10* Jaargang. fV 29 Jrrijs : 8 Zondag 22 Juli 1917 DE WAARHIED Slechts hij die de vrijheid van anderen lief heeft is die zelf waardig. Orga.au van den " Vrijen Socialistenbond „ \ ALLE BRIEFWISSELINGEN TE ZENDEN NAÀR : P* S© Witto, VèPspsfBKstpaatj 1©5 @©si1 ^r^ap®s.:£34.'è',KV'Ooac,,ctiî3:ï;i,|Sa:«> Ultgeves* ÂSONNEMENTSPRIJS : Voor 3 maanden, fr. 1.-25. Voor 6 maanden fr. 2-50. Voor 1 jaar fr. 5-00. — Op voorhand betaalbaar. — Annoncer! worden gepîaatst voigsns overeenkamst % De tank von 1 voedlngftomM . | Naarmate de toestand der voeding nijpen-der v/ordt, regent het als | ware klachten op ons bureel aan diens adrcs. Sommigen dezer zijja waarlijk hartver-scheurend. Wij kunnen ze niet allen plaats" verieenen ; enkel een der minst bittere en grieven.de nemen wij hier op als staal : Gent, 14-7 17. Heer Uitgever, Heb de goedheid het volgende in aw ge-ëerd blad De Waarheid op te nemen : Dikwijls leest raen in de dagbladen dat er voldoende levengmiddelen van het « Commission for Relief in Belgium » ter beschik-king zijn voor de bevolking. Hoe komt het dan dat het komiteit maar altijd de rantsoe-nen vermindert, in de plaats van ze integen-deel te vermeerderen, nu er gebrek is aan vleesch en aardappelen ? Is het nu bili*k dat wij maar 100 gr. smout bekomen wanneer ons rantsoen zou moeten verdubbelen bij gebrek aan boter? Waarom is er nu geen rijst meer te bekomen, en het suiker, dat nu zoo van pas zou komen, ook verminderen ? Er wordt gezegd dat wij moeten boeten orndat eenigen onder de bevolking smouï, rijst en suiker hebben verkocht. Ware dat zoo, dan is dat toch nog geene gegronde reden om iedereen daar verant-woordelijk voor te stellen. Dat zij de plichtigen straffen en daarmede gedaan, dan zullen zij hun plicht doen. Maar ik geloof, en velen met mij, dat dit een flauw voorwendsel is, uitgaande van de leden van het Voedingskomiteit, om des te beter zijne bedienden te voorzien van allerhande voe-dingsmiddelen ten onzen nadeele. Lijden wij nog niet genoeg bij gebrek aan éetbaar brood? Het is nog te siéent voor de honden. Dat bijvoorbeeld verbod geiegd wierd op het fijn gebak, dan zouden wij de witte bloem kunnen gemengd krijgen (i) in het brood dat wij nu moeten eten, en dat vele menschen, die tôt heden eene uitstekende gezondheid genieten, zal ziek maken. In de hoop, mijnheer de Uitgever, zoo vriendelijktezijn dit schrijven te wilien opne-men, bied ik u mijne bedanking op voorhand aan. _ Eene Lezeres. % * * * Nota der Redactie. — De meesten druk-ken zich nog veel scherper uit en schijnen te meenen dat, ofwel het Voedingskomiteit — en ook de stad met het suiker — er plezier in vindt ons kort te zetten, of dat het geschied om zich zelf en hunne vrienden in overvloed te laten Ieven. Wij kunnen die zienswijze niet deelen. Als men zich herinnert hoe over twee jaar, toen er niet alleen rijst, smout en spek te krijgen was, maar ook boonen, erwten, kaas, bloem, ingelegd vleesch, zalm, kreeften, enz., ênz., ailes in overvloed, hoe het komiteit dan geloft en geprezen werd, en v/at lof men Amerika toezwaaide om ons dit ailes te zen-den, kan men wel denken dat de heeren van het Komiteit meer behagen vonden in hunne taak dan heden, en dit ongetwijfeld nog aldus zouden doen... zoo zij maar konden. Dat er hier en daar een vriend begun^tigd wordt, zal