Het Tooneel 4e Jaargang Nr 14 — 14 December 1918 Beheer en Redactie : Handejslei, 139, Antwerpen 20 Centiem FEEST VAN „ONS INVALIEDENHUIS" (6e wijkafdeeling) Mev. Elisa LEVERING, Kunstzangeres Heer Karel CANDAEL, Orkesîleider Heer Geeraard DYCKHOFF, Pxanist-Virtuoos VERGEET DE HELDEN N1ET GEDICHT VOORGEDRAGEN DOOR MEVR. DILIS OP HET FEEST VAN „ ONS INVALIEDENHUIS " Hoe aaklig klonk de stem der bronzen klokkenmonden In zwoelen zomenacht; Hoe angstig ging kun klaeht Met lôomen klepelslag alom de rnaar verkondeh : « 't Is oorlog, oorlog titans eu 't land zijn kinderen wacht j » - „ En duizendeij en meer zijn moedig opgerezen, En grooter wërd de scliaar der_dappren toegesneld Dié wiklen 't Vaderland een levend pantser wezen ; En toeij'.'.. Ilelaas ! door wien wordt ooit verteld Wat soins na gruwbren nacht het vale morgengrauwen Bij regen, sneeuw of wind aan lijden gaf te aaiischouweiv? Hoéve^en zijn gegaan, maar nimmer weergekeerd, Vàn'Wv îe'çens 't nagëslacht de lieldentrouw vereert? Doch'Iterven doen zij niet, die schenken 't land het leven Vôor èéuw'ig is hun naam in aller hart gedreven ! Hoe grawlijk ook de kamp, toeh zal de vrede klaren 1 Als 'tlichten van de Lent' na donkren wintertijd:; Dan keeren- raar hun wooji de moegestreden scharen Eu wordt der mannen kracht weer 't edel weçk gewijd ! Dan wordt eenieders kart van blijheid volgedragen, En kijkt geen moederblik met angst heur kindren aan; Dan heelt de liefdezorg die ivond door haat geslagen En in, den glans der hoop breekt zicli de toekomst baan ! De toekomst ! bitte spot ! Hoe kunneuêzij 't gelooven, Zij van wie de oorlogsgod de levensdroom verbrak ; Of zij wien 't blindend vuur het oogenlicht kwam dooven, Gegaan vol stoere kra-cht en weergekeerd als wrak?" De dood heeft heu gespaard, maar erger is gebleven, Want, naarder dan de dood rijst grij nzerd 't spook van 't leveii ! Maar ma<Jitig klonk de kreet : « Geen rouw meer voordie leder Die pleiigden gui hun bloed, hun toekomst eu hun kracht, Want 't was voor allen hier dat zij als helden streden ! YVij kenuen onzen plicht...! » Die kreet nioog 't aanzijn geven Aan 't Invaliedenhuis, met gevels van graniet Waartip door kunstnaarshand voor de eeuwen staat geschrewn :< Het dankbaar Vaderland vergeet zijn helden niet!» Vult rijkelijk dlé schaal, U smeekend voorgehouen, Want groot is 't levenspuin, weer heerlijk op te bouwen; Greeft, Volk van Scaldis boord, geeft allen om 't meest, Grij, wien lieÀladig zijn steeds wellust is geweest! 11-10-18. Frans Liekens. Kon. Ned. Schouwburg Pro Domo i sv viiiv Theater !. Het recept? Neem een graaf, liehamelijk sterk gebouwd, moreel stevig aangelegd; laat hem leven naast eèn vrouw, die dezelfde hoedanigheden be-zit; verkondig daarbij, dat beide geslachten altijd zeer in. aanzien hebben gestaan ; kunnen Ixigen op persoonlijke, zeer intieme betrekkingen met den vorst van het land in hoogst eigen persoon, en wegens hun intellektueele waarde met de hoogste, meest verantwoordelijke posten werden vereerd; geëf dien sterken vader en die 6terke ïnoeder nu een heel zwakken zoon, liehamelijk zwak en, zedelijk zwak. Dit voor het noodige kon-trast, wat natuurlijk een boel psychische eni zelfs fysische konflikten zal meebrengen. Of zoo'n ouderpaar van prima kwaliteit nu wel een derge-lijk gedegenereerd gestelletje kunnen ter wereld brengen, (dat is de spil van het sfuk) daarover mag niet gediskuteerd worden. De auteur vraagt heel vriendelijk, om dat mu toeh maar eens aan te nemen. Feitelijk doet ge dat graag, want in ruil immers voor uw goedwilligheid kun je vast op iets