. Ze stonden rond het graf en' ze wrongen hun klak tusschen hunne bevende vingeren en beten op hun tanden om niet te weenen. Als 't al over was kwam een der vier lijkedragers bij mij en haalde uit zijn ondervestzak twintig schellin-gen. "Your Reverenee, wilt ge eenige missea lezen voor Patrick's ziel. Wij hebben ons gevieren samengelegd, wij hebben al niet veel. We are only poor Irishmen." Arme Ieren, jawel, dacht ik, maar welk een rijkdoro van ziel ! De klank der Moedertaal. Hij lag in 't hospitaal, de jonge Canadees, Isidore Dutoit, of liever daar lag iets in dat nette hospitaalbed, iets van wat eertijds een frissche jongen van 21 jaar was geweest, want de oorlog had football gespeeld met dat kloeke lijf, armen en beenen gesmeierd, en romp en borst geshrapneld. Hij was maai een "baby " en de vrouwelijke teederheid van zijn aangezicht was te doorschijnend om door den, oorlog te worden verruwd en verschrom-peld. Hij was gevallen op het Hooge bij Yperen, en hij had nog eenige dagen te leven. Geen woord, noch geen lach. Hij moest zich eenzaam voelen tusschen die Engelsche wereld, waar niemand zijn taal sprak : 'zijn dia-leetisch Fransch van rond Montréal. En als hij soms zuchtte naar zijn "mère" kwam enkel de Engelsche nurse, en ze bekeek hem machteloos en spraakloos. Ze zette wel blanke narcissen nevens zijn bed, ze bracht hem wel zoetigheden, maar buiten een schuchtere "merci" roerde noch poerde hij niet. De Engelsche tommies rondom voelden zich ongelukkig omdat hun maat daar zoo weemoedig lag en ze kwamen zijn lokken streelen, en glimlachjes afbedelen lijk kleine kinders doen met elkander. Eenmaal had Isidore gelachen, als hij een brief ontving, dan had hij liggen droomen, en eindelijk een halve uur lang geschreid dat 't hem deugd

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.