wel waar zijn. De Waarheid heeft van bij haar herverschijnen zulke gevallen (1) Er kan daar geen verbod op geiegd worden omdat die bloem niet door het Voedingskomiteit gele-verd, maar uit het buitenland komt en dus tôt de « vrije handel » behoort. Men zie oyerigens hierover ons arti-kel « Brood, Koeken en Taartjes », in het nummer van 1 Juli 1.1. verschenen. (Red.) aangehaald en ze naar verdienste beoordeeld. Maar we moeten dat r,iet overdrijven ; ons niet verbeelden dat dit ofi groote schaal ge-beurd en de oorzaak is van het gebrek. « Dat de dagbladen dikwijls melden dat er voldoende levensmiddelen van het Commission for Relief in Belgium ter beschikkirg zijn voor de bevolking », is niet geheel juist. Wel geven zij dikwijls de narnen op van de schepen, toegekomen met zoôveel kilos meel, smout, spek, enz., maar als men dan gaat cijferen, en die duizende kilos verdeeld over de monden die er mede moeten gevoed worden, bevindt men dat het soms voor ieder nog geen halve kilo is. Ook leest men niet meer van schepen met rijst, bconen, erwten, linzen, macaroni, ver- f micelli, doozen met vleesch, visch, enz. die toekomen; dat ailes heeft gedaan, enkel nog . wat slecht meel, een weinig smout en spek, en dat is bijna al. Hoe wil men dan dat het mogeiijk zij ons met dien geringen voorraad behoorlijk te voeden ? Hier rijst nu de vraag op : hoe komt dat ? Geheel eenvoudig : Onze bondgenooteh laten ? ons in den steek ! Uit onversc'nilligheid of boosaardigheid ? j Zulks is niet aan te nemen. Wij denken dat, als zij de schoone beloften ons over twee en half jaren gedaan, niet vervullen, dit komt omdat zij niet kunnen. Ten dien tijdè bac:- , den zij overvloed en konden niet denken dat dit anders zou kunnefi worden. Ook het geld was nog ruim voorhanden, en niemand kon voorzien dat onze rekening zôô hoog zou loopen. Naar de Belgische Revue Internationale d'Economie politique et de finances over eenige weken sôhreef, bedroegen toen de voorschotten aan de Belgische regeering in den Havre gedaan, reeds de som van 10 à 11 milliards. Hoe meer men zendt, hoe hooger onze schuld loopt, en hoe moeilijker het verejfe-nen zal gaan. Elk is zich zelvetoch het naast — ditgeldt zoowel voor natiën als voor enkele personen — en als men niet te" veel heeft voor zijn eigen, gaat het moeilijk aan anderen wat af te staan. Dat is thans ook het geval met onze vrienden. De oorlog verwoest ailes; beiderajds zijn de krijgvoerenden er op uit den vijand door honger en armoede tôt de ovçrgasf te dwin-gen, tôt schadeen ongeluk van allen. Geen wonder dat de volkeren er overal beu van worden en het einde eischen. Laat ons hopen dat dit spo'edig zij. Dan zullen langzamerhand betere toestanden aan-breken.Tôt zoolang moeten wij trachten geduld te hebben, hoe lastig en smarîelijk dit ook zij, wat niet belet dat we degénèn die met het weinige dat er nog is woekerbandel drij-ven, en anderen die van hunne tijdelijke macht misbruik maken, orn zich zelf en hunne 1 vrienden te bevoordeeligen, aan de verach- ting der openbare meening prijs geven. • * * * P.