rekenen: een massa dramatisch pakkende toestanden. En wat vraagt men anders op het tooneel? Aangrij pende scènes à faire in een. pittoresk midden. Wat geeft Van Riemsdijk? Een graven-kasteel, een rechterzaal, een nachtbar ! Zoo telt do wereldliteratuur geen tien tooneelstukken. Heel (te kritiek heeft « Pro Domo » afgebroken. Een reden waarom ik het stuk graag zou willen rerdedigen. En al weet ik nu heel goed, dat ik me den haat van al de konfratere op den hais ga halen, zal één vooruitzicht me toeh kunnen troos-ten, namelijk de iustemming van den auteur. Maar Jonkheer A. Van Riemsdijk-zelf heeft al met de kritiek gelachen. Niettegenstaande al haar geduvel had hij toeh succès en beleefden zijn stukken hondierden opvoeringen. Maar die afbrekende kritiek heeft Van Eiems-dijk niet begrepen, en heëft, zooals het heel dik-wijls gebeurt, zich niet eens de moeite gegeven, om naar de bedoeling van den auteur te raden. Dat heelt de auteur zeker verwacht en spitsvon-dige oolijkerd als hij is, had hij de voorzorg geno-men iederen aanval op voorhand af te slaan dioor een net te spannen, dat den schok zou opvangen. « Pro Domo » ie een romantiek drama ; dat wil zeggen' dat het met de realiteit niets heeft u:it te staan, dat de auteur zich het recht toeëichent zijn verbeelding een vrije fantastische vlucht te laten ondememen, en zich daartoe van aile mid-delen wenscht te bedienen, die hij zal goed<vinden. « Kunst voor de kunst » is zijn leus. Iets wordt niet beoordeeld naar zijn inhoud, maar wel naar den vorm, waarin het wordt voorgebracht. De ziel van de dramatische kunst ligt niet bij den auteur, maar bij de tooneelspelers, en 't is aan het spel, enkel aan de dramatische aktie, dat een auteur denken mag. Een dramaturg schrijft, om te worden gespeeld. De auteur is er voor dem schouwburg. Het omgekeerde eischen is een utopische wensch van een zooitje blagueurs. De fantasie brengt de helden bijeen. De fantasie lokt konflikten uit. De fantasie verwikkelt en ontknoopt. Dat is het « theater » ; dat i6 de romantiek.« — Bij die romantiek komt ook Van Riemsdijk'sche moraal. En dat maakt die romantiek « modem », zie je? En dat is nu het net waarin heel de kritiek is doodgeloopen. De moraal, och, daar lacht Riems-d^jk ook mee, en bij iederen mokerslag, die wordt toegediend, zal hij eens meewarig glimlacliend op-kijken naar de foto ran zijn leermeester, die hier of daar wel zal te glimmen hangen in zijn werk-kamer.Waar Dumas den echtger.oot, als hij zijn vrouw vond-in de armen van haar minnaar, toeriep: «Tue-la», daar laat Van Riemsdijk den gedeil-lusionneerden vader dèn zoon een pistool aanbie-den, em als die dat aanbod ailes behalve prettig vindt en beleefd weigert, zal papa-zelf den haan maar overhalen. Dat klopt voortreffelijk. Dit is dus de moraal : ruim de zwakken weg, want de zwakken, dat zijn de misdadigen in de maatschappij. En hierin is de schrijver heel lo-gisch, want in het vijfde bedrijf (ook in die indee-ling is de schrijver romantisch) komt de vader terug uit de gevangenis, en fysiek en moreel ge-broken, is hij niet meer opgewassen tegen een geweldige emotie, en stort neer, op zijn beurt. Is dat een kritiek op de gevangenisstraf ? Natuurlijk, want had de vader de maatschappij geen weldaad bewezen? Na zijn prachtig oratio pro domo, had de rechter den vader moeten vrijspre-ken, maar hoe dan nog een vijfde bedrijf ge- | vonden ? De auteur had nog eenige mooie, dramatische i tekjes in de pen, en vermits het bij hem daarom gaat heeft hij groot gelijk gehad, ons die ook nog voor te zetten. Wat hebben we nu Van Riemsdijk te verwijten? Wel heelemaal niets. Hij schrijft voor de tooneelspelers en die spelen zijn rollen heel graag. Zijn doel heeft hij dus bereikt. En of zijn werk moreel is? Maar veel meer dan moreel. De zoon, inkar-natie vani verval en ondeugd, wordt met den dood gestraft. Dat is een stichtend voorbeeld, die ieder welmeenend vader, zijn zoon graag zal voorhou-den. Alleen tegen liet derde bedrijf kunnen we iets hebben. Zoo rechtstreeks en naakt het hol van ondeugd te durven toonenv dat is eigenlijk niet meer romantisch. 't Is goed dat de barmeid nog al heel sentimenteel doet. Van Riemsdijk heeft feitelijk toeh een goed hart, en zelfs veel deftige huisvaders, die tegen hun vrouw zeggen, dat ze een gruwel van zoo'n ontuchthuizen hebben, zul-len een; traan weggepinkt hebben. Dat bedrijf heeft veel-sukses en dat zal de schrijver wel verwacht hebben. Immers voldeed hij hier aan een heimelijken wensch van vele brave menschen voor wie dat nachtleven een lieel mysterieus geheim is. Zonder vrees zich te komprometteeren kunnen ze er hier een oogje in wagon, en de waarheid eens toetsen aan de fantastische voorstelling, die zij er zich van gemaakt hadden. Want die milieu-schildering doet heel reëel aan, en als de kritiek iets geprezen heeft is het juist dat. Weluu dat bedrijf valt heelemaal uit het romantisch kader. Hoe de kritiek toeh dwalen kan ! Van Riemsdijk schrijft voor de tooneelspelers en hij heeft dan ook praehtige tooneelmen-s c h e n gemaakt, en aan dat fabrikaat offert hij graag ailes op, tôt zelfs de logika van de feiten. Misschien sluit «theater» wel logika uit... Dat is geen regel, maar in de heusclie « theater-litera-tuur » ziet men negen Keer op de tien, dat het stuk met de hoogste dramatische aktie ook het meest tegen de logika zondigt, en dat een uitzon- e dering in dezelfde mathematische verhouding een », toeval blijkt te zijn. En dat is op zijn beurt heel' logisch. s Inderdaad, ais die auteur slechts op dat uitwen-3- dig uitleven aanstuurt, moet hij noodzakelijk het It ' psyché van de personen verwringen. De uitwen-> dige aktie immers is slechts een reflex op een r eersten -indruk. Daarnia eerst dringt deze door tôt c- het dieper zieleleven. Bespeelt. (le auteur nu altijd dezelfde snaar, blijft hij isiju held' prikkelen en aanzetten tôt dezelfde aktie, dan verhindert hij, ,. teu eerste, het dieper doordringen, wat een weten-[1 schappelijke onmogelijkheid is — en ten tweede 5_ — het gevolg hiervan,: fabriceert hij cerebrale g theaterpoppen, valsch in spreken, valsch jn doeai, 2 valsch in leven — maar echt tlieatraal, dat is: pakkend, roerend, aangrijpend... en snel vergeten. r Van Riemsdijk schreef voor het tooneel, en ^ daarin is hij heel logisch gebleven. Hij dacht aan Bouwmeester toen hij den Graaf de Prébois schiep, en ontegenzeggelijk is deze roi een prach-T tige theater-figuur geworden, die iederë « père noble» graag op zijn aktief zal hebben. De akteur n kan er eens in uitleven, zoogezegd de voile maat van zijn talent geven, dat echter hoofdzakelijk t_ bestaat in technische middeltjes: een mooi gebaar n -vol pathos, een kreet die snijdt door nierg en () been, eyi grollende stem -vol mysterieuze intona^ j. tie, oogengerol, wenkbrauwfronsen. Een groot I tooneelspeler met natuurlijken aanieg en aange-j )x>ren artistiek gevoel laat zich echter door dat 6 1 konvelitioneel gedoe niet vangeu, maartracht door n een sober bestudeerd spel, en een intuïtief begrip ,, van eenvoudige, natuurlijke menschelijkheid, die àutëursfantasietjes over boord te werpen, om zich p niet te laten verleiden door