-S. — Ware het niet mogeiijk, nu aardappelen engroenten eengoeden oogst belo-ven, het tekort aan brood met aardappelen, aan een redelijken prijs, aan te vulien ? Ieder onzer is als eene wereld in het klein, de wereld zelve in het klein ; omgekeerd laat zich de wereld denken als een mensch in het groot. Bolland. Het groote gebrek van de theorie der kennis is hare gev/aande verstandigheid, wier nietig-heid nog eigene oneindigheid niet beseft. Bolland. .. VAN ALLES WAT , Kunstenaars. — « Dat het groote piibliek wel eens gaarne een «sensatiestuk» ziet, bewees de voile zaal, welke de opvoering van het dette.ief drama «Sherlock Hjlmes» uit-fjgelokt had ». Aidus schreef Vooruii's medewerker Mz., over eenige weken, onder de rubriek « Kunst-kronijk ». E;n kort tijdje later, had, misschien w< 1 in dezelfde zaal, de opvoeijng van een ander «sensatiestuk» plaats, namelijk de jorfgste algemeene vergadering der Sam. Vennoot-schap « Vooruit ». Hier werden artisten der Nederiandsche Schouwburg verre overtroffen. Want het is waarachtig geen klein bierOiîî de werklieden-tedenvas « Vooruit » die hoofdzak:Ijjk handel drijft iu eetwaren, wijs te maken dat, in de huidige omstandigheden, de zaakjes der ven-nootschap nog immer om te best gaan... tôt hunner (der leden) grooter en weliger voor-spoed.Nogthans heeft de profeet Eedje, zonder baperen, voor d; gaaien de hoofdrol in dit stuk geFpeeld en zijn spostel Nand heeft met gladde pen in het blad Vooruit zulks gekroi.ikeerd. Halde aan die twee kunstenaars! Etiiî — De Ncue Zuricher Zeitung gaf over eenige dagen de vêrtaling van de troonrede dernieuwekeizerin van Abyssinie. Waizsro Zauditi, aldus haar naam, bleek eene kat — of eene kattin — te wezen om niet zonder handschoenen aan te pakken. Het béwijs is dat zij, door. eenen door haar op touw gezetten staatsgreep, haren' neef, den kleinzoon van den beruchten negus Menelik, van den troon stootte en zich zel've in de plaats zette : ôte-toi- de là, que je m'y mette, neveu ! Hare troonrede was, eigenlijk eene zeef fijn gestelde rechtvaardiging van haren staatsgreep. Men weei dat het onder de diereti, altijd het konijn is dat begint — c'est le lapin, qui a commencé. — Zoo ook schijnt de afgezette keizer Lidsch Jeassu, begonnen te zijn met... aan zijnen grootvader geen... graf toe te staan !? Welnu, tanïe Waizéro Zauditi zegt, in hare troonrede, dat zij het lijk van Menelik, drie jaar lang in haren schoot heeft bewaard, tôt thans de « Âlmachtige » haar, eindelijk, heeft ve'rgund keizer Menelik te begraven en zijnen opvolger Lidsch Jeassu te onttroonen. De Abyssynsche «gaaien» schijnen nog • een wijder keelgat te hebben dan de onze. Eene oude gentsche spreekv/ijze beweerde dat er drie valsche dieren zijn : de vrouw, de aap en het serpent. Men ziet hier heel wel in wie de vrouw en wie de asp is van 't spel, maar wie is het serpent? Naar den oudsn trant. — Eindelijk, na bijna drie jaar oorlog, is dan toch eens een oorlogs-reporter op het slagveld gevallen, namelijk de fransche dagbladschrijver Serge Basset, bijna op den slag gedood door een kogel in 't hoofdkomende uit de duitsche loopgraven. Dat ongeval herinnert nog den « goeden ouden tijd» toen de dagbladschrijvers soms zoo veel roem inoogstten, als de strijders zelve, door hunne onverschrokkenheid en moed om tôt in het heetste van de gevechten de waarnemingen te gaan doei1, welke zij daarna aan de levers van hun blad ten beste ' gaven. Aan dit beroep, « naar den ouden trant » was sedert 1904 een einde gesteld door den staf van het Japansch leger in Mandchoerie. Er v/erd toen, op .last van 't J parsch oppsrbevtl, aan de dagbladschrijvers betec-kend dat de « Japs» al dat geschrijf voor hunne krijgsverrichlirgen van nul en geenerwaarde aanzager, ji, dikwijls met spioeneerirg rp éétie lijn te stellen was. 0,n ze toe'ï eenigszins te gemoet te komen en hun brood te laten verdienen, kregen zij elken avend van den staf eene « mededeeling». De briefAi.