hun aanlokkelijkheid. f. Piet Jansseoas heeft niet altijd aan die verlei-rl ding kunnen weerstaan. Op sommige oogenblikken was zijn spel heel oppervlakkig (lag de schuld .. weer aan den opgever, die niet hard genoeg riep?) maar op andere w_as hij integendeel 'n Piet die ,r aile resiiekt afdwingt en gaf hij onverbeterlijk L_ spel. Was zijn pa'estati'e in I wat dor, in II en e voornamelijk in III heeft hij praehtige hoogte-n punten bereikt. Aanigrijpend was hij bij het ver-laten van de nachtkroeg en in V, als hij voor de „ eerste maal zijn vtouw ontmoet na zijn gevangen-schap, gaf hij een tragisch beeld van een gebro-e ken, ouden man. Van het mooiste oogenblik uit ie die roi, namelijk in V als zijn dochter hem be-[_ kend, dat ze ook veroordeeld is, de verzekeiring f van het tegenovergestelde was immers de hoek-.. steein van de wettiging van zijn daad geweest, n maakte hij een stond van heerlijk begiepen tra-r giek. -In het oratio pro domo liield hij me»stal den 5- juisten toon. Sentimentaliteit was hier een bere-,g kiening van den auteur. Piet Janssens werd met s bloemen gehuldigd en de ovatie, die men hem ; bracht was wel verdiend. Waar diepe menschelijk-!_ heid in die roi was te leggen heeft Piet Janssens k het niet nagelaten. Dat is zijn grootste. ver-t dienste. Buiten de hoofdrol heeft de schrijver nog voor een paar andere gezorgd, die, als ze in goede han-s den berusten, sterk op den voorgrond treden : de - zoon en Toni. We spreken hier natuurlijk een-j voudig over de prestatie. Wat er gedebiteerd wordt moet ons maar koud laten. Cauwenberg t was effenaf ôverweldigend, zoowel in II als in III. l- De alzijdigheid van die akteur grenst onte^en-,t zéggelijk aan het geniale. Sommigen blijven altijd t zichzelf, hoe verschilend de rolleu ook zijn mogen. l- Cauwenberg geeft iedere uitbeelding haar bizont- dere belichting, leeft heelemaal het leven mee van dn lield dien hij voorstelt, tôt in de fijnste schakeeringen. In II als hij den poesjenel speelt met een schrijnend gevoel van ouverloochenbatre realiteit, als hij terugdeinst voor zij n. vader als voor een ver6chijnende schim; in III als hij zijn nood klaagt, zelfs als hij de Van Riemsdijksche herediteitstheorie verkondigt en de schuld van zijn ondergang op de schouders van zijn vader werpt, telkens gaf hij een praehtige brok leven, bezielde hij de roi op een wijze, die de grootste, de beste hem niet zou verbeteren. Mevr. Bertrijn heeft aan Toni een ondankbaTe en een zeer moeilijke roi, al is die niet heel uit-gebreid. Ze heeft zich prachtig van de taak ge-kweten en dank zij haar spel kwam er heel wat atmosfeer op het tooneel hangen — veel meer dan door de milieu — schilderende bijbehoorigheden. Ze gaf de droevige mineurtooni, die, niettegenstaande al het plezierige uitleven in dat wereldje, onweerstaanbaar naar boven dringt. Slechts in de V. R'sche barmeidentheorie deed ze wat sentimenteel tlieatraal. Maar was het ook te vermijdeni? Op het derde plan volgt de dochterrol. Ook die geeft nog wel aanleiding tôt diep spel, en dat heeft Mej. Bertrijn heel goed begrepem. In V was haar 6pel heel natuurlijk. Al de andere zijn nu maar stoprollen. We ont-moeten zelfs een raisonneur, Henri, die matjes-grijs door hr Bertrijn werd vertolkt. De stijve preciositeit van hr Van de Putte misstond niet voor den kroonprins. Hr Ruysbroeck had vam den j aehtopziener een flink-typiseh kopje gemaakt en zijn prestatie was buitengewoon natuurlijk in haar mooien eenvoud. Heeren Schmitz, Gorlé, het konventioneel joodje, Thees, De Groodt, Gheu-bene, Dolfs eu Vani Gool voldeden. Angenot