-selaar van den Times pakie daarop aanstonds zijne koffers en liet eeren bediende achjer om telken dage die «mededeeling» te laten telegrafieeren. De nieuwei-wetsche o'ntwikkeling der «bcschaving » had wederom aan een bedrijf haar karakter van persoonlijk iniliatic f ontnomen. i hans dienen de « zoogenaamde » oor-1 gfcorrespondertett nog maar alleen om krijgskundi e beschouwingen van algemee-nen aaid, dikwijis ook in halfambtelijken zin, los te laten. J-oszinnig geschrijf. — Wij lazen in Vooruit van 10 Juli : « Hat kapit ilistisch wanbeheer, dat aànlei-ding gegeven heeft tôt deq vreeselijken wereldoorlog, tôt de onzinnigste verwoesting van miilioenen menschenlevens en miilioe-nen van allerhande levensbenoodigheder, zal l iet in staat zijn om de menschheid te voorzien van de noodige brandstof en miilioenen van gezinnen zullen zitten blbberen van koude, zullen wellicht ombomon alhoewei er een zoo goed als onuitputbaren voorraad van steenkolen zoo maar voor den dag te halen ligt! Eene vervloeking van dat afschuwelijk kapitalistisck regiem laten wij voor den oogenblik in onze pen... » Maar wat dan te denken — zouden de kapitalisten kunnen antwoorden — van de koolmijnersvereenigingendie.metopgezetten zin, het werk stop zetteden in den vollen winter, om de bazen te dwingen opslag van loon of vermindering van werkuren toe te staan? Iti den winter van 1911-12 heeft de stad Londen aldus drie dagen lang zonder kolen gezeten. Nand schreef over eenige dagen dat de fransche nijveraars met het « stelsel van aan-deelhebberschap in de nijverheidswinst » beoogden van de werklieden zelfzuchtige menschen te maken, 't geen niet zou lukken. Maar dan zouden de kapitalisten kunnen antwoorden dat het de volkmenners zijn die er hartelooze egoïsten van gemaakt hebben. Indien anderzinds het waar is dat «het kapitalistisch wanbeheer aanleiding gegeven heeft tôt den vreeselijken wereldoorlog » zou men toch niet zeggen, naar den gang der zaken te Stockholm te oordeelen, dat het sccialistisch partijbeheer er beter in lukken zal er een einde aan te brengen. Qaze profeet Eedje om te beginnen blijft thuis : Multatuligeeseide ergens degenen die zwegen alsspreken plicht was. Dom gezeever. — In eene nota der Redactie van Vooruit, over de voeding der opgeeiseh-ten, lezen wij dat om aan «die voeding der opgeeischten wat verzachting te brengen, geld noch moeite worden gespaard door de stedelijke kommissie ». 't Is hier aiet om geld oi om mûelte te doen maar wel om eetwaren. Wij vinden hetantwoord van't Nationaal Komiteit veel rechtzinniger en oprechter, waar het zegt « dat het hem onmogelijk is iets te doen». Als er uit Rotterdam niets afgezondeji wordt, kan het komiteit natuurlijk niets afgeven. Een menschenkenner. — Het Vlaamsch ! Korrespondentie-Bureau uit Antwerpen deelt mede : De Tijd van 10 Juli 1917 brengt den tekst

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.