wa6 een pracht-type van een dandy. Mevr. Dilis was maar eentonig als gravin, maar 't is. ook zoo'n ongelukkige roi. De konventioneele deklamatietoon is haast niet te weren. Mej. Janssens was flink getypeerd eni puik in haar brutali-teiten. Mevr. Noterman deed wwat ze kon evenals juffr. Van Prachem en Mevr. Meylander. Het dekor was goed verzorgd', ook in II. De figu-ratie deed weer wat al te lam, vooral in het begin. Tegen het einde van het bedrijf kwam er meer bewegiug. Er werd heel aardig gedanst en gezon-gen. WI1/LY. în en om de Schouwburgen en Music-Halis Koninklijke Nèderîandsche Schouwburg Zaterdag 21, Zondag 22 (dag- en avondvertoo-ning), Maandag 23, Woensdag 25 (Kerstdag) (dag-en avondvertooning) eir"Donderdag 26 December: « De Hinderlaag » (L'Embuscade), tooneelspel in i bedriiven door Henry Kistemaeckers. Nederland-sche bewerking, insceneering en regie van L. Krin-kels. Verdeeling: Jean Guéret, groot nijveTaar, hr L. Bertrijn; Gontran de Limeuil, hr P. Janssens; Graaf Alexei Ivanovitch Tcherkoffv hr Ruysbroeck; Vader Brosse, msestergast bij Guéret, hr Ed. Gorlé; Paget, chauffeur, hr Van de Putte; Maurice Hermès, hr Gheubens; Robert Marcel, ingénieur, hr G. Cauwenberg; Pierre Durand, nijve-raar, hr Angenot; Georges Durand, zijn zoon, hr W. Cauwenberg; Sergine Guéret, Mevr. M. Dilis; Christiane de Servais, Mevr. H. Bertrijn; Anne- Toegelaten door de censuur Marie, Mej. M. Bertrijn; Agnès Morel, Mej. J. Janssens; Mej. Chomet, dactylogr., Mej. Neys-sens; Dolly d'Espéreux, Mej. Anna; Een genoo-digde, hr R. Angenot; Een kamenier, Mej. V. d. Eynde; Een bureeljongen bij Guéret, hr.J. Rob-byns; Eerste bediende bij Guéret, hr J. Schmitz; Tweede bediende bij Guéret, hr P. Van Gool; » Derde bediende bij Guéret, hr J. De Groodt. Kostelooze vertoonlng voor de soidaten De vertooning ingericht voor onze soidaten is met een volledig succès bekroond geworden. Heel de zaal gevuld van onder tôt boven met kakhi. In de eereloges luiteiiant-generaal Drubbel, bevelhe*b-ber der versterkte stelling, en zijn staf, "burge-meester De Vos. In een beneden-loge generaal De Taille, met den tooneelcriticus luitenant Jules L'Hermitte, gehecht aan den vertaaldienst bij den stâf van den generaal. • Het tooneel was uetjes versierd en de Ixirstbeel-den Van ons geliefd vorstenpaar met de vlaggen der geallieerden als aclitergrond. De vertooning is buitengewoon goed gelukt en al onze artisten met HH. Piet Janssens en Gustaaf Cauwenberg aan 't hoofd werden dapper en wel-verdierd toegejuicht. De overlieden. waren meer dan eens de eerste om het spel van onze uitste-"kende artisten met luid applaus te begroeten. Maar 't was verdiend ook, meer dan verdiend zelfs en het bestuur verdient een warm compliment om zijn edelmoedig en kunstniinnend initiatief. De dans en d'e zang van « Madelou » door een kakhi-danser en een Alsacienne viel zeer in den smaak. .Naar wij vernemen, zou het niet bij deze enkele vertooning blijven maar zouden meei-dere kôste-looze voorstellingen volgen. Bravo! Betere Vlaam-sche kunstpix>paganda kan er niet gemaakt worden.De dansende Régisseur Bij 't slot van het tweede -bedrijf van « Pro Domo », in de Nachtbarr na den dans van « Made-lon », zong en danste verleden Dinsdag heel de figuratie het populaire liedje van onze «jassen» .mede. En... we konden onze oogen niet gelooven!* Daar stond de sympathiekste aller regisseurs, die oude, beproefde patriot, tusschen de iiguratie en beproefde ook nog omlioog te wippen. De tranen kwameii' ons in de oogen als we die ouwe heer, vergrijsd in den dienst van het vaderland, die tijdens den oorlog duizend smarten geleden had, wiens haar vergrijsd werd maar toeh bijtijds ge-verfd en de oogen liun glans ontnomen door al het wee ons door den ongenadigen en onbarmhartigen vijand aangedaan, zagen jubelen en juichen en die aan het jeuksel in zijn stramme kuiten niet kon weerstaan en met de jeugd « omlioog » wou. 't Was ontroerend en' menigeen pinkte eeu traan weg ! Het was een oogenblik dat we niet gauw zullen vergeten ! ! Miss Hobbs Na. « De Rechte Lijn » kamt vermoedelijk « Miss Ilobbs » aan de beurt. De dwaze IVIaagd van Henry Bataille zal na « Miss Hobbs » ver-toond worden. Onder een dak Dit nieuwe werk van Jan Fabricius • zal waar-echijnlijk na «De Dwaze Maagd» opgevoerd worden.Mev. Verbeeck-Deswerdt Een paar weken geleden zegden wij slecht nieuws vernomeu te Jiebben over de gezondli >i Is-toestand van Mevr. Verbeeck-Deswerdt, de lieve actrice die destijds aan onzen Koninklijken Neder-landschen Schouwburg verbonden was. Wij ontvangen desaangaande een brief van haar echtgenoot, die ons meldt dat de toestand zijner vrouw niet zoo erg is als men ons gezegd had. Van sufheid kan er, altlians, bepaald geen spraak zijn. Wij vernemen deze inlichting met het grootste genoegen en wenschen Mevr. Verbeeck-Deswerdt een spoedig en volledig herstel toe. Koninklijke Fransche Schouwburg Het vertoog van Hr Villier aan het Stadsbestuur om over de zaal van den Kon. Franschen Schouwburg te beschikken, zou zeker gunstig onthaald geworden zijn — zooals wij het trouwens reeds ge-meld hebben — zoo deze zaak niet eene onver-wachte wending genomen had, door een schrijvem van den oud-bestuurder Corin aau het ôollege. Deze heer vraagt om van af Januari a.s. het Fransch theater te mogen bespelen met een gezel-schap dat hij in den vreemde gevormd heefï. De Stad is nu in briefwisseling getreden. met Heer Corin, en het is zeer waarschijnlijk dat deze on-derhandelingen eerstdaags een gunstig verloop zullen hebben. Van dit oogenblik af vervalt de, vraag van Heer Villier, die slechts vroeg over de « Royal » te beschikken in geval Hr Corin niet terug kwam. Mev. Van den Wgngaert-Venus De zuster van' Mevr. Rezu Venus is vôor eenige dagen naar hare laatste ruetplaats gebracht, nau-welijks 34 jaren oud. Wij betuigen aan hr Van den Wyngaert, aan Mevr. Rezy Venus en, de andere familieleden onze innige deelneming en hopen dat de talrijke blij-ken van rouwbeklag hun eenigszins mogen t-roos-ten in het diep-smartelijk verlies dat hun zoo wreed getroffen heeft. Mej. Hilda 't Seyen nam in de revue «.Nu is het kermis! » tijdelijk de roi der commère over van Mevr. .Rezy Venus, die pijnlijk door het schielijk verlies harer zuster getroffen werd. Mej. 't Seyen hield1 zich heel flink eii overwon behendig al de moeilijkheden. Haar bijval was zeer groot. Ze zijn Scheuf ! Dit is de titel der nieuwe — tweetalige — revue van Antoon De Graeï, waarin Mevr. Jeanne Didier — als commère —, en Mevr. Estlier Deltenre zullen optreden. Waarschijnlijk zal de première Vrijdag a.s. doorgaan. Heer E. Van Dael de verdienstelijke acteur van, het gezelschap van den Eden, werd schielijk zwaar ziek. « Het Tooneel » wenscht hem spoedige beterschap. Boksavond luidt het opschrift eener nieuwe revue, geschreven door den gekeuden Gentschen auteur, heer Van Daele. De muziek werd door lieer Achten Ribbe bewerkt. Heer Jozef Muis in onze Antwerpsche literaire wereld gunstig ge-kend, bracht ëen kortstondig bezoek aan de Scheldestad, waarna hij weer naar Pariis vertrok. Ververii en Wasscherii A. VAN WEEREN

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.